ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

เขื่อน : ขอโทษ

 

เฟย์ : ฮึก...พิสูจน์เสร็จรึยังฉันใช่คู่แท้นายไม๊ เราหมดบุญคุณกันแล้วนะ

 

หญิงสาวดันร่างของชายหนุ่มออแรงๆเนื่องจากร่างกายของทั้งคู้ยังไม่ได้แยกออกจากกัน ชายหนุ่มจึงขว้าหญิงสาว

เข้ามากอดไว้แน่น เค้าเองก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยที่หญิงสาวตรงหน้าร้องไห้ น้ำตาของเธอมันทำให้เขาแทบอยากฆ่า

ตัวเองซะเดี๋ยวนั่น เข้าใจพี่ชายที่ยอมตายแทนคนที่รักได้เพราะอะไรวันนี้เข้ามใจแจ่มชัดทุกอย่าง ว่าคู้แท้ไม่ใช่แค่

ที่ระบายอารณ์ความใคร่ แต่เป็นคนที่เราจะรู้สึกมากกว่ารักแค่เห็นน้ำตาเธอก็เหมือนจะขาดใจตายตามไปซะดื้อๆ

 

เขื่อน : อย่าร้อง...ขอโทษเฟย์ครับอย่าร้องสิ

 

กอดหญิงสาวที่สะอื้นไห้ไม่ยอมหยุด

 

เขื่อน : ขอโทษ...จะให้ทำอะไรถึงยอมหยุดร้องบอกมาเขื่อนจะทำ

 

เฟย์ : ออกไปจากชีวิตฉันซะ

 

เขื่อน ; เฟย์~

 

เฟย์ : ออกไปฮึกก...อย่ามายุ่งกับฉันอีก

 

เขื่อน : ได้เขื่อนจะไป ถ้าเฟย์ต้องการแต่พูดอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม

 

เฟย์ : เอาตัวของนายออกไป

 

เขื่อน : โอเคๆ...ถึงเฟย์จะคิดว่าเขื่อนฉวยโอกาส แต่ก้อยากให้เฟยืรู้ไว้ว่าที่ทำไปเขื่อนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่า

ทำไมรู้แค่ว่ารักรู้แค่ว่าต้องการ แต่ถ้าเฟย์ไม่รู้สึกอะไรไปกับมันด้วย เขื่อนก็ขอโทาจริงๆ และจากนี้ไปสัญยาว่าจะไม่

มาให้เฟยืเห็นหน้าอีก

 

ความในใจของคนที่พึ่งรู้จักทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้งไปเลย

 

'ใครว่าฉันไม่รู้สึกหล่ะ นายมันบ้าไม่คิดจะง้อกันบ้างรึไงนะ'

 

ถึงแม้จะพึ่งรุ้จักกันแต่ก็ต้องยอมรับว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายใต้ก้อนสิ่งมีชีวิตที่เต้นอยู่ใต้อกมันปฎิเสธยากที่จะบอก

ว่าไม่รู้สึก เธอรักเค้า รักทั้งๆที่ไม่รู้จักนี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกกันว่าคู้แท้

 

+

+

+

+

+

 

ท้องฟ้ามืดสนิทร่างบางมองไปยังนาฬิกา

 

00.00

 

แก้ว : 00.00มีคนคิดถึง ใช่นายรึเปล่าโทโมะ มาหากันหน่อยได้ไหมฉันคิดถึงนาย คนรอมันทรมานนะ ฮึก ฮึ

กก....

 

ร่างบางกลั้นนัำตาไว้ไม่อยู่เผลอเรียกหาใครบางคนด้วยความคิดถึง

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

เสียงเคาะประตูดังมาจากชั้นล่างร่างบางรีบปาดน้ำตาแล้วลงไปเปิดประตู แต่ก้พบเพียงความว่างเปล่า

 

แก้ว : โทโมะนายมาหาฉันรึเปล่า

 

มองไปข้างนอกด้วยความหวังว่าจะพบคนที่เธอคิดถึง แต่เมื่อไม่พบก็เดินกลับไปที่ห้อง

 

โทโมะ : แก้ว...

 

แก้ว : โทโมะ

 

ร่างบางรีบเดินกลับไปหาคนรักที่ยืนอยู่หน้าประตู

 

โทโมะ  : คิดถึง

 

พูดได้เพียงแค่นั้นก็ขว้าร่างบางเข้ามากอด

 

แก้ว : ฮึก ฮึก...นะนายกลับมาแล้ว จะไม่ไปแล้วใช่ไม๊ฮะ โทโมะ

 

โทโมะ  : ...

 

แก้ว : เงีบย...ไม่คิดถึงฉัน

 

โทโมะ  : คิดถึงใจแทบขาดแล้วรู้ไม๊

 

แก้ว : คิดถึงแต่ก้ใจดำ ไม่รักไม่ห่วงปล่อยให้แก้วอยุ่คนเดียว

 

โทโมะ  : แก้ว...อย่าน้อยใจ

 

หยุดการสนทนาปล่อยให้ร่างกายถ่ายถอดความอบอุ่นจากกันและกัน

 

โทโมะ  : เขื่อนเล่าให้ฟังแล้วใช่ไม๊

 

แก้ว ; เล่าแล้ว

 

โทโมะ : คืนนี้เป็นวันครบรอบแล้ว แก้วอยู่ที่นี้อย่าไปไหน อย่าไว้ใจใคร

 

แก้ว : วันนั้นมาแล้วเหรอ ไม่ต้องทำอะไรนะโมะแก้วยอมฆ่าแก้วได้เลย อย่าทำเหมือนครั้งที่แล้วอีก

 

โทโมะ  : แก้วก้รู้...โมะไม่มีวันทำแบบนั้นได้

 

แก้ว : แก้วก็ไม่ยอมให้โมะทำร้ายตัวเองอีกแล้ว

 

โทโมะ  : แต่เราก็ฝืนไม่ได้ทุกสิ่งมันถูกกำหนดไว้แล้ว ไปกับโมะนะแก้ว

 

แก้ว : ไปไหนหล่ะ

 

โทโมะ : ไปทำเรื่องทุกอย่างให้มันจบไง

 

ไม่มีคำตอบจากร่างบาง ร่างสูงจึงดึงมือแล้วพาออกไป

 

โทโมะ  : จับมือแน่นๆ

 

ร่างบางทำตามที่สั่งอย่างว่าง่าย จู่ๆโลกก้หมุนติวจนต้องหลับตา สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่นิ่งลงก็เปิดตาขึ้น

 

แก้ว : นาย!!

 

คนที่จับมือเธอตอนนี้ไม่ใช่โทโมะ!!

 

แจ็ค : ไงสาวน้อยเราเจอกันอีกแล้ว

 

แก้ว : นายมาได้ไงแล้วโทโมะไปไหน

 

แจ็ค : ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ามันอยู่ที่ไหน แต่อีกไม่นานเธอจะได้เจอมันแน่ไม่ต้องห่วง

 

แก้ว : แล้วพาฉันมาทำไมกัน

 

แจ็ค ; ถามฉันคงไม่ถูก ไปถามคนโน่นจะดีกว่านะ

 

หั้นไปตามที่แจ็คชี้

 

พ่อโทโมะ : มาแล้วเหรอ

 

แก้ว : คุณเป็นใคร

 

พ่อโทโมะ ; ฉันเป็นพ่อของโทโมะ

 

แก้ว : คุณต้องการอะไร

 

เดินถอยหนีด้วยความกลัว

 

พ่อโทโมะ; ไม่ต้องกลัวฉันแค่อยากให้เธอช่วยเจ้าลูกชายของฉันเอธอเองก็รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง

 

แก้ว : โอเคฉันยอม

 

พ่อโทโมะ : พาเธอไปลานพิธี

 

แก้วถูกพามาที่ลานพิธีที่เก่าที่เธอเคยมา บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บพระจัยนทร์ส่องแสงสกาว

กระทบมาที่ร่างบางจนแทบไม่ต้องอ่าศัยคบเพลิง หญิงสาวถูกจับตรึงไว้กับเสาไม้อย่างแน่นหนา ก่อนที่คมมีดจะ

กรีดลงที่ร่างเธอ

 

แก้ว ; ขออะไรอย่างนึ่งได้ไหม

 

พ่อโทโมะ : ถ้าให้ได้ก็จะไห้

 

แก้ว : ฉันอยากเจอเค้า

 

พ่อโทโมะ : ถ้าเธอเจอเค้ารับรองว่ามันต้องไม่ยอมให้เธอทพแบบนี้แน่ๆ

 

แก้ว : อืม...งั้นลงมือเถอะ

 

ร่างบางห้มหน้าลงต่ำพร้อมที่จะรับชะตากรรม หยาดน้ำตาไหลรินเป็นครั้งสุดท้าย

 

'ฉันรักนาย...โทโมะ'

 

หลับตาแน่นเพื่อระงับอาการเจ็บปวด คมมีดกรีดลงที่เนินอกอย่างช้าๆ เหล็กคมกริบกรีดลงไปเป็นรอยลึก เลือดสี

แดงสงไหลเป็นแนวยางลงมาตามร่างกาย ร่างบางยังคงกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงของความเจ็บปวดหลุดออกจาก

เรียวปากที่สั่นระริก

 

'ฉันกำลังจะทำเพื่อนายนะ ชายผู้เป็นที่รักของฉัน'

 

 

 

.................................................................

มาอัพแล้วนะค๊ะ ถ้าเม้นกันมากๆเดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพต่อนะ

วันนี้ได้แค่นี้จริงๆ

 

เหมือนพี่เค้กไม่มีคนอ่านแต่เราอยากอัพ++