The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

10.0

เขียนโดย Sai_BR

วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 21.35 น.

  32 chapter
  471 วิจารณ์
  53.46K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

8) ทำไมต้องเป็นตอนนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลายคนบอกว่าค้าง อย่าปล่อยไว้นานๆ อิอิ มาอัพให้แล้วนะคะ


กวัง : รุ่นพี่ครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ

 

เขื่อน : อะไรของแกกวัง มันมีเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือไง

 

                  เขื่อนหันหน้าไปถามกวังที่วิ่งรีบร้อนเข้ามาในห้อง เพราะ ร้อยวันพันปีไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาด

ไหน รุ่นน้องของผมคนนี้ก็ไม่เคยบอกว่ามันเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่วันนี้กลับวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาบอกว่าเกิดเรื่อง

ใหญ่ขึ้น แสดงว่าเรื่องที่ว่านี้ต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มากเลยทีเดียว

 

กวัง : ก็พี่แจมอ่ะดิ มาส่งงานแล้วก็บอกว่าจะขอลาออก

 

เคนตะ : แค่แจมจะขอลาออกเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย เฮ้ย! แจมจะขอออกเหรอ

 

กวัง : ครับพี่ แถมพรุ่งนี้ทางเรายังต้องนำเสนองานกับเสี่ยอีกต่างหาก แล้วเราจะทำยังไงล่ะครับ

 

                    กวังพูดไม่ผิดเลยครับ มันเป็นเรื่องใหญ่มากจริงๆครับ เพราะดีไซน์เนอร์ประจำบริษัทผมเธอจะขอ

ลาออก แล้วถ้าเธอขอลาออกหลังจากวันพรุ่งนี้จะไม่เป็นไรเลยครับ แต่นี่เธอกลับขอออกก่อนพรุ่งนี้น่ะสิ! ตอนนี้พวก

ผมแต่ละคนแทบจะเอาเท้าขึ้นมาเกยหน้าผากกันแล้วล่ะครับ ปัญหานี้ไม่สามารถแก้ไขได้จริงๆเลยครับ พรุ่งนี้

ทางบริษัทของผมต้องนำเสนองานการตกแต่งบ้านให้แก่เสี่ย ซึ่งถ้างานนี้ไม่ผ่านบริษัทผมรายได้ขาดหายไปเกือบๆ

ล้านแหน่ะครับ แถมเสี่ยคนที่ว่านี้ยังเรื่องมากเป็นที่สุด ถ้าคนที่นำเสนองานให้พูดไม่เป็น อธิบายไม่ได้ก็จบกันเลย

หล่ะครับ

 

โทโมะ : เอาไงดีวะป๊อป พรุ่งนี้แล้วนะเว้ย!

 

จองเบ : นั่นดิ! ทำไมยัยแจมต้องรีบออกด้วยเนี่ย!

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

                    เสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้นขัดความเครียดของพวกชั่วขณะ สาวสวยประจำบริษัทเดินเข้ามา

พร้อมกับกระดาษร่างแปลนออกแบบ คิตตี้เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ถ้าตอนนี้พวกผมไม่เครียดกันอยู่คงได้เอ่ยปาก

แซวเธอไปหลายประโยคแน่ๆ

 

คิตตี้ : มีเรื่องอะไรกันหรือป่าวค่ะ พวกพี่ๆทำไมถึงทำหน้าเครียดขนาดนี้ล่ะคะ

 

เคนตะ : ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยน่ะ

 

คิตตี้ : เรื่องที่ว่านี้ คิตสามารถช่วยเหลือพวกพี่ๆได้หรือป่าวค่ะ

 

                    คิตตี้เอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วง เธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักไม่แพ้กับกวังเลยล่ะครับ สองคนนี้น่ะนิสัย

ดีมากๆ เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คอยช่วยเหลือพวกผมตลอด

 

ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไรหรอกน้องคิต ว่าแต่ถือกระดาษอะไรมาล่ะ แล้วฟางกลับไปแล้วหรือยังไงกัน

 

คิตตี้ : อ๋อค่ะ คุณฟางเธอกลับไปแล้วค่ะ เธอบอกว่าน้องสาวเรียกตัวกลับไปทำงานให้รุ่นน้องด่วน ส่วนกระดาษนี่น่ะเหรอค่ะ ก็กระดาษที่คุณฟางคนสวยได้ร่างแบบการดีไซน์ใหม่ไว้ให้ไงค่ะ สวยใช่ไหมล่ะ

 

                    คิตตี้ตอบคำถามของผมได้ทุกคำถามอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่คำเดียว หลังจากนั้นเธอก็

คลี่กระดาษออกแล้วยกให้พวกผมดู และทันทีที่พวกผมได้เห็นผลงานของฟาง ทำให้พวกผมถึงกับอึ้ง เพราะมัน

สวยมากๆเลยล่ะครับ สวยกว่าการดีไซน์ของแจมที่เป็นดีไซน์เนอร์คนเก่งของบริษัทผมซะอีก

 

เขื่อน : สวยมากๆเลยล่ะ แล้วเธอได้อธิบายรายละเอียดไว้ให้ฟังหรือป่าวหล่ะคิต

 

คิตตี้ : แน่นอนสิค่ะ เธออธิบายได้อย่างมืออาชีพสุดๆไปเลยล่ะ ตอนคิตฟังนะ คิตอึ้งมากๆเลยอ่ะ คุณฟางเธอ

อธิบายได้เจ๋งกว่าพี่แจมอีกล่ะ พี่เขื่อน 

 

จองเบ : เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ! ไอป๊อปฉันว่าพรุ่งนี้เราต้องลุยงานกันเองแล้ววะ

 

เคนตะ : นั่นสิ! เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกเราเข้าไปช่วยกันนำเสนอทั้งหมดเลยแล้วกันนะ

 

คิตตี้ : พวกพี่เข้าไปนำเสนองานหมด แล้วใครจะคอยต้อนรับคุณฟางคนสวยหล่ะ

 

โทโมะ : ก็เธอไงยัยคิต ยังไงพรุ่งนี้พวกพี่ก็ฝากงานที่บริษัทหน่อยล่ะกันนะ

 

คิตตี้ : รับทราบค่ะ ไว้ใจรุ่นน้องคนนี้ได้เลย รับรองด้วยฝีมือ

 

                    คิตตี้ตอบรับด้วยท่าทางน่ารัก นี่ถ้าเธอไม่ใช่รุ่นน้องคนสนิทของผมนะ ผมว่าผมคงตกหลุมรักเธอไป

แล้วหล่ะครับ! น่ารักซะขนาดนี้

 

Part's Fang

 

                    หลังจากเมื่อวานที่ฉันได้เข้าไปดูและออกแบบบริษัทให้รุ่นพี่ใหม่ ทำให้ฉันได้พูดคุยกับคิตตี้ ซึ่งทำ

ให้ฉันได้รู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยของฉันเหมือนกัน และฉันกับคิตตี้ที่ได้คุยกันมากมายพอสมควรในเมื่อ

วานก็ได้พัฒนามาอยู่ในฐานะรุ่นน้องกับรุ่นพี่คนสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ฉันได้เดินทางมาถึงที่บริษัทของ

รุ่นพี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

คิตตี้ : สวัสดีค่ะพี่ฟาง มาแต่เช้าเลยนะคะวันนี้

 

ฟาง : ไม่เช้าแล้วจ้าน้องคิต นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ

 

คิตตี้ : ค่ะๆ คิตคงจะทำงานมากจนมึนไปหน่อย แฮ่ๆ! งั้นเดี๋ยววันนี้เราเดินขึ้นไปสำรวจกันต่อเลยนะคะพี่ฟาง

แต่ก่อนเราจะไปสำรวจ คิตขอขึ้นไปเอาเอกสารที่โต๊ะของเกล ไปให้พวกพี่ๆที่ห้องประชุมก่อนนะคะ

 

ฟาง : จ้า ยังไงก็ได้จ๊ะ วันนี้พี่มีเวลาว่างทั้งวัน

 

                    ทันทีที่ฉันกับคิตตี้ตกลงคุยกันจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเราจึงเดินขึ้นไปยังชั้นที่เป็นที่นั่งของ

เลขาท่านประธานบริษัททันที

 

เกล : อ้าว! มาทำไมกันจ๊ะยัยสวย มาจับผู้ชายหรือหล่อนน่ะ!

 

                    และทันทีที่เดินขึ้นมาถึง ฉันก็ได้รับการตอบรับอย่างเป็นมิตรและดีเยี่ยม(ประชดคูณ 8)จากเลขา

ทั้งหลายของท่านประธาน แต่แค่นี้มันไม่ทำให้ฉันสะทกสะท้านอีกเหมือนเคยน่ะแหละค่ะ เดี๋ยวเถอะ! เล่นกับใครไม่

เล่น มาเล่นกับฟางคนนี้ เดี๋ยวเธอได้รู้จักซาตานตัวจริงในไม่ช้านี้หรอก! ถ้ายังมาพูดแบบนี้กับฉันอีก -_-

 

ฟาง : ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวยค่ะคุณเกล แต่ฉันมีชื่อเล่นของฉัน ฉันชื่อฟางค่ะไม่ใช่ยัยสวย! กรุณาเรียกชื่อฉันให้ถูกด้วยนะคะ อ้อ! ฉันจำได้นะคะว่าฉันเคยบอกคุณแล้วว่า ฉันมา-ทำ-งาน ไม่ได้มาจับ-ผู้-ชาย กรุณาช่วยจดจำไว้ด้วยนะคะ

 

เกล : ใครถามชื่อเธอไม่ทราบ ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอซักหน่อย! ไม่ต้องมาแนะนำตัว ส่วนเรื่องที่เธอขอให้ฉันจดจำไว้น่ะ ฉันคงทำให้ไม่ได้หรอก เพราะสมองฉันมันไม่มีพื้นที่ว่างมากพอให้จดจำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกนะ!

 

                    หน็อย!! ถ้าเรื่องที่ฉันให้เธอจำมันเป็นเรื่องไร้สาระ แล้วเรื่องที่เธอจดจำอยู่ปัจจุบันนี้คงจะเป็นเรื่องมี

สาระมากเลยล่ะสินะ! ดีนะที่บริษัทนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน ไม่งั้นนะ ยัยเกลคนนี้คงจะโดนฉันถีบออก

จากบริษัทไปนานแล้ว

 

ฟาง : งั้นเชิญคุณจดจำเรื่องมี สา-ระ ของคุณไปคนเดียวเถอะค่ะ ฉันกับคิตคงต้องขอตัว เพราะฉันคงไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาสะบัด'นอ'เล่นเป็นเพื่อนของคุณ

 

เกล : กะ.....

 

ฟาง : อ้อ! อีกเรื่องหนึ่งค่ะคุณเกล เก็บนอคุณหน่อยก็ดีนะคะ พอดีนอคุณโผล่อ่ะค่ะ

 

                   ฉันรีบดึงตัวคิตตี้ออกมาจากตรงนั้นทันทีก่อนที่ยัยเกลคนนั้นจะได้กรีดร้องออกมา ตอนนี้พวกเราเดิน

มุ่งหน้าขึ้นไปยังชั้นบนที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องประชุมของทางบริษัท

 

คิตตี้ : พี่ฟางสุดยอดเลยค่ะ พี่ฟางทำได้ยังไงกันอ่ะ ต่อว่าคนอื่น แต่กลับทำหน้านิ่งเหมือนพูดประโยคบอกเล่าประโยคหนึ่งเท่านั้น

 

                   คิตตี้ที่ดูเหมือนว่าเพิ่งจะหายจากการตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เอ่ยถามฉันออกมาอย่างอึ้งๆ ซึ่ง

ฉันก็ได้แต่ยิ้มๆกลับไป

 

ฟาง : มันเป็นบุคลิคประจำตัวของพี่น่ะค่ะน้องคิต จะเรียกว่าเป็นนิสัยเลยก็เป็นได้ เอ๊ะ! เสียงอะไรกัน ทำไมถึงได้เสียงดังขนาดนี้นะ

 

                  ฉันเอ่ยออกมาอย่างงงกับเสียงที่ได้ยินออกมาจากห้องประชุม ซึ่งมันเป็นเสียงที่ดังมาก และอีกอย่าง

เสียงที่ดังออกมานี้มันเป็นเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดอย่างรุนแรง


                  เสียงที่ว่านี้จะเป็นเสียงอะไรกันนะ ต้องติดตามกันต่อไปน้า ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป


                                          ช่วยคอมเม้นต์ ช่วยโหวตกันด้วยนะคะ

                                     ยินดีรับทุกข้อเสนอแนะ ข้อติชมนะคะ  ขอบคุณค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา