Season ฤดูกาลของความรัก

ผู้หญิงในลมหนาว (แก้ว-โทโมะ)

 

~บรึ่ย~ หนาวชะมัดเลย ให้ตายเหอะฉันละเกลียดไอ้ลมหนาวนี่จริงๆ ฉันรับรู่ได้ถถึงสายตาของหลายๆคนที่มองมา

 

ทำไมเล่า ก็คนมันหนาวนี่ ถึงแม้ว่าจะยังอยู่ในเดือนกันยาก็เหอะ แต่สำหรับฉันมันหนาวแล้วนะ

 

ร่างกระชับเสื้อแขนยาวให้แน่นกว่าเดิม ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำข้างสนามบาส

 

ถ้าถามว่าเธอจะมานั่งตามลมหนาวที่แสนเกลียดนี่ทำไม เหตุผลคงเพราะ ผู้ชายร่างสูงในชุดนักศึกษาหลุกลุ่ยกลาง

 

สนามคนนั้นแหล่ะมั้ง พี่โทโมะ ใช่ ฉันมานั่งดูพี่เขาเล่นบาสทุกเย็น แต่อย่าคิดว่าพี่เขาจะรู้นะว่าฉันมานั่งทำตัว

 

โรคจิตแบบนี้ เหอะๆ

 

โอ๊ะ 6 โมงเย็นแล้วนี่น่า ยัยฟางต้องบ่นจนหูชาอีกแน่ ถ้าวันนี้ฉันยังไปช่วยงานที่ร้านมันสาย

 

ร่างบางผลุดลุกจากที่นั่ง ก่อนจะซอยเท้าถี่ๆวิ่งออกไปทางด้านประตูหลังที่เชื่อมกับประตูโรงยิม

 

                  “มองไรว่ะ ไอ้โมะ”

 

                  “เปล่า แค่...ช่างเถอะ”

 

 ร่างสูงหันกลับไปรับลูกบาสจากเพื่อน แต่ยังไม่วายมองตามหลังใครบางคนไปด้วย สายตาติดใจสงสัย

 

 

 

 

 

 

                  “ยัยแก้ว...”

 

                 “พอๆ ถ้าแกบ่นฉันกลับจริงๆด้วย”

 

ฉันตีหน้าเซ็งให้ยัยฟาง เพื่อนสาวที่ตั้งท่าจะบ่นฉันอีกยาวเยียด  โยนกระเป๋าสะพายตัวเองลงไปที่ใต้เคาเตอร์ ก่อน

 

จะคว้าผ้ากันเปื้อนมาสวม เดินเลี่ยงไปยืนทำหน้าที่แคชเชียร์

 

                “สวสัวดีค่ะ รับอะไรดีค่ะ”   ก้มหน้าทักทางลูกค้าที่เดินมาหยุดด้านหน้าเคาเตอร์ พลางเอ่ยถามออก

 

ไปโดยอัตโนมัติ

 

                “คาปูชิโน่เย็นแก้ว”

 

                “ค่ะ รอซัก...”

 

ประโยคที่เหลือกลืนหายไปในลำคอเมื่อเห็นว่าลูกค้าตรงหน้าเป็นใคร

 

พี่โทโมะ พี่เขามาที่นี่ได้ไง O_O

 

                “ว่าไง”

 

                “เอ่อ...รอซักครูนะค่ะ เดี๋ยวพนักงานจะเอาไปให้ที่โต๊ะค่ะ”

 

                “ได้แต่เรานั้นแหละที่ต้องเอาไปให้”

 

โทโมะชี้หน้าก่อนจะดินไปนั่งที่โต๊ะ ด้านในสุด

 

โอ๊ยไม่นะ ฉันอุตสาห์หลบหน้าพี่เขามาได้ตั้งนาน T^T ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหลบหน้าพี่เขาทำไม ทั้งๆที่ไม่ได้ทำ

 

อะไรผิด แต่คงเป็นเพราะไอ้อาการใจเต้นแรง หน้าแดงเวลาที่เข้าใก้ลพี่เขานั้นแหละ ทำให้ฉันไม่กล้าไปเจอหน้าพี่

 

เขา แค่คิดก็อายแล้ว

 

นี่มันเป็นอาการของคนที่แอบรักซินะ -///-

 

สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นคนเอาคาปูชิโน่ไปให้พี่เขาที่โต๊ะด้วยตัวเองจนได้

 

                    “ทานให้อร่อยนะค่ะ”

 

                    “เดี๋ยวซิ”

 

พี่โทโมะดึงมือฉันที่กำลังจะหันกลับไปเอาไว้ ก่อนจะกระตุกให้นั่งลงข้างๆพี่เขา

 

                    “เอ่อ แก้ว ฉัน...มีงานต่อ ปล่อยเถอะ”

 

ฮือ T^T ลิ้นพันกันไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะแทนตัวเองว่ายังไงดีเลย

 

                  “คุยกันก่อน”

 

และก็เพราะไอ้สายตาดุๆของพี่แกนั้นแหล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามจนได้

 

                  “หายไปไหนมา”

 

เอาหล่ะซิ แค่เปิดประเด็นมา พี่แกก็ทำเอาฉันไปไม่ถูกแล้ว งืดด จะให้ตอบว่าไงล่ะ

 

เพราะอายเลยหลบหน้าพี่ ตอบแบบนี้ได้รึเปล่า อ๊ากกก ไม่ได้ซิ

 

                 “เปล่าซะหน่อย”  แกล้งหันไปมองวิวนอกร้านแทนการสบตาคมๆที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้วแทน

 

                 “เอาเถอะ ถ้าอยากจะเฉไฉก็ทำไป”

 

                 “วันนี้เลิกงานกี่โมง”

 

                 “2 ทุ่ม พี่ นาย...คุณ เอ่อ ถามทำไม?”

 

                 “อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ”

 

O.O ฉันมองพี่แกตาโต เมื่อกี้ว่าอะไรนะ พี่โทโมะให้ฉันเรียกว่าอะไรนะ ที่รักงั้นเหรอ บึ้ม! รู้สึกเหมือนตอนนี้หน้า

 

ตัวเองกลายเป็นหัวรถจักรไปแล้ว ร้อนๆ ร้อนขะมัด

 

 

ToP ♥  อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ BY TOMO

 

~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬

ฮ่าๆ คนเราบทจะเจอกันมันก็ง่ายอย่างนี้แหละ จะทำให้ยากไปทำไม เอาหล่ะซิแก้วจ๋า ดูเหมือนท่านชายจะรุกหนักซะด้วย เอาไงหล่ะทีนี้

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^