No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

น้ามิ่ง  :  คุณมาหาใครครับ

 

 

เห็นชายหนุ่มยืนงะๆเงอะๆที่หน้าไร่ก็เดินเขาไปถาม

 

 

โทโมะ  :  ผมมาหาแก้วนะครับ

 

 

น้ามิ่ง  :  คุณหนู...

 

 

โทโมะ  :  ครับน้าพอจะพาผมไปหาเธอหน่อยได้ไหมครับ

 

 

น้ามิ่ง  :  ได้สิครับคุณเป็นเพื่อนคุณหนูเหรอครับ

 

 

ถามในระหว่างที่พาชายหนุ่มเดินไปหาหญิงสาวที่อยู่บนบ้าน

 

 

โทโมะ :  ผมเป็นสามีเธอครับ

 

 

น้ามิ่งที่เดินอยู่ถึงกับชะงักทันทีหันมามองหน้าด้วยสีหน้าดีใจ

 

 

น้ามิ่ง  :  จริงเหรอครับ...แต่ทำไมคุณพึ่งจะมาหล่ะครับคุณหนูมาที่นี้ได้สักพักแล้วนะครับ

 

 

โทโมะ  :  พอดีผมติดธุระหน่ะครับ

 

 

น้ามิ่ง  :  อ๋อครับ...ติดธุระจนลืมคุณหนูเลยรึเปล่าครับเนี่ย

 

 

แกล้งหยอกชายหนุ่มเล่นแต่ไม่รู้ว่ามันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดอย่างมาก เลยได้แต่เงียบไม่กล้าตอบกลับไปอีก เดิน

 

ตามมาจนถึงหน้าห้องของหญิงสาว หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะดีใจที่จะได้เห็นหน้าคนที่รัก...

 

 

น้ามิ่ง  :  คุณหนูคงพักอยู่ด้านในนะครับพอดีเมื่อไม่กี่วันหมอพึ่งมาตรวจหน่ะครับ

 

 

โทโมะ  :  แก้วเป็นอะไรครับ!!

 

 

ถามด้วยท่าทีหวั่นวิตก

 

 

น้ามิ่ง  :  ก็คุณหนูเธอท้องไงครับเธอไม่ได้โทรไปบอกคุณหรอกเหรอสงสัยคงจะเก็บไว้เซอร์ไพร์ทหน่ะครับ

 

 

โทโมะ  :  ท้อง

 

 

ตื้นตันจนพูดไม่ออกกนี้เค้ากำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ไม่ฟังเสียงใครอีกต่อไปเปิดประตูได้ก็เดินตรงรี่ไปหาหญิง

 

สาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ทันทีที่ได้เห็นหน้าก็อยากจะคว้าร่างบางเข้ามากอดให้หายคิดถึงแต่ติดตรงที่

 

เธอคงกำลังหลับอย่างสบาย นั่งลงข้างเตียงก้มใบหน้าลงมาแตะริมฝีปากที่หน้าผากด้วยความคิดถึง หญิงสาวที่

 

หลับอยู่รู้ตัวตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาแต่ก็ไม่กล้าที่จะลืมตามอง

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กพี่คิดถึงรู้ไหม คิดถึงใจแทบขาดตัวเล็กทิ้งพี่ไปได้ลงคอเชี่ยวเหรอ

 

 

ก้มต่ำลงมากระซิบที่ข้างใบหูเล็ก หญิงสาวที่นอนอยู่ได้ยินทุกคำพูดขอบตาก็ร้อนผ่าวน้ำตาไหลรินออกมาจากดวง

 

ตาทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดสนิท ในคราวแรกตั้งใจไว้ว่ายังไงก็จะไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ แต่แค่เค้าพูดหัวใจหญิงสาว

 

ก็เต้นแรง คำว่าคิดถึงที่ได้ยินมันช่างมีอิทธพลต่อหัวใจดวงน้อยยิ่งนัก

 

 

โทโมะ  : ตัวเล็ก...

 

 

รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แก้ม ผงะใบหน้าที่แนบอยู่กับใบหน้าหวานออกเอื้อมมือมาเช็ดให้อย่างแผ่วเบา

 

 

แก้ว  :  ฮึก...

 

 

และแล้วเธอก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่ แพขนตาหนากระพริบถี่ขึ้นเปลือกตาที่ชุ่มน้ำเปิดออก เผยให้เห็นดวงตาที่

 

แดงก่ำ

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...อย่าร้องนะ

 

 

คว้าร่างบางเข้ามากอดแน่น

 

 

แก้ว  :  พี่มาทำไม

 

 

กลั้นเสียงสะอื้นแล้วถามออกมา

 

 

โทโมะ  :  พี่มาตามตัวเล็กกับลูกกลับไปบ้านของเรา

 

 

แก้ว  :  พี่รู้ได้ยังไง

 

 

โทโมะ  :  ถ้าพี่ไม่บังเอิญรู้ตัวเล็กก็จะใจร้ายไม่บอกพี่ใช่ไหม

 

 

แก้ว  :  พี่คงไม่ได้อยากได้เค้า

 

 

โทโมะ  :  ใครบอกว่าพี่ไม่อยากได้

 

 

แก้ว  :  แก้วไม่ใช่พิม พี่คงผิดหวัง

 

 

โทโมะ  :  พี่ไม่เคยคิด

 

 

ส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อที่ชายหนุ่มพูด เช็ดน้ำตาปรอยๆถอยตัวออกห่างจากชายหนุ่มกรายๆเหมือนว่ารังเกียจ

 

 

หมับ~

 

 

โทโมะ  :  อย่าทำอย่างนี้นะตัวเล็กพี่เสียใจ รังเกียจพี่มากเลยเหรอไง

 

 

แก้ว  :  พี่กลับไปซะ

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก~

 

 

แก้ว  :  ไปซะ

 

 

โทโมะ  :  พี่ไปแล้วใครจะดูแลตัวเล็กกับลูก

 

 

แก้ว  :  แก้วดูแลเค้าเองได้ เราอยู่กันเองได้

 

 

โทโมะ  :  แต่พี่อยากอยู่

 

 

แก้ว  :  ฮึก...แก้วไม่อยากให้พี่อยู่กลับไป กลับไปซะ!!

 

 

คำพูดที่เฉือดเฉือนหัวใจตัวเอง ถูกเปล่งออกไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา

 

 

โทโมะ  :  พี่จะไปก็ต่อเมื่อตัวเล็กบอกว่าไม่รักพี่ ถ้าตัวเล็กบอกว่าไม่รักพี่จะไปไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีก

 

 

มันถึงเวลาแล้วชายหนุ่มยืนไม้ตายไม้สุดท้ายออกมาใช้หากหญิงสาวพูดออกมาจริงเค้าคงจำเป็นที่จะต้องเดินออก

 

มาจากชีวิตเธอ

 

 

แก้ว  :  แก้ว ฮึก ฮือ

 

 

พยามยามที่จะพูดออกมาแต่หัวใจก็ดื้อรันนัก ยิ่งเห็นหน้าชายหนุ่มมันยิ่งทำให้เธอตัดใจไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้อย่าง

 

หนัก

 

 

แก้ว  :  ฮึก...กะแก้ว ฮึก...พูดไม่ได้ฮืออออ...

 

 

ชายหนุ่มรวบร่างบางมากอดจนแน่นสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าบอก

 

 

 โทโมะ  :  พี่รักตัวเล็ก พี่รักตัวเล็กได้ยินไหม รักมากๆ รักมากเท่าที่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจะสามรถรักได้ พี่

 

ขอโทษพี่ไม่ดีเองทำให้ตัวเล็กเสียน้ำตาไม่รู้กี่ครั้ง พี่ไม่ขอให้ตัวเล็กยกโทษให้เพราะพี่ทำผิดมามากเกิน แต่พี่ก็ยัง

 

อยากให้ตัวเล็กรู้ว่าพี่รัก...รักถึงแม้ว่าตัวเล็กจะไม่รักพี่

 

 

แก้ว  :  อย่าพูดว่าแก้วไม่รักพี่ ฮึกอย่าพูด ถ้าไม่เป็นเพราะรักแก้วจะถอยออกมาให้พี่ได้คืนดีกับพิมทำไม พี่รู้ไหม

 

แก้วเจ็บแก้วเสียใจฮือ...

 

 

ซบกับอกแกร่งร้องไห้อย่างหนัก

 

 

โทโมะ  :  พี่รักพิมเค้าในฐานะเพื่อนคนหนึ่งแต่กับตัวเล็กพี่รักเพราะตัวเล็กคือหัวใจของพี่

 

 

แก้ว  :  ฮึก ฮะ ฮือ...พี่ไม่เคยบอกแก้วเลย

 

 

โทโมะ  :  พี่รักตัวเล็กนะครับ  ไม่เอาไม่ร้องแล้วนะครับคนดี พี่บอกตัวเล็กไปแล้วว่ารัก แล้วตัวเล็กหล่ะรักพี่บ้าง

 

ไหม

 

 

ใช้นิ้วโป้งไล่น้ำตาออกจากแก้มนวล ถึงเวลานี้หญิงสาวรับรู้เลยว่าไม่สามรถควบคุมหัวใจตนเองได้อีกต่อไปแล้วแต่

 

ก็เขินอายที่ต้องบอกไปตรงๆ สายตาคมกริบมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ชายหนุ่มเองก็รู้ว่าหญิงสาวก็รักเค้าแต่ยัง

 

ไงก็ยังอยากได้ยินเธอพูดเองมากกว่า

 

 

โทโมะ  :  ไม่เป็นไรตัวเล็กไม่กล้าพูด เดี๋ยวให้ร่างกายเป็นคนตอบเองก็ได้

 

 

บอกแนบชิดริมฝีปากหญิงสาวเผลอเผยอปากออก ทำให้ชายหนุ่มได้สอดลิ้นอุ้นๆเข้าไปเป็นการจูบที่อ่อนหวานและ

 

ยาวนานที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มเคยจูบหญิงสาว ลิ้นอุ้นยังคงควานหาความหวานอย่างไม่หยุดหย่อน มือเปลี่ยนจาก

 

การโอบเป็นมาเคล้นคลึงทรวงอกอวบตึง ด้วยความที่มีภรรค์ทำให้หญิงสาวดูมีน้ำมีนวลทำให้ชายหนุ่มยิ่งหลงไหล

 

 

โทโมะ  :  จะบอกพี่ได้รึยังว่ารักพี่ไหมหืมห์...

 

 

ถามขณะที่ใบหน้าสาละวนอยู่กับซอกคอหอม

 

 

แก้ว  :  อืมมม...

 

 

หญิงสาวยังคงครางไม่ได้ศัพย์ด้วยความเสียวซ่าน

 

 

โทโมะ  :  รักไหม

 

 

ยิ้มหยอกเอินก่อนจะจุ๊บที่ปากอีกรอบหญิงสาวได้แต่พยักหน้าอายๆ ชายหนุ่มรุกหนักขึ้นเรื่องๆ จับเรียวขาแยกออก

 

เพื่อนที่จะสอดใส่ของตัวเองลงไป

 

 

แก้ว  :  อืมมมพี่คะ ลูก...

 

 

โทโมะ  :  เค้าไม่ว่าเราหรอก เค้ารู้ว่าพี่คิดถึงตัวเล็ก

 

 

กดร่างกายลงไปลึกจนสุดตัวแล้วช้อนสะโพกงามขึ้นเพื่อให้เข้าไปได้ลึกอีก สะโพกงามก็ช่างยั่วยวนสั่นไหวรับทุก

 

ครั้งที่ชายหนุ่มกระแทกร่างลงไป

 

 

แก้ว  :  โอ๊ยย...อ๊ะ อ๊า

 

 

 ความเสียวแปลบเกิดขึ้นภายในช่องท้องด้วยความที่แกนกายที่ไม่เล็กของชายหนุ่มดันเข้าไปลึกจนสุดมดลูกบวก

 

กับเจ้าตัวเล็กที่ดิ้นเร้าๆเหมือนตอบสนองสัมผัสของผู้เป็นพ่ออยู่ภายใน เมื่อผู้เป็นพ่อรับรู้ว่าลูกกำลังทักทายอยู่ก็ยิ่ง

 

ดันร่างให้เข้าไปลึกอีกขยับตัวถี่ๆหลายครั้ง

 

 

แก้ว  :  โอ้ยยยแก้ววเจ็บ

 

 

โทโมะ  :  อีกนิดเดียวตัวเล็ก นะ

 

 

ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวคงจะอึกอัดและเจ็บไม่น้อยแต่เค้าก็ใกล้เต็มทีแล้ว จังหวะยังคงร้อนแรงไม่หยุด

 

 

แก้ว  :  ฮึก โอ๊ยย พี่แก้วฮึกอ๊ะ

 

 

หญิงสาวยังคงร้องครางไม่หยุดทั้งเจ็บทั้งเสียวไปในขณะเดียวกัน

 

 

โทโมะ  :  อ่าาา...

 

 

ในที่สุดชายหนุ่มก็เสร็จแต่ว่าเค้าเลือกที่จะเอามันออกมาข้างนอกเพราะกลัวน้ำรักจะอัดเข้าไปช่องท้องแรงจน

 

ทำให้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ภายในระคายเคือง ได้แต่นอนเอาหน้าเกยกับอกหยุ่นปากก็จูบดะไปเรื่อยจนถึงใต้สะดื้อและ

 

ลามไปยังตรงนั้น

 

 

โทโมะ  :  ไหนให้พ่อดูหน่อยซิ

 

 

แก้ว  :  อื้อ พี่คะไม่เอา...

 

 

หญิงสาวหนีบขาหนีทันทีที่รู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไร

 

 

โทโมะ  :  ไม่เอาน่าตัวเล็กพี่ขอดูหน่อย

 

 

แก้ว  :  พอเถอะคะเมื่อกี้ก็ยอมแล้ว

 

 

บอกอายๆแล้วจับไหลชายหนุ่มให้ขึ้นมานอนด้วยกันอีกครั้ง นอนกอดก่ายกันจนถึงเช้า

 

 

หญิงสาวมองใบหน้าหล่อแล้วระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่ว่าเค้าจะผิดต่อเธอมากแค่ไหน เธอก็พร้อมที่จะให้

 

อภัยเสมอ เหตุผลก็มีแค่คำเดียว...รัก :D

 

+

 

+

 

+

 

 

แก้ว  :  ปล่อยก่อนคะแก้วจะลุกแล้ว

 

 

แกะมือที่กอดอยู่ที่ทรวงอกออกแต่ว่าทำไมนะมันช่างแกะยากแกะเย็นจริงๆ

 

 

โทโมะ  :  ไม่เอานอนกอดกันก่อนนะตัวเล็กพี่ยังไม่หายคิดถึงเลย

 

 

ไม่นึกว่าจะได้ยินลูกอ้อนแบบนี้จากปากของชายหนุ่ม

 

 

แก้ว  :  ลุกไปด้วยกันเลยดีกว่า

 

 

โทโมะ  :  ไม่เอาพี่ยังกินตัวเล็กไม่อิ่มเลย ขอกิ่นต่ออีกหน่อย

 

 

ชายหนุ่มยังคงสลึมสลืออยู่

 

 

จุ๊บ~

 

 

โทโมะ  :  อรุณสวัสดิ์นะครับลูกพ่อ

 

 

เมื่อตื่นแล้วปากช่างอ้อนก็เริ่มซุกซนอีกรอบจุ๊บหน้าท้องเพื่อทักทายเจ้าตัวเล็ก

 

 

จุ๊บ~

 

 

โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับตัวเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

……………………………………………………………………………………

 

 

อัพแล้วนะคะเอิ่มเป็นไงบ้างคะสนุกกันรึเปล่า ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะคะอย่าถือกันเลยเพราะไรเตอร์ก็ไม่เก่ง

 

 

อ๊ากกกถ้าเข้ามาอ่านก็อย่าลืมเม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์ด้วpน้า~

 

 

เม้นๆๆแล้วตอนต่อไปจะตามมาคะ