The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก
tietang
3) รัสเซี่ยน รูเล็ตต์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่3 รัสเซี่ยน รูเล็ตต์
“เป็นไงบ้างไปโรงบาลก่อนไหม”
ผู้ชายที่กำลังขับรถอยู่เหลือบตามามองชายหนุ่มที่กำลังใช้ฝ่ามือกดบาดแผลไว้
ยิ่งเค้ากดเลือดก็ยิ่งออกมาขึ้นจากเมื่อกี้ที่แก้วซับเลือดให้ไปแล้วตอนนี้มันกลับมา
เลอะเทอะเต็มแขนอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรกลับบ้าน”
พูดจบรถก็เลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางทันที สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้ารกสูงท่วม
หัวพ้นจากทุ้งหญ้าไปได้สักพักก็พบบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางบ้านขนาด
รองลงมาอีกสามหลัง หญิงสาวได้แต่คิดว่ามันมีที่อย่างนี้อยู่กลางกรุงเทพด้วย
เหรอ ไม่นานรถก็จอดอยู่หน้าบ้านที่หลังใหญ่ ชายหนุ่มที่นั่งคู่กับเธอมาก็เดินลง
จากรถไป
“นายเดี๋ยวแล้วฉันหล่ะ”
“ก็ลงมาซิ หรือจะนั่งอยู่ในนั้นก็ได้นะ”
ให้ตายซิทั้งๆที่เธอเป็นคนช่วยเค้าไว้แท้ๆเลยยังมาโดนพูดแบบนี้อีกรู้อย่างนี้
น่าจะปล่อยให้ตายจมกองเลือดไปซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่วินาทีนี้เธอก็ต้องเดินตาม
ลงไปไม่งั้นก็ไม่รู้จะไปที่ไหน พอเข้ามาภายในตัวบ้านเธอถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อ
บอดี้การ์ดมากมายมายืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานต่อหน้าผู้ชายที่เธอมาด้วย
ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาอย่างใจเย็นเอื้อมมือไปขว้าอาวุธด้ามโลหะขึ้นมามันมี
ด้วยกันสองกระบอกแต่ทว่าด้วยแขนข้างซ้ายของเค้าได้รับบาดเจ็บเลยสามารถ
หยิบปืนได้กระบอกเดียว
“เธอหันหลังไปอย่ามอง”
ชายหนุ่มหันมาสั่ง แก้วได้แต่ทำหน้าเลิกลักก่อนจะหันหน้าหนีไปแค่เธอเห็นปืน
ในมือเค้าหัวใจก็แทบหล่นลงไปกองกับพื้นแล้ว ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงมากเป็น
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดผู้ชายคนนี้ต้องไม่ใช่คนดีแน่ๆ
“รัสเซี่ยน รูเล็ตต์”
แทบไม่อยากเชื่อว่าสมัยนี้ยังมีการใช้รัสเซี่ยนรูเล็ตต์กันอีก นี้มันยุกโลกาภิวัฒน์
แล้วนะกฎหมายก็มีทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย หรือว่าผู้ชายที่เธอช่วยไว้จะเป็นมา
เฟีย! ต้องใช้แน่นอนเพราะพวกที่จะใช้รัสเซี่ยนรูเล็ตต์มีแต่มาเฟียเท่านั้น ในปืน
มีลูกโม่ให้ใส่กระสุนทั้งหมด6นัด แต่จะเหลือไว้เพียงแค่นัดเดียว ตอนนี้มีปืนอยู่
สองกระบอกและในนั้นมีกระสุนอยู่สองนัดถ้าผู้ชายคนนั้งเล็งไปที่คนที่ยืนเรียง
หน้ากระดานอยู่รับประกันได้ว่าคืนนี้ต้องมีคนตายอย่างน้อยสองคน นี้ฆ่าคนกัน
ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ
แกร๊ก
แกร๊ก
แกร๊ก
สามนัดแรกผ่านไปแล้วไม่มีอะไรเกิด
ปัง!!
ปืนกระบอกแรกหมดค่าแล้วซินะ แก้วไม่กล้าแม้จะหันไปมองด้วยซ้ำว่าใครเป็น
คนโดนนัดนั้น หัวใจเธอมันกำลังจะวายเกิดมาไม่เคยอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้มา
ก่อน เธอไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้เป็นอะไรทำไมยอมให้ผู้ชายคนนั้นยิงยิ่งเล่น ไม่รัก
ชีวิตกันบ้างรึไง
ปัง!!
เพียงแค่นัดแรกของปืนกระบอกบอกที่สองก็ต้องมีคนจบชีวิตลง
“หวังว่างานหน้าจะไม่มีแบบนี้อีก ไปลากตัวไอ้คาร์เทลมา ฉันจะทำให้ลูกพี่มันรู้
ว่า อย่ารึอาจมาเล่นกับคนอย่างฉัน”
“ครับ”
คนที่เหลืออยู่รับคำแล้วเดินออกไปอย่างพร้อมเพรียง แก้วค่อยๆหันหน้าไป แต่ก็
ไม่พบศพของคนที่ถูกยิงนั่นแล้วไม่มีแม้แต่รอยเลือดพื้นกระเบื่องลายหินอ่อน
ยังคงขาวเงาวับเหมือนเดิม
“ส่วนเธอไปนอนข้างบนกับฉัน ตามมา”
“อะไรนอนกับใคร ไม่เอานะจะกลับบ้าน”
“ที่นี้ใครได้เข้ามาแล้วไม่มีทางออก”
ตอนนี้เค้าเดินนำเธอขึ้นไปแล้วแต่แก้วไม่เดินตามไปเลือกที่จะเดินไปนั่งอยู่บน
โซฟาแทน
“อยู่ที่นี้แหละปลอดภัย ไปนอนเถอะโทโมะไม่ทำอะไรเธอหรอก”
เสียงนุ้มทุ่มดังมาจากหน้าบ้านชายหนุ่มรูปงามไม่แพ้กันเดินเข้ามาบอกกับเธอ
เค้าคือคนๆเดียวกันที่ไปรับเธอกับผู้ชายเลือดเย็นคนนั้น ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นชื่อโท
โมะเหรอ
“ฉันจะกลับบ้าน”
“น้ามลบอกว่าให้เธอพักอยู่ที่นี้ต่อจากนี้ไป โทโมะจะเป็นคนดูแลเธอจนกว่า...”
“จนกว่าอะไร”
“สักวันเธอก็จะรู้เอง แต่ตอนนี้ไปนอนเถอะถ้าโทโมะอารมณ์เสียคนที่จะแย่ก็คือ
เธอ”
คนพวกนี้เป็นใครแล้วแม่ของเธอไปรู้จักมักคุ้นกับพวกเค้าได้อย่างไรตอนนี้ใน
หัวเธอมีแต่คำถามเต็มไปหมด และตอนนี้ที่โซฟาตัวเดิมก็มีเพียงเธอนั่งอยู่แค่คน
เดียวเท่านั้น และสุดท้ายเธอก็ต้องตัดสินใจเดินขึ้นไปบนชั้นสอง
“ไปไหนแล้วนะ”
บนนี้มีห้องมากมายแล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะต้องนอนห้องไหนกัน เครื่อง
เรือนทุกชนิดบนนี้ถูกเลือกสรรค์และดูแลเป็นอย่างดี ทุกอย่างดูสวยเข้ากันไป
หมด ซึ่งมันก็บ่งบอกไปถึงฐานะของคนที่เป็นเจ้าของที่นี้ว่าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
เธอยังคงเดินไปเรื่อยๆ
“ไปไหน”
น้ำเสียงราบเรียบชวนให้เธอสะดุด เท้าทั้งสองข้างชะงักแล้วหมุนตัวกลับมายัง
ห้องที่เธอพึ่งเดินผ่านมาเมื่อครู่ประตูห้องเปิดอ้าออก ชายหนุ่มยืนพิงขอบประตู
อยู่อีกด้านหนึ่ง
“ทำไมต้องนอนห้องเดียวกับนายด้วย”
“ก็ถ้าเธออยากปลอดภัยจากลูกน้องฉันก็มีห้องฉันเท่านั้นแหละ ถ้าห้องอื่นฉันไม่
รับประกัน”
คำพูดของเค้าทำให้แก้วรีบเดินเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย เธอนั่งลงบนเก้าอี้นวมสี
น้ำเงินทึบมองไปรอบๆห้องแล้วหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าหล่อ
“ทำแผลให้ฉันที”
นั่งลงบนแขนเก้าอีกยืนกล่องอุปกรณ์ทำแผลให้
“กระสุนฝังขนาดนั้นฉันไม่ใช่หมอนะ”
“บอกให้ทำก็ทำซิ”
“ฉันเป็นคนช่วยนายไว้นะ”
คำพูดจอมบงการนั้นทำให้หญิงสาวอารมณ์ขึ้นเล็กน้อย เธอช่วยไว้แท้ๆแต่
กลับมาเผด็จการใส่เธอ
“ฉันขอบคุณเธอไปแล้ว และตอนนี้ฉันก็กำลังดูแลเธออยู่เพราะฉะนั้นเธอ
ต่างหากที่เป็นหนี้ฉัน”
“ฉันไม่ได้ขอให้นายมาดูแล ฉันดูแลตัวเองได้”
“แต่แม่เธอฝากเธอไว้กับฉัน แล้วอีกอย่างพวกไอ้กวินมันก็เห็นหน้าเธอแล้ว ถ้า
กลับไปเธอโดนพวกมันข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งแน่”
แก้วกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอไปอย่างยากเย็น ยิ่งเค้าพูดก็ยิ่งสับสนตกลงแล้วเธอ
จะต้องอยู่ที่นี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน อยู่กับคนที่ไม่รู้จักไปถึงเมื่อไหร่
“แล้วฉันต้องอยู่ไปถึงเมื่อไหร่”
“จนกว่าทุกอย่างจะจบ”
“แล้วมันเมื่อไหร่”
“เรื่องนี้ฉันเองก็ตอบไม่ได้ แล้วเธอจะทำแผลได้รึยัง”
“ฉันทำไมเป็น”
“แค่เช็ดให้สะอาดพอที่เหลือฉันจักการเอง”
แก้วลงมือใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดไปที่บาดแผลชายหนุ่มถึงกับสะดุง แต่สัก
พักก็เริ่มนั่งนิ่งให้เธอเช็ดจนสะอาด ท้ายกระสุนที่จมมิดเนื้ออยู่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า
เค้าต้องเจ็บมาแน่ๆ ไม่ทันที่จะเสร็จดีเค้าก็เดินหยิบมืดกับที่คีมแล้วเดินหายเข้าไป
ในห้องน้ำ แก้วเดินสำรวจไปทั่วห้องสายตาสะดุดเข้ากับกรอบรูปหนึ่งที่มีรูปเค้า
กับผู้หญิงอีกคนถ่ายคู่กันอยู่แต่มันจะไม่น่าสะดุดตาเท่าไหร่ถ้ากระจกที่กั้นรูปไม่
มีรอยแตกร้าวจากการขว้างปา
“ทำอะไร”
เสียงเรียกจากคนๆเดิมเรียกให้เธอต้องเดินกลับไปนั่งอยู่ที่เดิม เค้ายื่นแขนที่มีแผล
นั้นกลับมาให้เธออีกรอบ แผลที่เคยมีกระสุนตอนนี้มีเพียงแค่เนื้อเปล่าแล้วเค้า
เอากระสุนออกได้โดยเวลาไม่ถึง1นาทีและไม่มีเสียงร้องสักแอะ เธอรีบซับเลือด
แล้วใส่ยาอีกรอบก่อนจะปิดแผลด้วยผ้าพันแผล กว่าทุกอย่างจะเสร็จสินก็สว่าว
พอดี
“ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”
ปากบอกว่าให้เธอไปอาบน้ำแต่ตัวเองกลับนอนไปเลยน่าตาเฉยทั้งๆที่เค้าเอง
น่าจะอาบน้ำมากกว่าเธออีกหนีทั้งกระสุนตัวก็มีแต่เลือด(เธอลืมไปแล้วเหรอว่า
เธอหน่ะเช็ดตัวให้เค้ามาแล้วรอบนึ่ง) แต่เธอก็ไม่ไหวแล้วเหนื่อยมาทั้งวันเริ่ม
ตั้งแต่งานเดินแบบไปยันวิ่งหนีกระสุนอยากนอนเต็มแก่
“ผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำเสื้อผ้าก็ด้วยลองดูว่าใส่ได้ไหมไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่เร็ว
ขนาดนี้ใส่ๆไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปซื้อใหม่”
พยักหน้าเดินตรงไปในห้องน้ำรีบอาบน้ำแต่งตัว เสื้อแขนยาวถูกพับแขนให้พ้น
ข้อมือแต่กางเกงยังพอดีตัวอยู่เพราะเค้าเองก็ไม่ใช่คนตัวใหญ่อะไรมากมาย เดิน
ออกมาที่กลางห้อง ปัญญาตอนนี้คือเธอจะนอนตรงไหน คนที่หลับตาอยู่ลืมตา
ขึ้นมามองแล้วเขยิบที่ข้างๆเตียง
“มานอนนี้”
ยืนลังเลอยู่นาน ใครจะไปกล้านอนคนไม่รู้จักกันจะไว้ใจเค้าได้มากสักเท่าไหร่
กันเชี่ยว
“แก้วมานอนตรงนี้”
“นายรู้จักชื่อฉันได้ไง”
“อย่าถามมากจะนอนไหม”
ตอนนี้ไม่สนว่าจะข้องใจเกี่ยวกับอะไรขอนอนก่อนดีกว่า เธอเดินไปแล้วนอน
ข้างๆชายหนุ่มพอกำลังจะหลับก็มีผ้าห่มมาห่มให้หันไปมองที่โทโมะก็พบว่าเค้า
นอนแบบไม่ห่มผ้าอยู่ เพราะผ้ามีผืนเดียวแอร์ก็เย็นแต่คงไม่เป็นไรเพราะคน
เลือดเย็นอย่างเค้าก็คงไม่กลัวหนอกความหนาวหน่ะา
...............................................................................................................................
อัพแล้วนะคะ งงกันไหมอ่า??ถ้างงก็อ่านต่อไปเรื่อยๆนะแล้วมันก็จะหายงงไป
เองแหละมั๋ง555 ถ้ามาอ่านแล้วก็มาเม้นให้ไรเตอร์บ้างนะ เม้นๆโหวดหน่อย ถ้า
เม้นน้อยโหวดน้อยไรเตอร์ก็อัพไม่แล้วคะ นะเม้นๆโหวดกันหน่อย เม้นๆๆๆๆ
น้าลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
อย่าลืมสงสารไรเตอร์เหอะนะเม้นกับโหวดให้บ้างซิคะ:(
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
