ลวงรัก แรงแค้น

 

 

 

เสียงประตูถูกปิดลง  โทโมะนั่งคิดถึงเรื่องที่ต้องการแก้แค้น   ถ้าหากแก้วไม่เป็นผู้หญิงคนนั้น 

ป่านนี้เขากับแก้วคงครองรักและแต่งงานกันไปนานแล้ว  แต่นี่เพราะพี่สาวของเธอคนเดียว  ร่างสุงล้ม

ตัวนอนลงบนเตียงนุ่มอย่างเหม่อลอยแต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังกว้างนอนทับเข้ากับวัตถุ

บางอย่าง เขาผละตัวลุกขึ้น ดวงตาเรียวจ้องมองวัตถุต้องประสงค์มือหนาหยิบขึ้นมาตรวจดู

  

 

 

“TK….นี่มัน  แก้ว”

 

 

 

     โทโมะมองดูจี้เพชรที่สร้อยคอ มือหนากำสร้อยคอไว้ในมือแน่น  ก่อนจะผลุนผลัน กระชากประตู

 

ออกมาด้านนอก   ขาเรียวยาวก้าวกึ่งวิ่งไปหาเพื่อนรัก 2 คนที่กำลังปรึกษาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่ม้า

 

นั่งหลังบ้าน

 

 

“อ้าว..ไอ้โมะ มีไรรึเปล่าว่ะ”

 

 

 

     เขื่อนเอ่ยถาม เมื่อสายตาเหลือบมาเห็นร่างสุงอันคุ้นเคย เขาจึงต้องหยุดหัวข้อสนทนาที่ดูเป็น

 

ความลับ  แล้วหันมาคุยกับคนที่เพิ่งมาใหม่  เฟย์หลบสายตาคมคู่นั้น มันน่ากลัวเสียจนเธอไม่อยาก

 

ยืนอยุ่ตรงนี้ คิดได้ดังนั้น ก็ค่อยๆปลีกตัวออกไป

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิเฟย์...ฉันมีเรื่องจะถามเธอ”

 

 

 

ขาเรียวสวยหยุดชะงัก เมื่อเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยคำรามขึ้น  ดวงหน้าหวานยิ้มเหยเก  

 หันมาทางโทโมะ

 

 

 

“ถาม..ว่า?”

 

 

“แก้วมาที่นี่ใช่มั้ย”

 

 

“มะ..ไม่นี่”

 

 

“เธอก็รุ้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก!!!!”

 

 

 

เสียงตวาดลั่นทำให้เฟย์ถึงกับสะดุ้งตกใจหันหน้าไปมองคนรักเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

 

 

“ใจเย็นๆดิว่ะ  ไอ้โมะ  มึงอย่าขู่ดิ  เมียกู กลัวมึงแล้ว”

 

 

“แก้วอยุ่ไหน”

 

 

“แก้วไม่ได้อยุ่ที่นี่”

 

 

“มึงอย่าโกหก ไอ้เขื่อน  ความอดทนกูมีน้อย”

 

 

“เออ...กูเปล่าโกหกมึง แก้วไม่ได้อยุ่ที่นี่จริงๆ”

 

 

“แล้วสร้อยเส้นนี้  มันของใคร   ถ้าไม่ใช่ของแก้ว สร้อยนี้กูซื้อให้แก้ว  แล้วมึงจะให้กูคิดว่าเป็นของ

ใคร  หา!!!”

 

 

 

     โทโมะตวาดลั่น  ปราดเข้ามาคว้าคอเสื้อของเขื่อนไว้ในมือ  ดวงหน้าหล่อวาวโรจน์ เฟย์มองดูด้วย

 

ความตื่นตระหนก  ดวงตากลมโตปริ่มไปด้วยน้ำตา กลัวว่าคนรักจะถูกคนใจร้อนอย่างโทโมะทำร้ายลง

 

ไม้ลงมือเข้า   เพราะถ้าหากเกิดขึ้นจริงโทโมะคงไม่ยั้งมือ  ไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตเป็นแน่

 

 

 

 

“โทโมะ  ใจเย็นๆๆ   อย่าวู่วามน่ะ”

 

 

 

เฟย์เอ่ยบอกเสียงสั่น  ไม่กล้าเข้าไปใกล้

 

 

“ก็เป็นของแก้วสิว่ะ...มึงเงียบไปเลย ไม่ต้องมาขู่กู  เออ แก้วมาพักที่นี่ก่อนหน้ามึง พอใจยัง..แล้ว

ตอนนี้แก้วก็ไปจากที่แล้วด้วย   ออกไปกับรถคันที่สวนทางมึงนั่นแหล่ะ”

 

 

เขื่อนได้ทีตวาดกลับไปอย่างโมโห  ใช้มือผลักร่างนั้นจนล้มลงไป 

 

 

 

“แก้ว ไปกับใคร”

 

 

“กูจะรุ้มั้ยหล่ะ    เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่สาวมันนี่แหล่ะ”

 

 

เมื่อโทโมะเอ่ยถามเสียงเย็น  เขื่อนก็ตอบทันควันอย่างหัวเสีย เดินเข้าไปหาเฟย์ที่ปรี่เข้ามากอดตน

 

ด้วยความห่วงใย

 

 

 

“ผู้ชายหรือว่าผู้หญิง”

 

 

 

โทโมะลุกขึ้นยืน ปัดเนื้อปัดตัว ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่หวังว่าคำตอบคงไม่อย่างที่เขาคิด  ถ้าหากใช่

 

 เขาคงได้โชค 2 ต่อ  การแก้แค้นที่สั่งสมมานานคงคุรุมชุมเป็นไฟแผดเผาอีกครั้ง

 

 

“ผู้ชาย...ชื่อไรแล้วน่ะเฟย์”

 

 

เขื่อนเอ่ยตอบทำหน้านึกชื่อ  เมื่อนึกไม่ออกก็หันไปถามคนรักเพื่อขอคำตอบที่คิดว่าเธอคงรุ้

 

 

“ชื่อ  ปะ..ป้อง เจ้าของไร่องุ่นใกล้ๆเรานี่แหล่ะ”

 

 

“หึหึ ...start”

 

 

โทโมะยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินออกไป เฟย์มองด้วยสีหน้างุนงง 

 

 

“เขื่อน   โทโมะเค้าจะเริ่มต้นอะไรอ่า   เฟย์งง”

 

 

 

“ฉิบหายแล้ว...เฟย์มีเบอร์แก้วมั้ย  โทรบอกแก้วให้ระวังตัวด้วย  คราวนี้ไอ้โมะคงเอาจริง”

 

 

 

“เอาจริง  หมายความว่าไง”

 

 

 

“ก็ไอ้โมะ  มันเจอตัวต้นเหตุคนที่ทำให้พี่ชายมันเป็นเจ้าชายนิทราแล้วไง  คงมีเหตุการณ์นองเลือด

คราวนี้  เฟย์ก็รุ้ ไอ้โมะรอวันนี้มานาน  สะพานที่มันทอดให้แก้ว ที่ขาดไปก็ต่อขึ้นใหม่ แก้วนั่นแหล่ะที่

เสียใจที่สุด.”

 

 

 

 

 

ทางด้านแก้ว 

 

 

หญิงสาวถูกพามาที่ไร่องุ่นนับร้อยไร่ ดวงตากลมโตมองดูองุ่นที่ออกผลม่วงอร่ามทั้งสองข้างทางด้วย

 

ความตื่นเต้น   ความไร้เดียงสา ได้สร้างรอยยิ้มให้แก่คนข้างๆได้เป็นอย่างมาก

 

 

 

“โห  ใหญ่จัง  แก้วไม่เคยรุ้ว่าพี่ป้องจะเป็นเจ้าของไร่องุ่นนับพันไร่อย่างนี้”

 

 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน้องแก้ว   พี่มีแค่ไม่กี่ไร่เอง  เอ้า ..ถึงบ้านแล้วลงไปกันเถอะ”

 

 

สาวสวยลงจากรถ จ้องมองไปยังเรือนไม้เรือนไทยหลังใหญ่โอ่อ่า สวนดอกไม้เป็นหย่อมขยาดเป็นวง

กว้าง  ดวงตาสวยจ้องมองอย่างตื่นตะลึง มันช่างเหมือนบ้านในฝันของเธอไม่มีผิด

 

 

“สวยมากก บ้านในฝัน สวยจังเลยพี่ป้อง ”

 

 

ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มเยาะ  ก่อนจะคว้าข้อมือบางถือวิสาสะจูงมือเข้าไปในบ้าน  โดยไม่รุ้เลยว่าสร้าง

 

ความหวั่นไหวและใจเต้นแรงให้สาวงามมากน้อยแค่ไหน

 

 

“ถ้าชอบก็มาอยุ่ที่นี่กับพี่เลยสิ....”

 

 

 

ถ้อยคำกำกวมและสายตาแพรวพราวทำให้สาวที่รู้ไม่ทันเท่าเหตุการณ์ออกอาการอายม้วน

 

 

“แก้วไม่รบกวนพี่ขนาดนั้น   ไว้แก้วทำใจได้เมื่อไหร่ แก้วจะกลับกรุงเทพ”

 

 

“แล้วเห็นว่าจะมาทำงานกับพี่หล่ะ    คิดโกหกคนแก่รึเรา”

 

 

“555+แก้วเปล่าน่ะ”

 

 

“นี่แหน่ะ   ล้อพี่รึ  เอ้า ถึงแล้วห้องนอนของแก้ว หวังว่าอยุ่ได้น่ะ  พี่ลงไปดูของและคนงานก่อนน่ะ”

 

 

ชายหนุ่มยีผมของสาวน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหยุดเดิน เมื่อมาถึงห้องพักชั้นสอง เปิดประตูให้

 

แก้วเข้าไปได้ชื่นชม ก่อนที่ตนจะเดินออกไปทำงานที่ค้างคา

 

 

 

แก้วยืนมองร่างสุงที่ลับตาไป ก่อนจะยิ้มกว้างให้ตนเอง มือเรียวปิดประตุ ดวงตากลมโตกวาดมองไป

 

ทั่วห้อง ที่ตกแต่งออกมาอย่างคลาสสิคเตียงนอนคิงไซค์สีไม้ดูเข้ากับสีไม้สักของบ้านอย่างดี ขาเรียว

 

สวยก้าวมาหยุดที่ระเบียง สูดลมหายใจเข้าปอดสุดแรงก่อนจะเหม่อมองดูวิวที่ตกแต่งไปด้วยไร่องุ่น

 

ไกลสุดลูกหูลูกตา

 

 

 

 

“พี่กิ่ง  ฉันอิจฉาพี่จัง”

 

 

 

 

 

*************โทษทีที่หายไปนานน่ะค่ะ******************