Rules of love กฏคู่รักฉบับต้องห้าม

"เธอทั้งสองคนจะต้องแต่งงานกัน"เสียงขอคุณปู่พูดขึ้นย้ำอีกครั้ง
"ย่า...มาอำอะไรผมเนี่ย มุกนี่ไม่ฮา -**-" โทโมะ
"ฉันไม่ได้อำ แต่งงานกันจริงๆ " จะบ้าหรอ
"นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันเนี่ยคะย่า แก้วไม่เข้าใจพวกเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เกิดพร้อมกัน โตพร้อมกัน ให้มารักกัน อยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน มันช่างน่า.." ฉัน
"สมเพช = = " โทโมะ
"ใช่ !! " ฉัน
"อันที่จริงครอบครัวของเราทั้งสองครอบครัวตกลงกันตั้งแต่พวกแกสองคนคลอดออกมาแล้วว่าพอทั้งสองคนโตแล้วจะให้แต่งงานกัน" พ่อ
"เรื่องนี้หนูก็พอรู้ แล้วไง! ทำไมไม่ถามความเห็นของลกสาวตอนโตเลยรึไง หนูเพิ่งสิบเจ็ด แก้วยังไม่ครบสิบแปดเลยด้วยซ้ำ! หรือบางทีแก้วก็อาจจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นอย่างงั้นพ่อกับแม่แล้วก็คุณปู่จะมาบังคับให้หนูแต่งงานกับไอ้ตูดนี่มันก็มากเกินไปแล้วหล่ะ !! " ฉันเถียงกลับ
"ฉันชื่อโทโมะไม่ใช่ตูด -..-"
"มันมีเรื่องมากกว่านั้นก็ตรงที่....ที่ดินสีลมจำนวนร้อยล้านนั่น คุณย่าของกิรินตั้งใจจะให้กับลูกหลานก่อนตาย แต่ก็ดันเสียชีวิตไปเสียก่อนแต่ก็อยากจะให้ครอบครัวเรามามีส่วนร่วมด้วย คุณปู่เลยอยากจะสืบทอดเจตนารมณ์โดยให้แก้วกับโทโมะปรองดองกันไว้ "
"ก็เลยให้หนูมารับกรรมแทนแล้วต้องมาแต่งงานกับไอ้ตูดเนี่ยนะ ไม่ยุติธรรมเลย"
 ฉันหยิบกระเป๋าแล้วลุกพรวดจะเดินออกจากบ้าน แต่แล้วเสียงของคุณปู่ก็ทำให้ฉันชงัก
" ปู่กำลังจะตาย"
"ห๊า! o.0" ฉันกับโทโมะ
"ปู่อย่ามาหลอกกันอย่างนี้นะ ยังไงโมะก็ไม่เชื่ออย่าหรอก ปู่แข็งแรงจะตายแล้วปุ่ก็ไม่เคยบอกให้ผมรู้ด้วย"
"แล้วปู่จะไปบอกแกทำไมหล่ะ ปู่ก้รักษาอย่างเงียบๆ โมะยังเด็กอยู่ไม่สมควรที่จะมารับรู้เรื่องแบบนี้"
กิรินนั่งลงอย่างหมดแรงแล้วหันหน้ามาทางฉันพร้อมรอยยิ้มอย่างเศร้าๆ T^T
 "ตลกมั้ยแก้ว ปู่ของฉันกำลังจะตายว่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ฉันไม่ตลกแล้วก็ไม่ขำ...ปู่คะหนูไม่เชื่อ"
"จะด้วยเหตุผลประการใด แก้วก็จะไม่มีทางเชื่อแล้วก็จะไม่มีทางจะแต่งงานกับไอ้หมอนี่ด้วย!"
 พอพูดจบฉันก้รีบวิ่งพรวดออกมาเหมือนเด็กที่มีปัญหาโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ใหฉันเเต่งงานกับไอ้ตุดนี่นะหรอ ไม่มีทาง!! แค่คิดอาหารที่กินเข้าไปก็จะขย้อนออกมาจากปากแล้ว ทำไมนะหรอ ฉันกับโทโมะเกิดวันเดียวกัน โรงพยาบาลเดียวกัน โตมาด้วยกัน เรียนที่เดียวกัน เจอหน้ากันแทบทุกวัน แต่ละวันฉันคุยกับกิรินมากกว่าคุยกับพ่อแม่ของฉันซะอีก ที่สำคัญอายุฉันพึ่งมีเลขหนึ่งนำหน้าเองนะนี่มันไม่จิงใช่มั้ย มันคือฝันที่เลวร้ายที่สุด !!!!
ณ ที่บ้านตอนกลางคืน
ปังๆๆ ปังๆๆ !
"ออกมาคุยกันหน่อยนะแก้ว...เปิดประตูเดี๋ยวนี้ นี่พ่อนะ!!"
 นี่มันครั้งที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย ที่พอของฉันมาเคาะประตูห้องนอนแล้วตะโกนปาวๆ เพื่อที่จะเกลี้ยกล่อมให้ฉันยอมแต่งงานกับคุณย่า แต่ !! มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
"หนูบอกแล้วไงว่าหนูจะไม่แต่ง นี่มันยุคสมัยไหนแล้วเนี่ย!! เขาไม่มาคลุมถุงชนกันหรอกนะพ่อ"
"ใจเย็นสิแก้วว~"จะลากเสียงยาวทำไมกัน
"ไม่มีทาง!! หัวเด็ดตีนขาดยังไงแก้วก็ไม่ยอมมมมม~"
"ถ้าพ่อมาตะโกนแบบนี้อีก แก้วจะ...ฆ่าตัวตายยย"
"......" สงสัยจะได้ผลแฮะ