รอยรัก รอยบาป

 

ย้อนนิดย้อนหน่อยนะค่ะ ^^

ป๊อป – ว่าอย่างไรนะแม่จินนี่

จินนี่ – นังเฟย์เจ้าค่ะนังเฟย์มันคิดจะจับเขื่อนมันให้ท่าเขื่อนถึงเนื้อถึงตัวกันเลยนะเจ้าค่ะ ถ้าคุณพี่ไม่เชื่อคุณพี่ถามนังหวายดูก็ได้

หวาย – จริงเจ้าค่ะ

ป๊อป – หุบปากไปเลยนังหวาย ข้ายังไม่ได้ถาม

แก้ว – นาย! เอ้ยพี่เขื่อนเนี่ยะคงอดกินไม่ได้กระมั้งค่ะคุณพ่อโดยเฉพาะของต่ำๆเหมือนกัน

ป๊อป – หนูแก้ว!! - -*

พิม – คุณพี่ คุณพี่จะดุลูกทำไมค่ะลูกยังไม่ได้พูดชื่อใครเลยอย่างเนี่ยเขาเรียกว่ากินปูนร้อนท้อง

จินนี่ – คุณหญิงกำลังเข้าข้างลูก

พิม – เป็นธรรมดาลูกใครใครก็รัก ก็เหมือนแม่จินนี่ไม่ใช่รึที่ปกปิดมาตั้งนานว่าเขื่อนเนี่ยไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของคุณพี่

จินนี่ – คุณหญิง! - -*

ป๊อป – เอาละ เอาละ อย่าทะเลาะกันเลยเรื่องนังเฟย์เนี่ยฉันไปจัดการเอง ฮื้ม! (พร้อมกับลุกเดินไปทันที)

แก้ว – นี่! อย่ามามองแม่ฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ

จินนี่ – ถ้าเช่นนั้นคุณหนูก็ต้องเตือนคุณหญิง ถ้าคุณหญิงน่าเคารพอิฉันคงไม่มองด้วยสายตาอย่างนี้หรอก - -* (พร้อมกับลุกขึ้นเดินตามพระยาภาณุไปทันที)

แก้ว – ฮึ้ย!

พิม – หนูแก้ว แม่จินนี่ด่าแม่

แก้ว – อย่าไปสนใจมันเลยค่ะคุณแม่ พวกเมียน้อยเนี่ย ก็นิสัยแบบนี้แหละไม่อย่างนั้นคงไม่คิดแย่งสามีคนอื่นเขาหรอก ถึงขนาดยอมกินน้ำใต้ศอกเขาเป็นสิบๆปี ฮึ้ย! หน้าด้านหน้าทนจริงๆ

                พระยาภาณุที่ลงมาจากเรือนก็เดินไปยังบ้านของเควินกับแบมทันที

ป๊อป – ไอ้เควิน!

เควิน – ท่านเจ้าคุณมีอะไรให้กระผมรับใช้เหรอขอรับ

ป๊อป – บอกลูกของเอ็งด้วยอย่ามายุ่งกับลูกของข้า

แบม – ใครไปยุ่งกับใครหรือเจ้าค่ะ

จินนี่ – ก็ลูกสาวตัวดีของเอ็งนะสินังแบม ไม่ต้องมาทำหน้าเซอร์ ใครๆก็เห็นว่าเอ็งทำไรเขื่อนที่สระบัว

แบม – เฟย์ไปทำอะไรเหรอจ๊ะลูก

จินนี่ – จะอะไรก็ให้ท่าชนิดถึงเนื้อถึงตัวกันอย่าให้ฉันพูดต่อเลยบัดสีบัดเถลิงอายปาก

เฟย์ – เฟย์ เฟย์ป่าวนะเจ้าค่ะ

จินนี่ – ไม่ต้องมาเถียงก็เห็นอยู่ว่าแกไปที่สระบัวมาจริงๆ

โทโมะ – ถึงพี่เฟย์จะไปที่สระบัวแต่พี่เฟย์ก็ไม่มีทางทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นแน่ครับ

ป๊อป – หุบปากนะไอ้โทโมะ! มันไม่ใช่เรื่องของเอ็ง นังเฟย์เอ็งจำไว้นะว่าเอ็งกับเขื่อนนะมันคนละชั้นกัน!! อย่าได้มาใช้เล่ห์เพอุบายหรอกเขื่อนให้เสียคน!! (พูดจบก็เดินไปทันที)

จินนี่ – หัดเจียมเนื้อเจียมตัวซะมั้งนะนังเฟย์ว่าเอ็งเป็นใครลูกข้าเป็นใครอย่ามักใหญ่ใฝ่สูงหนัก สาวแก่ทึนทึกขึ้นครานอย่างเอ็งอยู่บ้านอ่ะดีแล้วอย่าคิดมาเทียบเทียมลูกข้า

เฟย์ – แม่! เฟย์ป่าวนะจ๊ะ เฟย์ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้น

แบม – จ๊ะลูกแม่เชื่อเฟย์นะลูกนะ

---

มาอัพแค่นี้ก่อนน๊า จะดูว่ายังมีใครอ่านอยู่ป่าว เดี๋ยวจะมาอัพต่อ ^^ เพราะเราหายไปนาน อิอิ

---

มาต่อให้แล้วนะค่ะ ^^

เฟย์ – แต่ท่านเจ้าคุณกับคุณจินนี่

เควิน – ชั่งมันเถอะเฟย์ เราไม่ได้ทำซะอย่าง อย่าไปสนใจสิลูก

โทโมะ – พูดง่ายแต่ทำยากครับพ่ออยู่ที่นี่มีแต่คนดูถูกข่มเหงรังแกพวกเราสารพัดทำราวยังกับเราไม่ใช่คน พ่อกับแม่จะทนอยู่ที่นี้ไปถึงไหนทำไมไม่ไปจากที่นี่ซะที

                ตกค่ำเควินมาพูดกับแบมเรื่องที่โทโมะพูดเมื่อเช้าแต่แบมนั้นอยากให้เฟย์อยู่ใกล้พระยาภาณุ

                เช้าวันรุ่งขึ้นมดซึ่งเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาถึงต้นปีบก็เจอเข้ากับคุณหนูแก้วซึ่งมดนั้นเห็นเป็นฟางจึงเดินเข้ามาเพื่อจะคุยด้วย

มด – ฟาง ฟาง ฟาง! ^_^ ฟางจริงๆด้วย ฟาง

ฟาง – ฉันคือคุณหนูแก้ว!! ไม่ใช่ฟางอย่างที่แกเข้าใจ

มด – ฟาง ^^ คุณหนูกรงคุณหนูแก้วอะไรกันละ เธออ๊ะคือฟางน้องสาวของพี่ไง ^_^ เฮ้อ ทำไม ทำไมฟางถึงทำท่าหมางเมินตึงใส่พี่แบบนี้ละ ไหนบอกว่าจะไม่โกรธไม่เกลียดพี่แล้วไงละฟาง หรือว่าฟางกลัวว่าพี่จะแย่งคุณหลวงไปจากฟาง ฟาง

แก้ว – หึ้ย! เนี่ยะแกพูดอะไรของแก

มด – ฟาง!  ฟางเอ็งอ๊ะต้องเชื่อใจพี่นะถึงคุณหลวงจะรักใคร่เมตตาเอ็งมากกว่าพี่แต่พี่อ๊ะก็ไม่เคยคิดร้ายกับเอ็งเลยนะฟาง แต่คนที่เอ็งรัก เอ็งเถิดทูลบูชาต่างหากละที่คิดร้ายกับเอ็งถึงขนาดจะฆ่าเอ็งให้ตายเลยนะฟาง ฟาง ฟาง

แก้ว – เอ้ย! อย่า ใคร

มด – ฟาง ฟาง

แก้ว – ใครฉันถามว่าใคร (แต่พิมซึ่งมาตามคุณหนูแก้วก็เจอเข้าจึงพักมดออกไปทันที)

พิม – ใสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะนังมด

มด – สมุนไพรพิษ สมุนไพรพิษ พิม! นังคนใจร้ายนังคนใจดำแกโผล่หน้ามาก็ดีแล้ววันนี้และเป็นวันตายของแกฉันจะเอาแกให้ตายเลยนังพิม!

พิม – อย่า

มด – แกต้องตาย นังคนเลว

แก้ว – อย่านะ ปล่อยแม่ฉันเดียวนี้นะ

มด – คนเลวแกต้องตาย (หนูแก้วจึงดึงมดออกจากพิมและตบเข้าที่หน้า) ฟาง ฟางแกตบพี่ทำไมอ๊ะนังน้องไม่รักดี (มดจึงตบหนูแก้วกลับทันที)

พิม – ว้าย! หนูแก้ว

แก้ว – แม่

มด – ฟาง ฟาง พี่ขอโทษนะฟาง ฟาง

แก้ว – อ้ายยย!!

พิม – ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่ามาแตะต้องลูกฉันนะ (พร้อมผลักมดออกไป)

มด – พี่ขอโทษนะฟาง พี่ขอโทษฟางให้อภัยพี่นะ (พิมเมื่อเห็นดังนั้นจึงตบมดล้มลง)

โทโมะ – ป้ามด

พิม – เอาป้าของเอ็งไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ ไป!!

มด – ไม่ไปข้าไม่ไป ฟาง ฟางบอกก่อนสิว่าฟางจะไม่โกรธพี่นะ

พิม – ข้าบอกเอ็งว่าให้เอาป้าของเอ็งออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้ไป!! ไป! หนูแก้วขึ้นบ้านเถอะลูก

แก้ว – เออะ ค่ะ (หนูแก้วจึงเดินขึ้นบ้านไปพร้อมคุณหญิงพิม โทโมะจึงพามดกลับบ้าน)

มด – ปล่อยข้าจะไปหานังฟาง ปล่อยข้าจะไปหานังฟาง ฟาง ฟาง

โทโมะ – ป้ามดนังฟง นังฟางอะไรกันครับนั้นนะคุณหนูแก้วลูกของท่านเจ้าคุณกับคุณหญิง

มด – ป้า เอ็งนะสิมันบ้าลูกคุณยงคุณหญิงที่ไหนกันนั้นนะนังฟาง!! นังฟาง

โทโมะ – ฟาง

มด – ใช่ฟาง ฟางนะเป็นน้องสาวของข้าเป็นเพื่อนรักของนังแบมมันแล้วฟางเนี่ยนะก็ยังเป็นเมียที่คุณหลวงรักที่สุด คุณหลวงรักฟางที่สุดเลย ^_^ รัก รักมาก รักที่สุด

                เรือนใหญ่

แก้ว – คุณแม่!

พิม – มีอะไรเหรอหนูแก้ว

แก้ว – คือหนูแก้วสงสัยนะค่ะว่าทำไมนางมดถึงเรียกหนูแก้วว่าฟางอีกแล้วอ๊ะค่ะ

พิม – ก็แม่บอกแล้วไงจ๊ะนังมดมันเป็นคนบ้า

แก้ว – แต่ แต่ทุกครั้งที่นางมดมันเจอหน้าหนูอ๊ะมันเอาแต่เรียกหนูแก้วว่าฟาง ฟางมันไม่เหมือนคนบ้านะค่ะแม่ แต่มันเหมือนกับคนที่คุ้นเคยกันมานานจนบางครั้งหนูแก้วยังรู้สึกว่าหนูคือฟางอย่างนั้นเลยอ๊ะค่ะ

พิม – หนูแก้วเหลวไหลนะหนูเป็นลูกของแม่นะจ๊ะหนูจะเป็นทาสอย่างนังฟางได้ยังไง

แก้ว – หนูแก้วก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณแม่ แต่ แต่หลายครั้งเวลาหนูฝันเห็นฟางทั้งๆที่หนูยังไม่เคยเห็นหน้า หนูกับรู้สึกถึงความหวาดกลัวเคลียดแค้นโกรธแค้นแล้วก็ชิงชังอย่างบอกไม่ถูกอ๊ะ ราวกับว่าตัวหนูกำลังจะรับความรู้สึกของฟางมาอย่างนั้นนะค่ะ (เมื่อพิมได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกใจไม่ดีแต่ก็บอกปัดๆออกไป)

พิม – โถ่หนูแก้วไม่มีอะไรหรอกนะจ๊ะ หนูแค่คิดมากไปเองหนูจะไปรับรู้ความรู้สึกมันได้ยังไง ก็หนูไม่ใช่มัน

แก้ว – แต่หนูสงสัยนิค่ะคุณแม่ หนูอยากคุยกับนางมดอ๊ะ

พิม – คุยไม่ได้นะ

แก้ว – ทำไมอ๊ะค่ะ

พิม – ก็อย่าไปคุยกับมันเลย แม่บอกแล้วอ๊ะว่ามันเป็นบ้า

แก้ว – แต่หนู!

พิม – ไม่! นะ หรือว่าหนูอยากจะบ้าเหมือนมัน

แก้ว – คุณแม่ค่ะ

พิม – เป็นคำสั่งของแม่นะ ต่อจากนี้ไปหนูห้ามคุยกับนังมดเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นละก็นะคอยดู (พูดจบก็เดินไปทันที)

---

>>>> 

>> 

ตกค่ำ ณ บ้าน เควิน แบม ที่กำลังทานข้าวกันอยู่ โทโมะซึ่งนั่งเมอลอยไม่ยอมกินข้าวเฟย์จึงถามโทโมะ โทโมะจึงพูดเรื่องเมื่อกลางวันที่มดเรียกคุณหนูแก้วว่าฟาง เมื่อมดได้ยินดังนั้นก็โวยวาย บอกว่าฟางยังไม่ตาย ฟางยังอยู่กับพิม เควินจึงบอกว่ามดเพ้อเจ้อเพราะฟางนั้นตายไปตั้งนานแล้วทำให้โทโมะสงสัยว่าฟางกับคุณหนูแก้วที่แท้จริงแล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่

โทโมะซึ่งนอนไม่หลับก็ออกมาเดินเล่นและนึกถึงเรื่องราวเมื่อกลางวันอีก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณหนูแก้วก็ออกมาเดินเล่นเพราะนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน ทั้งคู่เดินมาจนถึงหลุมศพของฟางตรงต้นปีบ

โทโมะ – คุณหนูแก้ว

แก้ว – จะมาหาเรื่องอะไรฉันอีก

โทโมะ – ผมไม่บังอาจ

แก้ว - หึ คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ ในเมื่อป้ามดของนายพูดอยู่ทนโท่ว่าฉันคือนังฟางอะไรนั้น

โทโมะ – ป้าสติไม่ค่อยดีชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อ

แก้ว – เพ้อเจ้อ แต่ก็ทำให้นายลุกออกมากลางดึกได้เหมือนกันนี่!!

โทโมะ – คุณหนูก็ออกมากลางดึกเหมือนกัน

แก้ว – ฉันก็ ฉันก็แค่ออกมาเดินเล่นอ่ะ ไม่ได้คิดถึงเรื่องเพ้อเจ้อเหมือนของนายซะหน่อย

โทโมะ – แต่ผมคิด คิดว่าคุณหนูแก้วคนดีที่แสนจะน่ารักอ่อนโยนของพี่โทโมะหายไปไหนกัน??~ เหลือแต่คุณหนูแก้วที่ก้าวร้าวหยาบคายชอบดูถูกคนเช่นนี้ (คำพูดของโทโมะทำเอาคุณหนูแก้วน้ำตาคอทันที)

แก้ว – แกกล้าด่าฉันเหรอ??~ เพี้ยะ! (พูดจบก็เดินเข้าไปตับโทโมะ)

โทโมะ – ผมขอโทษครับ ขอโทษที่ทำให้คุณหนูโกรธไม่พอใจ แต่ผมอยากให้คุณหนูรู้ว่าผมเสียใจ เสียใจที่ตอนนี้ผมไม่มีคุณหนูแก้วคนเดิม (โทโมะเดินกลับบ้านหลังจากที่พูดจบ)

แก้ว – T T ทำไมพี่โทโมะต้องเป็นลูกศัตรูของหนูแก้วด้วย ฮึก เฮ้อ!

 

---

 มาแล้ว มาแล้ว ตอนที่16 เพิ่มเติมแต่ยังไม่จบตอนดีนะจ้ะ            

                เรื่องเมื่อกลางวันก็ทำให้คุณหญิงพิมนั้นนอนไม่หลับเช่นกัน และคิดจะกำจัดมดอีกครั้ง!! จึงล่อมดเข้าไปที่ป้าและใช้ไม้ฟาดที่ศรีษะ คุณหญิงพิมก็คิดว่ามดนั้นตายแล้วแต่ไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดมดฟื้นและคลานออกมาตรงถนนโทโมะกับเฟย์ที่ผ่านมาเจอเข้าจึงพาไปรักษาตัวที่บ้าน

                ณ บ้าน แบมก็ทำแผลให้มด

แบม – ใครชั่งใจร้ายใจดำ ทำได้แม้กระทั่งคนบ้า

เควิน – นั่นนะสิ แผลชะกันขนาดเนี้ยะ กะจะฆ่าให้ตายเลยรึไง

เฟย์ – แต่ว่าป้ามดก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใครนี้ค่ะ

                พอเฟย์พูดจบมดก็ละเมอขึ้นว่า นังพิม นังพิม ฮื้อ พิม

โทโมะ – ว่าไงนะครับป้า ใครทำป้าครับ

แบม – พี่เควินฉันกลัว พี่มดอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว เราต้องพาพี่มดหลบไปอยู่ที่อื่น

โทโมะ – นี่หมายความว่าคุณหญิง!!

เควิน – เราไม่ได้เห็นกับตา อย่าพูดอะไรซุ่มสี่ซุ่มห้านะโทโมะ

โทโมะ – แต่ป้ามด

เควิน – ป้าเขาแค่เพ้อไป

โทโมะ – เพ้อถึงคุณหญิงเนี่ยะนะครับ

เควิน – แล้วอย่างไร ในเมื่อเราไม่ได้เห็นกลับตา แล้วถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง ลูกลองคิดดูนะ มันจะสร้างความเสียหายให้กับคุณหญิงแค่ไหน

เฟย์ – จริงด้วยนะโทโมะ ป้ามดอาจจะแค่เพ้อไปเองก็ได้ โทโมะก็เห็นไม่ใช่เหรอ? ว่าป้ามดอ่ะเพ้ออะไรอยู่บ่อยๆ

โทโมะ – ผมมั่นใจว่าป้าไม่ได้เพ้อ ทุกสิ่งที่ป้าพูดทุกอย่างมันต้องมีความเกี่ยวเนื่องกัน ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่บอกให้พาป้ามดไปที่อื่น ใช่ไหมครับแม่ ??

เควิน – เอ๊ะ!! โทโมะนี้อย่างไง เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วรึ!! ถึงเถี่ยงคำไม่ตกฟ้าก

โทโมะ – ผมไม่ได้เถี่ยงครับพ่อ ผมแค่อยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นี้

เควิน – ไม่มี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

โทโมะ – พ่อโกหก พ่อโกหก (โทโมะพูดดังนั้นแล้วก็ลุกเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเฟย์)

เฟย์ – โทโมะ! เดี๋ยวก่อนสิโทโมะ (เฟย์จึงลุกขึ้นตามกล้าออกไป ทำให้เควินกับแบมมองหน้ากัน)

                วันรุ่งขึ้นที่ท่าน้ำ โทโมะนั่งคิดเรื่องเมื่อคืน เฟย์เดินมาพร้อมพูดว่า

เฟย์ – โทโมะ

โทโมะ – ผมไม่เข้าใจ พ่อกับแม่จะปิดบังพวกเราไปถึงไหน

เฟย์ – ท่านคงมีเหตุผลของท่านนะจ๊ะ

โทโมะ – เหตุผลอะไรครับพี่เฟย์?? เราสองคนโตแล้วนะครับ สมควรที่จะรับรู้แล้วว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นี้บ้าง แต่พ่อกับแม่ทำอย่างกับเราเป็นเด็กอมมือ ไม่ควรรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่เรื่องนั้นเป็นความกังวลให้กับพ่อกับแม่ทั้งชีวิต

เฟย์ – ฮึย โทโมะ(พร้อมกับทำหน้าสงสารน้องชาย)

โทโมะ – ตั้งแต่ที่ผมจำความได้ พ่อกับแม่ปิดบังเรามาตลอด ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์เกี่ยวกับท่านเจ้าคุณหรือคุณหญิง

เฟย์ – โทโมะหมายถึง เรื่องที่คุณหนูแก้วบอกว่าแม่เป็นเมียน้อยของท่านเจ้าคุณนะรึ??

โทโมะ – ใช่ไม่ใช่ผมไม่รู้ แต่ท่าทางพ่อกับแม่มีพิรุด เฮ้อ! พี่เฟย์ก็รู้ว่าคุณหญิงจงเกลียดจงชังแม่มาก หน้าแถบจะไม่อยากมองคนเราถ้าไม่มีปมหลักอะไรต่อกันก็คงไม่เกลียดชั่งกันถึงเพียงนี้ และที่สำคัญผมอยากรู้ว่าทำไมคุณหนูแก้วถึงเกลียดกลัวท่านเจ้าคุณหนัก

เฟย์ – เฮ่ยย! แต่เราไม่มีทางรู้หรอกโทโมะว่ามีอะไรเกิดขึ้นในบ้านของท่านบ้างแล้วท่าโทโมะจะเข้าไปละลาบละลวง พี่ก็เห็นว่ามันไม่สมควรนะ

โทโมะ – พี่เฟย์ก็รู้ว่าน้องชายของพี่เฟย์ไม่ใช่คนหยาบคายก้าวร้าวรุ่นแรง หรือชอบทำการอัน

ดที่ไม่สมควร เพียงแต่ผมอยากรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับที่นี้ และผมก็มั่นใจ ว่าสิ่งที่ป้ามดเรียกคุณหนูแก้วว่าฟางมันไม่ใช่เรื่องพ้อเจ้อ

เฟย์ – ฮึ้ม โทโมะ พี่ขอร้องอย่างเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านายเลยนะ ความจริงอ่ะมันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้ โทโมะอาจจะคิดมากไปเอง

โทโมะ – ไม่ครับพี่เฟย์ ผมไม่ได้คิดมาก แต่ผมมั่นใจว่ามันต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่ที่นี้จริงๆและถ้าพ่อกับแม่ไม่บอกผมก็จะสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง (เฟย์ได้ยินดังนั้นจึงเป็นกลังวลใจอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้)

                ณ เรือนใหญ่ คุณหญิงพิมกำลังเดินขึ้นเรือนก็ได้เสียงเรียก

หนูแก้ว – แม่ค่ะ (คุณหญิงพิมก็หันไปตามเสียงเรียกก้อเจอเขากับ…..)

---

มาแล้ว!! จบตอนแล้วจ้าาาาาาา

หนูแก้ว – แม่ค่ะ (คุณหญิงพิมก็หันไปตามเสียงเรียกก้อเจอเขากับ....) (ภาพหลอนของมดที่ถูกตีหัว และฟาง)

มด – ฉันจะฆ่าแกนังพิม!

พิม – อะ อย่า!

ฟาง – คุณแม่ค่ะ คุณแม่เป็นอะไรค่ะ

พิม – ไม่จริง ไม่จริง (คุณหญิงพิมหลับตาส่ายหน้าไปมา) ไปนะไปเดียวนี้เลยนะ

หนูแก้ว – แม่ แม่ แม่ แม่เป็นอะไรค่ะแม่!

พิม – ไป ไป ไป ไป

หนูแก้ว – แม่!

พิม – หนูแก้ว เฮ้อ

หนูแก้ว – ค่ะ ลูกเองนี้แม่เป็นอะไรไปอ่ะค่ะ?

พิม – ป่าวแม่ไม่ได้เป็นอะไร

หนูแก้ว – ป่าวได้อย่างไรค่ะ ก็ลูกเห็นแม่ยืนตัวสั่นเหมือนคุณแม่กลัวอะไรเลยอ่ะ

พิม – ก็แม่บอกแล้วไงว่าแม่ไม่ได้เป็นอะไร (คุณหญิงพิมพูดปัดแล้วเดินหนี)

หนูแก้ว – แต่ แต่ แต่หนูแก้ว

พิม – ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่เชื่อเหรอ จะมาจ้องหน้าแม่ทำไม

หนูแก้ว – ก็หนูแก้วเห็นคุณแม่เคลียดนิค่ะ หนูแก้วเป็นห่วงคุณแม่นะ เข้าไปในบ้านนะค่ะเดี๋ยวหนูแก้วจะนวดให้ (หนูแก้วเดินมาจับมือคุณหญิงพิมแล้วพูดขึ้น) นะค่ะ ^_^ (หนูแก้วพาคุณหญิงเข้ามานั่งพักในเรือนใหญ่ แล้วก็บรรจงนวดให้ แต่การนวดของเธอคุณหญิงรู้สึกได้ว่าเหมือนกับคราวที่ฟางเคยนวดให้ และคำพูดของฟางก็ผุดขึ้นมาว่า นวดไม่ค่อยเก่งหรอกจะเจ้า แต่แม่เรียกบ่าวว่าหมอขยำ แค่ขยำให้พอเพลินๆได้) คุณแม่ข๋าคุณแม่ว่าหนูแก้วจะเป็นหมอขยำได้ไหมค่ะ

“ห๊ะ!”

“ว่าอย่างไรค่ะคุณแม่ คุณแม่ว่าหนูแก้วพอจะเป็นหมอขยำได้ไหมค่ะ” หนูแก้วยิ้มไปขยำขาของผู้เป็นแม่ไป

“เฮ้อ!” คุณหญิงปัดมือของลูกสาวออกด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมอ่ะค่ะคุณแม่!” หนูแก้วถามด้วยความสงสัย

“อย่าพูดอย่างนี้ให้แม่ได้ยินอีก! แม่อุส่าห์ส่งไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา จะมาเป็นหมอขยำ”

“เอ่อ หนูแก้วขอโทษค่ะ คือหนูแก้วก็แค่พูดเล่น”

“อย่าพูดเล่นอย่างนี้อีกแล้วกันแล้วทีหลังก็ไม่ต้องมานวดให้แม่แล้ว!” คุณหญิงพูดจบก็ลุกออกไปทันทีปล่อยให้หนูแก้วนั่งงงอยู่อย่างไรเกี่ยวกับอาการของแม่

                ตกค่ำหนูแก้วเดินลงจากเรือนใหญ่มาที่ใต้ต้นปีปตรงหลุมที่ฝั่งศพขางฟางเธอนั่งเก็บดอกปีปที่ตกหล่นอยู่ตามพื้นและนั่งพิงต้นปีปจนหลับไปและหลับฝันถึงเรื่องราวความรักของฟางกับเควิน ระหว่างนั้นโทโมะออกมาเดินเล่นก็เห็นหนูแก้วนอนละเมอว่า

“ขอบใจมากจะพี่เควิน” โทโมะสงสัยว่าทำไมคุณหนูถึงพูดแบบนั้นได้แต่ฟังเธอจนดอกปีปตกใส่หัวหนูแก้วก็สะดุดตื่น “เออะ พี่เควิน!”

“คุณหนูแก้ว!”

“นายโทโมะ” หนูแก้วตกใจที่เห็นโทโมะนั่งมองเธออยู่จึงลุกขึ้น

“คุณหนูมีอะไรกับพ่อเหรอขอรับ” โทโมะตัดสินใจเอ่ยปากถามขึ้น

“พ่ออะไรของนาย!!”

“เมื่อกี้คุณหนูเรียกชื่อพ่อเควิน”

“ฉันไม่ได้เรียก!” หนูแก้วปฏิเสธเพราะว่าเธอไม่ได้เป็นคนเรียกแต่ในความฝันฟางนั้นเองที่เป็นคนเรียก

“แต่ผมได้ยิน!” โทโมะพูดด้วยความหนักแน่นเพราะเขาเองนั้นได้ยิน!

“ก็ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เรียกไง! เฮ้ย!” หนูแก้วเมื่อไม่อยากจะเถียงกับคนตรงหน้าเธอจึงตัดใจสินเดินหนีไปเองเพราะเธอนั้นก็เริ่มสับสนแล้วเพราะเธอเองก็รู้ว่าโทโมะเป็นคนที่ไม่เคยโกโหเธอเช่นกัน!

“คุณหนูแก้ว! คุณหนูแก้ว” โทโมะเดินตามไปแต่หนูแก้วก็ไม่สนใจเสียงเรียกของโทโมะและเดินขึ้นเรือนไปในห้องเธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่เธอเอาประตะเพียนที่โทโมะพับให้ไปแขวนไว้นั้น แล้วนึกถึงเรื่องราวในความฝันเธอรู้สึกได้ว่าในฝันนั้นตัวเองนั้นคือฟางและทุกครั้งที่หลับตาก็ก็ฝันเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมาทุกคืน ในฝันมีทั้งความรัก ความแค้น ความกลัว ความโกรธของฟางเต็มไปหมด

“ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราเป็นคนเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น ฟาง! เฮ้อฮึ้ย! โอ้ยนี้มันอะไรกันเนี่ย!” หนูแก้วเคลียดคิดไปก็ปวดหัว

“คุณหนูครับ คุณหนู!” โทโมะตะโกนเรียกคนข้างบน

“ออกไปเลยไอ้ขี้คอก!! ออกไป!!” แก้วรูดม่านปิดและเดินออกห่างจากหน้าต่างบานนั้น

“คุณหนู!!” โทโมะจึงตัดสินใจเดินออกห่างจากเรือนใหญ่มาเพื่อจะกลับบ้านแต่ในใจก็ยังเป็นห่วงคุณหนูอยู่! จึงวนไปวนมาตรงแถวๆแม่น้ำทางระหว่างไปบ้านกับเรอนใหญ่

“โทโมะ!” โทโมะสะดุดเมื่อมีคนมาจับไหล่ของตัวเอง

“พี่เฟย์”

“เฮอะ เป็นอะไรทำไมต้อองตกใจด้วย!” เฟย์เอ่ยถามน้องชายที่ตกใจที่ตัวเองมาเรียก

“เฮ้อ!” โทโมะเล่าความทั้งหมดให้เฟย์ฟัง จากนั้นเดินนำกลับบ้านมาก่อน แต่เฟย์ก็ดึงแขนน้องชายไว้

“โทโมะเดี๋ยวก่อน เป็นไปได้ไงที่คุณหนูจะเรียกพ่อว่าพี่เควิน โทโมะหูฟาดหรือป่าว” เฟย์ย้ำถามน้องชาย

“ป่าวครับพี่เฟย์ผมได้ยินชัดเต็ม 2 รูหูว่าคุณหนูแก้วแกนอนละเมอว่าขอบใจมากจ๊ะพี่เควิน” เฟย์ตกใจเพราะทีแรกโทโมะไม่ได้บอกว่าคุณหนูแกนอนหลับ

“คุณหนูแกนอนหลับรึ? โห้ย!ถ้าอย่างนั้นแกก็คงจะแค่นอนละเมอ ^-^”

“แต่ดูท่าทางเธอแล้วเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ ผมจะไปถามพ่อครับ! ว่าพ่อเคยได้พูดคุยอะไรกับคุณหนูหรือป่าว ทำไมเธอถึงเก็บเอาไปนอนละเมอ”

“อย่านะโทโมะ!” เฟย์ดึงแขนน้องไว้อีกครั้ง

“ทำไมละครับพี่เฟย์?”

“พี่ไม่อยากให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ โทโมะก็รู้ว่าท่านกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องป้ามดอ่ะ”

                ในเรือนมดที่ถูกคุณหญิงทำร้ายก็ยังนอนไม่ได้สติอยู่ และยังละเมอขึ้นเหมือนเดิม ว่า ฟาง! นังพิมมันจะฆ่าแกนะฟางซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

“พี่เควินฉันกลัว กลัวว่าพี่มดจะตายจริงๆ” แบมเมื่อได้ยินมดละเมอก็รู้สึกกังวลใจไปหมด

“ไม่หรอกแบมอย่าพึ่งตีตนไปก่อนไข้เลยจะพาไม่สบายใจป่าวๆ”

“พี่เควินก็เห็นว่าคุณหญิงพิมตั้งใจที่จะฆ่าพี่มดจริงๆ”

“อาจจะไม่ใช่ก็ได้”

“ใช่! ไม่มีใครหรอกที่จะใจร้ายใจดำเท่ากับคุณหญิงพิม พี่เควินก็รู้ว่าพี่มดอ่ะไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แต่นี้อะไรถูกทุบตีจนปางตาย ถ้าไม่ใช่ฝีมือคุณหญิงพิมแล้วจะเป็นใคร” แบมรู้สึกกังวลและกลัวจึงเอ่ยขึ้นและย้ำว่าต้องใช่แน่ๆที่คุณหญิงพิมเป็นคนทำร้ายมดจนเป็นอย่างที่เห็นนี้

“เฮ้ออ! โถ่มดเอ้ย!เอ็งไม่น่าเรียกคุณหนูแก้วว่าฟางเลย” เควินเอ่ยเวทนามด

“มันไม่ใช่ความผิดของพี่มดหรอกนะจ๊ะ แต่มันเป็นความรู้สึกของพี่มดอาจจะเห็นคุณหนูแก้วเป็นฟางเหมือนอย่างที่เรารู้สึกถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆคุณพิมจะทำใจอย่างไรไว ถ้าศัตรูที่ตัวเองเกลียดกลับชาติมาเกิดเป็นลูกของตัวเองอ่ะ”

“นี้แบม! อย่าพูดในสิ่งที่ยืนยันไม่ได้”

“ฉันยืนยันได้ แล้วฉันก็มั่นใจด้วยว่าฟางนะกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้วจริงๆ แล้วคุณหญิงพิมก็ไม่มีทางปล่อยให้พี่มดนะไปพูดกับคุณหนูแก้วไขว้เขวแน่ อย่างไรเสียคุณหญิงพิมต้องหาทางกำจัดพี่มดให้พ้นไปสักวัน”

“เฮ้อ! ถ้าแบมมั่นใจอย่างนั้น เกิดมดยังไม่ดีขึ้นเราจะพามดไปอยู่ที่อื่น”

“หายไวๆนะจ๊ะพี่มด”

เช้าวันใหม่เจ้าพระยาภาณุกำลังนั่งจดบันทึกบนโต๊ะสำหรับอาหารเช้าเพื่อนั่งรอภรรยาและลูกสาว โดยเนื้อความนั่นมีความว่า สายตาของลูกที่มองดูฉันมันชั่งห่างเหินเย็นชา ฉันไม่รู้ว่าจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกทรมานเช่นนี้ไปอีกนานสักแค่ไหน

“จดบันทึกอะไรอยู่เหรอค่ะคุณพี่” คุณหญิงเอ่ยถามเมื่อเดินมาเห็นสามีนั่งจดบันทึกอะไรอยู่บนโต๊ะ

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะคุณหญิงเขียนไปเรื่อยเปื่อยนะ เอ่อแล้วหนูแก้วละอยู่ไหน??”

“เออ คือ!” จังหวะที่คุณหญิงกำลังจะพูดหนูแก้วก็เดินออกจากห้องมาเพื่อจะไปข้างล่าง

“หนูแก้ว หนูแก้วลูก” หนูแก้วหันมามองด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่ “มาทานข้าวกับพ่อมา”

“ทำไมคุณพ่อไม่ชวนลูกชายคนโปรดของคุณพ่อมาทานด้วยอ่ะค่ะ! มาชวนหนูแก้วทำไม!!”

“หนูแก้ว!” คุณหญิงตำหนิหนูแก้วเล็กน้อย

“ขอประทานโทษค่ะคุณแม่ แต่หนูแก้วไม่หิว”

“ไม่หิวหรือว่าไม่อยากทานข้าวกับพ่อ” หนูแก้วหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่เจ้าพระยาซึ่งขึ้นชื่อว่าพ่อของตัวเอง “ไม่อยากทานข้าวสำหรับร่วมกับพ่อก็ไม่เป็นไร คุณหญิงพี่ไปข้างนอกก่อนนะ” เจ้าพระยาหันมาบอกภรรยาและลุกไปโดยไม่ทานอาหารมื้อเช้านี้โดยที่คุณหญิงเดินตามไปด้วย

                หน้าเรือนใหญ่!

“คุณพี่ค่ะอย่าพึ่งไปเลยนะค่ะ อยู่รับประทานอาหารด้วยกันก่อน”

“ไม่ละคุณหญิงก็เห็นนิว่าลูกไม่อยากนั่งร่วมสำหรับเดียวกับพี่”

“ลูกไม่ได้บอกอย่างนั้นซะหน่อยนะค่ะคุณพี่”

“แต่ท่าทางลูกนะบอก! ลูกรังเกลียดพี่”

“ไม่ใช่หรอกค่ะคุณพี่ลูกคงเห็นสนใจตาเขื่อนมากกว่าแก”

“ไม่จริงอ่ะ ลูกรังเกลียดพี่แล้วพี่ก็ได้ยินที่คุณหญิงคุยกับลูกละ ลูกคงเห็นว่าพี่มากรักหลายเมียจนลูกไม่อาจทำใจให้รักและก็ศรัทธาพี่ได้ แต่ที่พี่ไม่เข้าใจก็คือทำไมคุณพิมถึงต้องเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกลูกด้วย”

“เออะ คือน้องไม่ได้บอกลูกเลยนะค่ะคุณพี่” เจ้าพระยาไม่ฟังคำอธิบายของคุณหญิงขึ้นรถและขับออกไปทันที

---

จบตอนจ้า