เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

วันนี้เป็นวันเกิดของป๊อบ เด็กชายเดินยิ้มดีใจ เย็นนี้คุณพ่อคุณแม่คงจะพาเค้าไปฉลองที่ร้านอาหารเหมือนทุกปี เขาเองก็มีภาพวาดครอบครัวของเขาที่เขานั่งวาดในวิชาศิลปะและได้คะแนนเต็ม เขานำมันกลับมาเพื่อให้พ่อและแม่ของเขา

“กรี้ดดดดดดด นี่มันอะไรกันน่ะคุณ จะมากไปละนะ กลับไปหาแม่มันยังไม่พอนี่เอาลูกมันมาอีกหรอ”เสียงทะเลาะกันดังมากมาจากในบ้านทำให้เด็กหนุ่มที่เดินเข้าบ้านมาเอะใจ ภาพที่เห็นคือพ่อและแม่ของเขาเองทะเลาะกันอย่างรุนแรง โดยในมือพ่อกอดปกป้องเด็กผุ้หญิงคนหนึ่งที่อายุน่าจะห่างกับเขาประมาณ3-4ปีอยู่ เธอเป็นใครกัน? ทำไมมากับพ่อของเขา

"ใจเย็นๆก่อนสิคุณ ผมกับฝ้ายเราจบกันไปแล้ว ตอนนี้ฝ้ายเค้ากำลังลำบาก ฝ้ายกำลังจะตายนะ แค่พาหนูฟางมาอยู่ด้วยจะเป็นไรไป เจ้าป๊อปจะได้มีน้องสาว"พ่อป๊อปปี้พยายามอธิบาย

"จะตายก็เรื่องของมันสิไม่เกี่ยวอะไรกับเราสักหน่อย"แม่ป๊อปปี้ยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจเมื่อรับรู้ว่าอดีตศัตรูหัวใจกำลังจะจากโลกนี้ไป

"เกี่ยวสิ ก็ถ้าคุณไม่จับผมในคืนนั้น จนท้องป่านนี้ผมคงได้อยู่กับฝ้ายแล้วหนูฟางก็คงเป็นลูกของผมแล้ว บอกไว้เลยนะ ทุกวันนี้ที่ผมอยู่กับคุณไม่ใช่เพราะผมรักคุณ แต่ผมรักลูก"สิ้นความจริงออกจากปากพ่อป๊อปปี้ เหมือนกับมีดกรีดแทงลงไปกลางอกให้กับแม่ของเขา หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจ

“ทนไม่ไหวละนะ มานี่เลยเด็กบ้า บอกมาแม่แกส่งแกมาให้มั้ยบอกชั้นมา แม่แกจะแก้แค้นชั้นล่ะสิเลยส่งแกมาเป็นเสี้ยนหนามยอกใจชั้นอีกครั้ง”แม่ของป๊อบตะโกนว่าเด็กคนนั้นและกระชากตัวเด็กคนนั้นมาจากมือของพ่อป๊อบ พลางง้างมือทุบตีโดยไม่สนใจว่าเด็ก หญิงตัวเล็กจะร้องไห้จ้าเสียงดังก็ตาม ก่อนที่พ่อของป๊อปจะพุ่งตัวเช้ามาผลักแม่ออกไปทำให้แม่เสียหลักชนกันเหลี่ยมตู้โขว์ของบ้านอย่างแรงต่อหน้าต่อตาเขา

“แม่!!”ป๊อบตะโกนอย่างตกใจก่อนวิ่งไปประคองแม่ขึ้นมา พบว่า ที่หัวแม่มีเลือดออก แม่ของป๊อบร้องไห้กอดป๊อบแน่น

“พ่อ ทำไมพ่อต้องกับแม่แบบนี้”ป๊อบถามพ่อตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เด็กคนนี้คือใครทำไมพ่อถึงต้องปกป้องขนาดนี้ด้วย

 "ป๊อปฟังพ่ออธิบายก่อนนะ พ่อไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนะลูก"พ่อของป๊อปเดินเข้าไปหาป๊อปปี้ที่ยืนมองคนเป็นพ่อด้วยสายตาเอาเรื่อง ก่อนที่ลูกชายจะถอยหนีวิ่งไปกอดแม่อีกครั้ง

"เพราะเธอคนเดียวทำให้เกิดเรื่องนี้"ป๊อปปี่จ้องไปยังเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของพ่อเข้าด้วยความไม่พอใจ

“พอแล้วป๊อบ ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ได้! ในเมื่อตลอดเวลาคุณไม่เคยรักชั้นทำเพื่อป๊อปปี้มาตลอด งั้นต่อไปนี่ก็ไม่ต้องทน ถ้าคุณเลือกเด็กคนนี้คุณก็อย่าหวังจะได้เจอลูก ชั้นเองคงจะทนอยู่กับความเฉยชาของคุณไม่ไหวแล้วเหมือนกันเราจะหย่ากันแล้วชั้นจะกลับไปอยู่ที่ฝรั่งเศสกับพี่สาวชั้นพร้อมกับลูก”แม่ป๊อบพูดแล้วยื่นคำขาด

“แม่ ไม่เอานะ”ป๊อบร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ก็ดี ผมเองก็เหลือทนกับคุณแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้เราจะหย่ากันคุณจะไปไหนก็เชิญ ถือว่าคุณพูดเองนะ แต่ป๊อปปี้ต้องอยู่กับผม เพราะตอนผมคือคนที่เลี้ยงดูเค้ามาทุกอย่างส่วนคุณมีแต่ตัว”พ่อป๊อบพูดก่อนกอดเด็กสาวสาวไว้แน่น

“พ่อ!!”ป๊อบร้องตกใจอย่างคาดไม่ถึง ทำไมพ่อไม่นึกถึงเขาเลย ป๊อบร้องไห้ออกมา เพราะครอบครัวที่อบอุ่นของเขากำลังจะพังทลายไปต่อหน้า

"ไม่มีวัน ชั้นเป็นแม่เค้าคลอดเจ้าป๊อปมา ยังไง ชั้นมีสิทธิ์พาลูกไป"แม่ป๊อปปี้ไม่ยอม

"แม่งั้นหรอ แม่ที่อารมณ์เอะอะก็ตีลูก แล้วถ้าผมไม่ให้เงินคุณทุกครั้งที่ผมขอให้คุณอยู่กับลูกพาลูกไปกินข้าว คุณก็ไม่ทำ ผู้หญิงที่รักแต่เงินอย่างคุณไม่มีวันทำอะไรเพื่อลูกหรอก"พ่อป๊อปปี้แค่นหัวเราะออกมากับการอ้างสิทธิความเป็นแม่ของภรรยาสาว ภาพมายาที่เสแสร้งว่าเป็นครอบครัวอบอุ่นความจริงแล้ว เขาต้องเอาเงินให้ภรรยาตัวเองแท้ๆทุกครั้งเพื่อให้เธอซื้อเวลาอยู่กับลูก ทำให้ลูกรู้สึกไม่เป็นปมด้อย แต่ครั้งนี้ เขาเหลืออดแล้ว 11ปีกับการตกนรกทั้งเป็นของเขามันเพียงพอแล้ว

“ไม่ ผมจะอยู่กับแม่เท่านั้น ผมจะไปอยู่กับแม่ที่ฝรั่งเศสพ่อจะได้อยู่กับเด็กนี่อย่างสบายใจ ไม่มีผมกับแม่แล้วนิฮะ”ป๊อบพูดอย่างโกรธจัดตามประสาลูกที่ติดแม่และไม่เข้าใจส่าพ่อเขาพูดอะไร

“ป๊อบ พ่อ... ”พ่อของป๊อบกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่ก่อนที่เขาจะพุดอะไรโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นทำให้เขาและเด็กสาวคนนั้นเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน จังหวะนั้นเองแม่ของป๊อบก็คลายกอดป๊อบออก

“ป๊อบไม่ต้องไปฝรั่งเศสกับแม่หรอก อยู่ที่นี่กับพ่อเถอะ”แม่ป๊อบพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ

‘’แม่ฮะ แต่แม่ก็เห็นว่าพ่อรักเด็กคนนั้นมากกว่าผม ผมจะอยู่ทำไมละฮะ’ป๊อบพูดทั้งน้ำตา ผู้เป็นแม่เห็นละยิ่งสงสารก็กอดปลอบลูกชาย

“เด็กคนนั้นคือลูกของแฟนเก่าพ่อ พ่อรักเธอคนนั้นมาก พ่อแต่งกับแม่เพราะที่ทางบ้านเค้าเห็นส่าหมาะสม แม่ขอร้องป๊อบ อยู่ที่นี่ เพื่อเอาคืนให้กับแม่ อย่าให้เด็กคนนั้นมีความสุข ในเมื่อเขาทำลายความสุขของแม่และป๊อบไปแล้ว และอีกอย่างเพื่อไม่ให้พ่อเอาเงินไปเลี้ยงเด็กนั่นจนหมด ป๊อบต้องอยู่ที่นี่เพื่อใช้สิทธ์ความเป็นลูกที่ถูกต้องนะลูก”ป๊อบรับฟังคำยุแยงของแม่ แล้วกอดแม่ไว้แน่น ตาของเขาแข็งนิ่งเหมือนรับรู้คำสั่งใหม่เข้ามาในสมอง แก้แค้น ยัยนั่นที่ทำลายความสุขของเขาน่ะหรอ

“ตกลงป๊อบจะไปอยู่กับคุณที่ฝรั่งเศสจริงๆน่ะหรอไม่ไปไม่ได้หรอลูก”พ่อของป๊อบเดินกลับเข้ามาอีกครั้งหลังจากที่คุยโทรสัพท์เสร็จแล้วพ่อของป๊อบก็เดินเข้ามาถามอีกครั้ง

“คงไม่ละล่ะครับพ่อ ป๊อบตัดสินแล้ว ว่าป๊อบจะอยู่ที่นี่ ยังไงป๊อบ็เป็นลูกของพ่อนี่ฮะ”ป๊อบพูดแล้วเดินมากอดพ่อของเขาแอบเหล่ตามองเด็กสาวคนนั้นที่ตัวติดพ่อของเขาแจ เด็กน้อยหลบหลังพ่อของเขาด้วยความกลัวสายตาดุของเด็กชาย

“แล้วปิดเทอมพ่อจะพาเราไผเยี่ยมแม่เรานะ ป๊อปต้องเข้าใจพ่อนะลูก”พ่อของป๊อปปี้ผลเด็กชายออกมาพูดแล้วพลางลูบผมเพื่อให้เขาเข้าใจก่อนที่จะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ต่อ

“งั้นป๊อบไปช่วยแม่เก็บของดีกว่า”ป๊อบพูดจบก็เดินตามแม่เขาไป โดยแม่เธอเดินและผลักเด็กน้อยล้มลงอย่างแรงจนเด็กน้อยร้องไห้จ้า

“เหอะ เกลียดจริงๆ พวกขี้แย”ป๊อบยิ้มเยาะก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาแล้วเดินไปบนบ้านกับแม่

“อดทนเอาไว้นะฟาง อาสัญญา อาจะดูแลหนูแทนแม่หนู แต่เราต้องอดทนนะเด็กดีของอา”พ่อป๊อบปี้ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วถอนหายใจก่อนที่จะเดินมาพยุงเด็กหญิงมานั่งบนตักและลูบหัวเบาๆ เด็กหญิงฟางหยักหน้าอย่างเชื่อฟัง 

……………………………………..

  เราลองแต่งดู ไงก็เม้นกันด้วยนะจ้ะ พลีสสสส