เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 10
“อืมมม คนคนนี้มีดวงแย่แค่ช่วงนี้แหละ อีกไม่เท่าไหร่ก็ดีขึ้นแล้ว”ครูใหญ่พูด
“หมายความว่าไงค่ะ ฟางอยากให้เค้าดีตอนนี้อ่ะ ไม่ได้หรอ ?”ฟางถาม
“อีกแค่ 2 วันเองรอไม่ได้หรือไง ?”ครูใหญ่พูด
“ก็อีกคแ 2 วันเองทำตอนนี้ไม่ได้หรือไง ?”ฟางพูด
“ถ้าเธอเซ้าซี้ฉันนะ ฉันจะเปลี่ยนแปลงดวงชะตาเลย”ครูใหญ่พูด
“ฮ่าๆๆๆ อย่ามาโม้ครูใหญ่ยังทำไม่ได้หรอก เพราะยังไม่ถึงขั้น”ฟางพูด
“โทษนะ ฉันได้เลื่อนขั้นแล้วย่ะ”ครูใหญ่พูด
“จริงหรอ ? งั้นฟางไม่เซ้าซี้แล้วค่ะ แหะๆ ไปแล้วนะค่ะ”ฟางพูดแล้ววางสาย
“ครูใหญ่ว่าไงบ้างฟาง ?”เฟย์ถาม
“ครูใหญ่บอกว่าอีก 2 วันทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”ฟางพูด
“หมายความว่าแก้วจะหายใช่มั้ย ?”เฟย์ถาม
“ใช่สิ”ฟางพูด
“ว้าววดีจังโทโมะแก้วจะได้ไม่ทรมานอีก เรานอนกันเถอะ”เฟย์พูด
2 วันผ่านไป
“แก้วอยากกินอะไรมั้ย ? โทโมะไปซื้อให้”โทโมะพูดกับแก้วที่เดินอยู่บริเวณมหาลัย
“แก้วอยากกินน้ำอ่ะ”แก้วพูด
“งั้นรอตรงนี้นะ เดี๋ยวโทโมะมาห้ามขยับนะ”โทโมะพูดแล้วเดินไป
“พี่ค่ะ ช่วยเก็บลูกแบตตรงหน้าให้หน่อยค่ะ”หญิงสาวคนนึงพูด
“แปปนะค่ะ”แก้วพูดแล้วก้มลงเก็บให้ ด้วยความที่แก้วมองไม่เห็น ขวานหาตั้งนานกว่าจะเจอ พอเจอแก้วก็กำลังเดินเอาไปให้ แต่ระหว่างทางนั้นก็มีมอเตอร์ไซด์คันนึงขับมาด้วยความเร็วสูง แก้วมองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่ามอเตอร์ไซด์มาทางไหน มอเตอร์ไซด์คันนั้นชนแก้วเต็มๆ
เอี๊ยดดดดดดด โครมมมมมมมม!
“พี่ค่ะๆๆๆ ?”ผู้หญิงคนนั้นเรียก
“แก้วๆ แก้วๆ”เมื่อโทโมะเห็นแล้วรู้ว่าเป็นแก้วเค้ารีบเรียกสติแก้วมาทันที
เมื่อถึงโรงพยาบาล
“แก้วเป็นไงบ้าง ?”ฟางถาม
“อยู่ในห้องน่ะ”โทโมะตอบ
“ฟางไหนเธอบอกว่ามันจะดีขึ้นไง ไหงกลายเป็นแบบนี้อ่ะ”เฟย์ถาม
“ไม่รู้สิ ก็ครูใหญ่บอกมาอ่ะ”ฟางพูด
“เฟย์ฟางโทโมะหมอออกมาแล้ว”ป็อปปี้เรียก
“หมอครับ แฟนผมเป็นไงบ้างครับ ?”โทโมะถาม
“ก็ต้องรอคนไข้ฟื้นก่อนนะครับถึงจะรู้ว่าเป็นยังไงครับ”หมอพูด
“หมอขอตัวนะครับ”หมอพูด
“ครับ ขอบคุณนะครับ”โทโมะพูด
“ฉันว่านะแก้วไม่เป็นอะไรหรอก แก้วหัวแข็งจะตาย”ป็อปปี้พูด
ในห้องพักของแก้ว
“เธอต้องตื่นนะแก้ว ฉันรอเธออยู้นะ เธอรีบตื่นไปหาม๊าเธอสิ”โทโมะพูดพร้อมจับมือแก้วไว้
“อืมมมม”แก้วรู้สึกตัว
“แก้ว แก้วตื่นแล้วหรอ ?”โทโมะถาม
“ใช่ อ๊ะ!”แก้วร้อง
“ทำไมหรอ ? เจ็บหรอ ?แล้วร้องไห้ทำไม ?”โทโมะถาม
“ไม่ฉันไม่เจ็บ ฉันดีใจที่...”
“ที่ ?”โทโมะถาม
“ที่ฉันมองเห็นหน้านายแล้วโทโมะ ฉันเห็นนายแล้ว ฮือๆๆๆ ฉันเห็นนายแล้วจริงๆ
โทโมะ ฉันมองเห็นนายแล้ว”แก้วพูดพร้อมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
“พูดจริงหรอ ? เธอไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจใช่มั้ย ? แก้ว”โทโมะถาม
“ฉันไม่ได้หลอกนายนะโทโมะ ฉันพูดจริงๆ ฉันมองเห็นนายแล้ว นายใส่ชุดนักศึกษาอยู่ แถมยังเปื้อนเลือดด้วย”แก้วพูด
“เธอมองเห็นฉันแล้วจริงๆ จริงๆด้วยแก้ว แก้วฉันดีใจจัง”โทโมะพูดพร้อมกับกอดแก้ว
“ฉันเองก็ดีใจเหมือนกัน ฉันมองเห็นแล้ว ฉันมองเห็นหน้าเพื่อนๆกับนายได้แล้ว”แก้วพูด
“หมอครับๆ หมอครับ ฉันไปตามหมอก่อนนะ”โทโมะพูดแล้ววิ่งออกไป

“ไม่น่าเชื่อนะครับว่าจะหายได้เร็วขนาดนี้ เป็นคนไข้รายแรกเลยนะที่หายได้ไวแบบนี้”หมอพูด
“โทโมะ แก้ว”
“เสียงดังจังเฟย์”แก้วพูด
“แก้วมองเห็นแล้วจริงหรอ ?”เฟย์ถาม
“จริงสิ”แก้วพูด
“ดีใจจัง”เฟย์พูดแล้ววิ่งมากอดแก้ว
“แล้วเมื่อกี้แกไปไหนมา โทโมะบอกว่าพวกแกก็มาพร้อมกับโทโมะนิ”แก้วถาม
“ไปซื้อของมาน่ะ ส่วนฟางไปไหนไม่รู้กับป็อปปี้”เฟย์พูด
“ฉันมาแล้ว”ฟางพูด
“อ้าว มาแล้วหรอ ? ฟางรู้ยังว่าแก้วมองเห็นแล้วนะ”เฟย์พูด
“จริงหรอ ดีใจด้วยนะแก้ว”ฟางพูด
“อืมม ว่าแต่พี่ป็อปอ่ะ ?”แก้วถาม
“ฟางไม่รู้”ฟางพูดพร้อมกับใบหน้าที่ซีดลง
“เป็นอะไรหรือเปล่าฟาง ?”แก้วถาม
“ไม่มีอะไรหรอก เอ้อแก้ว ฟางกลับก่อนนะ มีการบ้านเยอะมากเลย”ฟางพูดแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
“ฟางแปลกๆนะ ว่ามั้ยเฟย์”แก้วถาม
“นั้นสิ”เฟย์พูด
“แก้วหิวยัง ? เฟย์ซื้อของมาเพียบเลย”เฟย์พูด
“ไม่ล่ะ แล้วเขื่อนอ่ะ”แก้วถาม
“อ๋อ เขื่อนกลับไปแล้วเห็นบอกว่ามีธุระที่บ้านน่ะ”เฟย์พูด
“อ๋อออ แล้วเฟย์ไม่กลับหรอ ?”แก้วถาม
“จะไล่เฟย์กลับเพราะอยากสวีทกับโทโมะใช่มั้ยล่ะ ?”เฟย์ถาม
“ไม่ใช่ๆ”แก้วปฏิเสธ
“ล้อเล่นๆ เฟย์ทำงานก่อนนะ ใกล้จะสอบแล้วงานเยอะมาก”เฟย์พูดแล้วนั่งทำงานที่โซฟา
ทางด้านของฟาง
“ฮือๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย”ฟางพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนอกจากตัวฟางและป็อปปี้เอง
ก๊อกๆๆๆๆ
“ฟางๆ อยู่รึป่าว ? ป็อปซื้อของมาฝาก”ป็อปปี้พูด
“ป็อปปิดบังอะไรฟางอยู่หรือป่าว ?”ฟางถาม
“ปิดบังหรอ ? ไม่มีนิทำไม ?”ป็อปปี้ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก คุณออกไปเถอะ ฉันต้องการพักผ่อน”ฟางพูดแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
“เดี๋ยวฟาง ฟางๆ”ป็อปปี้ตะโกนเรียกฟางที่อยู่ในห้อง
“ฮึกๆ นายบอกว่าไม่มีอะไรปิดบังฉัน แล้วที่ฉันเห็นมันคืออะไร ?”ฟางพูดกับตนเอง
“ถ้าฟางไม่อยากคุยกับป้อปม่เป็นไร แต่ป็อปซื้อของที่ฟางชอบมาให้ฟาง
ป็อปเอาไปไว้ในครัวนะ”ป็อปปี้พูด
“ป็อปไปแล้วนะฟาง”ป็อปปี้พูดพร้อมกับเดินหยิบถุงอาหารไปไว้ในครัว แล้วเดินออกจากห้องไป
“ฟางงง เฟย์กลับมาแล้ว อ้าวป็อป มาหาฟางหรอ แล้วฟางอ่ะ ?”เฟย์ถาม
“ฟางนอนอยู่ในห้องน่ะ ป็อปไปนะเฟย์”ป็อปปี้พูดแล้ววิ่งเข้าห้องตัวเองไป
“ฟางๆ เฟย์กลับมาแล้ว นอนอยู่หรอ ?”เฟย์พูดหน้าห้องนอน
“ป่าวหรอก ไม่ได้นอนหรอก”ฟางพูด
“อ้าวแล้ว ทำไม ป็อปบอกว่า เห้ย ทำไมตาแดงอ่ะ”เฟย์ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วแก้วได้กลับวันไหนอ่ะ ?”ฟางถาม
“พรุ่งนี้แหละมั้ง ว่าแต่มีไรกินบ้างอ่ะเฟย์หิวมาก”เฟย์พูด
“ในครัวอ่ะ หาดูสิ”ฟางพูด

“โอ้โห ของกินเพียบเลย มากินกันฟาง”เฟย์เรียกฟาง
“กินเถอะ ฟางไม่หิว ฟางไปนอนนะเหนื่อย”ฟางพูดแล้วเดินเข้าห้องไป
เช้าวันต่อมา
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า”เฟย์ฟางเขื่อนป็อปปี้ตะโกนพร้อมกัน
“ขอบใจจ้า โหของกินน่ากินจัง”แก้วพูด
“ตะกละจัง”โทโมะพูด
“อะไรนะ ?”แก้วถามอย่างหาเรื่อง
“น่ารักจัง”โทโมะตอบ
“แล้วไป นึกว่าด่าฉันว่าตะกละจัง”แก้วพูดพร้อมกับกินไก่อย่างเอร็ดอร่อย
“ฟางกินนี่สิ อร่อยนะ”ป็อปปี้พูด
“ฟางไม่หิว เฟย์แก้ว ฟางทำงานก่อนนะ”ฟางพูดแล้วก็กำลังเดินเข้าห้องไป
“ฟางเดี๋ยวก่อน นี้มันงานเลี้ยงต้อนรับแก้วนะ พักงานก่อนไม่ได้หรอ ?”แก้วพูด
“คือ...เอ่ออ ก็ได้”ฟางพูดแล้วเดินกลับมายังงานเลี้ยง
“ฟางลองชิมดูสิ ป็อปตั้งใจทำมาให้ฟางเลยนะ”ป็อปปี้พูด
“ฟางบอกว่าฟางไม่หิวไง”ฟางตะโกนทำให้ทุกคนถึงกับหันมามอง
“ขอโทษนะแก้ว ฟางขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะ”ฟางพูดแล้วเดินเข้าห้องไป
ปังงงงงง!

“แก้วว่า ทุกคนกลับห้องไปก่อนเถอะ แก้วอยากพักผ่อนบ้างแล้วอ่ะ”แก้วพูด
“เอางั้นก็ได้ พักผ่อนเยอะๆนะ ฝันดีครับ”โทโมะพูดแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเขื่อนและป็อปปี้
“เฟย์ แก้วว่าเราไปหาฟางกันเถอะ”แก้วพูด
“ฟาง มีอะไรกับป็อปปี้หรือเปล่า ?”แก้วถาม
“ไม่มีอะไรหรอกแก้ว”ฟางตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำงาน
“แก้วไม่ให้ทำจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”แก้วพูด
“ฟางยังเห็นแก้วกับเฟย์เป็นเพื่อนอยู่หรือป่าว ? มีอะไรทำไมไม่บอกกันล่ะ ?”แก้วถาม
“หรือว่าฟางไม่เห็นว่าแก้วกับเฟยืเป้นเพื่อนเลยไม่อยากบอก”แก้วถามต่อ
“ไม่ใช่นะแก้ว แต่แค่ฟางไม่อยากให้แก้วกับเฟย์ต้องมาลำบากใจกับเรื่องที่มันไร้สาระของฟาง”ฟางพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา
“เรื่องของเพื่อนมันจะไปไร้สาระได้ไงล่ะ ?”เฟย์พูด
“ใช่ มีอะไรบอกเราได้นะ ถ้าเราช่วยได้เราจะช่วย”แก้วพูด
“ขอบคุณนะ วันนั้นวันที่แก้วเข้าโรงพยาบาลฟางเห็นป็อปปี้.....”