นายมันบ้าที่สุด

ห้องโทโมะ
แก้ว-นี่ห้องใครเนี่ย
โทโมะ-ห้องฉันเอง
แก้ว-เฮ้ย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
โทโมะ-ก็แม่เธอพามาน่ะสิ
แก้ว-แม่นะแม่ ทำกับแก้วแบบนี้ได้ยังไง
ตกค่ำ
ห้องรับประทานอาหาร
แม่โทโมะ-หนูแก้วทานเยอะๆนะจ้ะ
แก้ว-ค่ะ
โทโมะ-ทานน้อยๆก็ได้จะได้ไม่เปลือกข้าว
แม่โทโมะ-ตาโมะพูดกับน้องแบบนี้ได้ไง
โทโมะ-ก็จริงนิครับแม่ให้ยัยเตี้ยทานน้อยๆนั้นแหละดีแล้ว
แม่โทโมะ-ตาโมะทำไมเรียกน้องแบบนั้นล่ะลูก
แก้ว-ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า
โทโมะ-เห็นไหมครับแม่
แก้ว-แล้วนายว่าใครเตี้ยฮะ
โทโมะ-ก็เธอไง
แก้ว-ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลย
โทโมะ-ฉันดูตัวเองไม่ได้
แก้ว-ทำไมถึงดูไม่ได้
โทโมะ-ก็ฉันล้มดูตัวเองแล้วฉันหุ่นดีมาก
แก้ว-หลงตัวเองไปป่ะ
โทโมะ-ไม่ได้หลงแต่มันเป็นความจริง
แก้ว-หรอ
โทโมะ-ก็ใช่น่ะสิยัยเตี้ย
แก้ว-โห ไอสูง
โทโมะ-ใช่ฉันสูง สูงกว่าเธอซะด้วย
แก้ว-ใช่แต่สูงเหมือน.......
โทโมะ-นี่เธอมองฉันแบบนี้เธอจะว่าฉันสูงเหมือนเปรตใช่ไหม
แก้ว-ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย นายว่าตัวเองเป็นด้วย
แล้วพอทานอาหารเสร็จแก้วก็ขึ้นไปบนห้อง แล้วสักพักโทโมะก็ตามไป
ห้องโทโมะ
โทโมะ-เธอจะไปไหน
แก้ว-ไปอาบน้ำทำไม
โทโมะ-เปล่า ก็แค่ถาม
และพอแก้วอาบน้ำเสร็จโทโมะก็อาบต่อแล้วพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วแก้วกับโทโมะก็นอน