เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

 

“เอ้าๆ อุ้ยอ้ายๆเดินเข้าอย่างกับหมีแพนด้า”เฟย์ร้องแซวเพื่อนแก้วเมื่อเดินอยู่ในชุดคลุมท้องเข้ามาที่บ้านตัวเองหรือเรียกง่ายๆว่าเรือนหอของเฟย์และเขื่อนอย่างยากลำบาก

 

“แหมๆ ไม่ท้องให้มันรู้ไปนะยัยเฟย์”แก้วย้อนกลับก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่โซฟาพักเหนื่อย เฟย์มองเพื่อนสาวแล้วยิ่งสงสาร

 

“แกคิดดีละหรอที่จะไม่โทโมะรับผิดชอบลูกในท้องของแกอ่ะแก้ว อย่าลืมนะ เด็กมันลืมตาดูโลกมาอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเนี่ย มันก็ต้องการพ่อนะแก้ว”เฟย์เริ่มพูดหว่านล้อมให้แก้วใจอ่อนยอมรับโทโมะ

 

“นี่เขื่อนมันขอให้แกพูดเรื่องนี้ใช่ม้ะ”แก้วพูดดักคอ

 

“เปล่า เขื่อนเค้าก็บอกชั้นตลอดล่ะเรื่องแกกับโทโมะ แต่เนี่ยความรู้สึกของชั้นเอง ที่อยากให้แกยอมรับโทโมะ ไม่ใช่เพื่อใครนะแก้ว แต่เพื่อลูก”เฟย์พูดเตือนสติ

 

“แต่โทโมะกับแพทเค้าคบกันอยู่นะ”แก้วแย้ง

 

“จะแพทอะไรอีก หลังๆมายัยนั่นชั้นก็ไม่เห็นจะไปไหนมาไหนกับโทโมะเลย เผลอๆเลิกกันรึเปล่าไม่รู้”เฟย์สันนิษฐาน

 

“ถึงยังไงก็เหอะ แต่โทโมะไม่ได้รักชั้น ที่เค้าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”แก้วเถียง

 

“ละแกรักโทโมะรึเปล่าล่ะ”คำถามของเฟย์ทำให้แก้วนิ่งเงียบไม่ตอบ

 

“แสดงว่าแกรักมัน ทำไมล่ะแก้ว แกจะให้อภัยยอมรับคนที่แกรักให้รับผิดชอบแกแค่นี้มันจะยากตรงไหน”เฟย์พูด

 

“ได้แต่ตัวมารับผิดชอบแต่ไม่ได้ใจ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”แก้วบอก

 

“ใครว่าไม่รัก”จู่ๆก็มีเสียงของโทโมะเอ่ยขึ้น ทำให้แก้วและเฟย์หันไป โทโมะที่เดินออกมาจากครัวกับเขื่อนพูดขึ้นสบตากับแก้ว แต่แก้วเบือนหน้าหนี

 

“อย่ามาโกหกหน่อยเลยโทโมะ แก้วไม่เชื่อ”แก้วพูดก่อนจะปาหมอนใส่หน้าแล้วรีบลุกหนี แต่ต้องสะดุดขาตัวเองเวจะล้ม โทโมะเห็นรีบมาประคองแก้วไว้ทันที

 

“ท้องอยู่ก็เห็นๆกันอยู่ยังจะเดินไม่ระวังอีก ระวังหน่อยสิ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวละนะ”โทโมะพูดดุแก้วแต่แฝงน้ำเสียงเป็นห่วงแก้วจากใจ จนแก้วสัมผัสถึงมันได้

 

“ชั้นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยยืนได้แล้ว ปล่อยซักทีสิ ชั้นจะกลับ ว้าย”แก้วพูด แต่ต้องร้องตกใจเมื่อโทโมะอุ้มแก้วที่ท้องอยู่ขึ้น

 

“เขื่อน เฟย์ ชั้นขอตัวเอาเมียกับลูกชั้นกลับไปก่อนนะ ไว้วันหลังชั้นจะมาหาพวกแกใหม่”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วออกจากบ้านของเขื่อนมาขึ้นรถทันที

 

“ปล่อยนะอีตาบ้า ใครเมียนาย ชั้นกลับเองได้”แก้วร้องโวยวายเป็นเด็กดื้อ

 

“กลับเอง ขึ้นแท็กซี่อย่างทุกครั้งน่ะหรอ รู้ตัวรึเปล่ามันอันตราย ทำอะไรไม่คิด”โทโมะเผลอตะคอกใส่แก้วหลังจากวางเธอลง จู่ๆ น้ำตาใสๆก็ไหลลงจากจากตาของแก้วเรื่อยๆ ทำเอาโทโมะอึ้ง

 

“ใช่สิ ชั้นมันแย่ เป็นแม่ที่ไม่ดี ทำอะไรไม่เคยคิดถึงลูก ทั้งซุ่มซ่ามขี้ลืมขี้น้อยใจ ทำอะไรไปก็ใช้อารมณ์ ฮืออ”แก้วร้องให้ใหญ่ โทโมะตกใจรีบเข้าไปกอดปลอบแก้วทันที

 

“เอ่อ แก้ว ชั้นไม่ได้ตั้งใจตะคอกใส่เธอนะ ไม่เอานะคนดี อย่าร้อง เดี๋ยวลูกก็ร้องตามแม่ไปอีกคนหรอก อย่าร้องเลยนะแก้วโมะขอร้อง”โทโมะกอดปลอบแก้วแล้วจูบที่หน้าผากเพื่อให้เธอหยุดก่อนจะลูบหัวยัยขี้แยเบาๆ

 

“เดี๋ยวชั้นไปส่งบ้านนะ ไม่ร้องนะคนดี”โทโมะบอกก่อนจะเปิดประตูรถให้แก้วนั่งแล้วเขาค่อยขับรถออกไป ตลอดระยะทางที่กลับบ้านแก้วเอาแต่นิ่งเงียบทำให้โทโมะรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย

 

 

 

“อีกสามเดือนสินะที่เธอจะคลอด”โทโมะเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน

 

“อืม พี่ป๊อปเป็นคนจัดการ แต่เธอล่ะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับแพทหรอ”แก้วตอบก็จะเปลี่ยนเรื่องคุย

 

“อืม เวลาโทรไปชวนแพทแพทชอบบอกว่าไม่สบายไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่าละเธอล่ะ ช่วงนี้ไปช่วยงานป๊อปปี้ที่บริษัทเนี่ย อย่าโหมงานมากสิ เดี๋ยวมันกระกระเทือนถึงลูกนะ”โทโมะตอบและพยายามวกเข้าเรื่องของแก้วอีกครั้ง

 

“เถอะน่า ชั้นดูแลตัวเองได้น่า นายไม่ต้องมายุ่ง”แก้วตอบปัดๆ

 

 

เอี้ยด

 

 

“ทำไมล่ะแก้ว เพียงแค่ชั้นอยากดูเธอกับลูกเนี่ยเธอจะให้โอกาสชั้นไม่ได้หรอ”โทโมะเบรกรถดังลั่น ก่อนจะหันมาตัดพ้อใส่แก้ว

 

“งั้นชั้นจะถามคำถามนายเหมือนเดิม นายรักชั้นมั้ย หรือที่ทำแค่รับผิดชอบเรื่องลูก”แก้วถาม

 

“ใช่ ชั้นยอมรับ ที่ชั้นอยากรับผิดชอบเพราะชั้นรู้สึกผิดต่อเธอและไหนจะลูกที่กำลังเกิดมาอีก”โทโมะพูด

 

“งั้นก็ไม่ต้องรู้สึกผิด ชั้นดูแลตัวเองได้ เลิกมาตอแยชั้นซักที”แก้วพูดจบก็เดินลงรถไป โทโมะเห็นก็รีบลงไปตามก่อนจะรวบกอดแก้วจากด้านหลัง

 

“แต่เธอรู้มั้ย ตลอดเวลาที่ชั้นขอให้เธอให้อภัย ให้เธอยอมรับชั้น มันมีความรู้สึกนึงที่ชั้นก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ความรู้สึกเป็นห่วงเธอ ว่าเธอจะแพ้ท้องมากแค่ไหน ความรู้สึกห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรมั้ยที่ต้องอยู่คนเดียว ทำอะไรเองคนเดียว ความรู้สึกกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปเวลาเธออวดเก่งไปไหนคนเดียว ความรู้สึกที่ชั้นอยากดูแล อยากปกป้องเธอ ชั้นไม่รู้ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร ที่เกิดขึ้นกับตัวชั้น ชั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับหลายคืนเพราะคิดถึงเอนะแก้ว”โทโมะเริ่มพูดออกมา และจู่ๆแก้วก็สัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆของเขาที่ฝังหน้ามาหับหัวไหล่ของเธอเธอ แก้วอึ้ง ความรู้สึกนั้นของโทโมะ ความรู้สึกที่แก้วก็รู้อยู่แก่ใจดีว่ามันคืออะไร

 

“โทโมะ ปล่อยเถอะ แก้วอยากกลับบ้าน”แก้วพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน โทโมะหันมาสบตาแก้วอย่างน้อยใจก่อนจะยอมปล่อยโดยดี แล้วไปขึ้นรถ เมื่อถึงบ้านของแก้วแล้วแก้วเปิดประตูรถลงจู่ๆเธอก็ล้มลงโทโมะตกใจ พบว่าขาของแก้วเป็นตะคริว โทโมะจึงอุ้มแก้วไปที่โซฟาบ้านทันที

 

“เดี๋ยวชั้นนวดให้นะแก้ว”โทโมะบอกก่อนจะค่อยๆเอามือมาประคองเท้าแก้วไว้ที่ตักตัวเองก่อนบรรจงนวดเท้าให้แก้วอย่างเบามือ แก้วมองการกระทำของโทโมะแล้วนิ่ง

 

“อย่าเดินเยอะสิ ถ้าเธอไม่ไหวจริงๆเธอก็พักอยู่ที่บ้านนี่ล่ะอย่าเดินเยอะนะ เดี๋ยวชนโน่นชนนี่อีก”พอแก้วค่อยยังชั่วแล้วกำลังจะลุก แก้วโดนโทโมะสั่งให้นั่งลงกับที่ โทโมะหายเข้าไปล้างมือที่ครัวซักพักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาพร้อมถ้วยข้ามต้มทรงเครื่องร้อนๆ

 

“คนท้องน่ะ กินอาหารอ่อนๆนะจะได้เป็นผลดีกับลูกในท้อง ส่วนนี่ผลไม้นะทานหลังทานข้าว มานี่ชั้นป้อน”โทโมะบอกก่อนจะเอาถ้วยมาเป่าข้าวต้มในชามเพื่อให้เย็นลงเพราะเห็นท่าทางอุ้ยอ้ายของแก้วจึงตัดสินใจป้อนข้าวแก้ว ทำให้แก้วหน้าแดงและยอมกินข้าวจนหมดชาม จากนั้นโทโมะพาแก้วขึ้นไปบนบ้านและตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที

 

“นะ นายจะทำอะไรน่ะ”แก้วไม่ไว้ใจเมื่อเห็นโทโมะนั่งผสมน้ำให้อุ่น

 

“ก็ผสมน้ำให้เธออาบ มานี่เลย ไหนๆก็ไหนๆละ วันนี้ชั้นขอดูแลเธอ1วันจนว่าป๊อปปี้จะกลับบ้านโอเค๊ ห้ามปฎิเสธด้วย”เมื่อเห็นสายตาดุของโทโมะทำให้แก้วเถียงไม่ออกจึงยอมให้โทโมะทำงานต่อไป

 

“เดี๋ยวเธอถอดเสื้อแล้วลงไปที่อ่างน้ำนะ น้ำอุ่นกำลังดีเลย”โทโมะพูดแล้วหันไปเตรียมเสื้อผ้าใหม่ โดยไม่มองแก้วถอดเสื้อผ้าเลย เมื่อแก้วลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้ว

 

“เดี๋ยวชั้นถูหลังให้นะ คนท้องทำอะไรไม่ถนัดหรอก”โทโมะบอกก่อนถูหลังให้แก้วอย่างเบามือ จากนั้นก็ถูสบู่ให้ฟางอย่างเบามือ

 

“เดี๋ยวชั้นนวดให้นะ”ซักพักโทโมะก็นวดให้แก้วเพื่อให้แก้วผ่อนคลาย

 

“ป่ะ ขึ้นจากขึ้นได้แล้วเดี๋ยวก็ปอดบวมหรอก”โทโมะบอกก่อนจะหันไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัวแก้ว จัดแจงใส่เสื้อผ้าให้แก้ว ก่อนจะนั่งเปิดไดร์เป่าผมเป่าผมให้แก้วไปเรื่อยๆ จนผมแห้งจากนั้นโทโมะก็หายลงไปข้างล่าง กลับขึ้นมาพร้อมกับนมหนึ่งแก้ว โทโมะเดินไปที่เตียงนอนช้าๆ

 

“ดื่มนมและนอนป่ะแก้ว พักผ่อนเยอะๆ”โทโมะยื่นนมให้แก้วที่นอนตรงเตียงนอน แก้วรับมันมา

 

“นี่นายจะเลี้ยงให้ชั้นอ้วนเป็นหมูเลยใช่ม้ะ”แก้วถามก่อนจะดื่มนมจนหมดแก้ว ทำให้โทโมะเอ็นดูแล้วลูบหัวเบา ก่อนจะดันตัวแก้วให้นอนลงแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะนั่งข้างๆเตียงลูบหัวแก้วเบามือ แก้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะหลับตาลง เมื่อโทโมะลงเอาแก้วไปเก็บก็มานั่งข้างๆเตียงแก้วอีกครั้ง

 

“เมื่อไหร่เธอจะยอมรับชั้นซักทีแก้ว ยิ่งเธอใจแข็งมากเท่าไหร่ชั้นยิ่งห่วงรู้มั้ย พ่อฝากหนูดูแลแม่แทนพ่อด้วยนะครับ ฝันดีนะครับคุณแม่”โทโมะพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มแก้วอย่างทะนุถนอม จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง แก้วลืมตามตื่นมามองบานประตูที่โทโมะปิดเมื่อกี้แล้วนั่งมองนิ่ง ก่อนจะลูบท้องอย่างเบามือ

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ นี่มันปาไป5ทุ่มแล้วหรอเนี่ย คุณป๊อปยังทำงานไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย”ฟางตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาพบว่าดึกมากแล้วแต่ทำไมคุณป๊อปถึงทำงานยังไม่เสร็จอีกนะ โอ๊ย แล้วทำไมเธอต้องมารอเค้าทำงานให้เสร็จด้วยล่ะเนี่ย ว่าแล้วฟางก็ลุกไปชงกาแฟให้กับป๊อปปี้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

‘หึ ว่าแล้ว โหมงานหนักแบบนี้ได้หลับเป็นตายตลอด”ฟางเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าป๊อปปี้หลับคาโต๊ะเขียนแบบที่จะส่งลูกค้า เธอเห็นแล้วนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้ปั่นโปรเจคส่งอาจารย์สมัยเรียน เหมือนกันไม่มีผิด

 

“แอร์เย็นขนาดนี้นี่จะเป็นหมีขั้วโลกเลยใช่มั้ยเนี่ย”ฟางเดินบ่นไปลูบแขนตัวเองไปก่อนจะเดินไปปรับแอร์ แม้จะรู้ว่าป๊อปปี้เป็นคนขี้ร้อนเท่าไหร่ก็ตามเถอะแต่นี่เย็นเกินไปละ เดี๋ยวตัวเองจะเป็นหวัดเอาซะเปล่าๆ ว่าแล้วฟางเดินไปเอาเสื้อสูทของป๊อปปี้มาคลุมให้ป๊อปปี้ที่ฟุบหลับทันที

 

 

หมับ

 

 

“ดึกๆดื่นๆแล้วทำไมคุณถึงยังไม่กลับครับคุณเลขา”ป๊อปปี้คว้าแขนฟางมาจับก่อนจะลืมตาตื่น ทำเอาฟางอึ้งทันที นี่เขาแกล้งหลับหรอกหรอ

 

“เอ่อ ก็ฟางเห็นเจ้านายทำงานจนดึกดื่นแบบนี้เดี๋ยวเจ้านายเป็นอะไรไปขึ้นมาจะแย่นะคะ”ฟางตอบแต่ไม่สบตามองป๊อปปี้ที่มองเธออยู่เลย

 

“อ่อ ห่วงผมหรอ”ป๊อปปี้ถามยั่วๆ

 

“เอ่อ ก็เป็นเจ้านายยังไงลูกน้องก็ต้องห่วงนิคะ”ฟางตอบแต่ไม่สบตา จึงโดนป๊อปปี้รวบตัวไปนั่งที่ตักเขาเองทันที

 

“ว้าย ทำอะไรน่ะคุณ”ฟางร้อง แต่โดนป๊อปปี้หอมแก้มไปฟอดนึง

 

“ละถ้าเราไม่เป็นเจ้านายกับเลขากัน เราเป็นแค่คุณป๊อปปากร้ายที่ชอบแกล้งยัยกาฝากตั้งแต่เด็กจนโต เธอยังจะห่วงชั้นแบบเจ้านายและลูกน้องยู่มั้ย ฟาง”ป๊อปปี้กอดฟางที่นั่งที่ตักของเขาอยู่แล้วพูดขึ้น

 

“คะ คุณพูดอะไรของคุณ ดึกแล้วเลอะเทอะ”ฟางบอกก่อนจะโดนป๊อปปี้หอมแก้มอีกข้างนึง

 

“ชั้นได้ยินหมดละนะวันก่อนที่งานเลี้ยงน่ะ ฟางเธอจำทุกอย่างได้แล้วทำไมไม่บอกชั้น”ป๊อปปี้ตัดพ้อ

 

“จำอะไร ฟางจำอะไรได้ เปล่านะ”ฟางยังคงโกหก จนป๊อปปี้เริ่มคุมอารมณ์ใจร้อนไว้ไม่อยู่

 

“อย่ามาโกหก ยัยกาฝากเธอปิดบังอะไรชั้นอยู่”ป๊อปปี้เผลอตะคอกใส่ฟาง ทำเอาฟางสะดุ้งรีบลุกหนี แต่ป๊อปปี้คว้าตัวทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปที่โซฟาในห้องทำงานทันที

 

“ปล่อยค่ะ”ฟางดิ้น ป๊อปปี้เห็นแบบนั้นก็รีบขึงตัวฟางไม่ให้ไปไหนเพื่อแกล้งยัยตัวแสบของเขา

 

“ตอบชั้นมาก่อนสิยัยกาฝากว่าเธอโกหกว่าจำไม่ได้ไปเพื่ออะไร ไม่งั้นชั้นจะจูบเธอนะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะโน้มหน้าเข้าหาฟางรีบเบือนหน้าหนี

 

“อ๊ายย คุณป๊อปไม่เอาไม่แกล้งฟางแบบนี้สิ ไม่เอาน้า”ฟางร้องก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

“อะไรนะเรียกชั้นคุณป๊อป แล้วไม่เรียกคุณภานุละหรอ”ป๊อปปี้ทักขึ้น ทำเอาฟางชะงักเสียรู้ป๊อปปี้ที่โดนเค้าหลอกจึงผลักป๊อปปี้ออกจากตัวแล้วทุบป๊อปปี้

 

“โอ๊ย เจ็บนะยัยกาฝาก ทุบมาได้แต่เด็กจนโต”ป๊อปปี้ร้อง

 

“คุณอย่าทำแบบนี้สิ”ฟางงอแง

 

“แล้วเธอจะบอกชั้นมั้ยล่ะถ้าชั้นไม่ทำแบบนี้”ป๊อปปี้พูด

 

“เรื่องของฟางเถอะค่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้ฟางไม่รู้จะบอกคุณยังไงกับเรื่องของฟางดี”ฟางนั่งถอนหายใจออกมาเหนื่อยอ่อน

 

 

“แล้วถ้าไม่บอกชั้นจะปกป้องเธอได้ยังไงล่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางหันขวับไปอย่างไม่เชื่อสายตา

 

“ชั้นเคยดีแต่ทำร้ายเธอมาตลอด จนเธอหายไปมันทำชั้นรู้ว่าชั้นหลอกตัวเองมาตลอด พอเธอแท้งเธอรู้มั้ยว่าชั้นแทบให้อภัยตัวเองไม่ได้เลยที่มัวแต่ปากแข็ง ฟางชั้นแค่อยากแก้ตัว ชั้นอยากดูแลอยากปกป้องเธอไม่ให้ใครทำร้ายเธออีกแล้วเชื่อชั้นเถอะนะฟาง”ป๊อปปี้สารภาพความในใจมาจนหมดก่อนจะกอดฟางเอาไว้ ซักพักฟางก็ถอนกอดจากป๊อปปี้มาจูบที่หน้าผากชายหนุ่มเบาๆ

 

“ฟางเองก็ไม่จากคุณไปไหนอีกแล้วค่ะคุณป๊อป”ฟางยิ้มป๊อปปี้ดีใจกอดฟางแน่นกว่าเดิมก่อนจะหอมแก้มฟางหลายๆรอบจนฟางบอกให้พอ

 

 

 

“ค่ะพี่โทโมะไม่เป็นไรค่ะแพทถึงคอนโดแล้วค่ะ เอ่อ ช่วงนี้แพทเวียนหัวน่ะค่ะไว้แพทหายเราค่อยเจอกันนะคะ”แพทวางสายจากโทโมะแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างระมัดระวังท้องของเธอเพราะหลังจากคืนนั้นที่กวินทำร้ายเธออีกครั้ง แพทก็หนีมาอยู่คอนโดตัวเองเลย

 

 

ปัง

 

 

“เข้ามาทำไม ออกไปนะ”แพทร้องตกใจเมื่อกวินเดินเข้ามาในห้องก่อนที่แพทจะปิดประตู

 

“ไม่ เธอท้องใช่มั้ยแพทบอกชั้นมานะ”กวินกระชากร่างแพทมาเขย่า

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ ใครท้องนายอย่ามามั่ว”แพทปฎิเสธ

 

“ละที่ตรวจครรภ์ในกระเป๋าเธอที่ชั้นเอามาในคืนนั้นล่ะ หมายความว่าไง”กวินชูที่ตรวจครรภ์ขึ้นทำเอาแพทช๊อค

 

“นายมั่ว นี่ไม่ใช่ลูกของนายเค้าเป็นลูกพี่โทโมะ”แพทยังโกหกจึงโดนกวินจูบสั่งสอนไปทีนึง

 

“เอเองก็รู้อยู่แก่ใจดีไม่ใช่หรอว่าคนแรกของเธอคือใคร ละตลอดเวลาที่ผ่านมาเอนอนกับใครมาตลอด ถ้าไม่ใช่ชั้นคนเดียว มันจะเป็นลูกโทโมะได้ไงห้ะ”กวินโมโหตะคอกแคท

 

“แกท้องหรอแพท”เสียงของแคทที่ประตูที่เปิดอ้าออกทำเอากวินและแพทหันไปทางประตูอย่างตกใจ

 

ตอนนี้ขอเน้นโทโมะกะแก้วหน่อยน้าา อย่าลืมเม้นกับโหวตให้เราเยอะๆน้าาาาา