รอยรัก รอยบาป

                มดไม่ค่อยพ่อใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ตีหน้าทำเป็นยิ้มให้คุณพิม สักพักคุณหลวงก็กลับมาจากราชกาลแล้วก็ให้เควินขนของไปเก็บ

มด – มดคิดถึงคุณหลวงที่สุดเลยเจ้าค่ะ คุณหลวงคิดถึงมดบ้างรึป่าว (คุณหลวงไม่สนใจเดินเข้าไปหาคุณพิมทันที)

ป๊อป – โถ่ คุณพิม ไม่น่าลำบากเดินมารับพี่ถึงนี้เลยอ๊ะพี่อ๊ะเกรงว่าจะกระเทือนลูกในท้องอะสิจ๊ะ

พิม – เดินแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกมั้งค่ะ

ป๊อป – โหไม่ได้หรอก พี่อ๊ะทั้งรักทั้งหวงแม่แล้วก็ลูก ไอ้เควินเอ็งเอาของไปเก็บไป

เควิน – ขอรับ

พิม – อะไรเยอะแยะค่ะคุณพี่

ป๊อป – พี่ไปสั่งเนื้อและก็นมจากออสเตรเลียมาให้คุณพิม แม่กับลูกจะได้แข็งแรงไงจ๊ะ

พิม – คุณพี่อ๊ะไม่ต้องเอาใจน้องขนาดนั้นก็ได้นะค่ะ

ป๊อป – หืม คุณพิม คุณพิมกับลูกก็เหมือนแก้วตาดวงใจของพี่แค่นี่มันยังน้อยไปรู้ไหม เอ่อนังฟาง

ฟาง – เจ้าค่ะ

ป๊อป – เดี๋ยวเอ็งเอาเนื้อนะไปทำอะไรให้คุณพิมทานหน่อย พวกต้มพวกตุ๋นอะไรก็ได้

ฟาง – เจ้าค่ะ

ป๊อป – นังมี

มี – เจ้าค่ะ

ป๊อป – เอ็งก็เอานมไปใส่แก้วมาให้คุณพิมท่านรับประทานด้วยไปเร็ว

มี – เจ้าค่ะ (มีกับฟางรีบไปทันที)

พิม – ฟาง!! นังแบมไปไหนตั้งแต่ฉันกลับมายังไม่เห็นแบมเลยนะ

ฟาง – เอ่อ เออะ คือแบมมัน ไม่ไข้สบายนะเจ้าค่ะ

พิม – ไม่สบายเป็นอะไร

มี – เออะ เป็นไข้ธรรมดาเจ้าค่ะ

พิม – หาหยุกหายาให้มันกินด้วยละ

มี ฟาง – เจ้าค่ะ

ป๊อป – ไปเถอะจ๊ะคุณพิมขึ้นเรือนดีกว่าคนกำลังท้องกำลังไส้ยืนนานๆ ไม่ดีรู้ไหมจ๊ะ

พิม – ค่ะคุณพี่ (คุณหลวงกับคุณพิมเดินขึ้นเรือนโดยไม่สนใจมดที่ยืนอยู่เลย)

แมว – สมน้ำหน้า หึหึ

                มดที่คุณหลวงไม่สนใจก็รีบวิ่งมาที่ท่าน้ำด้วยความโมโหคุณหญิงพิม แลก็เสียใจที่ตัวเองนั้นไม่ท้องเหมือนกับคุณพิม

                เรือนทาสมีกับฟางที่นั่งคุยกันก็เห็นดีที่คุณพิมนั้นท้อง แต่สงสารแบมที่เกิดเรื่องแบบนั้นและก็กลายเป็นตาบาปไปชั่วชีวิตฟางได้บอกกับแม่เธอว่า เธอนั้นเกลียดคุณหลวงที่ท่านนั้นชอบใช้อำนาจบาดใหญ่ข่มเหงรังแกแบมเพียงเพราะแบมเป็นทาส คุณหลวงทำอย่างกับทาสไม่ใช่คนคิดอยากจะข่มเหงรังแกกันอย่างไรก็ได้ และสาปแช่งคุณหลวง

                ตกค่ำคุณพิมก็นั่งอยู่หน้าเรือนคุณกับยายแมวทาสคนสนิทว่าซะใจที่คุณหลวงไม่สนใจมดเลยแม้แต่น้อย แต่คุณพิมนั้นไม่ได้ท้องจึงคิดแผนที่จะทำให้ตัวเองนั้นแท้งลูก

                2 เดือน ผ่านไป เรือนทาสฟางกับแบมกำลังช่วยสมทำงาน

มี – ฟางว่างมือก่อน คุณพิมสั่งให้เอ็งทำต้มจิ๋วไปให้

ฟาง – จะดีเหรอจ๊ะแม่อาทิตย์เนี่ยคุณพิมท่านรับต้อมจิ๋วไป 4 วันแล้วนะ

มี – ท่านคงแพ้ท้องอยากกินรสจัดจัด อีกอย่างต้มจิ๋วก็มีประโยชน์

ฟาง – คนท้องกินอาหารรสจัดแบบนี้จะดีเหรอแม่ มันจะเซาะท้องเอาน่า

สม – ท่านสั่งเนี่ยเอ็งก็รีบทำให้ท่านเถอะวะนังฟาง จะมามัวซักโน่นซักนี่อยู่ทำไม

ฟาง – ก็ฉันเป็นห่วงท่านนิพ่อ ฉันไม่เคยเห็นคนท้องกินอาหารรสจัดแบบนี้

มี – อ้าวฟางคุณหลวงท่านเอาเนื้อมาจากเมืองฝรั่งมาให้เอ็งทำ

สม – ฮะ ฮ๊ะ ฮะ เนื้อจากเมืองฝรั่งอีกแล้วเหรอ ถ้าทางคุณหลวงเนี่ยจะเฮอลูกคนแรกจริงๆ (แต่แบมที่นั่งอยู่ใกล้ๆฟางนั้นเกิดเหม็นขึ้นมาทั้งๆที่แบมนั้นไม่เคยเหม็น)

แบม – อ๊วก แหวะ!!

ยิ่ง – เป็นอะไรอีกละแบม

แบม – ฉันเหม็นนะจ๊ะพี่ยิ่ง อ๊วกกก แหวะ (วิ่งไปอ๊วกทันที)

มี – อ้าวๆ แบม! ฟาง กับยิ่งวิ่งตามไปทันที โดยฟางไปเอาน้ำให้แบมบ้วนปาก

แบม – แหวะ อ๊วกกก พร๊วดดด!! (ยิ่งวิ่งมาลูบหลังให้แบมฟางเอาน้ำมาให้)

ฟาง – แบมเอ็งบ้วนปากก่อนเผื่อจะดีขึ้น

ยิ่ง – ดีขึ้นรึยังจ๊ะแบม

แบม – ค่อยยังชั่วแล้วจ๊ะพี่ยิ่ง

ฟาง – แกเป็นอะไรแบมปกติแกไม่เหม็นเนื้อนิ

แบม – ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ๊ะฟาง

ฟาง – หรือว่า

แบม – ว่าอะไรอ๊ะฟาง

ฟาง – แกจะท้อง (คำพูดของฟางทำเอาแบมกับยิ่งถึงกับอึ้ง)

แบม – จริงสิ!~ เลือดฉันไม่ได้มาสองเดือนแล้วอ๊ะ ไม่จริงอ๊ะ ไม่จริงฉันไม่ได้ท้อง ฉันไม่ได้ท้องนะฟาง ฉันไม่ได้ท้อง ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ได้ท้อง (ลุกวิ่งหนีไปพร้อมร้องไห้)

ยิ่ง – แบม! แบม!! (วิ่งตามไปทันที)

แบม – ไม่จริงอ๊ะ ไม่จริง ฮึก ฮื้ออ

ยิ่ง – แบม รอพี่ก่อนแบม (วิ่งตามจนจับข้อแขมแบมไว้ได้)

แบม – ไม่จริงอ๊ะ ฮึก ฮื้อ

ยิ่ง – แบมจะหนีพี่ไปไหน แบมเป็นไรจะหนีพี่ไปไหน

แบม – ฉันกลัวอ๊ะพี่แบม ฉันกลัว T^T

ยิ่ง – กลัวอะไรจ๊ะแบม

แบม – ฉันกลัว ฉันกลัวว่าฉันจะท้องอ๊ะพี่ยิ่ง (ไม่ต้องกลัวท้องเรียบร้อยแล้ว -.- //ไรเตอร์)

ยิ่ง – เอ็งจะกลัวทำไมรึแบมลูกเอ็งก็เหมือนกับลูกพี่ พี่จะเป็นคนช่วยเลี้ยงลูกเอ็งเองลูกที่เกิดมาจะเป็นลูกของเราสองคน

แบม – พี่ยิ่ง ฉันขอบใจในน้ำใจของพี่มากเลยนะจ๊ะ แต่ฉันก็กลัวกลัวว่าคุณพิมจะรู้เรื่องนี้

ยิ่ง – พี่จะเป็นคนเรียนท่านเอง ว่าลูกในท้องเอ็งเป็นของพี่ คุณพิมท่านใจดีคงจะไม่ว่ากระไรเอ็งหรอก

แบม – แล้วถ้าคุณหลวงท่านทราบ ท่านจะว่ากระไร

ยิ่ง – ท่านคงไม่ว่ากระไรหรอกก็ตั้งแต่วันนั้นท่านยังไม่ได้เรียกเอ็งเข้าพบเลยไม่ใช่รึ หยุดร้องไห้ได้แล้วแบมฝันร้ายอ๊ะมันได้ผ่านชีวิตเอ็งไปแล้ว นับแต่นี้ต่อไปจะมีเราแค่สามคน คือแบม พี่ แล้วก็ลูกของเรา

แบม – ฉันขอบใจพี่ยิ่งมากนะจ๊ะ ฉันขอบใจจริงๆ (ไหว้ยิ่ง)

                เรือนใหญ่ คุณหลวงก็เอาอกเอาใหญ่คุณพิมเป็นการใหญ่ที่เธอจะมีลูกให้ มดก็เข้ามาทำท่าเหมือนจะไม่สบายเพื่อขอความเห็นใจให้คุณหลวงไปสนใจตัวเองบ้าง แต่คุณหลวงก็ไม่สนใจแล้วก็พาคุณพิมไปเดินเล่นโดยไม่ให้มดตามไป ทาสก็รุมสมน้ำหน้า มีกับฟางก็เดินตามคุณหลวงกับคุณหญิงพิมไปโดยไม่สนใจ พาลงมายังเรือนไม้หลังเล็กที่อยู่ในสวนแล้วให้ฟางกับมีอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็ขอตัวไปแล้วกับมาพร้อมกับช่อดอกไม้ให้คุณพิม

                เรือนทาส แบมก็ยังแพ้ท้องอยู่ต่อเนื่องโดยมียิ่ง ฟาง เควิน มาค่อยดูแลอย่างดี

เควิน – ใจคอเอ็งจะไม่บอกคุณหลวงหน่อยรึ

แบม – ไม่! ฉันกลัว

เควิน – เอ็งกลัวอะไร

แบม – ฉันกลัวคุณหลวงจะมาเอาลูกของฉันไป

                โรงครัวทาสก็ทำอาหารแล้วพูดเรื่องแบมเรื่องลูกนั้น มดก็เดินเข้ามาได้ยินเข้าก็เข้าหาเรื่องแบมทันที

มด – นังแบม เอ็งบอกข้ามานะ เอ็งมีอะไรกับคุณหลวง (แบมยังไม่ท่านพูดอะไรก็อาเจียนเสียก่อน) เอ็งท้อง นี่เอ็งท้องจริงๆรึ

ต๋วน – ใช่นังแบมมันท้อง

มด – ท้องกับใคร!!

ยิ่ง – กับข้า!!

ต๋วน – เอ็งจะหรอกนังมดมันทำไมว๊ะไอ้ยิ่ง เอ็งก็บอกนังมดไปสิว่านังแบมอ๊ะมันท้องกับคุณหลวง

มด – ไม่จริง!!

ต๋วน – ทำไมจะไม่จริง นังแบมมันก็เป็นเมียคุณหลวงเหมือนกับเอ็งนั้นแหล่ะนังมดผิดแค่ว่านังแบมมันมีลูกแต่เอ็งไม่มีลูก!!

มด – นังแบม เอ็งแย่งผัวข้า!! มรึงตาย (ทาสทุกคนห้ามไว้เสียก่อน)

ฟาง – พี่มด หยุด หยุดบ้าได้แล้ว

มด – นังแบมมันแย่งผัวข้ามันต้องตาย

ยิ่ง – ถ้าเอ็งจะทำอะไรแบมเอ็งทำข้าแทนเถอะมด

มด – ไอ้ยิ่งนังแบมมันทรยศเอ็ง เอ็งยังจะปกป้องมันอีกรึ

ยิ่ง – ข้ารู้ดีว่าแบมไม่ผิด แบมไม่ได้ทรยศข้า

มด – ไม่จริง เอ็งแย่งผัวข้าเอ็งต้องตาย

ฟาง – พี่มดอย่า พี่มด แบมมันไม่ได้แย่งคุณหลวงนะพี่ แบมมันไม่ผิดนะคุณหลวงต่างหากที่เป็นคนปล้ำมัน!!

มด – ไม่มีทาง!! เอ็งให้ท่าคุณหลวงใช่ไหมอิแบม เอ็งตายซะเถอะ

สม – เอ็งพอได้แล้วมด มันจะมากเกินไปแล้วนะ - -*

มด – ข้าไม่หยุดวันนี้แหล่ะข้าจะกระทืบให้ลูกเอ็งหลุดออกมาเลยนังแบม

แบม – พี่มด พี่มด ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ให้อภัยฉันเถอะนะพี่

มด – ไม่ต้องมาขออภัย เอ็งกำเริบเสิร์ฟศาลมากนังน้องสาระเลว นังน้องทรยศ ข้าจะไปบอกคุณพิม!! ปล่อยข้าบอกให้ปล่อยยังไงเล่า (สบัดตัวหลุดแล้วรีบวิ่งไปบอกคุณพิมทันที)

แบม – พี่มดอย่านะ

ฟาง – แบม! เอ็งไม่เป็นไรนะ (วิ่งเข้ามากอดแบม)

แบม – ฮึก ฮื้อออ ฟาง ฮื้อออ!! T^T ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ๊ะฟาง T^T ฉันอยากได้ตาย ฮื้ออ ฉันอยากตายอ๊ะฟาง

ฟาง – ไม่เป็นไรนะแบม T^T

                เรือนใหญ่ คุณหลวงที่พาคุณพิมไปเดินเล่นก็กลับมาที่เรือนมดก็รีบวิ่งมาบอกเรื่องแบมทันทีทำเอาคุณพิมอึ้งเสียใจแต่ในใจแล้วนั้นโกรธแค้นอย่างมาก แต่คุณหลวงกลับดีใจ

                เรือนทาส ฟางนั่งปลอบใจแบมอยู่ท่าน้ำ ทั้งสงสารทั้งเจ็บใจแทนแบม บอกให้แบมอย่าร้องไห้เพราะมันอาจกระทบถึงลูกในท้องได้

                เรือนใหญ่คุณพิมนั้นโกรธเป็นอย่างมากเห็นก็จะกำจัดแบมเช่นเดียวกับมด

                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาส คุณหลวงก็เดินมาหาแบม

ป๊อป – แบมเอ็งเป็นยังไงมั้งว๊ะ

ยายแมว – คุณหลวง คุณหลวงเจ้าข๋า เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ

ป๊อป – เกิดเรื่องอะไรยายแมว

พิม – คุณพิม คุณพิม คุณพิมเจ้าค่ะ คุณพิมตกบันไดเจ้าค่ะ

ทาส – ห๊ะ!

ป๊อป – คุณพิม! (คุณหลวงรีบวิ่งไปดูคุณพิมทันที โดยมีเควิน ฟาง ต๋วนตามมาด้วย)

                ณ บันได

ป๊อป – คุณพิม

แมว – คุณพิม! คุณพิมเจ้าข๋า

ป๊อป- โถ่ ทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย ยายแมวไปตามหมอมาเร็ว

แมว – เจ้าค่ะ คุณพิม! ระวังนะเจ้าค่ะ

ฟาง – โถ่ คุณพิม

เควิน – ยายแมวเดี๋ยวฉันไปตามหมอเอง

แมว – ไม่ต้อง พวกเอ็งทั้งหมดขึ้นไปช่วยคุณหลวงดูแลคุณพิม ส่วนข้าจะไปตามหมอเองไปสิ!

เควิน ฟาง – จ๊ะ (ทั้ง2รีบขึ้นไปบนเรือนส่วยต๋วนวิ่งไปที่เรือนทาสเข้าทางคุณพิมทันที)

                คนที่เรือนทาสก็กลัวว่าคุณพิมจะเป็นอะไรก็เป็นห่วงคุณพิม สักพักต๋วยก็วิ่งมาบอกว่าคุณพิมนอนเลือดท่วมตัวอยู่ตรงบันได ทำเอาทุกคนกลัวว่าคุณพิมจะตกเลือด

                เรือนใหญ่ ณ ห้องนอนยายแมวก็ไปตามหมอมาแล้วบอกให้บอกช่วยทำตามที่คุณพิมบอกว่า....