ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

พ่อ  :  ไหนดวงวิญญาณน้องเจ้าหล่ะ

 

 

ป๊อปปี้  :  น้องยังมีชีวิตอยู่ครับ

 

 

พูดกันขณะเดินออกมาจากทุ่งดอกเดซี่

 

 

พ่อ  :  น้องเจ้าทำผิดกฎของยมทูต บทลงโทษก็คือตายสถานเดียว

 

 

ป๊อปปี้  :  แต่บ้างที่กฎอันโหดร้ายของยมทูตก็ใช้ไม่ได้กับเรื่องบางเรื่อง

 

 

พ่อ  :  แต่ยมทูตห้ามอ่อนแอ เพราะฉะนั้นกฎย่อมต้องลงโทษผู้ผิดกฎเสมอ

 

 

ป๊อปปี้  :  แต่น้องไม่ได้รับบทลงโทษนั่น นางด้วยเช่นกันทั้งคู่ไม่ได้รับการลงโทษใดๆ

 

 

ทั้งสิ้น

 

 

พ่อ  :  ตามตำนานของยมทูตไม่เคยมีใครที่ทำผิดกฎแล้วรอด

 

 

ป๊อปปี้  :  ท่านพ่อ...ลูกขอร้องการรับช่วงต่อของตำแหน่งให้เป็นโมฆะ

 

 

พ่อ  :  ข้าคิดผิดจริงๆ มนุษย์ก็คือมนุษย์ต่อให้เลี้ยงดูเยี่ยงยมทูตเพียงใดจิตใจที่เมตตาของมนุษย์ก็เหี้ยมโหดไม่

 

เท่ายมทูตอยู่ดี

 

 

ป๊อปปี้  :  หมายความว่าอย่างไรท่านพ่อ ลูกไม่เข้าใจ

 

 

พ่อ  :  เจ้าไม่สงสัยบ้างเหรอว่ายมทูตรุ่นที่ผ่านมามีผู้ใดไม่กล้าฆ่าคนที่ควรฆ่าบ้าง จะมีก็

 

 

แต่พวกเจ้า3คนเท่านั้นแหละ

 

 

ป๊อปปี้  : หมายความว่า...

 

 

พ่อ :  ใช่...พวกเจ้าไม่ใช้ยมทูตเต็มตัว พ่อผิดเองพ่อฆ่าแม่พวกเจ้าได้แต่ฆ่าลูกที่อยู่ในท้องของแม่เจ้าไม่ได้

 

ซึ่งเด็กพวกนั่นก็คือพวกเจ้าทั้ง3

 

 

ป๊อปปี้ : ครึ่งมนุษย์ครึ่งยมทูต

 

 

พ่อ  : นั้นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าจิตใจไม่โหดเหี้ยมพอที่จะทำภารกิจสำเร็จ

 

 

ป๊อปปี้  :  ลูกมีสิ่งที่อยากขอ

 

 

พ่อ  :  ถ้าให้ได้จะให้

 

 

ป๊อปปี้  : ลูกกับน้องๆอยากใช้ชีวิตเหมือนมนุยษ์ทั่วไป เกิดและก็ตาย ไม่ต้องการความเป็นอมตะ

 

 

พ่อ  :  ได้ถ้าพวกเจ้าต้องการ

 

 

ทุกอย่างเลือนลางจนหายไปกับความมืดมิด

 

 

+

 

+

 

+

 

เขื่อน  :  เฟย์

 

 

หญิงสาวไม่คิดอยากกลับมาจริงๆ รอแล้วรอเล่า ก่อนจะตักสินใจก้มลงประทับปากที่ เรียวปากบางจูบเนินนาน

 

 

นานเกินกว่าที่สภาพร่างกายจะทนได้ จูบอย่างไม่หายใจ

 

 

‘ถ้าเฟย์จะไม่ตื่น เขื่อนก็ขอจูบเฟย์จนกว่าเขื่อนจะหมดลมหายใจ’

 

 

อากาศภายในช่องปากเริ่มเหลือน้อยลงทุกทีแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ถอนปากออกมา ถ้ายังคงเป็นอย่างนี้คงขาด

 

 

อากาศหายใจจนตายไปแน่ๆ

 

 

เฟย์  :  อืมมม...

 

 

ร่างบางที่นอนอยู่จูบตอบชายหนุ่มเพื่อดันอากาศเข้าไปใหม่ ชายหนุ่มเบิกตากว้างถอนปากออกอย่างรวดเร็ว

 

 

เขื่อน  :  เฟย์

 

 

หอมแก้มแรงก่อนจะยิ้มกว้างออกมาในที่สุด

 

 

เขื่อน  :  ขอบคุณ ขอบคุณที่กลับมาหา

 

 

เฟย์  : ขอบคุณที่ยังรอเฟย์

 

 

เขื่อน  :  เขื่อนขอโทษ เขื่อผิดเองนิสัยไม่ดีทิ้งเฟย์กับลูก...

 

 

นิ้วเรียวปากยกขึ้นแตะที่ปากเป็นการปรามให้หยุดพูด

 

 

เฟย์  : พอแล้วเฟย์กับลูกไม่เคยโกรธ

 

 

เขื่อน  :  แต่งงานกันนะเฟย์

 

 

ตัดสินใจรีบขอ กลัวว่าถ้ารอไปนานๆอาจจะไม่ได้ทั้นได้ขอชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน

 

 

เฟย์  :  แน่ใจแล้วเหรอเจอกันนับครั้งได้มาขอเฟย์แต่งงาน

 

 

เขื่อน  :  แน่ใจเขื่อนรักเฟย์แค่ครั้งเดียวยังมีเจ้าตัวน้อยออกมาเป็นพยาน จะมีก็แต่เฟย์ที่คงจะไม่ยอมแต่งใช่ไหม

 

 

สีหน้าหม่นลง

 

 

เฟย์  :  ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่แต่ง

 

 

เขื่อน  :  แล้วเฟย์อยากแต่งไหม

 

 

เฟย์  :  อยากสิ ถ้าไม่แต่งเจ้าตัวน้อยก็ไม่มีพ่อหน่ะสิ

 

 

กอดรัดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย

 

 

เขื่อน  :  เขื่อนรักเฟย์

 

 

เฟย์  :  เฟย์ก็รักเขื่อน

 

 

ก้มลงหน้าชนกันสายตาสบกันหวานซึ้งก่อนจะระบายยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่ คาดไม่ถึงว่าจะมีวันที่ได้มีความสุข

 

ร่วมกัน

 

 

 

บางครั้งคำว่าเวลาก็ใช้ไม่ได้กับความรัก...

 

เพราะถ้ารักไม่ว่าช้าหรือเร็วผลลัพธ์ที่ได้ย่อมมีค่าเท่ากันเสมอ…KF’

 

 

+

 

+

 

+

 

ฟาง  :  มืดแล้วนะป๊อปทำไมถึงพาฟางมาที่นี้

 

 

ป๊อปปี้  :  ในป่านี้ไม่เคยมีแสงสว่างนะฟางที่นี้ไม่มีเวลา

 

 

ฟาง  :  แล้วพามาทำไมหล่ะ

 

 

เดินเข้าไปใกล้แฟนหนุ่ม

 

 

ป๊อปปี้  :  ฟางบอกว่าอยากเจอแก้ว

 

 

ฟาง  :  แก้วอยู่ที่นี้เหรอ

 

 

ป๊อปปี้  :  ใช่...แก้วอยู่ที่นี้อยู่กับคนที่เค้ารัก

 

 

ผ่านป่ากว้างมาจนถึงทุ่งดอกเดซี่

 

 

ฟาง  : แก้ว!!

 

 

เห็นร่างเพื่อนนอนนิ่งรีบวิ่งเข้าไปหา เขย่าแรงๆ

 

 

ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้ตื่นเร็ว

 

 

นั่งร่ำไห้อยู่ข้างๆสะอื้นจนตัวโยน

 

 

ป๊อปปี้  :  ฟางอย่าร้องไห้ แก้วไม่ได้เจ็บปวดเค้ากำลังอยู่กับคนที่รัก และจะอยู่ด้วยกัน

 

 

ตลอดไปจะไม่มีใครพรากความรักของทั้งคู่ได้อีก

 

 

ฟาง  :  แก้วตายแล้วจริงๆเหรอป๊อป

 

 

ป๊อปปี้  :  แก้วไม่ได้ตายแต่แก้วแค่เลือก เลือกที่จะอยู่กับโทโมะแค่สองคน

 

 

ร่างบางที่สะอึกสะอื้นซบลงกับหน้าอกกว้างยังคงทำใจไม่ได้ที่เพื่อนรักจากไปอย่างไม่มี

 

วันกลับ

 

 

ฟาง  :  แก้ว...มีความสุขมากนะ

 

 

เกลี่ยน้ำตาที่แก้มออกแล้วก้มลงกอดเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มพยุงร่างบางเพื่อกลับ

 

สู่โลกแห่งความเป็นจริง

 

 

‘น้องชายครั้งนี้เจ้าชนะ’

 

 

ใช่ครั้งนี้โทโมะชนะ โชคชะตาไม่สามารถทำอะไรความรักที่มั่นคงของทั้งคู่ได้ถึงแม่ว่า

 

 

ทั้งคู่จะไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ด้วยกัน

 

 

“โทโมะ”

 

 

หญิงสาวเรียกขึ้นขณะนั่งอิ่งซบกับอกแกร่งชายหนุ่ม

 

 

“หืม...ว่าไง”

 

 

“....”

 

 

“อยากกลับไปรึเปล่า”

 

 

“ไม่...แก้วแค่คิดถึงเพื่อนคิดถึงแม่”

 

 

“เรากลับไปอยู่กับเพื่อนๆก็ได้นะถ้าแก้วต้องการ”

 

 

“แก้วกลัว ในโลกนั้นเราต้องจากกันเวลาจะทำให้เราไม่ได้พบกันแก้วกลัว”

 

 

“อย่ากลัว โมะไม่มีวันทิ้งแก้วการตายบนโลกมนุษย์ไม่ได้พรากเราสองคนได้”

 

 

“อย่าทิ้งนะ อย่าทิ้งแก้ว”

 

 

“สัญญาด้วยหัวใจ...เราต้องเลือกแล้วนะ”

 

 

“กลับเถอะ...” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนให้ทำให้หญิงสาวคลายความกังวลลงได้

 

 

ทุ่งดอกเดซี่ที่เคยมืดมิดกลับมีแสงสว่างส่องประกายอยู่ทั่วท้องฟ้า ดอกเดซี่ตื่นจากการหลับไหลเบ่งบานสะพรั่งรับ

 

 

แสง ทุ่งที่เคยมีแต่ความโศกเศร้ากลับสดใสขึ้นทันตาร่างสองร่างที่ยังคงนั่งอิงซบกันค่อยลางหายไปกับแสงสว่าง

 

 

Daisy~ดอกไม้แห่งความบริสุทธ์ ตัวแทนความรักที่ซื่อสัตย์และภัคดี จะบานก็ต่อเมื่อแสดแดดจ้า

 

+

 

+

 

+

 

+

 

ป๊อปปี้  :  ฟางอยากพักก็หลับได้นะ

 

 

พูดขณะขับรถพาหญิงสาวไปรับเพื่อนและน้องชายที่โรงพยาบาล

 

 

ฟาง  :  ไม่เป็นไรอีกนานไหมว่าจะถึง

 

 

เสียเพื่อนรักไปหนึ่งคน ยังคงอยากจะเจอเพื่อนรักคนสุดท้ายที่พึ่งพื้นจากอาการป่วย

 

 

ป๊อปปี้  :  ไม่นานหรอกนั้นไงถึงแล้ว

 

 

ฟางถอนหายใจเบาๆอย่างทดท้อกับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอเป็นเพียงแค่เด็กม.ปลายปีสุดท้ายการทำใจยังคงเป็นเรื่อง

 

ลำบากที่จะยากทำได้

 

 

ป๊อปปี้  :  คนดียิ้มให้ดูหน่อยได้ไหม

 

 

ฝืนยิ้มให้

 

 

ป๊อปปี้  :  ทำไมยิ้มแบบนี้ไม่เอานะเอาใหม่

 

 

ยิ้มกว้างแต่ก็ยังฝืนๆอยู่ดี

 

 

ป๊อปปี้  : ไม่เป็นไรนะฟาง  เราไปรับเฟย์กันดีกว่า

 

 

เดินลงจากรถเดินขึ้นไปยังตึกสูง

 

 

ป๊อปปี้  :  เขื่อนแกอยู่ไหน

 

 

(กำลังจะพาเฟย์ออกจากห้องพัก พี่หล่ะ)

 

 

ป๊อปปี้  :  ฉันถึงแล้ว รอที่ชั้นล๊อบบี้นะ

 

 

(ได้ๆกำลังจะลงไปแล้ว)

 

 

วางสายไป

 

 

ป๊อปปี้  : เรารออยู่ตรงนี้ดีกว่าเฟย์กำลังจะลงมา

 

 

เฟย์  :  ฟาง

 

 

ฟาง  :  ยัยเฟย์

 

 

โผ่เข้าหากันทันทีที่เห็นหน้า

 

 

ฟาง  :  เป็นยังไงบ้างเป็นห่วงแทบแย่รู้ไหม

 

 

คุยกันอยู่นาน รอยยิ้มที่สดใสเริ่มกลับมาอีกครั้งจนกระทั้ง

 

 

เฟย์  :  แล้วยัยแก้วหล่ะไปไหน

 

 

ฟาง  :  อะเออ...คือว่า

 

 

เฟย์ :  คืออะไรฟาง แก้วไปไหนหล่ะ พี่ป๊อปปี้แก้วไม่มาเหรอคะ

 

 

ป๊อปปี้  :  พี่ว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่าไหม

 

 

เฟย์  :  เฟย์อยากไปบ้านแก้วก่อนคะ ได้ไหม

 

 

ทุกคนอยู่ในความเงียบไม่มีใครเอ่ยปากอะไรทั้งนั้น

 

 

ฟาง  :  เฟย์...แก้วไปแล้ว

 

 

เฟย์  :  ไปไหน ยัยแก้วไปไหนฟาง

 

 

รู้ความหมายแล้วแต่ก็ยังไม่ยอกยอมรับความจริง

 

 

เฟย์  :  ไม่จริงเฟย์ไม่เชื่อ เฟย์จะไปหาแก้ว

 

 

ฟาง  :  แก้วไปแล้วจริงๆนะเฟย์

 

 

เฟย์  :  หาเฟย์ไปบ้านแก้วก่อนได้ไหม

 

 

ฟางพยักหน้ารับ

 

 

+

 

+

 

+

 

แม่ของแก้วเดินออกมาเปิดประตูรับ

 

 

ทุกคน  : คุณน้าสวัสดีคะ

 

 

แม่แก้ว  :  สวัสดีจ๊ะเด็กๆแล้วยัยแก้วไปไหนซะหล่ะหรือว่าหลับอยู่บนรถแม่ก็พึ่งกลับ

 

 

จากสวิต ว่าแต่ไปเที่ยวไหนกันมาจ๊ะท่าทางแลเหนื่อนๆ

 

 

แม่แก้วทักทาย

 

 

ฟาง  : คุณน้าคะ คือ...

 

 

แม่แก้ว  :  อะไรจ๊ะหนูฟาง

 

 

ฟาง  :  คือยัยแก้วหน่ะคะ

 

 

แม่แก้ว  :  ยัยแก้วไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่าคะ บอกน้าได้นะคะ

 

 

ฟาง  :  คือไม่ใช่อย่างนั้นคะคุณ แต่แก้วเค้าจาก............

 

 

แก้ว  :  แม่คะ

 

 

แก้วเดินตรงเข้ามาสวมกอดแม่

 

 

แม่แก้ว  :  เป็นไงลูกรักไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง พ่อฝากของมาให้ลุกเยอะแยะเลยน้า

 

 

ทุกคนที่ยืนอยู่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง โทโมะ เดินมาหาพี่ชาย

 

 

โทโมะ  :  พี่ป๊อป

 

 

ป๊อปปี้  :  กลับมากันจนได้นะ พี่นึกว่าจะหนีไปมีความสุขกันแค่สองคนสะแล้ว

 

 

โทโมะ  :  แก้วคิดถึงที่นี้ทิ้งไม่ลงหรอก

 

 

ปล่อยให้แม่ลูกคุยกันไปส่วนที่เหลือไปนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก

 

 

เฟย์  :  เรื่องเป็นมายังไงอ่า ทำไมเฟย์ไม่รู้เล่าให้ฟังหน่อย

 

 

ป๊อปปี้  :  ไปถามเจ้าเขื่อนดูซิ

 

 

เฟย์  :  เขื่อนเล่าให้ฟังบ้างสิ

 

 

เขื่อน  :  เล่าได้แต่บนเตียงได้ไหม

 

 

เฟย์  :  เขื่อนเฟย์พึ่งฟื้นนะ

 

 

ฟาง  :  พอแล้วๆสรุปว่านายๆไม่ใช่คนเหรอ

 

 

ป๊อปปี้  :  เมื่อก่อนไม่ใช่แต่ตอนนี้ใช่แล้ว

 

 

ฟาง  :  ป๊อปไม่คิดจะบอกฟางเลย

 

 

ออกลูกน้อยใจขึ้นมาบ้าง

 

 

โทโมะ  : ทำไมต้องมางอนอะไรกันตอนนี้ด้วย แทนที่ตอนนี้จะดีใจที่ฉันกับแก้วกลับมา

 

 

เฟย์  :  ฉันรู้สึกว่านายพูดเก่งขึ้นนะโทโมะ

 

 

โทโมะ  :  เหรอ คงงั้นมั๋ง

 

 

นั่งพูดคุยกันอีกสักพักแม่ของแก้วก็เรียกไปทานอาหาร

 

+

 

+

 

+

 

5ปีต่อมา(ไวจังเนอะลีดเดอร์)

 

 

ทั้ง6ต่างก็เรียนจบทำงานและตั้งใจสร้างครอบครัวใหญ่ขึ้นด้วยกันคือซื้อที่ดินหลายไร่

 

เพื่อปลูกทุ่งดอกเดซี่(ความคิดแก้ว+โทโมะ) ปลูกบ้านใหญ่หลังเดียว แต่อยู่ด้วยกันถึง3

 

ครอบครัว(ความคิดเขื่อน+เฟย์) และสุดท้ายอุปกรณ์ภายในจะต้องตกแต่งเองทั้งหมด

 

 

ดังนั้นบ้านแต่ละชั้นก็จะมีสไตล์ที่ต่างกันไป(ความคิดป๊อปปี้+ฟาง) บ้านมีด้วยกัน4ชั้น

 

 

ชั้นล่างชั้นที่ทุกคนจะอยู่ร่วมกันเวลาว่างชั้นแรกจะเป็นของเขื่อยเฟย์ แล้วโทโมะแก้ว

 

 

สุดท้ายที่ป๊อปปี้ฟาง

 

 

 

 

วันนี้มีเพียงแค่แก้วและโทโมะที่อยู่บ้าน ที่เหลือต่างพาเจ้าตัวเล็กออกไปข้างนอก

 

สวนเดซี่ข้างบ้าน

 

 

ฟอด~

 

 

โทโมะ  :  คิดอะไรอยู่เหรอ

 

 

กอดร่างบางแล้วขโมยหอมแก้ม

 

 

แก้ว  :  เรื่อยๆนั้นแหละ...อยากมีลูกแล้ว

 

 

โทโมะ  :  รอคำนี้มา5ปีแล้ว คนอื่นเค้ามีกันหมดแล้วมีก็แต่เรานี้หล่ะไม่ยอมมีสักที

 

 

แก้ว  :  ก็อยากมีแล้วนี้ไง เหงาอยากได้ยินเสียงเด็กบ้าง

 

 

โทโมะ  :  งั้นเราจะมีผู้หญิงหรือผู้ชายก่อนดีน้า

 

 

แก้ว  :  ผู้หญิงเถอะน่ารักดี

 

 

โทโมะ  :  ต้องพูดมากเหมือนแก้วแน่ๆเลย

 

 

แก้ว  :  โมะว่าแก้วพูดมากเหรอ แก้วแค่พูดเก่งเฉยๆ

 

 

ยิ้มล้อชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่

 

 

โทโมะ  :  อยากได้ผู้หญิงจริงไหม

 

 

แก้ว  :  จริงซิ

 

 

ฟอด ฟอด ฟอด~

 

 

แก้ว  :  อ๊อยๆ...เดี๋ยวก่อนซิโมะที่นอกบ้านนะหยุดเลย

 

 

ดันหน้าชายหนุ่มที่หอมแก้มเธอซ้ายทีขวาที

 

 

โทโมะ  :  ทำไมหล่ะจะได้มีลูกเร็วๆเดือนนี้ห้ามทานยาคุมนะรับรองยังไงก็ท้องแน่ๆ

 

 

แก้ว  :  มั่นใจจังนะคะ 

 

 

โทโมะ  :  ลองดูกันไหมหล่ะ

 

 

ฟอด~

 

 

แก้ว  :  อร๊ายย…ปีศาจหื่น

 

 

โทโมะ  :  ไปต่อกันข้างบนดีกว่านะ

 

 

ฟอด~

 

 

แก้ว  :  ก็หยุดหอมสิแก้วเดินไม่ถนัดนะ

 

 

ฟอด~

 

 

ช้อนหญิงสาวขึ้นมาแล้วอุ้มไปที่ห้อง

 

 

ฟอด~

 

 

โทโมะ  :  ถ้าแก้มไม่เดินโมะอุ้มไปก็หอมได้ตลอดทางใช่ไหม

 

 

แก้ว  :  ปีศาจพูดมากไปแล้วนะ อร๊ายพอแล้วจักกะจี้

 

 

หอมซุกไซร้ไปจนถึงห้องนอน

 

 

ปัง!!

 

 

 

 

ใช้มือเปิดลูกบิดแล้วใช่เท้าเตะประตูให้ปิดลงด้วยความสุขและรอยยิ้ม

 

 

ใครๆก็ต่างพูดว่า  ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ สังสัยจะเป็นเรื่องจริง

 

 

รัก คือ รัก

 

ภาษากายที่ถายทอดจากใจสู่ใจ

 

Love is Love

 

Massage Conveys form Heart to Heart

 

 

 

 

THE  END

 

 

 

………………………………………………………………………………….

อัพแล้วนะคะตอนจบ คือต้องขอโทษด้วยที่บอกว่าจะอัพตั้งแต่เมื่อวาน มันไม่ทันจริงๆ

 

คะแถมตอนนี้ยังดูแปลกด้วยอ่า@__@เพราะว่าแก้บทไง อิอิ  มันดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

 

ต้องขอโทษด้วยนะคะ เพรานั่งแก้บทมา2วันแก้ยังไงมันก็ไม่สวยอยู่ดีสุดท้ายก็เลยมาจบ

 

ที่แบบนี้ถ้ามันแย่ยังไงก็อภัยให้ไรเตอร์เถอะคะ~

 

 

ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกโหวด และทุกกำลังใจด้วยนะคะ

 

ถ้ายังก็ฝากติดตามเรื่องหน้าด้วยนะคะ

 

 

 

ปล.อยากมีสเปไหมเอ่ย(ไรเตอร์เพ้อตอนจบแก่วๆยังจะมาขออัพสเปอีกเหรอ)

 

ถ้าอยากให้มีสเปก็เม้นบอกได้นะคะถ้าคอมเม้นเยอะพรุ่งนี้จะลงสเป(อันนี้ลงจริงเพราะ

แต่งรอแล้ว อิอิ)

 

อ่านๆเม้นๆโหวดสเปมาค๊า