Coffee In My Heart

            เจ็บเหลือเกิน หัวใจดวงนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

. 

. 

.

"เอ่อ ฟาง .... คือ ป๊อบ....ป๊อบ" ไปไม่เป็นกับคำตอบที่ได้รับกลับมาจากคนน่ารัก ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลอะไรเท่าไหร่ ยายกระต่ายก็เดินจ้ำอ้าวออกไปจนพ้นตัวตึกของคณะวิศวะ ในหัวมึนงงไปกับคำบอกกล่าวที่คนสวยเอ่ยมา .... นี่เขาเข้าใจอะไรผิดจริงๆใช่ไหม? ไม่รอให้สมองตอบคำถามขายาวๆก็รีบทำตามคำสั่งของหัวใจว่าให้รีบตามคนสวยออกไป อย่าให้หลุดมือไปแบบวันสองวันที่ผ่านมาอีกเป็นอันขาด

            ฟางครับ....ป๊อบขอโทษ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

"น้องฟางครับ ฝนตกใหญ่เลยขึ้นรถเถอะครับ"

.

.

"อ.ปอร์เช่ ....อ่า ค่ะ ฟางรบกวนไปส่งที่บ้านหน่อยนะคะ"

.

.

            ไม่รู้สุภาพบุรุษสุดหล่อจากคณะสถาปัตย์ขับรถเก๋งคันหรูมาโฉบที่คณะวิศวะได้อย่างไรในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้ แต่ประเด็นที่เขาสนใจมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเท่าไหร่ เมื่อคนขับเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับกางร่มขนาดพอมือยื่นรับคนน่ารักของเขาให้ขึ้นรถไปด้วยกัน 'มากไปหรือเปล่าครับ อ.ที่เคารพ ยายนั่นแฟนผมนะ ของๆผม คนของผม ผมไปส่งเองได้!!!' ได้......ได้แต่คิดในใจโดยไม่สามารถปริมากพูดอะไรออกมาได้ เมื่อได้ยินคำตอบรับของคนรักที่ตอนนี้ถูกอันเชิญขึ้นไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถต่อหน้าต่อตาเขาเป็นครั้งที่สอง ขายาวรีบสาวไปถึงตัวรถก่อนจะเปิดประตูหลังขึ้นนั่งโดยไม่ต้องรอคำเชิญใดๆ

.

.

"ผมขอไปด้วยนะครับอาจารย์ คือผม ผมเป็นน้องชาย อ.ธนัชพรน่ะครับ"

.

.

"อ้อ ได้สิน้องชาย ^_____^" อาจารย์รูปหล่อผู้มีมารยาทเอ่ยรับเขาโดยไร้ซึ่งการขัดขืนหรือขัดใจใดๆ คงจะคิดว่าที่เขาพูดเป็นความจริง จึงไม่เอะใจแล้วรับศัตรูหัวใจตัวเอ้ขึ้นรถมาด้วย [นี่มันละครรักโรแมนติกคอมเมดี้หรือดราม่าเลือดสาดกันแน่? : แก้วใจ]

.

.

"....................." นั่งมองเสี้ยวหน้าหวานของคนน่ารักจากทางเบาะหลัง ยายกระต่ายนั่งตัวตรงมองไปทางด้านข้างประตูโดยไม่หันมามองเขาเลยสักนิด ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ .... เจ็บใจตัวเองที่ยังไม่ทันได้เคลียร์อะไรให้มันรู้เรื่อง ปล่อยให้ตัวเองเข้าใจคนสวยผิด เมื่อรู้ตัวว่าผิดแต่ก็ยังไม่สามารถปรับความเข้าใจให้ยายกระต่ายเข้าใจให้ถูกต้องเกี่ยวกับตัวเขา อยากจะพูดออกมาเสียตรงนี้ ถ้าไม่ติดที่คนหน้าหวานเคยขอไว้ว่าเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยเปิดเผยความสัมพันธ์ที่มีระหว่างเรา แม้กระทั่งคนในครอบครัวก็รู้ไม่ได้ 

            ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวคนสวยจะโกรธไปมากกว่านี้ เขาจะทำหน้ามึนอึนซึนไอด๊นแคร์แล้วประกาศความเป็นเจ้าของแม่กระต่ายมันซะตอนนี้เลย

            ฮึ่ม.....หงุดหงิดชะมัด

.

.

"พอดี อ.หวายโทรฯมาบอกที่คณะว่าขอยื้มตัวน้องฟางมาสอนแทน อ.ที่ลาป่วย พี่เห็นว่าฝนมันตกเลยลองขับมาดูน่ะครับ น้องฟางยังไม่กลับจริงๆด้วยสิ ดีจัง" ขึ้นมานั่งบนรถหรูที่ครั้งนึงเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะความขี้เกรงใจของ ตัวเอง แต่ครั้งนี้เธอกลับเต็มใจขึ้นโดยไร้ซึ่งการฝืนใจ เธอหมดแรงจะเคลื่อนไหวร่างกายใดๆแล้วตอนนี้ อยากถึงบ้านเสียที อยากพัก เหนื่อยเหลือเกิน เจ็บปวดจนร้าวไปหมดทั้งร่างกาย ไม่ได้สนใจว่าใครอีกคนจะขอติดรถมาด้วยโดยอ้างความสัมพันธ์ที่ครั้งนึงเธอ เป็นคนขอไว้เอง ว่าระหว่าง นศ.กับ อ.มหา'ลัย ก็ควรเป็นได้แค่พี่น้องกัน ไว้ให้คนตัวโตเรียนจบเมื่อไหร่จะเปิดเผยตอนนั้นก็ยังไม่สาย เธอยังห่วงสถานภาพทางการเรียนของคนรักและหน้าที่การงานของตัวเองอยู่

            นั่งมองถนนด้านข้างประตูประหนึ่งว่ามีความสุขเสียเหลือเกินกับการชมวิวยามค่ำคืน ไม่คิดจะปริปากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น  จนสิ่งมีชีวิตข้างตัวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เลยอดไม่ได้ที่จะเหลียวใบหน้าอันอ่อนล้ากลับมาคุยด้วย 'ขอโทษนะคะ อ.ปอร์เช่ ฟางไม่อาจรับความรู้สึกดีๆที่ อ.มีให้ฟางได้ ฟางขอโทษ....'

.

"ค่ะ......"

.

.

"ตาบวมๆนะครับน้องฟาง เป็นอะไรหรือเปล่า?" ละสายตาจากมือถือของตัวเองที่พึ่งส่งข้อความไปบอกเพื่อนรักว่าวันนี้จะกลับบ้านคงไม่เข้าไปค้างด้วย แล้ว