Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )
เขียนโดย 
FaTK
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 21.03 น.
แก้ไขเมื่อ 6 เมษายน พ.ศ. 2556 13.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) Sing A Song.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" นี่แก้ว เบาๆ หน่อยเด้ ! จะดูโทรทัศน์ " โทโมะหันหลังไปดุแก้วที่เอาแต่ร้องเพลงมั่ว ๆ เพลงโน่นผสมเพลงนี้ไปทั่ว
" ช้างๆๆๆๆ น้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่า ตื่นมาตอนช้าววววว. ดูเจ้าขุนทอง ฮิฮิ " แก้วจับตุ๊กตากระโดดโลดเต้นตามจังหวะเพลง
" โว๊ยย ! จะดูโทรทัศน์ ! " โทโมะหันหลังไปตวาดแก้วอีกครั้ง คราวนี้แก้วหยุดร้องเพลงแล้วมองหน้าโทโมะ
[ฮึ สงสัยจะกลัวโดนตี หยุดร้องเลย ^O^] โทโมะคิดในใจ แล้วหันกลับมาดูโทรทัศน์ต่อด้วยสีหน้าร่าเริง
" โว๊ยยย!! จาดูทอราทาดดดด " แก้วตะโกนลั่น โทโมะจึงหันไปดู เธอจัดฉากตุ๊กตาที่เล่นอยู่เหมือนเธอกับโทโมะกำลังทำอยู่ทุกอย่าง ตอนพูดเธอก็ผงกหัวตุ๊กตาอุนตราแมนแขนหลุดไปด้วย
" จาดูทอราทัดก็ปายดูสิ " คราวนี้แก้วผงกหัวตุ๊กตาบาร์บี้ของเธอ
" งั้นเธอต้องร้องเพลงให้ฉันฟางง " อุนตราแมนแขนหลุดหันหน้ามา
" ได้เล้ยย >O< " แก้วกำลังจะอ้าปากร้องเพลง
" เฮ้ย ๆๆ หยุด ! " โทโมะหันหน้ามาตะโกนใส่แก้วแต่เหมือนจะไม่ทัน
" ซารางเฮโยย อิการะคะซิโบ อันตาระมาสา ยู้ฮู! อันตากูมาสิดา อ๊ารางกะตะมาโย บลาๆ " โทโมะอุดหูอย่างเลี่ยงไม่ได้ ต้องจำใจฟังภาษาเขมรที่แก้วร้อง -0-
TOMO TALK ::
โอ๊ยย! เสียงยัยนี่แสบแก้วหูชะมัด แล้วนี่ร้องเพลงภาษาบ้าอะไร ? -0- ผมต้องจำใจฟังภาษาตุรกีที่ยัยนี่ถ่ายทอดให้ (ไหนตอนแรกบอกภาษาเขมร ? -*-) เหอะ! ต้องโทรไปเช่งหมอซะแล้ว ไหนบอกยัยบ้านี่หายดีแล้วไงล่ะ
ติ้ด ติ้ด ๆๆ ผมกดยิกๆ ไปที่โทรศัพท์มือถือตามนามบัตรของหมอที่เคยให้ไว้ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นหู
- ตู้ดดดดดดดดดดด -
[อารากะซิมาโยย คารามานิโก ซารางเฮโยย บลา ๆๆ]
- ตู้ดดดดดดดดดดด -
[ฮ่า ๆๆ นู่นากะมาสายา ซังจะมาจายา บลา ๆๆ]
- ตู้ดดดดดดดดดดด -
[อารามาซาโยย ซารางเฮ....]
" เฮ้ย ! หยุดร้อง " ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด โอ๊ย! อยากตาย (TOT ) ( TOT)
- ติ้ดด - รับแล้วว.
" เอ่อ คุณหมอใช่ไหมครับ " ผมถาม
" อ๋อใช่ครับ แล้วนั่นใครล่ะครับนั่น "
" โทโมะ คนที่ขับรถชน...."
" อ๋อ มีอะไรหรือเปล่าครับ " หมอแทรกขึ้น อะไรจะจำได้ไวขนาดนั้นก็ไม่รู้
" คือว่า.. ตกลงคนไข้ความจำเสื่อมหรือเธอปัญญาอ่อนกันแน่ครับ "
" ฮ่า ๆ เธอทำตัวเหมือนเด็กใช่ไหมล่ะครับ " นั่น รู้ด้วย -0-
" นั่นแหละครับหมอ "
" นั่นก็เป็นผลจากที่เธอความจำเสื่อมในช่วงเวลาที่เป็นอยู่ แต่กลับจดจำช่วงเวลาที่เป็นเด็กได้ สรุปก็คือ เธอคิดว่าเธอเป็นเด็กอยู่น่ะครับ " [คุณหมอค่ะ! คนไข้ช็อคค่ะ !] น่าจะเป็นเสียงพยาบาลที่แทรกขึ้น ก่อนหมอจะวางสายไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
" ฉันต้องอยู่บ้านกับเด็กเหรอเนี่ย ! TOT "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
