เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

“ฟาง เธออย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางขึ้นมาแล้วจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเช็ดตัวให้ฟาง ก่อนที่เขาจะดูแลไม่ห่างกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีก

 

 

 

“ฟะ ฟื้นแล้ว ฟาง เธอเป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้ดีใจเมื่อฟางลืมตาฟื้นขึ้นมา เธอมองไปรอบๆห้องก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มที่เอามือเธอมากุมไว้

 

“เป็นยังไงบ้างฟาง เธอจำได้แล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถามอย่างตื่นเต้น

 

“จำ จำอะไรหรอคะ”ฟางยิ้มตอบป๊อปปปี้ก่อนจะลุกขึ้นๆ ป๊อปปี้รีบประคอง

 

"ค่อยๆนะ เอ่อ สงสัยเธอคงจะยังเพลียๆน่ะพอตกน้ำไปเลยเป็นลม"ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นว่าฟางค่อยยังชั่วแล้ว

 

“ปล่อยเถอะค่ะ ชั้นอยากกลับบ้าน”ฟางบอกก่อนจะขืนตัวออกห่างป๊อปปี้แล้วเดินออกไปจากห้อง ทำเอาป๊อปปี้แอบหงุดหงิด

 

“อยู่กับชั้นมันน่าเบื่อมากรึไง ถึงอยากไปจากชั้นตลอดแบบนี้น่ะฟาง”ป๊อปปี้เริ่มตัดพ้อ

 

“พาฟางกลับบ้านเถอะค่ะ คุณภานุ ฟางขอ”ฟางหันกลับมาทำเสียงหนักแน่น ทำเอาป๊อปปี้ยอมและพาเธอกลับบ้าน แต่จู่ๆระหว่าทาง ป๊อปปี้ก็เปลี่ยนทางกลับบ้านทันที

 

 

 

“ดะ เดี๋ยวค่ะคุณภานุนี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านชั้นนี่”ฟางร้องแย้งเมื่อเห็นว่าทางกลับบ้านแปลกไป

 

“จำไม่ได้จริงๆหรอว่านี่ทางไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้ถาม ฟางยังคงส่ายหน้า เมื่อรถของป๊อปปี้ขับรถผ่านสะพานก่อนทางเข้าบ้าน ฟางที่นั่งข้างๆป๊อปปี้กำลังมองไปรอบสะพาน จู่ๆภาพวันที่เธอโดนแคททำร้ายเธอที่นี่ก็ผุดเข้ามา ฟางค่อยๆเอามือกุมหัว

 

“ฟาง เธอเป็นอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้เอะใจหันไปถามหญิงสาวที่กุมหัวตัวเอง

 

“ฟะ ฟางปวดหัว”ฟางตอบ

 

“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็จะถึงบ้านชั้นแล้ว”ป๊อปปี้พูดจบก็เลี้ยวรถมาที่บ้านตัวเองทันที ก่อนจะประคองฟางลง แก้วเดินออกมาจากบ้านก็ตกใจ

 

“พี่ป๊อปเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ยทำไมฟางถึงมากับพี่ได้”แก้วตกใจ

 

“ไม่มีอะไรหรอก ฟางไปพักด้านบนก่อนนะ”ป๊อปปี้พาฟางมาที่ห้องนอนเขา จัดแจงพาฟางนั่งที่เตียงแล้ววิ่งเอายาดมเอาพัดมาให้ฟาง แก้วมองแล้วแอบขำ

 

“แหมพี่ป๊อป แก้วว่าพี่น่าจะพักเหมือนกันนะ ดูแลฟางเค้าเดี๋ยวตัวเองก็ป่วยหรอกยิ่งพี่น่ะป่วยง่ายด้วย”แก้วแซว

 

"ป่วยง่ายอะไรล่ะ อย่ามัวแต่หัวเราะมาช่วยกันด้วยสิ"ป๊อปปี้รีบพูด

 

“อ๊ะ น่ารักจังเลย”ฟางหันไปเจอตุ๊กตาหมีพูห์ที่เตียงก็อุ้มมันมากอดและเล่นกับมัน แก้วเห็นก็แอบอมยิ้มกับฟาง

 

“ชอบหรอ”ปีอปปี้ถามพร้อมกับนั่งข้าง

 

“แหม ตุ๊กตาน่ารักๆแบบนี้ใครๆก็ชอบนิคะ”ฟางตอบก่อนจะก้มลงจุ๊บที่ปากตุ๊กตาหมีพูห์ทันที

 

“งั้นให้เอามั้ย เผื่อตอนกลางคืนจะได้กอดแทนผมไง”ป๊อปปี้พูดแซว

 

“บะ บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ฟางเขินจัดคว้าเอาตุ๊กตาหมีมาตีๆๆป๊อปปี้เหมือนเมื่อก่อน ป๊อปปี้จึงคว้าฟางมากอดแล้วหอมแก้มทำเอาฟางอึ้งหยุดด้วยความเขิน

 

“วิธีนี้ได้ผลเหมือนเดิมจริงๆด้วย”ป๊อปปี้อมยิ้มจึงโดนฟางหยิกไปทีนึง แก้วเห็นก็แอบยิ้ม

 

“เอ่อ นี่ก็ค่ำแล้ว ฟางนอนที่นี่นะเดี๋ยวแก้วจัดห้องให้ ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวแก้วไปช่วยป้าอรเตรียมข้าวเย็นก่อน”แก้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้ที่กอดฟางอยู่ก็เอาจมูกมากดที่หัวไหล่ฟาง

 

“ยะ อย่าทำอะไรนะคุณภานุ”ฟางดิ้น

 

“ยังจะเรียกคุณภานุอีกหรอ ในเมื่อเรามีอะ”ป๊อปปี้ยิ้มยั่ว

 

“ห้ามพูดนะ คุณเป็นเจ้านายถ้าใครมาได้ยินเค้าจะมองคุณยังไง ฟางไม่อยากถูกหาว่ายั่วคุณเพื่อได้ทำงานที่นี่หรอกค่ะ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์คืนนั้น ฟางขอให้มันจบ ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะ ว้าย”ฟางร่ายยาวมา ป๊อปปี้โมโหจึงผลักฟางล้มลงกับเตียงทันที ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นคร่อม

 

“นี่คุณภานุ ปล่อยนะเดี๋ยวมีคนมาเห็น”ฟางดิ้นจึงโดนป๊อปปี้ขึงมือไว้ทั้งสองข้างดิ้นไปไหนไม่ได้

 

“จำไม่ได้ไม่พอ ยังจะมาขอให้คำเรื่องที่ทะเลว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะสั่งสอนเมียตัวเองให้คนอื่นเห็นเนี่ย ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”ป๊อปปี้โน้มหน้าลงมาจะจูบ ฟางหลับตาปี๋

 

“อย่านะ คนบ้าๆ”ฟางร้องและดิ้น จึงโดนปีอปปี้จูบปิดปากด้วยความหมั่นไส้

 

เพล้ง

 

 

“เสียงอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ถอนจูบฟางออกแล้วพูดขึ้นก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่างบ้านกับฟาง แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นแก้วเป็นลมล้มอยู่

 

“เกิดอะไรขึ้นคะป้า”ฟางหันไปถามป้าอรทันที

 

“หนูแก้วบอกว่าเหม็นอะไรไม่รู้จะอ้วกค่ะ ป้ารีบไปเอายามาให้ค่ะ ออกมาหนูแก้วก็เป็นแบบนี้เลย”ป้าอรตอบ ป๊อปปี้รีบอุ้มแก้วทันที

 

“ฟางช่วยผมที”ป๊อปปี้บอกก่อนที่จะให้ฟางไปเปิดรถและพาแก้วไปโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

“น้องผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”ป๊อปปี้ถามขึ้นเมื่อหมอออกมา

 

“ยินดีด้วยนะครับ น้องสาวคุณกำลังตั้งครรภ์ได้เดือนนึงแล้ว”หมอยิ้มก่อนจะเดินไป ป๊อปปี้และฟางนิ่งอึ้ง

 

“แก้วท้องหรอ”ป๊อปปี้และฟางหันไปตกใจกว่าเดิมเมื่อเห็นป๊อปปี้หญิงเข็นรถเข็นพาธามไทมา

 

 

 

 

“บอกมานะแก้วว่าเธอท้องกับใคร”ป๊อปปี้เปิดประเด็นถามน้องสาวโดยมีป๊อปปี้หญิงกอดอกจับผิดอยู่ข้างๆ

 

“ใจเย็นก่อนนะคะค่อยๆถามแก้วก็ได้นะคะ ทั้งคู่เลย”ฟางขอร้องสองป๊อปปี้ให้ใจเย็น ก่อนจะหันไปดูแก้วที่น้ำตาไหลเอ่อออกมาโดยมีธามไทปลอบอยู่

 

“แก้วขอโทษทุกคน แก้วขอโทษ”แก้วร้องไห้อยู่เหมือนเดิม

 

“งั้นก็ตอบมาสิจะร้องไห้ทำไม ท้องน่ะก็หาพ่อเด็ก จะได้ให้เค้ารับผิดชอบ เพราะผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้”ป๊อปปี้หญิงแขวะลงถึงธามไทที่ยิ้มเจื่อนๆอยู่

 

“บอกมาเถอะแก้ว จะได้ช่วยกันหาทางออก”ป๊อปปี้ชายช่วยพูด

 

 

ผลัก

 

 

“แก้วเธอเป็นยังไงบ้าง ชั้นโทรไปที่บ้านรู้จากป้าอร เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า”โทโมะเปิดประตูมารีบเข้าไปดูแก้วที่เตียงด้วยความเป็นห่วง ทำเอาป๊อปปี้ทั้งสองถึงกับสงสัย เพราะหลังจากวันที่แก้วเรียนจบ โทโมะก็ตามแก้วติดแจแต่แก้วพยายามหลบโทโมะตลอดเวลา

 

“แกใช่มั้ย”ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นทำเอาทั้งหมดหันไปหาป๊อปปี้

 

“แกใช่มั้ยที่ทำแก้วท้อง”ป๊อปปี้ถามอีกครั้งทำเอาโทโมะตกใจ

 

“แก้วเธอท้องหรอแก้ว เธอท้องจริงๆใช่มั้ยแก้ว ชั้นไม่ได้ฝันใช่มั้ย”โทโมะถามดีใจ

 

ผลัวะ

 

 

“ไม่ใช่ฝันโว่ย”ป๊อปปี้โมโหต่อยหน้าโทโมะไปทีนึง โทโมะค่อยๆลุกขึ้นมา

 

“แกทำน้องชั้นท้องแกต้องรับผิดชอบ”ป๊อปปี้ขู่

 

“ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ”แก้วที่เงียบมานานโพล่งขึ้น

 

“ทำไมล่ะแก้ว”ป๊อปปี้ตกใจ

 

“เด็กไม่ได้เกิดมาจากความรัก มันแค่อารมณ์ชั่ววูบของพ่อแม่ แก้วจะเอาเด็กออก”แก้วพูด

 

เพียะ

 

 

หน้าแก้วหันไปตามแรงตบ ทุกคนในห้องอึ้ง

 

“พูดมาได้ว่าเกิดมาเพราะความสนุก ละชีวิตที่เกิดมาล่ะ เค้าจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าแม่ไม่เคยต้องการเค้า เธอจะรู้มั้ยคนที่เค้าอยากมีลูกแต่เค้ากลับเสียลูกไปเค้าเสียใจแค่ไหนที่รู้ว่าลูกไม่อยู่กับเค้าแล้ว แต่เธอกำลังจะมีลูกกับไม่ต้องการ จิตใจเธอทำด้วยอะไรห้ะแก้ว”ป๊อปปี้หญิงที่ตบแก้วเสร็จก็ร้องไห้ออกมา ว่าแก้ว ก่อนจะวิ่งออกไป แก้วนิ่งก่อนจะวิ่งออกไปอีกทาง โทโมะและธามไทรีบวิ่งไปทันที

 

 

 

“เดี๋ยวสิป๊อปปี้”ธามไทกะเผลกตัวเองมาจนทันป๊อปปี้ เขาจับเธอหันมาเช็ดน้ำตาให้ป๊อปปี้อย่างอ่นโยน

 

“ให้อภัยผมได้มั้ย ให้ได้เริ่มใหม่ได้มั้ย”ธามไทขอร้องป๊อปปี้

 

“ฮือๆ”ป๊อปปี้กอดธามไทแน่น

 

“ส่วนลูกน่ะ คราวนี้คุณเตรียมตั้งทีมฟุตบอลได้เลยนะที่รัก”ธามไทกระซิบข้างหูแซว

“คนบ้า ลามก”ป๊อปปี้หญิงตีแขนธามไทเบาๆก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มแน่น แทนคำว่าให้อภัยเขาแล้ว

 

 

 

 

“ปล่อย”แก้วตกใจเมื่อวิ่งมาแล้วจู่ๆโทโมะก็รวบมากอดแน่น

 

“อย่าไปไหนได้มั้ย ให้โมะได้รับผิดชอบแก้ว ดูแลลูกของเรา”โทโมะกอดขอร้องแก้ว

 

“งั้นแก้วขอถาม โมะรักแก้วมั้ย”แก้วถามขึ้น

 

“เอ่อ คือ”โทโมะเองก็สับสนตอบตัวเองไม่ได้

 

“หึ โมะก็ตอบไม่ได้สินะ พอเถอะโมะ แก้วไม่อยากแย่งแฟนเพื่อน แก้วไม่อยากได้โมะมาโดยที่ไม่มีความรัก ลูกน่ะ แก้วดูแลเองได้ ไปซะเถอะแก้วไม่ต้องการโมะ”แก้วสลัดมือโทโมะออกอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้โทโมะยืนอึ้งก่อนจะน้ำตาไหลออกมาช้าๆตรงนั้น

 

 

 

ขอโทษน้าที่หายไป ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย  อย่าลืมดูแลตัวเองน้า ไม่งั้นต้องเข้า รพ เหมือนเราแน่ๆ5555 อย่าหายไปน้าเรากลับมาแล้ววววว