Like A Maze เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ

Like A maze เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ

ย้อนไปสมัยเด็ก ๆ (ไม่ต้องถึงตอนที่อยู่ในท้องมารดาน่ะ)

บทนำ

แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างกระทบเข้าที่ใบหน้าอัน เอ่อ...จะพูดว่าไงดี (กลั้นใจพูด) อันงดงามของแก้ว แสงยูวีทำให้แก้วตื่นขึ้นจากที่นอน

แก้ว : กี่โมงแล้วเนี่ยะ...? (หยิบนาฬิกาขึ้นมาดู สายตาเบิกกว้าง ถึงทำต้องหงายหลังไปเลย)

แม่แก้ว : แก้วตื่นได้แล้วลูก จะแปดโมงแล้วน่ะ เดี่ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก (แม่ตระโกนมาจากชั้นล่าง)

แก้ว : แปป จะเสร็จแล้วววววว. กระเป๋าอยู่ไหนหวา  อ่อ..เจอแล้ว  (กระวนกระวายสุดริด)

แม่แก้ว : เสร็จหรือยังลูกแก้วของแม่ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงหน่าย....(แม่เปิดประตูเข้ามาสอดส่อง)

แก้ว : เสร็จแล้วแม่หนูไปก่อนน่ะ หอมหน่อย ฮวบ...อุ้ย ชื่นใจ ^^  (ถึงแม้รีบแต่ก็ต้องสวัสดีทักทายแม่ก่อนไป)

แม่แก้ว : โชคดีน่ะลูก อย่ากลับดึกละ

ไปแล้วคร๊า ...... ปรึ๊บ (เสียงปิดประตู) ..

แก้ว : สายแล้ว สายแล้ว วิ่งสุดแรงเกิด .....บรึ๊น ...บรึ๊น......อะจ๊าก โอ้ย (ทั้งวิ่ง ทั้งบ่น)

โทโมะ : วิ่งมาไม่ดูทางเลยหรือไง ยัยหน้าปลวก  (จักรยานล่ม ถึงกับเซงจิตว่าแก้ว)

แก้ว : ว่าใคร อ่ะ แต่ยกโทษให้เพราะว่าชั้นชอบนายอยู่ (พูดทั้งอารมเขินอย่าแรง)

โทโมะ : ใครจะไปชอบเธอ หน้าตาอย่างงี้ โอ้ยคิดแล้วสยอง ไปดีกว่าสายแล้ว (พูดด้วยสีหน้าดูถูก น้องแก้ว )

โทโมะยกจักรยานขึ้น แล้วปั่นจักรยานไปโดยที่ปล่อยให้แก้วยืนมองเหมือนจะขออะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ต้องหยุดรถ แล้วหันมาหาแก้ว สายตานั่นทำให้แก้วถึงกับหลบหลีกเล็กน้อย

โทโมะ :จะไปไหม  (หันมาพูดกับแก้ว)

แก้ว : ไปไหน  (แก้วงงนิดหน่อย เพราะโทโมะไม่เคยพูดงี้กับแก้วเลย)

โทโมะ : เอ้า ? ก็ไปโรงเรียนน่ะสิ ถามแปลกซ้อนหลัง ชั้นมา (กวนแก้ว แต่ยังดี)

แก้ว : ซ้อนนายนี่นะ  (พูดแบบไม่อยากเชื่อ)

โทโมะ : ตามใจไม่ไปก็เรื่องของเธอ ไม่ได้บังคับอะไรนิ  (ทำหน้าตาไม่สนใจ)

แก้ว : อ่ะ ไป ไป ... รอฉันด้วย.... (แก้วรีบนั่งเดี่ยว อดพลาดโอกาศทอง)

แก้วนั่งลงที่รถจักรยานด้วยสีหน้ามีความสุข หัวใจเต้นแรงรู้สึกได้ มือโทโมะจับมาที่มือแก้วให้จับที่ชายเสื้อเขา ถึงแม้โทโมะไม่ได้หันมา แค่นี่ก็ทำให้แก้วรู้สึกมีความสุขจนบรรยายไม่ถูก

โทโมะ : ไม่ต้องคิดเลยว่าฉันพิศวาลอะไรเธอ ฉันกลัวเธอไปสาย ก็แค่นั่น..

แก้ว : จร๊า สุดหล่อของฉัน ^^ เอ้ย ยิ้มอะไร อย่า อย่าบอกนะว่า .... กร๊ด.......!!!!!

โทโมะ : จับแน่น ๆ นะ จะซิ่งแล้ว ไปโล๊ด...... (โทโมะ ปั่นสุดพละกำลัง)

ณ โรงเรียนประถม (เวลา 08.35)

อาจารย์โอปอลล์เรียกตรวจรายชื่อนักเรียนที่ยังไม่มา

อาจารย์โอปอลล์ : เด็กหญิงจริญญา กับ เด็กชายโทโมะ ยังไม่มาอีกเหรอเนี๊ยะ (น้ำเสียงและท่าทางแรดจริงน่ครู)

สมทรง : ค่ะ อาจารย์ตั้งแต่เข้า จนเข้าแถวก็ยังไม่เห็นเลยค่ะ (นังนี่ขี้ฟ้องจริง น่าตบเน๊อะ )

โทโมะ : มาแล้วคร๊าบบบบบ (เหงื่อแตกพลั๊ก เพราะความรีบสุดริด)

แก้ว : แก้วก็ด้วยค่ะ อาจารย์ แฮ่....แฮ่ (โอ้ยเหนื่อย จะตายไหมตู)

อาจาย์โอปอลล์ : มาสายดีนัก ไปยืนหน้าห้องทั้งสองคนเลย  5555+

นักเรียนทั้งห้องถึงกับอึ้งกับกิริยาอันงดงามของอาจารย์ (น่าเชื่อถือมากกก)

แก้วกับโทโมะ ยืนหน้าห้องเด่นเป็นหุ่นทองคำด้วยสายตาของคนที่เดินผ่านเพื่อน ล้อกันแบบสะใจเพราะโอกาศงี้หายากมาก (โห ชั่งเป็นเพื่อนที่ดีจริง)  แก้วมองหน้าโทโมะด้วยสายตาขอโทษ

แก้ว : (ถ้าฉันไม่วิ่งชนจักรยานนายนี่ตั้งแต่แรก เขาก้ไม่ต้องมาสายหรอก)

โทโมะ : มองไร นี่ไม่ต้องมามองเลย เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องมาสาย

แก้ว : จร๊า ฉันขอโทด ไม่โกรธน่ะที่รัก

ทั้งสองหัวเราะ สายตาแก้วที่มองโทโมะ ทำให้เขาฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ทันใดนั่นแม่แก้วก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน เหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่าง

แก้ว : มีอะไรหรือแม่มาทำไรที่นี้ ?

แม่แก้ว : แก้วฟังแม่น่ะ คุณยายเป็นโรคมะเร็ง เราต้องย้ายกลับต่างจังหวัดเย็นนี่ อาจารย์อยู่ไหน แม่ต้องการพบ

แก้ว : จริงหรือแม่ ... ไม่จริงใช่ไหม  (แก้วหน้าถอดสี ไม่อยากจะเชื่อ)

แก้วหันไปมองโทโมะ โทโมะหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ แก้วน้ำตาเริ่มไหลพราก วิ่งออกจากตรงนั่น ไปนั่งร้องไห้อยู่ที่สวนเด็กเล่น แก้วมองไปที่แม่ ที่กำลังเจรจาอยู่กับอาจารย์

แก้ว : ทำไมน่ะ ทำไม กำลังไปได้ดีอยู่แล้วเชียว ฮือ... (แก้วร้องไห้ฟูมฟาย น้ำมูกไหล)

แม่แก้ว : ป่ะ กลับบ้านกัน  คุณยายรอเราอยู่น่ะแก้ว  (แม่ปลอบแก้ว )

แก้ว : แม่เดี่ยวมาน่ะ (แก้ววิ่งทั้งน้ำตา )

แก้ววิ่งขึ้นมาที่ห้อง มองหาโทโมะ แต่ก็ไม่พบ สมทรงเดินผ่านมาพอดี แก้วควักใบกระดาษที่เขียนอะไรไว้สักอย่างที่ดูจะสำคัญเป็นที่สุด 

แก้ว : สมทรงฝากนี่ให้โทโมะ ด้วยน่ะ บอกชั้นเป็นคนให้เอามาให้

สมทรง : ได้โชคดีน่ะ แก้วเธอไปแล้ว ชั้นต้องโดนล้อหน้าปลวกคนเดียว เสียใจอ่ะ ฮือ.....

แก้ว : ไม่ต้องเสียใจ ฉันไปแล้วน่ะ ลาก่อนน่ะ โทโมะ

นั่นเป็นรักครั้งแรกในวัยเด็กของแก้ว และเป็นครั้งสุดท้ายที่แก้วบอกกับตัวเอ็งว่าจะไม่รักใคร ทั้งสองจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว แก้วเสียใจ เพียงแต่ภาวนาให้โทโมะได้อ่านสิ่งที่แก้วได้เขียนมันลงไปในกระดาษนั่น ข้อความทุกคำที่เขียนไว้ มันเขียนด้วยหัวใจ