No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
10) หัวใจดวงเดิม...แต่ความรู้สึกที่แปลกใหม่~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแก้ว : อิ่ม
ดูดน้ำจากแก้วที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็หลับไป
+
+
+
โต๊ะอาหาร
แม่โทโมะ : น้องเป็นไงบ้าง
โทโมะ : นอนพักอยู่ครับ
จองเบ : แฟนแกน่ารักนะไอ้โมะ หาเก่งจริงๆ
โทโมะ : ไม่หาแต่พลาด
แม่โทโมะ : ถ้าน้องได้ยินจะเสียใจนะ
สงสายตาปรามชายหนุ่ม
จองเบ : พลาดยังไงไอ้น้องชายเล่ามาซิ
โทโมะ : ก็เรื่องมัน...............................
เล่าจนหมดเปลือก ไม่สนใจสายตาของผู้เป็นแม่ที่ค้อนอยู่ตลอด
จองเบ : แกหย่าเมื่อไหร่ พี่จีบต่อได้ไหม
โทโมะ : ไม่หย่า แล้วพี่ก็อย่ามายุ่งกับเมียผมด้วย
จองเบ : ไหนบอกไม่รักไงวะ
โทโมะ : ไม่รักแต่ไม่ให้
จองเบ : แล้วแกไม่อยากไปแต่งกับนางแบบของแกแล้วเหรอ
แม่โทโมะ : นี่ยังไม่เลิกอีกเหรอตาโมะ ลูกมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ
โทโมะ : พูดเรื่องนี้แล้วเครียด ทานข้าวดีกว่าครับ ออยตักข้าวที
ออย : คะ
เมื่อชายหนุ่มทานคำแรก
โทโมะ : วันนี้ใครทำกับข้าว ทำไมรสชาติมันแปลกๆ
แม่โทโมะ : ก็จะไม่แปลกได้ไงก็ในเมื่อคนที่เคยทำทุกเย็นวันนี้เค้าไม่ได้ทำ
โทโมะ : แล้วนมไปไหนครับแม่
แม่โทโมะ : นี้ไงฝีมือนม
ชี้ๆไปที่กับข้าวทุกจาน
โทโมะ : แล้วทุกวันใครเป็นคนทำ
จองเบ : อะไรว่ะทานข้าวอยู่ทุกวันแต่กลับไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำให้กิน อย่างนี้คนทำก็เสียใจแย่สิ
โทโมะ : ผมทานแต่ข้าวเช้าครับ ไม่ค่อยได้ทานข้าวเย็นเท่าไหร่
แม่โทโมะ : แต่คนทำทั้งเช้าทั้งเย็นมันก็คนเดียวกันอยู่ดีแหละ
โทโมะ : แล้วตกลงใครทำ อย่าบอกผมนะว่าแม่ทำกับข้าวทุกวันเลย
จองเบ : โอ๋ๆ แม่น้อยใจแย่เลย ทำรอลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาทานแต่สุดท้ายลูกชายก็ทานแต่ข้าวเช้า ข้าว
เย็นเลยเก้อเกือบทุกวัน
แม่โทโมะ : แม่ไม่ทำหรอกขี้เกียจ
โทโมะ : ออยใครทำ เราเหรอ
ออยยืนอ้ำอึง
โทโมะ : ไม่ได้ว่า แค่จะบอกว่าอร่อยฉันชอบก็แค่นั้น
ออย : คือออยไม่ได้ทำคะ คุณแก้วเธอเป็นคนทำ
‘ไหนวันนั้นเธอบอกว่า เกียจการทำอาหาร’
จองเบ : อะไรเมียทำกับข้าวให้ทานทุกวันยังไม่รู้ ถ้าพี่เป็นเมียแกนะจะไม่อยู่กับแกหรอกไอ้ผัว ไม่รู้หน้าที่
แม่โทโมะ : น้องชายเราหน่ะไม่ค่อยรู้เรื่อง บ้างก็ว่าเมียตื่นสายหารู้ไม่ว่าเมียนะตื่นมาทำกับข้าวให้ทานตั้งแต่เช้า
แล้ว บ้างก็ว่าเมียไม่รู้หน้าที่ก็หารู้ไม่ว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ทุกวันหน่ะคนที่ซักที่รีด และก็คอยจัดให้ใส่หน่ะก็เมียตัวเอง
โทโมะ : กะก็แม่ไม่เคยบอก
แม่โทโมะ : เรื่องนี้ยังต้องให้บอกอีกเหรอนอนกอดเมียทุกคืนไม่รู้รึไงว่าเมียลุกมาตอนไหนบ้าง
ก็แล้วชายหนุ่มจะรู้ได้ยังไงก็ในเมื่อตั้งแต่แต่งงานกันมาเกือบเดือนยังไม่เคยมีสักคืนที่ได้นอนกอดเมียตัวเอง เจอ
กันอีกที่ก็ตอนที่เธอตามไปตอแยที่บริษัทนั่นแหละ
จองเบ : เมียแกดี พี่อยากได้ถ้าไม่รักขอจองไว้นะ
โทโมะ : บอกแล้วว่าไม่ให้
จองเบ : ไม่ให้แต่ก็ไม่รัก
โทโมะ : รู้ได้ยังไง
เมื่อถูกทั้งพี่ชายทั้งแม่รุมมากเข้าก็รวบช้อยแล้วขอตัวขึ้นไปบนห้อง
โทโมะ : พี่จองเบ แม่ ผมไปดูน้องนะครับ
เดินขึ้นบันไดไป
จองเบ : สงสัยแม่นางแบบคนนั้นคงหมดสิทธิ์แล้วนะครับคุณแม่
แม่โทโมะ : เป็นจริงก็ดีสิ เจ้าตัวจะรู้อะไรบ้างว่าตัวเองหน่ะหลงรักเมียไปแล้ว
จองเบ : น้องผมมันคงไม่โง่หรอกครับ
แม่โทโมะ : เรื่องอื่นหน่ะไม่โง่ แต่เรื่องนี้แม่ว่าก็ไม่แน่
จองเบ : ฮ่าอ่า เราทานข้าวกันดีกว่า ผมว่าจะพาว่าที่ลูกสะใภ้มาแนะนำสักหน่อย
แม่โทโมะ : ขอแบบหนูแก้วอีกสักคนได้ไหม อย่างยัยพิมนั่นไม่ไหวนะ
จองเบ : รับประกันครับ คุณหมอคนสวยของผมต้องถูดใจคุณแม่แน่ๆ
แม่โทโมะ : หวังว่านะลูก ที่นี้ก็เหลือเจ้าป๊อปคนเดียวแล้ว จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากันสะทีแม่ก็จะได้อุ้มหลาน
จองเบ : ไอ้ป๊อปมันยังอยู่ไร่ชาอยู่เลย สงสัยลูกสะใภ้แม่คงเป็นชาวดอยแน่ๆครับ
.................................................................................
อัพแล้วนะคะ อ่านแล้วก็เม้นกันด้วยได้ไม๊อ่า~
ลีดเดอร์บอกให้อัพไรเตอร์ก็อัพ ไรเตอร์อยากให้อ่านแล้วก้โหวดบ้างเม้นบ้างจะได้ไหม๊
อยากอ่านต่ออีกก็เม้นๆโหวดๆนะคะ
ปล.อัพเยอะก็อัพอีกคะ~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
