i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

 

22 - Trouble

 

 

“เอ่อ...อือ...คือ...เอ่อ...คือว่า....”

 

มันยิ้มหวาน สายตาดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ไหงกลับจ้องผมคนเดียวแบบนั้นล่ะ?

 

ผมตอบมันไม่ถูก หมาในปากที่เคยเลี้ยงไว้พลันหายหัวหมด พูดตะกุกตะกัก มือเย็น เหงื่อออกซึม ผมเหลือบไปหาไอ้ทัชคิดว่ามันต้องกำลังขำผมอยู่แน่ๆ แต่เปล่าเลย มันนั่งอึ้งไม่คิดว่าจะเจอไอ้เหี้ยพอสที่นี่เหมือนกัน

 

“อ่าวไอ้แกน ไหนมึงบอกว่าสอบเสร็จนานแล้วไงสัด”

 

อีเหรี้ยเต็งงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะ

 

ไอ้พอสมันเหยียดยิ้มแปลกๆ ถือวิสาสะนั่งลงข้างผมโดยไม่ขออนุญาต

 

“เออเนี่ยพี่พอส รุ่นพี่ เคยช่วยกูไว้” ไอ้บิ๊กมันแนะนำ แต่คือ...กูรู้จักแล้วโว๊ยยยย เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันก็รู้จักกับไอ้บิ๊กเหมือนกัน “อยู่คณะเดียวกันคงรู้จักกันสินะ”

 

ยิ่งกว่ารู้จักอีก เหอๆๆๆๆ

 

“ส่วนนี่เพื่อนสนิทผมอะพี่ ไอ้แกน กับไอ้ทัชพี่คงรู้จัก แต่นี่ไอ้แต๊งกิ้ว เรียนที่เดียวกับผม” ไอ้แต๊งยกมือไหว้ “ส่วนนี่เต็งหนึ่ง เรียนม.พี่แหละ แต่คณะสัตวแพทย์”

 

“เป็นเพื่อนสนิทกันหมดเลยเหรอวะ?”

“ช่ายยยย” คนขี้เล่นอย่างแต๊งลากเสียงยาวตอบ

“เออ โลกกลมดี”

 

กูก็ว่างั้น...

 

“พี่พอสกินไร เดี๋ยวผมชงให้” ขนาดไอ้บิ๊กยังนอบน้อม คงมีพระคุณมากสินะ

“ไม่ล่ะ กูนั่งโต๊ะโน้น มึงนั่งแดกกับเพื่อนไปเถอะ” พูดจบก็ลุกออกไป

 

ก็ดีเหมือนกัน อยู่ด้วยแล้วกูอึดอัด

 

ผมหยิบแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่ม ยังงงๆอยู่ว่ามันโกรธผมรึเปล่า แต่คงไม่...มั้ง

 

“พี่พอสเคยไปช่วยไรมึงวะไอบิ๊ก” ไอ้ทัชมันถาม

“กูโดนรุม แล้วพี่เค้าก็มาช่วยกูไว้ก็เท่านั้น แต่พกมึงไม่ต้องจินตนาการว่าพี่พอสเค้าจะแตะต่อยจากพวกที่มารุมกูถึง20คนได้หรอกนะ นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่ในหนัง ถึงพี่เค้าจะหล่อจนเป็นพระเอกหนังได้ก็เถอะ...พี่พอสพากูหนี แค่นั้นแหละ”

“แต่มึงดูเคารพมาก?” ไอ้เต็งจี้เข้าไปอีก

“แล้วหลายๆวันต่อมากูมีเรื่องกับเด็กม.มึงอะทัช จะโดนไล่ออกอยู่แล้ว ดีที่ได้พี่พอสมาช่วยพูดไว้ ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้น กูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะเว้ย พวกมึงก็รู้นิสัยกูดี เลยกลายเป็นว่ากูก็เลยนับถือพี่เค้า ขอเบอร์ติดต่อไว้ เผื่อกูจะได้ตอบแทนอะไรพี่เค้าบ้าง”

 

วันนั้นแน่เลย...ที่มันบอกว่าต้องไปคุยกับคณบดี

 

“แล้วทำไมถึงมาร้านนี้ได้วะ ไกลจากม.กูชิบหาย ถ่อมาถึงนี้..” ทำเอากูซวยเลยไงสัส วางแก้วลง เหลือบมองไปทางโต๊ะใหญ่ที่ไอ้พอสเป็นหนึ่งในนั้น รอบๆตัวมันผมไม่คุ้นหน้าเลย พี่แซค พี่โอ ก็ไม่อยู่ คงเป็นเพื่อนมันอีกกลุ่มละมั้ง

“กูจะไปรู้เรอะ อยากรู้ก็ไปถามพี่พอสเอาเองดิวะ” ไอ้บิ๊กมันตอบ แต่ชิบหายเถอะ ให้ผมเข้าไปถาม มึงอยากให้กูตายไวขึ้นเหรอไง?

 

“พอๆๆๆ ไอ้แกน มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้คุยไว้ว่าไงนะ...อ้อออ มึงไม่มีแฟนจริงดิ?” สัดแต๊งกิ้ว มึงจะลากกลับมาเรื่องเก่าทำฟวยไรวะ

 

ผมทำหน้าเบื่อโลก

“ไม่มีสัด! กูหล่อแบบนี้เป็นโสดสบายใจกว่ากันเยอะ”

“อ้อ มีแต่เมียว่างั้น?”

 

“ผัวมากกว่า”

 

ไอ้เหี้ยทัช!!!! หุบปากไปเลยมึง

 

แต่ดีที่มันพูดเบาเลยไม่มีใครได้ยินนอกจากผม

“เมื่อกี้มึงว่าไรนะทัช” ไอ้เต็งถามเพราะมันนั่งเยื้องๆกัน “เสียงเพลงแม่งดัง กูได้ยินไม่ถนัดวะ”

“เปล๊า...สาวโต๊ะนู้นสวยดี” ทัชแถ

“เออทัช ได้ข่าวว่ามีเมียเป็นดาวคณะ? จริงปะวะ” แต๊งกิ้วครับ มึงจะทำอาชีพเป็นนักข่าวในอนาคตหรือครับ?

“จริง”

 

“เหยดดดดดดดดดดด” ทั้งโต๊ะร้องโห่ฮา ไอ้ทัชยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ภูมิใจที่อวดเมียได้

 

“เด็ดสุดยอด” มันยกนิ้วโป้ง “แล้วมึง3ตัวล่ะ ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนบ้างไง๊?”

 

ใช่ๆๆ เอาแต่ซักเรื่องกูกับทัช ไม่เห็นพูดเรื่องตัวเองเลยสาดดดดด

 

“ให้กูมีเมียเป็นตัวเป็นตนคงไม่ไหววะ...ได้โดนดักยิงก่อนทำลูกให้กูแน่”

“เหอๆ กูเรียนหนักขนาดนี้ เอาเวลาไหนไปทำเมียวะ ทุกวันนี้กูจะเอากับสัตว์อยู่ละห่า”

 

ไอ้เต็งกับบิ๊กอธิบาย แต่มีคนนึงที่นั่งเงียบ ไม่ปริปากกวนส้นของมันเหมือนทุกๆที เอาแต่ยกเหล้ากระดกใส่ปาก สายตามองไปทางอื่น

 

“เหี้ยแต๊ง ไม่ต้องทำเป็นไม่ได้ยินเลย”

“อะรายยยยยยยย พูดถึงเรื่องรายกันเหรออออออออ” มันทำตาหวานๆของมันปรือ พูดเสียงยานคาง

 

ถ้ามึงจะเมาเพราะเหล้า2-3แก้วแบบนี้นะแต๊ง...

 

“สัด ไม่ต้องมาทำเมา” โดนเต็งด่าเข้าให้ สมน้ำหน้า

 

“หึหึ” ร่างใหญ่ขำในลำคอ ไอ้แต๊งมันหันขวับทันที

 

เอ...ท่าทางเหมือนไอ้บิ๊กจะรู้อะไร เพียงแต่เจ้าตัวไม่อยากให้บอกเท่านั้น เหมือนผมกับไอ้ทัชเลยแหะ

 

“บิ๊ก มึงรู้อะไร พูดมา” เสียงแข็งเพื่อเป็นการเค้นคำพูด “ไม่มีความลับเรื่องหว่างเพื่อนฝูงเว้ย” ไอ้เต็งพูดซะผมรู้สึกผิดไปจนถึงทรวงใน

 

 

“ก็ไอ้แต๊งมันมีเมียไม่ได้หรอก...นอกเสียจากว่ามันจะไปเป็นเมียชาวบ้านเค้า”

 

“เหี้ยบิ๊กกกกกกกกกก ย๊ากกกกกกกกกกกกก ตายซะเถอะมึงงงงงงงงงงงงงง” คนถูกแฉลุกขึ้นมาบีบคอคนที่เผยความลับตัวเองเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ ลำบากไอ้ทัชที่ต้องเข้าไปช่วยแยก

 

“ปล่อยโว๊ยยยยย กูจะฆ่ามานนนนนนนนนนน” แต๊งกิ้วจะพยายามจะทำอย่างที่พูด แต่ผมรู้ว่ามันล้อเล่น เพราะไอ้คนถูกบีบคอมันยังนั่งเฉยๆ หัวเราะขำกับกฏิกิริยาเพื่อนตัวเอง ทั้งๆที่แค่มันออกแรงนิดหน่อยไอ้แต๊งก็ปลิวกระเด็นแล้ว

 

จนไอ้ทัชกับไอ้เต็งมันแยกออกจากกันได้นั่นแหละ คนถูกแฉเลยนั่งหน้าก้มงุด

 

“โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรน่า...ยังไงซะ ไม่วันนี้ก็วันหน้าพวกมันก็ต้องรู้อยู่ดี” ร่างใหญ่พูดปลอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่นั่งก้มหน้ารู้สึกดีขึ้นสักนิด

 

มันก้มหน้านาน ไม่มีเสียงออกมาสักแอะ ทำเอาพวกผมเริ่มใจเสีย

 

“เห้ย เป็นไรเนี่ยมึง ท้องรึไง?”

“สัดแกรนด์!!!”

 

ได้ผล ได้แต๊งเงยหน้าขึ้นมาด่าผมทันที แล้วมันก็เงียบไปเมื่อเห็นสายตาเพื่อนๆที่ล้อมจ้องมันเป็นจุดศูนย์กลาง

 

“เอ่อ...” คนถูกจ้องค่อยๆปริปากพูด “เอ่อ คือ พวกมึงไม่รังเกียจกูเหรอวะ?”

 

กลายเป็นพวกผมซะอีกที่นิ่งไป

 

“ตราบใดที่ผัวมึงไม่หล่อกว่ากูอะนะ” ครับไอ้ทัช ไม่มีใครหล่อเกินมึงละ

“โอ๊ยย ช่างแม่งเหอะ ดีกว่ามึงไปเอากับสัตว์ละกัน...ถ้ามึงเอาจริงกูเลิกคบมึงแน่” ห่านี่ก็รักสัตว์เกิ๊นนนน

 

“แกรนด์แล้วมึงละ?” มันหันมาถามผม เพราะมีผมคนเดียวที่ไม่ออกความคิดเห็น

 

“ถ้าไอ้แกรนด์เกลียดมึงก็เท่ากับมันเกลียดตัวเองนั่นแหละวะ”

 

“ห๊ะ!!!”

 

โอ้ววว ประสานเสียงกันดังกว่าเมื่อกี้อีก

 

คนขุดหลุมฝังผมจิบน้ำเมาในแก้วแบบยิ้มๆ

แม่งงงงงงงงงงง กูเห็นแล้วหมั่นไส้! เดี๋ยวเถอะมึงๆๆ กูจะไปยุทิวาให้มีผัวใหม่!!

 

“นี่..อย่าบอกนะว่า...” ไอ้บิ๊กค้างไว้แค่นั้น แต่เชี่ยทัชมันเสือกผงกหัว

“เห้ยยยย ใครแม่งโง่เอาหมาไปทำเมียวะ!”

 

ป๊าบบบบบบ

 

ตบไหล่ไอ้ว่าที่สัตวแพทย์ไปทีนึง

 

“เขินแล้วรุนแรงเหรอมึง”

“อยากโดนมั่งมั้ยละสัด!!”

“ไม่อะ เก็บแรงไว้ไปเล่นกับผัวมึงเถอะ กร๊ากกกกกกกกก”

 

สัดแต๊ง!

 

 

“เอ้า ชนโว๊ยชนนนนนนนนนนน เนื่องในโอกาสที่พวกมึงมากันครบและ...คุณแม่มือใหม่ทั้ง2ด้วยคร้าบบบบบ”

 

“ห่าบิ๊ก!!/สัดบิ๊ก!!”

 

ถึงผมกับไอ้แต๊งจะด่ามันแต่ก็...

 

แกร๊งงงงงงง

 

“ไม่เมาไม่กลับ ไม่หลับไม่นอน ใครอ้วกเป็นหมันโว๊ยยยยยยยยยยย”

 

 

 

กินเหล้าแต่งานนี้งดเคล้านารีครับ ครบองค์ประชุมทั้งที คุยกันไปเรื่อย สัพเพเหระ เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย แต่ก็คงสู้โต๊ะใหญ่ประจำร้านไม่ได้ ที่ประกอบไปด้วยชายหนุ่มรูปงามและสาวสวยเต็มไปหมด ด้วยความที่เหล้านั้นพร่องไปมากกว่า1กลมแล้ว แต่ละคนก็เริ่มออกอาการสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดงัวเงียฟังไม่รู้เรื่อง

 

“อึก.. แม่ง...ฮืออออออออออออออออออ” เอาละไง ไอ้แต๊ง อยู่ดีๆมันก็ร้องไห้ แต่แปลกวุ้ย คราวนี้มันไม่ร้องเพลงบ้าบอไรของมัน ไอ้บิ๊กที่กำลังจะร้องไห้พร่ำเพ้อถึงมอไซค์ลูกรักถึงกับเงียบ ร้องไม่ออก

 

“เฮ้ย เป็นไรมึง” ไอ้เต็งหนึ่งดูท่าจะตกใจที่จู่ๆคนที่บ้าๆบอๆขี้เล่นอย่างแต๊งกิ้วร้องไห้แบบนี้

“อึก..ฮือ...อึก แงงงงงงง”

 

เวรกรรม ร้องหนักกว่าเดิมอีก

 

ว่าที่สัตวแพทย์ทนไม่ไหว ต้องดึงตัวมันมาซบอกพร้อมกับลูบหัวไปด้วย

 

เอ่อ..เต็ง นั่นมันไอ้แต๊งเพื่อนเรานะ ไม่ใช่ลูกแมว ถึงมันจะเหมือนแค่ไหนก็เถอะ

 

“ไม่ร้องนะๆๆ เป็นไรไหนบอกสิ๊” กลายเป็นพ่อลูกอ่อนไปแล้วเพื่อนกู

 

“ฮึก ฮือออ อึก ... กูก็ไม่รู้...ฮึก..ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วยวะ...ฮือออออออออออออ” คนที่ลูบหัวถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก บุคคลที่3ที่คนงอแงพูดมันเป็นใครละนั่น?

 

ผมก็ได้แต่ยักไหล่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ดูท่าคนที่สนิทที่สุดอยู่ในม.เดียวกันจะให้คำตอบได้ แต่มันกลับเบิกตากว้าง มองไปยังด้านหลังผม แล้วอุทานเบาๆ

 

“ชิบหาย”

 

รู้สึกเหมือนมีคนเดินมาทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะหันหลับไปมอง ตัวไอ้เต็งหนึ่งก็ลอยหวือเข้าไปอยู่ในมุมองศาที่พอดีกลับหมัดแบบไม่ได้ตั้งตัว คนที่ซบอกอยู่กระเด็นไปอีกทาง

 

พลั่กกกกกกกกก!!

 

“เฮ้ยยยย”

 

คนต่อยยังไม่พอใจ คว้าตัวคนที่เซมาต่อยอีกหมัด จนตัวล้มลงไปชนกับโต๊ะ กวาดแก้วน้ำ ขวดเหล้า ถังน้ำแข็งระเนระนาด เสียงแก้วแตกสร้างความตื่นตระหนกให้กับคนในร้าน

 

“เดี๋ยวก่อนๆๆๆ พี่มิล หยุดๆๆๆๆๆ หยู๊ดดดดดดดดดดดด” ไอ้บิ๊กรีบเข้าไปล๊อคตัวคนที่มาต่อย ส่วนพวกผมที่เหลือก็เข้าไปช่วยไอ้เต็งที่กำลังเช็ดมุมปาก มันสบถออกมา

 

“เหี้ยไรวะ!!”

 

แต่ผมดิ เลือดขึ้นหน้าแทนเพื่อนแล้ว

 

ไอ้สัด! อยู่ดีๆมาต่อยเพื่อนกู

 

พลั่กกก!!

 

ด้วยความที่เจ้าตัวถูกล๊อคจากไอ้บิ๊กอยู่เลยทำให้ผมเสยหน้ามันแบบง่ายๆ ไอ้บิ๊กยิ่งเบิกตากว้างเข้าไปใหญ่ คนโดนผมต่อยก็ยิ่งดิ้นๆๆ จนหลุดจากการจับกุม หวังจะเข้ามาต่อยผมคืน แต่ไอ้เต็งหนึ่งมันลุกขึ้นทรงตัวได้ เข้ามาถีบคนที่ต่อยอยากเต็มแรงจนตัวลอยกระเด็นไปไกล

 

เพล้งงงงง!!

 

แก้วแตกไปใบที่ร้อยแล้วมั้ง แต่ผมคิดผิด ที่แตกไม่ใช่แก้ว กลับเป็นขวดทรงกลมที่ตอนนี้ก้นขวดหายไปแล้ว เหลือเพียงคมแหลมของตัวแก้วกับปากขวดที่อยู่ในมือของไอ้เหี้ยที่มาต่อยเพื่อนผม

 

แม่งเล่นงี้เหรอไอ้สัด ได้!!

 

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หาอาวุธและเข้าไปสู้กับมันซึ่งๆหน้า ไอ้แต๊งกิ้วมันก็วิ่งเข้าไปหาคนที่ถือขวดปากฉลาม

 

“หยุดสักที!!” มันตวาดใส่ไอ้เหี้ยนั่น ก่อนจะหันมาทางพวกผม “พวกมึงก็ด้วย!!”

 

อะไรของมึงวะไอ้แต๊ง แม่งเข้ามาต่อยไอ้เต็งหนึ่งเพื่อนเรานะเว้ย เหี้ยเอ๊ยยย

 

ความวุ่นวายอลหม่านทำให้ตอนนี้ทั้งร้านไม่เหลือลูกค้าแล้ว ดีเจที่จัดเพลงก็หายไป ไอ้ทัชอยู่ล๊อคตัวไอ้เต็ง ไอ้บิ๊กก็เข้ามาจับผมไว้ไม่ให้อาละวาดแทนเพื่อน

 

นึกว่าเรื่องจะจบ แต่เปล่าเลย ใครไม่รู้อีก3-4คน จู่ๆก็เข้ามาชาร์จใส่พวกผม จนล้มกับระเนระนาด ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้บิ๊กที่มันตัวใหญ่จนเสียงล้มดังตึง!

 

และเหตุการณ์คนตีกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ตัวละครเยอะกว่าเดิม เพิ่มความสับสนวุ่นวายเข้าไปอีก ต่อยใครได้ต่อย เตะใครได้เตะ ขอแค่ไม่โดนพวกเดียวกันเองก็พอ

 

“หยุดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงทรงพลังทำให้ทุกอย่างชะงัก นิ่งงันอีกครั้ง ผมง้างหมัดค้าง อีกมือก็ดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้ ทุกคนหันไปมองต้นเสียง

 

ไอ้เหี้ยพอสนั่นเอง

 

แม่งหายหัวไปไหนมาวะ? คนตีกันเป็นชาติละสัส! ไหนว่าช่วยเหลือไอ้บิ๊กไว้ไงวะ ไหงเพิ่งโผล่เอาป่านนี้? แม่งงง

 

แต่ละคนปล่อยมือจากอีกฝ่าย ไอ้บิ๊กค้างตีนไว้อยู่บนท้องของใครไม่รู้ ทัชที่กำลังโดนกระแทกใส่ผนังก็รอดออกมาหวุดหวิด ไอ้เต็งอยู่ตรงมุมโต๊ะก็มิวายมีเลือดไหลออกจากหัว ส่วนแต๊งมีรอยบาดแผลจากที่โดนด้วยปากฉลามแสนคมนั่น

 

“แยกออกจากกัน” มันสั่ง แต่ทุกคนยังนิ่งเฉยๆ “กูบอกให้แยกออกจากกันไงสัด!!!”

 

ไม่รู้เพราะมันสั่งหรือเพราะอะไร แต่ทุกคนกลับเชื่อฟัง แยกตัวออกจากกัน ยืนพวกใครพวกมัน สายตาอาฆาตยังส่งถึงกันอยู่

 

“เชี่ยเอ๊ย แม่ง! ใครจะอธิบายให้กูฟังได้มั่ง?” มันหันหน้ามามองทางพวกผม “ว่าไงไอบิ๊ก”

 

“คือ...จู่ๆพี่มิลก็เข้ามาต่อยไอ้เต็ง..”

 

“ก็แม่งกกเมียกูไว้ทำไม!!!!!”

 

อะอ้าว...

มะ เมีย ?

 

ผมหันไปมองไอ้แต๊งที่ก้มหน้างุด มือกดเลือดที่ต้นแขนไม่ให้ไหล คนที่ชื่อมิลเดินเข้ามาหา ฉีกเสื้อของตัวเองแล้วเช็ดแผลนั่นให้

 

เอ่อ .. อึ้งเลยกู ตกลงมันยังไงแน่วะ กูงงไปหมดละห่า

 

“แล้วจู่ๆไอ้เชียนั่นก็เข้ามาเสือก” ไอ้คนที่กำลังเช็ดเลือดให้แต๊งนั่นชี้นิ้วมาทางผม

 

พูดงี้ก็ไม่สวยดิสัด

 

“มึงต่อยเพื่อนกูทำไมละไอเหี้ย!” ผมจะกระโจนเข้าไปต่อย แต่ไอ้บิ๊กจับไว้

 

“มึงหยุดพูดเลยเหี้ยแกรนด์” ไอ้พอสมันด่าผมครับ สายตาเอาจริงของมันทำให้ผมต้องหยุด “กูว่ากูพอจะเข้าใจละ” มันใช้เท้าเขี่ยเก้าอี้เข้ามาหาแล้วนั่งกอดอก

 

“ไอ้มิลเห็นเมียตัวเองอยู่กับชายอื่น...”

 

“ใช่เลย! แม่งงง อยากจะเข้าไปชกอีกสักหมัด ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย”

“หยุดเลยพี่มิล นั่นมันเพื่อนสนิทผม!!!”

“เชื่อก็ควายแล้วสัด กูไม่ได้แดกหญ้าเป็นอาหารหลักเหมือนมึงนะ!”

“อ้าวไอ้เหี้ยพี่มิล มึงด่ากูเหรอ!!!”

 

 

“2ตัวผัวเมีย หยุด!! ไว้ไปเคลียร์กันเองทีหลัง”

 

ตั้งแต่มันปรากฏหายพูดคำว่าหยุดไปกี่รอบแล้ววะ

 

“พี่มิล...พวกผม5คนเป็นเพื่อนสนิทกับตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ..จริงๆ เชื่อผมเหอะ” ไอ้บิ๊กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คนเข้าใจผิดขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

“อ้อ งั้นแสดงว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นที่มันมาต่อยกูคืนเพราะกูไปต่อยเพื่อนมันสินะ”

“ก็พี่เสือกใจร้อนไม่ฟังคำอธิบาย จนโดนหมัดไอ้แกรนด์เข้าให้อะดิ..แล้วเนี่ย...ผมโดนลูกหลงเลยไง แม่ง”

“งะ..คือ..พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

“แสบชะมัด”

“ขอโทษ”

 

แล้วไอ้แต๊งก็ยิ้ม ไอ้พี่มิลก็ยิ้ม รอบตัวมันสว่างไสวด้วยไฟสีม่วงที่ไม่รู้ผุดขึ้นมาจากไหน

 

“เออ แล้วไอ้วา ไอ้คีย์ ไอ้ใหม่และก็ไอ้ฮาร์ทก็เลยเข้ามาร่วมตะลุมบอนสินะ” สายตาไอ้เหี้ยพอสปรายไปทางเพื่อนๆของคนชื่อมิลที่มีรอยฟกช้ำไม่ต่างจากพวกผม “เป็นอันว่าจบเรื่อง”

“ยัง ไอ้หน้าอ่อนนั้นมันมาต่อยกูวะพอส”

 

อ้าวไอ้เหี้ยพี่มิล ไม่จบใช่มั้ยสัด ก็แลกกับที่มึงมาต่อยเพื่อนกูไงครับ คิดว่าเป็นผัวเพื่อนแล้วกูจะให้อภัยง่ายๆเหรอ?

 

“หยุดเลยสัด นั่นเมียกู”

 

“ห๊า!!!!!!”

 

ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสส มึงจะมาพูดอะไรตอนเน้!!!!

 

ทุกคนตาโตทำหน้าไม่เชื่อ

 

“นี่เมียมึงเหรอวะพอส?” ใครคนใดคนหนึ่งที่อยู่อีกฝั่งพูดขึ้น

“เออสิวะ มันชื่อแกรนด์ รู้จักกันไว้ก็ดี”

 

ถามพวกกูซักคำก็ดีนะว่าอยากรู้จักมั้ย?

 

“หมัดหนักใช้ได้นี่หว่า”

 

“เออ..แล้วพวกมึงมีใครข้องใจไรอีกมะ?”

“ไม่วะ แต่ไอ้บิ๊ก ทีหลังมึงช่วยพูดเร็วๆหน่อยนะ กูต่อยเพื่อนมึงไปหลายหมัดเหมือนกัน” คนที่ยืนนั่งเช็ดปากพูดขึ้น ผมเป็นคนต่อยมันเองแหละ

“นั่นดิ อดแดกเหล้าเลยแม่ง คนหายทั้งร้าน” อีกคนพูดสมทบ ไอ้นี่แม้งตัดสกินเฮด หายากนะคนตัดแบบนี้แล้วยังดูดี

 

“ขอโทษครับพี่วา พี่ฮาร์ท” ไอ้บิ๊กยกมือไหว้ ท่าทางมันจะรู้จักทั้งกลุ่ม

 

ผมคิดว่ามันจบเรื่องแล้ว...แต่เปล่าเลย

 

 

“นี่ครับ ค่าเสียหายทั้งหมด” เจ้าของร้านโผล่ออกมา ถือบิลยาวเหยียดไว้ในมือ

 

 

เอ่อ..ทั้งตัวผมมีอยู่พันห้าจะพอมั้ยอะครับ?

 

 

 

 

 

 

งานนี้คนจ่ายคือทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องแหละครับ ซึ่งไอ้เหี้ยพอสไม่ควักสักบาท

 

งกวะ

 

และเมื่อจ่ายไปแล้ว เพื่อนไอ้พอสที่ชื่อวาเกิดปิ๊งไอเดียว่า ไหนๆก็จ่ายหมดทั้งร้านแบบนี้ งั้นเหมาร้านขอแดกต่อเลยแล้วกัน ผมละงง เพิ่งต่อยกันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมานั่งแดกเหล้าด้วยกัน .. ก็งี้แหละครับ ผู้ชาย คุยด้วยหมัดจะเข้าใจกันเร็วมากที่สุด เพื่อนไอ้พอสดูตกใจที่ผมเป็นเมียมันตามที่บอก แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไร

 

ยกเว้นไว้คนนึง...คนที่ตัดสกินเฮดนั่นแหละครับ พี่เค้าชื่อ ฮาร์ท

 

ออกตัวแรงสุดว่ารังเกียจ ถึงกับไม่ยอมอยู่กินเหล้าด้วยกัน โยนเงินให้เพื่อนจ่ายแล้วออกจากร้านไปเลย เพื่อนๆแต่ละคนได้แต่มองหน้ากัน ไอ้พอสยืนนิ่ง

 

สมน้ำหน้า เสือกโพล่งบอกออกไปทำไมละ

 

ผมอยากจะตะโกนบอกทุกคนว่าไม่จริ๊งงงงง ผมไม่ได้เป็นเมียมันนนนนนน แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว...เก็บปากไว้แดกเหล้าดีกว่าครับ

 

“ปล่อยมันไปเถอะไอ้พอส เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ” หนึ่งในเพื่อนมันบอก

 

ถึงจะเจ็บตัว เลือดตกยางออกกันนิดหน่อย แต่ก็มิได้เป็นอุปสรรคในการเสพสุราแต่อย่างใด สามารถกระดกเข้าปากได้เหมือนน้ำ เหล้านอกเหล้าไทย ของดีทุกยกมาตั้งไว้ที่โต๊ะกลางร้าน ซึ่งเป็นโต๊ะใหญ่สุดที่พวกไอ้พอสมันนั่งไว้ ส่วนบรรยากาศ...ก็ดีมากครับ เศษแก้วเต็มพื้น เก้าอี้บางตัวหัก ล้มระเนระนาด ผู้คนหายหมด เจ้าของร้านบอกว่า อยากแดกก็แดกไปเพราะคิดค่าเสียหายทั้งหมดแล้ว ให้เวลากินถึงตี5 แล้วจะมาเก็บกวาดร้าน

 

ผมนั่งข้างไอ้ทัช ส่วนอีกข้างก็เป็นไอ้เหี้ยพอส เซ็งมันครับ จะมาตามประกบกูทำไมเนี้ย? ไอ้แต๊งกับผัวมันที่ชื่อพี่มิลเลียนก็คอยทำแผลให้กัน นายบิ๊กนั่งคุยเรื่องรถแล้วก็เรื่องคู่อริของมันกับพี่วาและก็พี่คีย์ ส่วนพี่ใหม่ก็โทรตามไอ้พี่ฮาร์ทให้กลับมายิกๆ

 

“ไอ้ใหม่ มึงจะโทรหาไอ้ฮาร์ทอีกนานมั้ยวะ? แดกโว๊ยแดก” พี่คีย์หันมาบอก ยื่นแก้วให้

“กูกลัวมันโดนดักซุ่ม ไม่ใช่ไร” สีหน้าพี่แกกังวล “นี่มันจะตี2แล้วด้วย”

“กูส่งข้อความไปหามันแล้ว ถ้ามันอยากกลับมาแดกเดี๋ยวมันก็มาเองแหละ” ไอ้เหี้ยพอสพูดก่อนจะเทกรีนเลเบิ้ลลงแก้ว ตามด้วยโซดาและน้ำแข็ง

 

โว้ววววว กรีนเลเบิ้ลลลลล

 

ว่าแต่ทำไมมันใจดีแปลกๆว้า? เติมเอาๆ แต่ก็ดี อิอิ นานๆทีได้ชิมของแพง

 

ไอ้พี่ใหม่หมดหวังกับการโทรตามพี่ฮาร์ทกลับมา เลยเดินไปที่บูทเครื่องเสียง จัดการเป็นดีเจแทนเองซะเลย เสียงเพลงจังหวะมันส์ๆ เบสหนักๆทำให้มีอารมณ์สุนทรีในการดื่มขึ้นเยอะ

 

ผมคุยไปเรื่อยกับพวกพี่ๆเค้า สนุกดีครับ ไม่เหมือนไอ้คนนั่งข้างๆ เงียบเป็นเป่าสาก มือก็เทเอาๆ จนหมดไป2กลมแบบไม่รู้ตัว แดกน้ำเมามากก็ปวดฉี่บ่อยตามที่กินเข้าไป

 

“เดี๋ยวกูมานะ ไปเยี่ยวก่อน” ผมหันไปบอกไอ้ทัช แต่อีกคนที่นั่งข้างเสือกจับข้อมือไว้ “ปล่อยสัด ไม่ต้องตามกูมาด้วย จู๋ไม่ได้ติดกัน!” มันปล่อยมือผมทันทีครับ ต้องให้ด่า โรคจิตปะวะ?

 

“โว้ววว เมียโหดวะพอส”

“พอสเกลียมัว?”

 

เสียงแซวจากพี่วาและพี่ใหม่ทำเอาผมรู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดีนั่นแหละมั้ง ดื่มแล้วลื่นคอๆ สมกับที่ราคาสูง

 

กว่าจะถึงห้องน้ำและกว่าจะกลับมาที่โต๊ะได้ก็ลำบากแหละครับ รู้งี้ลากไอ้ทัชมาด้วยดีกว่า เดินชนโน่นชนนี่ นี่ถ้าเดินเท้าเปล่าคงเต็มไปด้วยเศษแก้วอะ

 

“เฮ้ยไอ้แกน มึงเมาแล้ว” ไอ้บิ๊กเข้ามาประคองผมไว้เพราะมันเดินสวนกับผมพอดี

“ไม่มาวโว๊ยยย ยังแดกต่อด้ายยยยย” ผมเดินเซกลับมานั่งที่เดิม ปรายตามองไอ้หล่อที่นั่งข้างๆ มันยังคงกระดกด้วยสีหน้าคงที่ ทำไมแม่งคอแข็งจังว้า?

 

ผมหยิบแก้วกรอกใส่ปาก ต้องกินให้คุ้มกับเงินที่เสียปายยยยยย คิคิ

“เฮ้ยยยย เอาแก้วกูมา” อ้ายเหี้ยพอสมานแย่งแก้วผมอะคร้าบบบบบบบบ แน่ะ มองกูทามมายยยยย กูรู้ว่ากูหล่อมากกกกกกกก ในเมื่อไม่ให้กูกินแกว้ตัวเอง กินแก้วมันก็ได้ว้า

 

“ชิบ!”

 

(เนื่องจากอีแกรนด์น้อยมันเมา จนเล่าเหตุการณ์ไม่รู้เรื่องแล้วคะ นังปิแอร์จึงขอเปลี่ยนตัวคนเล่าเป็นเฮียพอสแทนนะคะ อิอิ)

 

“ชิบ!” ผมสบถเบาๆ ไอ้แกนมันคว้าแก้วผมไปดื่ม นี่กูอุตส่าห์ซ่อนแก้วมันแล้วนะเนี่ย พยายามจริงๆ

 

เออได้ อยากแดกใช่มั้ย แดกเข้าไปนะ! 

 

เดี๋ยวก่อนเถอะ...ตอนนี้ให้มันยิ้มร่าแบบนี้มีความสุขไปก่อน กลับถึงห้องแล้วจะหนาว ความผิดแม่งเยอะครับ ไหนจะโกหกเรื่องที่ว่ายังสอบไม่เสร็จ ไหนจะตะโกนว่าไม่มีแฟน แล้วยังจะมีเรื่องต่อยตีกับเพื่อนผมอีก

 

“อีกแก้วววววววววว” มันร้องหาเหล้า มือควานสะเปะสะปะ ผมก็ทำหน้าที่ผัวที่ดีครับ เติมเหล้าให้เมีย หึหึ

 

ผมละกลุ้มกับมันจริงๆ โกหกกันมาได้ ให้ตายเหอะ ผิดกับผมที่นั่งเครียดกับวิชาที่สอบ ตัวมันกลับลั่นล้าอยู่ร้านเหล้า แอบกระซิบถามไอ้ทัชมันแล้วว่า2คืนที่แล้วมันก็ไปกินเหล้าโดยที่ไม่บอก แต่ฟ้ายังเข้าข้างผมอยู่ ตอนเย็นไอ้ฮาร์ทมันโทรตามผมให้มาที่ร้านนี้ พอเดินๆเข้ามา เห็นหลังคุ้นๆบวกกับเสียงตะโกนดังลั่น ทำให้ผมมั่นใจว่าต้องใช่มันแน่นอน

 

ได้เห็นไอ้แกรนด์เหวอ ไปไม่ถูกเลยครับงานนี้

 

เพื่อนผมกลุ่มนี้อยู่ม.เดียวกับไอ้บิ๊กครับ ผมรู้จักแบบบังเอิญเมื่อหลายปีก่อน

 

“เหี้ยฮาร์ท ไปไหนมาสัด” ไอ้ใหม่ทัก ผมหันหลับไปมอง ซึ่งมันก็มองตอบกลับมาและเสมองไปยังคนข้างตัวผมด้วย

“ออกไปขับรถเล่น”

“เออๆ นั่งก่อนๆ”

 

ไอ้ฮาร์ทไม่มันพอใจที่ผมมีเมียเป็นผู้ชาย สายตามันบ่งบอกว่าขยะแขยง เลือกที่จะนั่งข้างไอ้วา ไม่ยอมเฉียดเข้าใกล้ผมกับไอ้แกรนด์เลยแม้แต่นิดเดียว

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ อาวอีกแก้วคร้าบบบบบ พี่พอสสุดหล่ออออออ” เมาแล้วพูดเพราะทำตัวน่ารักแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบนะ คนเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ยังคงยิ้มร่า ผิดกับคนที่มองมา มันมองอย่างสมเพช

 

“เหอะ โลกนี้ไม่มีผู้หญิงแล้วรึไงวะ”

 

“สัดฮาร์ท หุบปาก” ผมหันไปด่ามัน

“เห็นแล้วทุเรศ” ยัง...มันยังไม่หยุด “เสียใจแทนหมอนวะ”

 

มันจะยกเรื่องหมอนขึ้นมาพูดทำไม?

 

“พอเลยฮาร์ท...หรือมึงจะเจ็บใจที่โดนเมียไอ้พอสต่อย เหอะๆๆ” ไอ้คีย์พูดขึ้นมา ทำเอาคนที่ตั้งท่ารังเกียจผมเงียบไป

 

“อ่า...พี่โคนน้านนนนนน .. อึก.. ที่ตัดสกินนนนเฮดดดดดด หล่อสาดๆๆๆอะเพ่...เอิ๊ก” ไอ้แกรนด์พูดอ้อแอ้ ชี้นิ้วไปยังฮาร์ท คนโดนชมถึงกับหน้าตึง

 

“ไอ้สัด อย่าเอาเสนียดเกย์มาติดกู!!!” มันลุกขึ้นด่า ผมเตรียมพร้อมทันทีหากมันจะเข้ามาต่อยไอ้แกรนด์ แต่เปล่าเลย มันเดินหนีออกไป “กูกลับละสัด เหี้ยเอ๊ยย!” ระหว่างทางที่เดินออกไปมันก็เตะเก้าอี้กระเด็นกระดอนไปทั่ว ระบายอารมณ์กับไอ้แกรนด์ไม่ได้ก็ไปลงกับสิ่งของแทน       

 

ไม่แปลกที่มันจะเสียใจแทนผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘หมอน’

 

เธอเคยเป็นคนที่ผมรักมากๆคนนึง.. .

และไอ้ฮาร์ทเองมันก็รักมากๆด้วยเช่นกัน

 

“แต๊งกิ้วววววววววว” เสียงหลอกหลอนของมันทำให้ผมหลุดจากภวังค์ เอาละครับไอ้แกนน้อยมันเลื้อยไปหาเพื่อนมันละ

“ว่างายยย” ผมหันไปมองไอ้มิลเลียน สีหน้ามันปลงตกไม่แพ้ผม

“มึงมาวแล้นนนนน” มึงแหละเมา ไปว่าคนอื่นเค้า

“กูไม่รู้ กูมาววววว” เออมึงก็ด้วยไอ้แต๊ง เมาทั้งคู่นั่นแหละ

“แต่กูม่ายมาวววววววน้า คิกคิก”

“หนายยย มาพิสูดดดดด สิ๊!”

“ยางงาย ว่ามาด้ายเล๊ยยยยยยยยยยย”

 

คือไม่ต้องพิสูจน์ หมายังดูออกว่ามึง2ตัวเมาอะนะ ผมละกลุ้ม ไอ้มิลกุมขมับ

“พี่พอส พี่มิล อย่าไปฟังคำถามปญอ.ของไอ้แต๊งมันนะ ... เห้อออ ผมละกลุ้ม เพื่อนแต่ละคน...” ไอ้ทัชมันสะกิดบอกผมกับไอ้มิล ทำสีหน้าเซ็งๆ

 

“2+2 เป็นเท่าหร่ายยยย?”

“4แน่นอน!”

“แล้ว4+4เป็นเท่าหร่ายยยยยยยยยย?”

“8งายยยยย มึงไม่เคยเรียนเลขเหรอออสาดดดดด”

“8+8เป็นเท่าหร่ายยยยยยย” คือมึงจะบวกเลขกันอีกนานมั้ยครับ?

“สิบโหกกกกกกก”

“อ่างั้น16+16ล้า?”

“สามสิบสองงงงงงงง”

“32+32อะอีแกนนนนน”

“โหกสิบสี่ คิคิ กูฉลาดอ่าเส่”

“64+64เลยงั้น มึงตอบไม่ได้แน่!”

“อ่า...แป๊บน้า....เอ่อ...128...งายยยย อึ้งเลยยยย กูเมพพพพพ”

“แล้วสุนทรภู่เป่าอะรายยยยย”

“เป่าปี่งายยยยยย” คนตอบตอบอย่างมั่นใจ

 

แต่ทำไมมันตงิดๆกับไอ้คำถามสุดท้ายวะ?

 

“ผิด!!!”

“ผิดตรงหนายยยยยย”

“สุนทรภู่บ้านมึงสิเป่าปี่...เค้าเป่าขลุ่ยโว๊ยยยยย”

 

ป๊าบบบบบบบบ!!

 

ฝ่ามืออรหันต์จากผัวตัวเอง

 

“มั่วละครับที่รัก”

“แง๊ มินนี่ตบหัวเค้า!!!”

“โอ๋ๆๆๆ ขอโทษนะครับ” แล้วไอ้มิลก็ดึงเมียตัวเองไปซบอก

 

“แล้วสรุปเฉลยว่าอะไรวะ?” ไอ้บิ๊กหันไปถามเพื่อนตัวเอง

 

“เชี่ยบิ๊ก เมื่อกี้ไอ้แต๊งมันถามว่า ‘สุนทรภู่’ เป่าอะไรนะมึง ไม่ใช่พระอภัยมณี ห่านี่” ไอ้คีย์เฉลย

 

เออวะ...ผมก็ตอบเป่าปี่เหมือนกัน แต่ผมไม่ได้เมาเน๊อะ ฮ่าๆๆๆๆ

 

“ยาง ยางม่ายโหมดดดด มีอีกคำถามมมมมม” ห๊ะ มีอีกเหรอวะ?

“ถามมาโลดดดดดดดด” จะเอาอะไรกับคนเมาละครับ?

“หมา1ตัวมีกี่ขา” ไอ้แต๊งกอดอก ทำท่าจริงจัง

“4ขางายยย”

“แล้วหมา4ขามีกี่ตัว”

“1ตัววววว”

“ผิด! มีหมดทุกตัว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”

 

สีหน้าคนฟังแต่ละคน..เอ่อ...

กลับบ้านกลับช่องเถอะ                                                                                    

.

.

 

.

 

 

.

 

งานนี้ทางใครทางมันครับ แน่นอนว่าผมต้องแบกไอ้ปากหมาไม่พอแถมยังเมาเป็นหมานี่ขึ้นรถด้วย เมื่อถึงคอนโดก็ต้องให้ยามมาช่วยพยุงขึ้นห้อง

 

แอบอายเหมือนกัน ก็เล่นเมาเละซะขนาดนั้น..

 

ผมให้ทิปพี่เค้านิดหน่อย เป็นการขอบคุณที่ช่วย เมื่อประตูปิดตัวลง ก็ได้เวลาชำระความกันแล้วละครับ หึหึ

 

“แกรนด์ครับ” ผมเรียกมันซึ่งนอนอยู่บนโซฟา

“คร้าบบบบบบบ” ตอบรับเสียงหวาน งานนี้ท่าจะง่าย

“รู้ตัวมั้ยครับว่าทำผิดอะไร?” ผมช้อนตัวมันที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมานั่งตัก โน้มหัวลงมาเอนซบบ่ากว้าง เจ้าตัวให้ความร่วมมืออย่างดี มือทั้ง2ข้างโอบรอบคอไว้

“ม่ายยยยรู้ววววคร้าบบบบบบบ เอิ๊ก”

“แต่คนทำผิดต้องโดนลงโทษนะ” แอบใช้จมูกโลมเลียไปตามซอกคอ คนกำลังจะโดนลงโทษถึงกับหดคอหนี

“ลงโทดอารายยยยยย”

 

ผมไม่ตอบแต่กลับจูบปิดปากกลบเสียงยานคางนั่น ลิ้นเกี่ยวกระหวัดพันกันไปมา มือผมสอดไปยังใต้เสื้อ ลูบไล้ไปถามผิวเนียน

 

“อื้อออออ” คนนั่งตักหน้าแดง ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเมาจูบผมกันแน่ หึหึ

 

ผมสบสายตาที่หวานฉ่ำของมัน นานๆทีจะได้เห็นม้าพยศตัวนี้สงบได้ แถมยังทำตัวน่ารัก เชื่อฟัง ว่าง่าย โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆนะครับ

 

ปลายนิ้วผมสะกิดหยอกล้อกับตุ่มที่แข็งเป็นไต มันหลบหน้าผมโดยการฟุบลงกับบ่า จมูกและปากไซร้กับคอได้ถนัดพอดี องศาในกายเหมือนจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ เครื่องปรับอากาศในห้องไม่ได้ช่วยอะไร

 

“แกรนด์ครับ...เถิบออกหน่อย” ผมบอกข้างหู ปลดประดุมเสื้อเชิ้ตของมันหวังจะถอดให้ แต่มันนิ่งครับ “แกรนด์...” ผมลองเรียกซ้ำ แต่ก็เหมือนเดิม

 

ผมดึงตัวมันออก ศีรษะเอียงตก เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่า...

 

โว๊ยยยยยยยยยยย แม่งงงงง กูปลุกอารมณ์มึงขนาดนี้หลับลงได้ไงวะ!!!

 

 

 

 Talk

มีใครพอแนะนำวิธีเข้าเว็บนี้แล้วอัพนิยายได้ง่ายๆบ้างคะ? T T

อัพยากมากมาย T^T