ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

ใจฉัน…รักเธอคนเดียว  Only you
 
“ชั้นช่วยแต่งตัวให้มั๊ย?”เจ้าของเสียงเอ่ยถามผู้หญิงร่างบางที่นอนราบอยู่บนเตียงนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน มุมปากยกยิ้มอย่างสะใจ แววตาที่เต็มไปด้วยความเฉยชา...
 
“ฮึก...อย่ามายุ่งกับชั้น!”ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ดวงตากลมสั่นไหว น้ำตาที่ใกล้จะไหลลงมาทุกที
 
“ฮึ!...รีบไปหามันนักไม่ใช่เหรอ?ก็ไปสิ! เทอเป็นอิสระแล้วนี่”น้ำเสียงเย้ยหยัน มันทำให้อีกคนรู้สึกพ่ายแพ้ มือบางจิกกำผ้าปูที่นอนแน่นอยากจะคิดให้เป็นคนตรงหน้าแล้วขยี้ให้ตายคามือเสียให้ได้
 
“...........”
 
“ชั้นจะบอกอะไรให้นะ! เทอคิดว่าคนอย่างมันจะรักผู้หญิงอย่างเทองั้นเหรอ? เฮอะ!”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะจุดมวนบุหรี่สูบอย่างไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของตัวเอง
 
“แล้วนายจะเอาอะไรจากชั้นอีก! นายได้ไปหมดแล้วนี่ ออกไป อย่าให้ชั้นต้องแจ้งตำรวจ”
 
“ฮึๆ บอกให้นะ ตำรวจน่ะเขาไม่ยุ่งเรื่องของ.....หรอก”ร่างสูงไม่ได้พูดคำๆนั้นออกมาแต่ใช้สายตาแทน ซึ่งร่างบางเองก็รู้ว่ามันคืออะไร
 
“อย่ามาหยาบคายกับชั้น! กลับไปดูแลลูกเมียนายซะ!”ร่างบางเอ่ยปากไล่ด้วยความปวดใจ ทำเอาอีกฝ่ายเดือดดาลขึ้นมาจริงๆ
 
“ชั้นบอกเทอแล้วใช่มั๊ย? ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ท้องกับชั้น!!”ร่างสูงเดินตรงมาจากโซฟาที่นั่งพร้อมกระชากข้องมือร่างบางอย่างแรง
 
“ฮึก...ปล่อยชั้นเจ็บ”
 
“แต่ถึงยังไง เรื่องของเรามันก็จบไปแล้ว ได้ยินมั๊ย โทโมะ! มันจบไปแล้ว นายไม่ควร ฮึก...จะมาเกี่ยวข้องอะไรกับชั้นอีก”
 
 
                                     ไม่เข้าใจเลย  ไม่เข้าใจนายเลย....
 
 
“มันยังไม่จบ!”
 
“มันจบไปแล้วนายได้ยินชั้นมั๊ย ฮึก...ว่ามันจบไปแล้ว”ร่างบางปล่อยโฮอย่างไม่รู้สึกอายร่างสูงอีกต่อไป สิ่งที่อัดอั้นมานานถูกปลดปล่อยอย่างหมดสิ้น ร่างสูงมองด้วยแววตานิ่งๆเต็มไปด้วยความสงสารอยากกอด อยากปลอบเต็มประดา...
 
“มันจะจบได้ยังไง ในเมื่อชั้น...”ร่างสูงค้างเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะฝากรอยรักที่ขอขาวแสดงความเป็นเจ้าของ
“ทำบ้าอะไร? ปล่อยนะ”
 
“ทำให้มันได้รู้ ว่าเทอเป็นของชั้นคนเดียว!”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะลุกไปแต่งตัว แล้วเดินออกจากห้องของร่างบางไป อีกฝ่ายมองตามอย่างเข้าใจ
 
“ทุกอย่างมันจบแล้ว...ฮึก....จบตั้งแต่วันนั้น!”ร่างบางร้องไห้กับตัวเองเงียบๆกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา วันนั้น...ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาบอกเทอว่า..ท้องกับคนรักของตัวเองนั้นก็คือโทโมะ!
 
 
          “บอกเค้าด้วยนะ ว่าให้มารับผิดชอบลูกในท้องของชั้น ไม่อย่างนั้นละก็เป็นเรื่องแน่!”
 
 
     เสียงของผู้หญิงคนนั้นยังติดตรึงอยู่ในสมองของแก้ว จำได้ดีทุกอย่างไม่เคยลืม แม้ภายหลังจะรู้มาว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ท้องกับเขาจริงๆแต่มันก็อยากที่จะเชื่อ...และที่ระหว่างเทอกับเขาต้องจบลงแบบนี้ เพราะว่าเขาไม่ซื่อสัตย์พอ
 
    
                 นายนอกใจชั้น โทโมะ นายมีผู้หญิงอีกมากที่ชั้นไม่รู้วันนั้นมันบอกทุกอย่างได้จริงๆ
 
 
        จากที่แก้วคิดว่าเรื่องมันจะจบเพียงเพราะเทอบอกเลิกเขาเท่านั้น แก้วคงคิดผิด นอกจากเขาจะไม่เลิกยุ่งกับเทอแล้ว ทั้งที่แก้วกำลังจะเปิดรับคนดีๆอย่างกันต์ แต่เทอคงจะทำแบบนั้นไม่ได้  คบผู้ชายอีกคน แต่ ร่างกายยังเป็นของใครอีกคน  แก้วเองก็ไม่ข้าใจในตัวโทโมะเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายเลือกที่จะนอกใจ เป็นฝ่ายที่จะทำให้ทุกอย่างมันจบแบบนี้ แล้วทำไม ต้องมายุ่งกับเทออีก......
 
  เหงา เหงาใจไม่มีใครรู้.. .   ช้ำใจยังไงก้อทนอยู่ไม่รู้ฉันทนได้อย่างไร   มีแต่เสียน้ำตา เรื่อยไป เจ็บช้ำยังไงก้อ
ยอมเทอ   จะทำยังไง ก้อยังเป็นเทอในใจ
 
 
....
 
 
“แก้ววว! ทางนี้ๆ”เสียงทุ้มของชายร่างสูงคนนึงเอ่ยเรียกและจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
 
“กันต์...”แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินไปหา
 
“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายเปล่าเนี่ย”กันต์ยกหลังมือที่หน้าผากแก้วเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง 
 
“ไม่เป็นไรหรอก ไปเรียนกันเถอะ^^”
 
“อื้มๆ”
.
.
 
“แก้ว รอยอะไรเหรอ แพ้อะไรมาหรือเปล่า?”กันต์เอ่ยถามเมื่อลงมาพักกลางวันกับแก้ว สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นรอยแดงบนขอขาวของร่างบาง
 
“อะ...เอ่อ ใช่ แก้วๆแพ้ยุงนะ ไม่มีอะไรหรอก”ร่างบางรีบพับปกเสื้อเพื่อนปิดรอยนั่นเอาไว้
 
“อ๋อ อืม อย่าลืมหายาทาด้วยละ”
 
“จ๊ะ”ร่างบางยิ้มแห้งๆให้กันต์อย่างเหนื่อยอ่อน เหนื่อยที่จ้ะองมานั่งปกปิด เหนื่อยที่ยังติดสินใจอะไรไม่ได้สักที และเหนื่อยที่ไม่รู้เมื่อไหร่ ‘เขา’ จะเลิกยุ่งกับชีวิตของเทอเสียที
 
“แก้ว.....”
 
“หืม?”
 
“ให้คำตอบกันต์ได้ยัง? เราจะ...ได้คบกันมั๊ย?”จู่ๆกันต์ก็พูดขึ้นมาทำเอาแก้วอึ้งไปเล็กน้อย
 
 
 
                   คนที่ดีฉันก้อไม่รัก..หัวใจไม่มีเหตุผล   ต้องการแค่เทอเท่านั้น.. .
 
 
“เอ่อ..คือ”
 
“แก้ว! ขอโทษนะที่เราเร่งรัด เราขอโทษๆๆๆ”เมื่อเห็นว่าแก้วนิ่งไปกันต์เลยรู้ตัวว่าตนไม่น่าพูดเร่งรัดแก้วเลยได้แต่พร่ำขอโทษแก้วไม่ขาดสาย
 
“ไม่เป็นไรหรอกกันต์ เอ่อ........อันที่จริง เราก็ดูกันมาพอสมควรแล้ว....แก้วคิดว่า”
 
“.........”
 
“เดี๋ยวก่อนนะ กันต์ แก้วมีอะไร เอ่อ...อยากจะถาม”
 
“อะไรเหรอแก้ว”
 
“กันต์รู้ใช่มั๊ย? ว่าแก้วไม่ได้รักกันต์คนแรก....”
 
“รู้สิ! แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกแก้ว กันต์ไม่คิดมากจนทำให้แก้วไม่สบายใจหรอก แก้วพร้อมเมื่อไหร่บอกกันต์นะ กันต์รอได้ ^^” เพราะเขาเป็นคนดี มันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอถ้าชั้น....จะลองเลือกเขาดูสักครั้ง
 
“ขอบใจนะ...แต่แก้วคิดว่าแก้วพร้อมแล้ว”คำพูดที่หลุดจากปากขอแก้วทำให้กันต์แปลความหมายได้ดี กันต์ดีใจราวกับถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 โผเข้ากอดแก้วแนบแน่นซึ่งแก้วก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร มือบางลูบหลังกันต์แผ่วเบา
 
  นี่คงเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุด สำหรับผู้ชายแสนดีอย่างกันต์ คนที่คอยอยู่เคียงข้างมาเสมอในวันที่แก้วเจอเรื่องร้ายๆ
 
“แก้ว พูดจริงๆนะ ให้โอกาสกันต์จริงๆใช่มั๊ย?”เขาถามย้ำกับเทออีกครั้งเพื่อให้แน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินจริงๆ
 
“อืม^^”แก้วพยักหน้ารับเบาๆ
 
2 คนมีความสุข อีก 1 คน เฝ้ามองด้วยหัวใจแตกสลาย
 
 
                               ไม่มีวันที่ของๆชั้น จะไปเป็นของแกไอ้กันต์!!!
.
.
“บายนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ ตัวเล็กของกันต์^^”กันต์เอ่ยลาเมื่อพาแก้วมาส่งที่ห้อง ถ้าเป็นคนอื่นคงขอเข้าห้องไปแล้ว แต่นี่เป็นกันต์สุภาพบุรุษที่ไม่เคยล่วงเกินใคร  เพียงแค่เดินมาส่งเท่านั้น
 
 
                                   เพราะกันต์ไม่ใช่นาย ไม่เหมือนนาย!!
 
 
“อื้อ…^^”แก้วยิ้มรับก่อนจะปิดประตูห้องไป เตรียมที่จะอาบน้ำ แต่ถูกมือลึกลับฉุดแขนอย่างแรง จนเทอร้อง
 
“โอ๊ย! แกเป็นใคร ปล่อยนะช่วย....อื้อ”มือหนาตะครุบปากของแก้วเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้อง
 
“ฮึ มีความสุขมากนักใช่มั๊ย?”เสียงตะคอกทำให้แก้วรู้ดีว่าแขกไม่ได้รับเชิญคือใคร!
 
“โทโมะ!”แก้วดิ้นจนหลุดจากการรัดกุมของโทโมะแล้วดันตัวถอยห่าง แต่ถูกเขากระชากไหล่แล้วบีบไว้แน่น
 
“ชั้นถาม ว่ามีความสุขกันมากใช่มั๊ย?”
 
ใช่! ชั้นมีความสุขมากที่ได้คบกันเค้า มีความสุขมากที่มีคนดีๆอย่างเค้าอยู่เคียงข้าง มีความสุขมากที่จะได้หลุดพ้นจากนาย! รู้อะไรมั๊ย ชั้นคบกับเค้าแล้ว และชั้น...รักเค้า!”ร่างบางตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างเหลืออด ทนไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
 
“หยุดพูดนะ!”ร่างสูงสั่งเสียงเข้มแต่แก้วไม่ยอมลดละ วันนี้เทอตัดสินใจแล้วว่าจะต้องจบกันไปข้าง!
 
“ไม่หยุด! ชั้นรักเค้าๆๆ ชั้นรักกันต์ นายช่วยเลิกยุ่ง ไม่ใช่สิ เลิกยุ่งกับชั้นเสียที ออกไปจากชีวิตชั้น! อื้อ...”มือบางรัวทุบที่อกกว้างทันทีที่เค้าประกบริมฝีปาก เกลียด เกลียด เกลียด ความเกลียดยิ่งเพิ่มทวีคูณ
 
  ริมฝีปากบางถูกรุกล้ำอย่างวาบหวามเอาแต่ใจและรุนแรงจนแก้วหายใจไม่ทัน ไม่ว่าจะทุบตียังไงก็ไม่เป็นผล สุดท้ายจึงต้องยอมนิ่งเฉยไม่คัดค้าน ไม่โต้ตอบ อีกฝ่ายจึงหยุดไปเอง
 
“ฮึ  จะบอกว่าได้...ใหม่แล้วลืม...เก่า งั้นเหรอ?”น้ำเสียงดูถูก และหยาบคายทำเอาแก้วตัวสั่นเทิ่มไปด้วยความโกรธถึงขีดสุด
 
เพี๊ยะ!
 
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของแก้ว ขอบตาของร่างบางล้นปริ่มไปด้วยน้ำตา
 
“ชั้นพูดผิดเหรอไง เฮอะ!ที่โกรธเนี่ยเพราะชั้นพูดถูกใช่มั๊ย?มันจี้ใจดำเทอสินะ”
 
“หยาบคายชั้นกับกันต์เรายังไม่ได้....”แก้วชะงักไปอย่างไม่อยากพูด อีกฝ่ายยิ้มย่องด้วยความสะใจ
 
“จะบอกว่ามันยังไม่ได้เทอใช่มั๊ย? ฮะๆ”
 
“อย่ามาหยาบคายกับชั้นนะโทโมะ อย่าทำให้ชั้น...ฮึก...ต้องเกลียดนายไปมากกว่านี้!!”แก้วตะคอกใส่อย่างสุดทน
 
“เกลียดเหรอ? ดี ในเมื่อพูดกันดีๆแล้วเทอไม่ชอบ ก็ไม่ต้องพูดมันแล้ว ชั้นบอกเทอไปแล้วใช่มั๊ย?ว่าเทอต้องเป็นของชั้นคนเดียว!!! คนเดียวเท่านั้น”ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากตัวแก้วเข้าหา อีกฝ่ายร่ำร้องทั้งด่า ทั้งอ้อนวอน ไปก็เท่านั้น...
 
“อย่าทำแบบนี้นะ! นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับร่างกายของชั้น! คนเดียวที่มีสิทธิ์คือกันต์!!”ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาเคียดแค้นก่อนจะปรารภอย่างไม่แยแส
 
“งั้นฝากบอกมันด้วยนะ  ว่าชั้น ‘ใช้’ แล้ว มันคงยากได้อยู่หรอก ของเหลือของคนอื่นน่ะ ฮะๆ”แก้วหน้าชากับคำพูดของร่างสูงที่รุกล้ำตัวเทออยู่ ร่างบางนอนนิ่งน้ำตาไหล อย่างหมดสิ้นทุกอย่าง คิดย้อนไปตั้งแต่แรก เทอไม่น่ามาเจอกับผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ
 
 
 นายไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว นายไม่ใจดี ไม่น่ารัก เหมือนก่อน ชั้น-เกลียด-นาย ชั้นจะ...ไม่รักนายแล้ว!!
 
.
.
.
      ก้อไม่รู้..ว่าทำไมฉันรักเพียงเทอ  ใจมันดื้อไม่ยอมรับฟังผู้ใด.. .  เทอจะไม่ดียังไง ((ก้อรัก))    ก้อไม่รู้..ว่าทำไมฉันต้องมีเทอ อาจดูโง่ที่ยังรักเทอเรื่อยไป..   ก้อมันไม่รักใครๆ ใจฉันรักเทอคนเดียว
 
 
.....................................................................................................................................
เอาล่ะ ผ่านไป 1 ตอน ^^;