Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

 เริ่มต้น!!!

 “ยังครับ ตอนนี้ยังโสดอยู่ครับ”เสียงเท่ห์ๆพูดกับไมล์ของผู้สื่อข่าวนับสิบคน ชุดสูตรกับใบหน้าที่คมเข้ม เท่ห์มากของเขาทำให้ใจสาวบางคนแทบสลบ

“โสดอย่างงี้พอมีสเป็กบ้างไหมค่ะโทโมะ”เสียงหวานหูของผู้สื่อข่าวคนนึงดังขึ้น

“อ๋อ ไม่มีหรอกครับ ไม่อยากปิดกั้นหัวใจตัวเอง เจอคนที่ใช่ก็ว่าใช่หนะครับ”โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มแก้มปริ

จบงานในตอนเย็น หนุ่มหล่ออย่างโทโมะก็ขับรถออกจากโรงแรมหรูที่ใช้สัมนาข่าวเด็ดข่าวดัง เขาก็มุ่งขับรถตรงไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย

“นังแก้ว”เสียงแหลมรอดผ่านกระจกรถของเขาเข้ามาทำให้สายตาของโทโมะต้องเบี่ยงไปมอง ผู้หญิงเอ๋อๆคนนึงถูกดึงเปียผมเล่นจนหน้าหงาย ยัยผู้หญิงพวกนั้นพากันวิ่งวนรอบๆตัวเด็กเอ๋อๆคนนั้นอย่างสนุกสนาน

“ยัยเอ๋อเอ้ย”เสียงแหลมๆของผู้หญิงพวกนั้น พากันเดินออกไปและขยำกระดาษปาใส่หัวพร้อมกับหัวเราะกันคิกคักอย่างสนุกสนาน

“ฮึกๆ”สาวน้อยแสนเอ๋อร้องไห้อย่างหน้าสงสารพลางเอามือเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะออกเดินไปยังป้ายรถเมล์ นั่งลงบนเก้าอี้และปาดน้ำตาอยู่หลายครั้ง โทโมะถอยหลังรถไปจอดหน้าป้ายรถเมล์

“เป็นอะไรหรือปล่าวครับ”เสียงเข้มๆของโทโมะพูดขึ้น สาวเอ๋อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตายังคงคลอเคลียด้วยน้ำตา

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ”ทำไมยัยนี่ไม่ตกใจหรือช็อคไปเลยหละที่เห็นชั้น อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักชั้นหนะ โทโมะนึกในใจก่อนจะควักผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาให้

“เช็ดน้ำตาซะนะครับ”โทโมะพูด

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร”สาวเอ๋อพูดก่อนจะยืนขึ้นเมื่อเห็นรถเมล์มา

“กลับด้วยกันก็ได้นะครับเดี๋ยวไปส่ง”โทโมะพูดก่อนจะชี้ไปที่รถ

“ดีเหมือนกันนะคะ จะได้ไม่ต้องเปลืองเงิน”สาวน้อยยิ้มก่อนจะเดินไปที่รถและเปิดประตูไป โทโมะยืนงงสักพักก่อนจะเข้าใจว่าสาวคนนี้แสนจะประหยัด โทโมะขับรถไปตามทางที่สาวน้อยคนนี้บอก

“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรหรอ”โทโมะถามขึ้น

“แก้วค่ะ”แก้วตอบโดยไม่ลังเล เพราะในมือได้ไอศกรีมเอาไว้กินเพลินๆ

“ผมโทโมะนะ รู้จักไหม”โทโมะเอ่ยขึ้น สาวน้อยหันมายิ้มให้และส่ายหัวเบาๆ

“ไม่อ่ะคะ”แก้วพูดและดูดกินไอศกรีมอย่างอร่อย

“ผมเป็นดารา ไม่รู้จักจริงๆอ่ะ”โทโมะหัวเราะเบาๆ

“อ่าวหรอค่ะ ไม่ค่อยรู้จักคะ ที่บ้านไม่มีโทรทัศน์คะ”แก้วพูดอย่างไม่ลังเลใจที่จะอาย

“หะ ??”โทโมะตกใจแทบสิ้นเสียง

“ก็ดีนะไม่เปลืองไฟ เนอะ”โทโมะยิ้มให้ก่อนที่จะเห็นอะไรบางอย่างตัดหน้ารถ โทโมะจอดอย่างชะงักและลงไปดู แก้วเปิดลงตามไป

“โทโมะ กรี๊ดดดดดด”สาวๆที่ป้ายรถเมล์วิ่งกรูกันเข้ามาขอลายเซ็นต์จนแก้วถึงกับอึ้ง ดาราจริงๆด้วย แก้วตกใจสักพักก่อนจะเบี่ยงสายตาไปสนใจน้องหมาที่นอนหงายอยู่ แก้วเข้าไปประคองเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นมา เลือดจากปากของหมาน้อยไหลลงมาอยู่บนมือของแก้ว แก้วลูบหัวน้องหมาอย่างกังวล ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี คนก็เยอะเกินไป เค้าพยายามจะเรียกชื่อของโทโมะแต่ดันจำไม่ค่อยได้

“โป๊ะโกะ...ไม่ใช่หนิ เอ่...โดโซะ ไม่ใช่อีก เอ่อ...ทาโมะ ยังไม่ตอบ ชื่ออะไรนะๆๆ”แก้วครุ่นคิดจนคิ้วขมวด

“พี่โทโมะค่ะ ขอถ่ายรูปหน่อยสิคะ”เสียงสาวคนนึงรอดผ่านเข้าหูของแก้วจนมั่นใจ

“โทโมะ!!!!!!!!”แก้วตะโกนลั่นจนทุกคนหันมามอง โทโมะมองอย่างงๆ

“อะไรหรอแก้ว”โทโมะพูดเบาๆ

“มาช่วยน้องหมาหน่อย”แก้วพูดอย่างไม่ใส่ใจสายตาของคนหลายๆคน โทโมะวิ่งเข้ามาประคองหมาขึ้นแล้วเอาไปไว้ที่เบาะหลังก่อนจะพาแก้วขึ้นรถและโบกมือลาแฟนคลับแล้วขับออกด้วยความเร็วสูงไปที่รพ.สัตว์ใกล้ๆ แก้วดูจะเป็นกังวลหันมองหมาน้อยที่นอนหายใจพะงาบๆอยู่ที่เบาะหลังเป็นระยะๆ จนถึงรพ.สัตว์ โทโมะก็โชว์แมนอุ้มน้องหมาเข้าไปด้านใน

“ขอลายเซ็นต์หน่อยได้ไหมค่ะ”เสียงพยาบาลสาวสวยพูดขึ้นพร้อมกับยื่นปากกากับกระดาษให้กับโทโมะ โทโมะส่งสายตาหวานๆใส่ก่อนจะรับกระดาษและจดเบอร์โทรสัพท์ของตัวเองให้ สาวคนนั้นยิ้มแป้นก่อนจะเดินไปที่เค้าเตอร์และหมุนตัวเป็นเกรียว

“คุณโทโมะค่ะ”เสียงพยาบาลคนนึงพูดขึ้นเมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องรักษาสัตว์

“ครับ”โทโมะตอบเสียงเข้มแมนๆและเดินไปตรงหน้าพยาบาลคนนั้น จนพยาบาลพูดแทบไม่ออก

“เอ่อ...น้องหมาคุณปลอดภัยแล้วนะคะ แค่รอฟื้นจากยาสลบก็เป็นปกติแล้วค่ะ”พยาบาลสาวพูดขึ้น แก้วเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วมองดู

“เอาหมากลับบ้านได้เลยไหมค่ะ”แก้วถามขึ้น

“ได้เลยค่ะ มีกรงมาไหมค่ะ”พยาบาลพูดขึ้นแต่สายตายังคงจ้องมองที่โทโมะ

“ไม่มีค่ะ”แก้วตอบไป

“งั้นขอซื้อกรงที่นี่ได้ไหมครับ”โทโมะถาม

“ได้คะ”พยาบาลพูดก่อนจะไปหยิบกรงมาให้

เมื่อทุกอย่างเสร็จแก้วกับโทโมะก็ขึ้นรถ โทโมะขับรถออกไปที่คอนโดของตัวเอง

“ที่นี่ที่ไหนหรอค่ะ”แก้วถามขึ้น

“บ้านชั้นเอง”โทโมะพูดแล้วมองไปที่เรือนร่างของแก้ว

“อ่าว แล้วมาทำไม”แก้วถามอย่าง งงๆ

“เอาน้องหมามาส่งก่อนไงหละ”โทโมะพูดพร้อมกับเปิดประตูลงไปแล้วเปิดประตูให้กับแก้ว แก้วถือกรงหมาขึ้นไปบนคอนโด หลายสายตาพากันจ้องมองแก้ว แต่แก้วกลับไม่สนใจเท่าไหร่ โทโมะพาไปที่ห้องของเขาก่อนจะเปิดเข้าไป แก้วก้าวเท้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆแล้ววางกรงไว้ตรงข้างๆโซฟา

“อาบน้ำก่อนไหม”โทโมะถามแก้วก่อนจะก้าวเท้าเข้าหาอย่างไว

“อ๋อ เดี๋ยวไปอาบที่บ้านก็ได้ค่ะ”แก้วพูดขึ้น

“อาบที่นี่แหละน่า”โทโมะพูดติดรำคาญเล็กๆก่อนจะเอามือไปถอดแว่นของแก้วออก แล้วเลื่อนมือลงไปที่ชุดนักศึกษาแขนเรียบของแก้วพร้อมกับปลดกระดุมเม็ดแรก

“ทำอะไรค่ะ”แก้วพูดขึ้นพร้อมกับจับมือของโทโมะไว้ มือนิ่มชะมัด โทโมะนึกในใจก่อนจะเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆกับหูของแก้ว

“น่ารักจังเลย”โทโมะพูดจบก็เอาปากนุ่มๆของเขาหอมแก้มของแก้ว

“ไอ้โรคจิต อย่านะ อ๊ากกกกกกกก”ปั่ก!! โทโมะถึงกับทรุดเมื่อเจอเข่าแหลมๆของแก้วกระแทกเข้าที่กล่องดวงใจของโทโมะจนจุก แก้ววิ่งโดยไม่รู้จุดหมายเพราะมองเห็นอะไรแค่ลางๆ