Love for you ที่รอเพราะรักที่รักเพราเธอ

   ± Love for you ที่รอเพราะรักที่รักเพราะเธอ ±

 

พักเที่ยง ด้านสาวหน้อยร่างบาง

พายุ : อ่ะแก้วกินน้ำหน่อยเดี๋ยวคอแห้ง

พายุเดินเอาน้ำมาให้แก้วแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว

แก้ว : ขอบใจน่ะ

พายุ : ไม่เป็นไร เธอเป็นอะไรรึป่าวดูซึมๆ

แก้ว : ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ^^

แก้วฝืนยิ้ม

พายุ : ไม่ต้องมาทำเนียน เราเป็นเพื่อนสนิทกันมากี่ปีแล้วจำได้ไหม เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่่รู้บอกมาเถอะ เท่าที่ฉันเดาเรื่องไอ้โทโมะใช่ไหมล่ะ

แก้ว : ตอบคำถามแรกของนาย เราเป็นเพื่อนสนิทและรู้จักกันมา 10 กว่าปี ตั้งแต่อนุบาล ส่วนเรื่องที่ฉันเครียดเรื่องโทโมะนั้นแหละ

พายุ : เล่าให้ฉันฟังได้ไหม เผื่อฉันจะช่วยได้

แก้ว : ก็..........

แก้วเล่าให้พายุฟังทั้งหมด

พายุ : มันน่ะมัน พูดออกมาได้ถึงแม้ฉันจะรู้จักได้แค่ไม่กี่ปีฉันก็รู้จักมันดีแล้วกัน เอาเถอะเลิกเครียดได้แล้วเดี๋ยวแก่ไวน่ะ 

พายุลูบหัวแก้วแล้ววิ่งนี้ออกมา

แก้ว : นายพายุหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ มาว่าฉันแก่หรอ โอ๊ย!!

แก้ววิ่งตามพายุมาแต่ดันสะดุดของที่วางสำหรับเตรียมไปแข่งโรบอทของพายุ จองเบ เควิน ล้ม

พายุ : แก้วเป็นอะไรรึป่าว?

พายุหยุดวิ่งแล้วเดินมาดูแก้ว 

แก้ว : ฉันเจ็บขาอ่ะ โอ๊ย!

แก้วพยายามจะลุกก็ล้มลงไปอีกครั้ง

พายุ : มาเดี๋ยวฉันพาไปนั่งก่อนล่ะกัน 

แก้ว : อือ

แล้วพายุก็พาแก้วไปนั่ง

พายุ : จินนี่มียาทารึป่าว

พายุตะโกนถามจินนี่ที่อยู่ในห้องคอมพิวเตอร์ให้ออกมา

จินนี่ : มีสิ เอาไปทำไมหรอ? 

จินนี่ตะโกนกลับเพราะเธอกำลังนั่งซ้อมบทด้านในกับจองเบอยู่

แก้ว : แก้วสะดุดล้มรู้สึกว่าข้อเท้าจะพลิกน่ะ เอามาให้หน่อย

จินนี่ : นี้จ้ะ ที่หน้าที่หลังระวังหน่อยน่ะ เสร็จแล้วจะได้ไปซ้อมบทต่อ อย่าอู้ทั้ง 2 เลยน่ะ

จินนี่เอายาทาแก้ปวดออกมาให้

แก้ว/พายุ : รู้แล้วน๊า

จองเบ : จินนี่มาซ้อมบทเร็วบอกแต่คนอื่น

จองเบยื้นหน้าออกมาเรียกจินนี่

จินนี่ : คร๊าบบบบบบ

แล้วจินนี่ก็เดินไปซ้อมบทกับจองเบต่อ ส่วนเควินกับแบมก็ไปซื้อข้าว น้ำ และของกินอื่นๆมาให้เพราะวันนี้อาจจะซ้อมทั้งวัน เพราะต้องซ้อมแข่งงานวิชาการด้วย

แก้ว : เดี๋ยวโทรหาหวาย เฟย์ มีนก่อนน่ะ

พายุ : ไม่ต้องโทรแล้วล่ะ

แก้วกำลังจะลุกแต่พายุก็คว้ามือแก้วไว้ก่อน

แก้ว : ทำไมล่ะ

แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือออกจากกันแต่แก้วก็เดินเข้ามาใกล้พายุด้วย

พายุ : ก็ดูนู้นดิ

แก้วหันไปตามมืออีกมือหนึ่งของพายุ แล้วก็เห็นเฟย์ กับหวายแล้วก็มีอีก 2 คนที่พึ่งเดินขึ้นบันไดมา

แก้ว : เดี๋ยวมาซ้อมต่อน่ะ

พายุปล่อยมือจากแก้ว แล้วแก้วก็เดินไปหาคนที่มาเยี่ยม

เฟย์ : อ่ะ ฉันซื้อนมของโปรดแกมาฝาก

เฟย์ยื่นถุงที่ใส่นมให้แก้ว

แก้ว : ขอบใจน่ะ

หวาย : อ่ะของฉันและก็ยัยมีน มีอีกอย่างฉันพาใครคนใดคนหนึ่งมาหาแกด้วย

แก้ว : ใครอ่ะ

แล้วมีกับหวายก็หลบให้คนข้างหลังออกมา

แก้ว : โทโมะ!! นายมาทำไม

โทโมะ : แก้วฉันขอโทษน่ะ คืนดีกันน่ะ

แก้ว : ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม พวกแกกลับไปได้ล่ะฉันจะรีบไปซ้อมบท ซ้อมเสร็จต้องทำอะไรอีกเยอะ ชั่วโมงสุดท้ายอาจจะได้ไปเรียนอยู่ไปล่ะ บาย!

โทโมะ : แก้วตอบโมะก็ว่าจะยกโทษให้ไหม

โทโมะคว้าข้อมือของแก้วเอาไว้

แก้ว : ฉันไม่มีอะไรกับนายแล้ว อีกอย่างเราเลิกกันแล้วนายจำไม่ได้หรอ

 ' ฉันทำตามที่เธอขอก็ได้เราเลิกกัน '

เสียงนี้ยังคงก้องในหัวใจและสมองของทั้งคู่

โทโมะ : แก้ว

โทโมะเริ่มเสียงเบาลง

แก้ว : นายเลิกเถอะ..นะ..นายเป็นคนเลือกมันเอง หึ!

แก้วพยายามจะกลั้นน้ำตาแต่ไหลมาจนได้

โทโมะ : แต่ว่า..

โทโมะยังพูดไม่จบก็มีคนมาขัด

พายุ : ให้แก้วอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนเถอะแล้วค่อยคุยกัน ป่ะแก้ว เลิกร้องแล้วไปซ้อมบทต่อได้แล้วล่ะ

พายุพูดกับโทโมะ แล้วหันไปเช็ดน้ำตาให้แก้วแล้วจับมือแก้วไปซ้อมบทต่อ....เมื่อโทโมะเห็นพายุทำต่อหน้าต่อตาก็โกรธ

โทโมะ : ที่แท้ก็มีมันอยู่เลยไม่อยากยุ่งกับฉัน

โทโมะงอนและเดินลงจากอาคารไปเลย

เฟย์ หวาย มีน : เฮ้อ..

มองโทโมะที่เดินไปแล้วหันไปหาแก้วที่มีพายุปลอบอยู่ข้างๆแล้วเริ่มซ้อมบทกัน

เฟย์ : แก้วพวกฉันกับก่อนน่ะ

แก้ว : โอเคตอนเย็นเจอกันที่ร้านไอติมร้านเดิมน่ะ อย่าลืมชวน 2 คนนั้นไปด้วย เดี๋ยวฉันกับพายุจะไปด้วยเหมือนกันส่วนคนอื่นๆแกอยากชวนก็ชวนไป

เฟย์ หวาย มีน : อ่ะๆบาย!

แล้วทั้ง 3 ก็เดินลงจากอาคารไป

พายุ : ฉันว่าจากเขาต้องง้อเธอ เธอต้องไปง้อเขาเอาเองแล้วล่ะน่ะแก้ว

แก้ว : หึหึ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วน่ะ จะง้อทำไม

พายุ : เอาเถอะถ้าแกยังรักเขาอยู่

แก้ว : ก็ได้

แล้วทั้งคู่ก็ซ้อมบทต่อไปเรื่อยๆ

 

ตอนเย็นที่ร้านไอติมร้านประจำ

 

แก้วกับพายุมาถึงคนสุดท้าย และคนที่นั่งรอก็มี เฟย์ ฟาง หวาย มีน ป็อปปี้ โทโมะ เคนตะ เขื่อน นั่งรออยู่

โทโมะ : มาก็ช้า ยังจะไม่นั่งอีก

เคนตะ/มีน : ไอ้โมะ/โทโมะ !

เคนตะกับมีนห้ามโทโมะไว้

ฟาง : นั่งลงได้แล้วมั่ง

แล้วแก้วกับพายุก็นั่งลง

 

แผนผังที่นั่ง

ฟาง ป็อปปี้ เฟย์ เขื่อน

หวาย -------------------- มีน

พายุ แก้ว โทโมะ เคนตะ

แก้ว : พายุเอาอะไรเดี๋ยวเราสั่งให้

พายุ : เราเอาบูลเบอร์รี่ช็อคมิลค์แล้วกัน

แก้ว : มีใครยังไม่สั่งบ้าง

โทโมะ : ฉัน ฉันเอามะนาว แบล็คมิลค์ แล้วกัน

แก้ว : มีแค่นี้น่ะ 

ทุกคนยกเว้น แก้วกะโทโมะ : อือ

แก้ว : เดี๋ยวเรามาน่ะ

แก้วหันไปบอกเพื่อนๆ แล้วก็เดินไปสั่งไอติม

ฟาง : แกกินอะไรหรอแก้ว 

แก้ว : ของโปรดฉันไงลืมหรอ

เฟย์ : แล้วของโปรดแกอ่ะ อะไร

แก้ว : บูลเบอร์รี่ มะนาว เพิ่มวิปไวท์ช็อค ทำไมหรอ

หวาย : ป่าวหรอก ก็แค่คิดว่าแกจะเปลี่ยนของชอบ

แก้ว : หึๆ ไม่หรอกฉันเคยรักเคยชอบสิ่งไหนของอะไรก็ยังรักยังชอบเหมือนเดิมจะเปลี่ยนทำไมล่ะ

ป็อปปี้ เขื่อน มีน ฟาง เฟย์ : แล้วหัวใจล่ะเปลี่ยนไหม

แก้ว : เอ่อ...

โทโมะ : ไอติมมาล่ะกินกันเถอะ

โทโมะพูดเมื่อเห็นไอติมของทุกคนที่มาพร้อมกันและครบกันพอดี

พายุ : แก้วกินเป็นเด็กไปได้ เละปากหมดเลย

แก้ว : จริงหรอตรงไหนอ่ะ

พายุ : เละรอบปากหมดเลย

แก้ว : ออกยัง

แก้วยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดไปทั่วปาก

พายุ : ยังไม่หมดเลย ให้คนข้างๆเธอด้านนู้นเช็ดดิ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน

พายุยกหน้าที่นี้ให้โทโมะ แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ แก้วก็ยิบกระดาษมาเช็ดเองจนทั่วรอบๆปาก

แก้ว : ออกหมดยังอ่ะแก

แก้วหันไปถามเพื่อนๆ

โทโมะ : มานี้เดี๋ยวเช็ดให้

แล้วโทโมะก็ยื้นหน้าไปจูบตรงข้างริบฝีปากของแก้ว แล้วก็เลื่อนหน้าออกมา

แก้ว : คราวหลังเอาผ้าหรือไม่ก็กระดาษทิชชูก็ได้ ไม่ต้องใช้วิธีนี้

โทโมะ : พอใจจะทำ

แล้วก็กินไอติม สักพักพายุก็เดินออกมา แล้วก็นั่งกินต่อจนหมด

ฟาง : กลับบ้านกันเถอะ

                      ## พอดีใกล้สอบแล้วเลยไม่ค่อยได้อัพ ยังไงก็จะพยายามอัพให้น๊า ##