สืบสวนป่วนรัก

โมะ  นี่เธอไม่อยากเจอฉันงั้นหรอแก้ว

ฟาง  พี่ค่ะ พี่ทานข้าวค่ะ

โมะ  จ๊ะ  นึกว่าจะอดหรอไม่มีทางไม่มียัยนั้นก็กินข้าวได้

ฟาง  นี่พี่ คนรักกันพออีกฝ่ายไม่อยู่ต้องกินไม่ได้นอนไม่หลับนี่ แต่พี่ตรงข้ามเลยน่ะ

โมะ  พี่ก็ไม่ได้เทใจให้ยัยนั้นหมดส่ะหน่อยถึงจะชอบยัยนั้นตั้งแต่เด็กก็เถอะ

ฟาง  อืมจริงดิพี่ชอบยัยแก้วตั้งแต่เด็ก

โมะ  ก็เอออ่ะดิ แกไม่สังเกตุเลยหรอ

ฟาง  ไม่น่าล่ะ พี่ถึงยอมยัยแก้วทุกอย่างเลย แม้จะยัยแก้วจะทำอะไรพี่ก็ตาม

โมะ  พี่ทำใจแล้วหล่ะ ทำใจมานานแล้วด้วย

แก้ว  ฉันคิดมาเสมอว่าฉันจะได้เจอหมอนั้นตลอดไป แต่ก็มีเรื่องงานมาค้างคาใจก็ตาม แต่ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้

ด้วยน่ะ ฉันรักนายได้ยังไงกันฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าความรักเป็นยังไงเมื่อเจอนายก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง ก็คงต้องทำใจ

ยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น แก้วนั่งเขียนไดอารี่ของตัวเองในไดอารี่นั้นมีแต่เรื่องของแก้วและความรู้สึก และหน้าสุดท้าย

ก็คือจดหมายอำลา

หัวหน้า  นี่แก้วข้อมูลเรียบร้อยหรือยัง

แก้ว  เหลืออีกนิดเดียวค่ะ

หัวหน้า  เหลืออีก 3 วันน่ะ

แก้ว  เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ เหลืออีกแค่ 3 วัน

หัวหน้า  นี่ข้อมูลหน่ะฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย

แก้ว  อะไรหรอค่ะ

หัวหน้า  ฉันขอให้เธอไปหาพวกเขาส่ะ นี่คือคำสั่งห้ามขัดขืนฉันจะไปหาเธอที่เมืองไทย

แก้ว  หัวหน้าค่ะ ไปส่ะแล้ว อะไรกันหัวหน้าจะมาเมืองไทยมาทำอะไรหน่ะ

หัวหน้า  ฉันรู้น่ะแก้วว่าเธอหลงรักตำรวจคนนั้นเต็มเปาฉันรู้ตั้งแต่ฉันให้งานเธอไปแล้วแหละ สีหน้าเธอมันบ่งบอก

เอริค  แล้วจะเดินทางวันไหนครับ

หัวหน้า  คืนนี้

เอริค   รับทราบครับ แล้วแก้วเขา

หัวหน้า  ไม่รู้หรอกฉันไม่ได้บอกอะไรไปมากกว่านั้น