Coffee In My Heart
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.56 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) Espresso II แก้วที่ 7
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 7 &
"ฮัลโหลน้องฟาง เฟย์ล่ะครับ พี่โทรไปที่บ้านไม่มีคนรับสาย พอดีพี่ติดอยู่บนทางด่วนน่ะครับเลยยังไม่ถึง"
((เอ๋....ฟางไม่แน่ใจนะคะ ว่ายายเฟย์จะถึงบ้านหรือยัง เพราะเราแยกกันตั้งแต่ร้านยายแก้วน่ะค่ะ พอดีว่าเฟย์เจอเพื่อนที่ทำงาน ก็เลยอาสาไปส่ง))
"เพื่อนที่ทำงาน?....ใครครับ"
((เห็นว่าชื่อพี่ดิวค่ะ น้าเขื่อนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดูแล้วพี่เขาไม่น่าจะอันตราย ออกจะเป็นห่วงยายเฟย์มากมายเลยน่ะค่ะ))
"........อืม ครับ ขอบใจนะครับน้องฟาง"
พึ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิด หลังจากต่อสายตรงถึงเพื่อนรักอีกคนของคนสวยที่ควรจะอยู่ด้วยกันกับหญิงสาวในเวลาแบบนี้ ไอที่ว่าหึงแบบเด็กๆน่ะคงจะจริง แต่ที่เขาบอกว่าคงไม่มีอะไร
เห็นทีว่าจะไม่ใช่แล้ว....คนสวยของเขาคิดอะไรอยู่
คนดี .... ทำแบบนี้ทำไม ?
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ขอบคุณนะคะพี่ดิว ขอบคุณทุกๆเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ"
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณเรา ฝันดีนะครับ..."
"ค่ะ บาย"
หลังจากขอเลี้ยงข้าวพี่ๆที่ทำงานได้สำเร็จ ก็แวะดูนู่นดูนี่ผ่อนคลายสมองเสียหน่อย
อย่าคิดมากน่า ไม่ได้ไปกันสองต่อสอง ยายฟางก็เห็นว่าเธอน่ะมากับพี่ที่มีจำนวนมากเกินกว่า 5 คนแน่ๆ อิอิ ปล่อยยายแก้วให้งุ่นง่าน คิดมากกับการโกหกไปคนเดียวเหอะ โดนซะมั่ง ชอบหลอกด่าเธอดีนัก
ตอนมาส่งที่เห็นว่าเหลืออยู่คนเดียว เพราะอีก 4-5 ชีวิตที่เหลือดันเมาแอ๋เดินไม่ไหวขอยืนรออยู่หน้าปากซอยก็เท่านั้นเอง
"ไปไหนมา...."
"ไปทานข้าว อ๊ะ ฉันเจ็บนะ แม่คะ แม่ๆๆๆ"
"น้าพริ้งไม่อยู่ ฝากเขื่อนดูแลเฟย์ด้วย.....จะดูแลเป็นอย่างดีเลยครับ..."
"คุณปล่อยนะ...ปล่อยนะ อื้อ......อ้ะ เพียะ!!! ....อื้อ......ฉันเจ็บ!! "
แว่บแรกที่ได้ยินเสียงคนรักกลับถึงบ้านก็โล่งอก แต่แล้วความขุ่นข้องก็เข้าแทนที่ความโล่งใจในทันที เสียงหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชาย
ไปด้วยกันมาจริงๆสินะ.....
ก่อนจะให้สมองทำงานแทนหัวใจ ร่างกายก็ปรี่เข้าหาคนรักอย่างลืมตัว เผลอบีบข้อมือหญิงสาวอย่างแรงจนเธอขัดขืนร่างกายและแสดงทีท่าว่ารับไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ตัวเขาเองรู้ตัว
แต่เมื่อกลีบปากบางๆนั้นเอ่ยเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้า ทั้งยังใช้สรรพนามที่แสนจะห่างไกลกับเขา แทบทนไม่ได้ จึงปล้ำจูบไปโดยไร้ความปราณี
....ด้วยความลืมตัว
"เขื่อนก็เจ็บ....."
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ฉันแค่ไปทานข้าวกับเพื่อน ฮึก....ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ อย่ามาทำแบบนี้นะ!!!"
ตวาดออกไปสุดเสียง ไม่ว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจทำลงไปต่อจากนี้ จะส่งผลอย่างไร เธอพร้อมจะยอมรับมัน อยากรู้นักเขาจะทำอย่างไร ถ้าสุดท้ายเธอไม่ได้ยอมเป็นของตายให้เขาอีกต่อไปแล้ว
แต่เมื่อกี้มัน....อะไรนะ เขาบอกว่าเจ็บเหรอ...? นี่เธอฟังผิดไปหรือเปล่า อย่างเขาน่ะเหรอจะเจ็บเป็น ไม่มีทาง
"เรายังไม่ได้เลิกกัน ที่เฟย์พูดเขื่อนยังไม่ยอมรับ ดังนั้นเรายังคบกัน และเรายังเป็นแฟนกันอยู่!!"
"ถ้าอย่างนั้นก็กรุณาทำกับฉันให้เหมือนว่าฉันเป็นแฟน ไม่ใช่ทาส..."
"งั้นเขื่อนก็เป็นแค่ทาสสินะ เฟย์อยากทำร้ายจิตใจยังไงก็ได้ ..... ใช่ไหม?"
แอบหวั่นไหวกับสายตาน้อยใจที่ถูกส่งออกมาให้เป็นระยะๆ จากชายหนุ่มตรงหน้า ข้อมือเล็กถูกปล่อยเป็นอิสระแต่เธอกลับไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย หัวใจกลับอยากให้เขากักขังเอาไว้เหมือนในครั้งแรก
เธอน่ะเหรอที่ทำร้ายจิตใจเขา....ไม่จริงใช่ไหม ไม่จริง....
... แล้วไอแววตาที่ไร้ความหมายที่เขามอบให้เธออยู่ตอนนี้ล่ะ คนรักของเธอกำลังเจ็บปวดหัวใจ จริงๆเหรอ...
"กบนั่นแหล่ะที่เห็นเฟย์เป็นทาส!! อยู่ที่นู่นกบไปทำอะไรกับใครมาบ้าง กบไม่เห็นแคร์เฟย์เลย 8 ปีที่กบไปเรียนไปทำงานนั่น ฮึก.... มาตอนนี้กบบอกว่าเจ็บ แล้วเฟย์ล่ะ เฟย์....ฮึก"
"โธ่....คนดี เฟย์ไม่รู้หรอกว่า 8 ปีที่อยู่ที่นู่นเขื่อนทรมานแค่ไหน เขื่อนยอมรับว่าเขื่อนอาจจะเจอใครๆ แต่ผู้ชายกับผู้หญิงมันไม่เหมือนกันนะครับ คนดีไม่ร้องนะครับ.....เขื่อนอยากเจอ อยากคุย เฟย์ก็ไม่เคยสนใจ....โทรไปหาเฟย์ก็ไม่รับสาย ส่งเมลล์ไปก็เฟย์ไม่ตอบ add FB add TWEET ก็ไม่รับ เฟย์ต่างหากที่เห็นกบเป็นทาส"
คนสวยกลับมาใช้สรรพนามเดิมอีกครั้ง ทำให้เขาได้รู้ว่าขณะนี้สถานการณ์ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ถ้าเขาจะยังแข็งขืนกับเธอต่อไป อาจทำให้คนตัวเล็กเสียขวัญไปมากกว่านี้ได้ จึงโอนอ่อนผ่อนตามหญิงสาวด้วยการพูดสิ่งที่ควรจะพูดตั้งแต่วันที่ขอเธอแต่งงาน
ก็เผื่อมันจะทำให้เธอสงสาร แล้วก็ตอบตกลงแต่งกับเขาง่ายๆกว่านี้น่ะสิ
@@@@@@@@@@@@@@@@
"เราทะเลาะกัน เฟย์บอกว่าจะเลิก.... แต่กบก็ไม่สนใจ ไปญี่ปุ่นก็ไม่บอกเฟย์สักคำ แล้วก็ทำมาเป็นหวงเฟย์ มากอดเฟย์....จูบเฟย์ เฟย์ต่างหากที่เป็นทาส ที่กบอยากจะทำอะไรก็ได้ ปล่อยนะๆๆๆๆ ฮึก...."
นั่นไง ความหึง ความโกรธแบบเด็กๆ....
ยังไงซะเขาก็หลงรักเด็กแล้วนี่ คงหนีไม่พ้นไออาการแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องทำให้มันจบแบบแฮบปี้เอ็นดิ้งเหมือนนิทานก่อนนอนที่เขาเคยเล่าให้คนตัวเล็กฟังตอนเด็กๆสินะ
ที่เมื่อเจ้าชายมอบจุมพิศแก่เจ้าหญิง แล้ววิญญาณร้ายก็จะสลายไป
แค่จุมพิศเบาๆ....เท่านั้นเองครับ เด็กน้อย....
"เฟย์จ๋า.....ก็คนดีโกรธ อารมณ์เสีย ถึงขนาดจะบอกเลิก แล้วจะให้เขื่อนโทรฯมาได้ยังไงล่ะครับ เฟย์ก็รู้ว่าอารมณ์แบบนั้น เฟย์ไม่ฟังเขื่อนแน่ๆ ส่วนเรื่องไปญี่ปุ่นมันกะทันหันจริงๆ เขื่อนขอโทษนะครับ....โอ๋คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ....ไม่ร้องนะครับที่รัก"
"กบ เลิกจูบนะ คนบ้าๆๆๆๆ เฟย์โกรธอยู่นะ!!!"
เจ้าชายมอบจุมพิศเบาๆที่เรียวปากบาง....เพียงแค่นั้น วิญญาณร้ายก็ออกจากร่างกายของเจ้าหญิง
....รอยแดงๆที่เปื้อนแก้มของเจ้าหญิงตัวน้อย วิญญาณร้าย....ออกไปแล้ว
เน็ตเอ๋ย ... เน็ตกาก
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 7 &
"ฮัลโหลน้องฟาง เฟย์ล่ะครับ พี่โทรไปที่บ้านไม่มีคนรับสาย พอดีพี่ติดอยู่บนทางด่วนน่ะครับเลยยังไม่ถึง"
((เอ๋....ฟางไม่แน่ใจนะคะ ว่ายายเฟย์จะถึงบ้านหรือยัง เพราะเราแยกกันตั้งแต่ร้านยายแก้วน่ะค่ะ พอดีว่าเฟย์เจอเพื่อนที่ทำงาน ก็เลยอาสาไปส่ง))
"เพื่อนที่ทำงาน?....ใครครับ"
((เห็นว่าชื่อพี่ดิวค่ะ น้าเขื่อนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดูแล้วพี่เขาไม่น่าจะอันตราย ออกจะเป็นห่วงยายเฟย์มากมายเลยน่ะค่ะ))
"........อืม ครับ ขอบใจนะครับน้องฟาง"
พึ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิด หลังจากต่อสายตรงถึงเพื่อนรักอีกคนของคนสวยที่ควรจะอยู่ด้วยกันกับหญิงสาวในเวลาแบบนี้ ไอที่ว่าหึงแบบเด็กๆน่ะคงจะจริง แต่ที่เขาบอกว่าคงไม่มีอะไร
เห็นทีว่าจะไม่ใช่แล้ว....คนสวยของเขาคิดอะไรอยู่
คนดี .... ทำแบบนี้ทำไม ?
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ขอบคุณนะคะพี่ดิว ขอบคุณทุกๆเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ"
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณเรา ฝันดีนะครับ..."
"ค่ะ บาย"
หลังจากขอเลี้ยงข้าวพี่ๆที่ทำงานได้สำเร็จ ก็แวะดูนู่นดูนี่ผ่อนคลายสมองเสียหน่อย
อย่าคิดมากน่า ไม่ได้ไปกันสองต่อสอง ยายฟางก็เห็นว่าเธอน่ะมากับพี่ที่มีจำนวนมากเกินกว่า 5 คนแน่ๆ อิอิ ปล่อยยายแก้วให้งุ่นง่าน คิดมากกับการโกหกไปคนเดียวเหอะ โดนซะมั่ง ชอบหลอกด่าเธอดีนัก
ตอนมาส่งที่เห็นว่าเหลืออยู่คนเดียว เพราะอีก 4-5 ชีวิตที่เหลือดันเมาแอ๋เดินไม่ไหวขอยืนรออยู่หน้าปากซอยก็เท่านั้นเอง
"ไปไหนมา...."
"ไปทานข้าว อ๊ะ ฉันเจ็บนะ แม่คะ แม่ๆๆๆ"
"น้าพริ้งไม่อยู่ ฝากเขื่อนดูแลเฟย์ด้วย.....จะดูแลเป็นอย่างดีเลยครับ..."
"คุณปล่อยนะ...ปล่อยนะ อื้อ......อ้ะ เพียะ!!! ....อื้อ......ฉันเจ็บ!! "
แว่บแรกที่ได้ยินเสียงคนรักกลับถึงบ้านก็โล่งอก แต่แล้วความขุ่นข้องก็เข้าแทนที่ความโล่งใจในทันที เสียงหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชาย
ไปด้วยกันมาจริงๆสินะ.....
ก่อนจะให้สมองทำงานแทนหัวใจ ร่างกายก็ปรี่เข้าหาคนรักอย่างลืมตัว เผลอบีบข้อมือหญิงสาวอย่างแรงจนเธอขัดขืนร่างกายและแสดงทีท่าว่ารับไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ตัวเขาเองรู้ตัว
แต่เมื่อกลีบปากบางๆนั้นเอ่ยเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้า ทั้งยังใช้สรรพนามที่แสนจะห่างไกลกับเขา แทบทนไม่ได้ จึงปล้ำจูบไปโดยไร้ความปราณี
....ด้วยความลืมตัว
"เขื่อนก็เจ็บ....."
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ฉันแค่ไปทานข้าวกับเพื่อน ฮึก....ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ อย่ามาทำแบบนี้นะ!!!"
ตวาดออกไปสุดเสียง ไม่ว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจทำลงไปต่อจากนี้ จะส่งผลอย่างไร เธอพร้อมจะยอมรับมัน อยากรู้นักเขาจะทำอย่างไร ถ้าสุดท้ายเธอไม่ได้ยอมเป็นของตายให้เขาอีกต่อไปแล้ว
แต่เมื่อกี้มัน....อะไรนะ เขาบอกว่าเจ็บเหรอ...? นี่เธอฟังผิดไปหรือเปล่า อย่างเขาน่ะเหรอจะเจ็บเป็น ไม่มีทาง
"เรายังไม่ได้เลิกกัน ที่เฟย์พูดเขื่อนยังไม่ยอมรับ ดังนั้นเรายังคบกัน และเรายังเป็นแฟนกันอยู่!!"
"ถ้าอย่างนั้นก็กรุณาทำกับฉันให้เหมือนว่าฉันเป็นแฟน ไม่ใช่ทาส..."
"งั้นเขื่อนก็เป็นแค่ทาสสินะ เฟย์อยากทำร้ายจิตใจยังไงก็ได้ ..... ใช่ไหม?"
แอบหวั่นไหวกับสายตาน้อยใจที่ถูกส่งออกมาให้เป็นระยะๆ จากชายหนุ่มตรงหน้า ข้อมือเล็กถูกปล่อยเป็นอิสระแต่เธอกลับไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย หัวใจกลับอยากให้เขากักขังเอาไว้เหมือนในครั้งแรก
เธอน่ะเหรอที่ทำร้ายจิตใจเขา....ไม่จริงใช่ไหม ไม่จริง....
... แล้วไอแววตาที่ไร้ความหมายที่เขามอบให้เธออยู่ตอนนี้ล่ะ คนรักของเธอกำลังเจ็บปวดหัวใจ จริงๆเหรอ...
"กบนั่นแหล่ะที่เห็นเฟย์เป็นทาส!! อยู่ที่นู่นกบไปทำอะไรกับใครมาบ้าง กบไม่เห็นแคร์เฟย์เลย 8 ปีที่กบไปเรียนไปทำงานนั่น ฮึก.... มาตอนนี้กบบอกว่าเจ็บ แล้วเฟย์ล่ะ เฟย์....ฮึก"
"โธ่....คนดี เฟย์ไม่รู้หรอกว่า 8 ปีที่อยู่ที่นู่นเขื่อนทรมานแค่ไหน เขื่อนยอมรับว่าเขื่อนอาจจะเจอใครๆ แต่ผู้ชายกับผู้หญิงมันไม่เหมือนกันนะครับ คนดีไม่ร้องนะครับ.....เขื่อนอยากเจอ อยากคุย เฟย์ก็ไม่เคยสนใจ....โทรไปหาเฟย์ก็ไม่รับสาย ส่งเมลล์ไปก็เฟย์ไม่ตอบ add FB add TWEET ก็ไม่รับ เฟย์ต่างหากที่เห็นกบเป็นทาส"
คนสวยกลับมาใช้สรรพนามเดิมอีกครั้ง ทำให้เขาได้รู้ว่าขณะนี้สถานการณ์ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ถ้าเขาจะยังแข็งขืนกับเธอต่อไป อาจทำให้คนตัวเล็กเสียขวัญไปมากกว่านี้ได้ จึงโอนอ่อนผ่อนตามหญิงสาวด้วยการพูดสิ่งที่ควรจะพูดตั้งแต่วันที่ขอเธอแต่งงาน
ก็เผื่อมันจะทำให้เธอสงสาร แล้วก็ตอบตกลงแต่งกับเขาง่ายๆกว่านี้น่ะสิ
@@@@@@@@@@@@@@@@
"เราทะเลาะกัน เฟย์บอกว่าจะเลิก.... แต่กบก็ไม่สนใจ ไปญี่ปุ่นก็ไม่บอกเฟย์สักคำ แล้วก็ทำมาเป็นหวงเฟย์ มากอดเฟย์....จูบเฟย์ เฟย์ต่างหากที่เป็นทาส ที่กบอยากจะทำอะไรก็ได้ ปล่อยนะๆๆๆๆ ฮึก...."
นั่นไง ความหึง ความโกรธแบบเด็กๆ....
ยังไงซะเขาก็หลงรักเด็กแล้วนี่ คงหนีไม่พ้นไออาการแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องทำให้มันจบแบบแฮบปี้เอ็นดิ้งเหมือนนิทานก่อนนอนที่เขาเคยเล่าให้คนตัวเล็กฟังตอนเด็กๆสินะ
ที่เมื่อเจ้าชายมอบจุมพิศแก่เจ้าหญิง แล้ววิญญาณร้ายก็จะสลายไป
แค่จุมพิศเบาๆ....เท่านั้นเองครับ เด็กน้อย....
"เฟย์จ๋า.....ก็คนดีโกรธ อารมณ์เสีย ถึงขนาดจะบอกเลิก แล้วจะให้เขื่อนโทรฯมาได้ยังไงล่ะครับ เฟย์ก็รู้ว่าอารมณ์แบบนั้น เฟย์ไม่ฟังเขื่อนแน่ๆ ส่วนเรื่องไปญี่ปุ่นมันกะทันหันจริงๆ เขื่อนขอโทษนะครับ....โอ๋คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ....ไม่ร้องนะครับที่รัก"
"กบ เลิกจูบนะ คนบ้าๆๆๆๆ เฟย์โกรธอยู่นะ!!!"
เจ้าชายมอบจุมพิศเบาๆที่เรียวปากบาง....เพียงแค่นั้น วิญญาณร้ายก็ออกจากร่างกายของเจ้าหญิง
....รอยแดงๆที่เปื้อนแก้มของเจ้าหญิงตัวน้อย วิญญาณร้าย....ออกไปแล้ว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
