LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะหยุดนิ่ง

 

 

‘ถ้าเราเข้าไปเขาจะยิ่งโมโหมั้ยนะ เราเพิ่งไล่เขาไปเองนะ  เฮ้ออ ทำไมอยู่ๆก็กลัวว่าเค้าจะเกลียดเรานะ’

 

 

 

แอ๊ดดดดดดด

 

 

ขาเล็กย่างก้าวเข้าไปภายในห้องช้าๆ ก็พบกับร่างสูงนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าของเขาเหลือบมอง

คนที่เข้ามาก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

 

 

“มาทำไม?”  เค้าโกรธจริงๆด้วยย ออกไปตอนนี้ยังทันมั้ยนะ

 

 

“ป๊อป!! ทำไมไม่กินข้าว หัดดูแลตัวเองซะบ้างสิ ซูบลงไปเยอะเลยนะ” ร่างบางเดินไปหยุดตรง

หน้าเขาแล้วย่อตัวลงนั่ง  มือเล็กเลื่อนขึ้นมาจับมือของเขาก่อนจะเลื่อนไปลูบใบหน้าซีดเซียวนั่น

 

 

“ฟางยังไม่ได้ตอบคำถามป๊อปเลยนะ”

 

 

“ฟางรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ทำไมป๊อปต้องทำตัวแบบนี้ ทำไปทำไมกัน”

 

 

“ป๊อปไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ป๊อปไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ไม่มีใครต้องการป๊อปหรอก แม้แต่ฟาง

ป๊อปไม่น่าเกิดมาด้วยซ้ำ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่อาย

 

 

“อย่าคิดแบบนั้น  ป๊อปไม่รู้หรอว่าฟาง…” มือเล็กเลื่อนขึ้นมาปาดน้ำตาให้เค้า พร้อมกับร้องไห้ไป

ด้วย

 

 

“ฟางจำที่ป๊อปเคยบอกได้ไหมว่า…ป๊อปรักฟาง  ป๊อปพูดจากใจนะ ฟางจะยังไล่ป๊อปไปอีกมั้ย

ตอบมาเถอะนะ เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ป๊อปจะถาม”

 

 

“ฮึก  ขอโทษ  ขอโทษที่ดีแต่ทำร้าย ฮึก ฮืออ” ฉันไม่รู้ว่าควรพูดยังไง มันจุกที่ใจฉันจริงๆ ฉัน

ไม่เคยรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อนฉันทำให้เค้าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ทั้งๆที่ฉันก็ต้องการเค้ายิ่งกว่าใคร

ทั้งนั้น

 

 

“”ร้องทำไม คนที่ร้องน่าจะเป็นป๊อปมากกว่านะ ดูซิหน้าตาดูไม่ได้เลย” ป๊อปปี้ปาดน้ำตาให้กับ

เธอพร้อมจ้องมองใบหน้าหวานและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

 

 

“ฮึก  ต่อไป ป๊อป…จะไม่ตัวคนเดียว…ฟางจะอยู่กับป๊อปนะ” ฉันต้องทำให้เรามีความสุขให้ได้

ต่อให้เรื่องราวที่ผ่านมาจะโหดร้ายเพียงใด ฉันก็ยังคงขาดเขาไปไม่ได้

 

 

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” ป๊อปปี้พูดแล้วดึงร่างบางเข้ามากอดด้วยความดีใจ

 

 

“ป๊อปเคยคิดที่จะตายแล้วหลังจากที่รู้เรื่องปู่ และป๊อปก็ยังคงเสียใจเรื่องฟาง แต่พอจะทำมันก็ทำ

ไม่ได้ เพราะป๊อปยังอยากเห็นใบหน้า และรอยยิ้ม ของคนที่ป๊อปรัก..” ป๊อปปี้พูดพลางช้อน

ใบหน้าหวานเข้ามาประทับริมฝีปากกับเธออย่างโหยหา

 

ทั้งสองบดขยี้ริมฝีปากใส่กันอย่างดูดดื่ม มือกร้านเริ่มเลื่อนและไล้ลงมาตามร่างกายของร่างบาง

ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมของเธอ…

 

 

‘มะ ไม่สิ เรายังลืมเรื่องนึงที่ควรทำ’ มือเล็กเมื่อได้สติก็ผลักอกเขาออกเบาๆ ป๊อปปี้ถอนจูบออกมา

พร้อมกับคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

 

 

“ป๊อปต้องกินข้าวก่อน!!”

 

 

“ไม่กิน จะกินฟาง!!” ป๊อปปี้พูดหน้าตาเฉย

 

 

“ไม่ได้ต้องกิน จำไว้กฎของการอยู่ร่วมกับฟางต้องทำตามที่ฟางบอกทุกอย่าง!!”

 

 

 “ห๊ะ ฟางว่าไงนะ ป๊อปเนี่ยนะต้องยอมทำตามฟาง” ป๊อปปี้จ้องมองคนครงหน้าอย่างตกใจก่อนจะ

พยายามกลั้นหัวเราะ

 

 

“จะ ทำ หรือ ไม่ ทำ” ฉันเน้นเสียงทีละคำ เอาสิเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน

 

 

“นะ นี่ ไม่มากเกินไปหรอ ทำตามทุกอย่างหน่ะ”

 

 

“งั้นฟางก็ต้องขอโทษด้วยนะ เราคงไปกันไม่ได้หรอก” ฉันพูดแล้วลุกขึ้นหันหลังไป  หึๆ เจอ

ไม้ตายเข้าไปจะว่าไงค่ะคุณชายป๊อปปี้

 

 

“เฮ้ยย!! อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ยห๊ะ บอกดีๆสิ ป๊อปไม่ดื้อหรอก ^^”

 

 

“หึ ต้องให้ใช้ไม้แข็ง จำไว้ห้ามขัดใจ ห้ามเถียง ห้ามบ่น”

 

 

“ไม่มีปัญหาครับมาดาม” ไม่พูดเปล่า เขาก้มลงมาหอมแก้มฉันซะฟอดใหญ่ก่อนจะหันมาทำหน้า

ทะเล้นมาให้อีก

 

 

“ป๊อปห้ามหอม!!” พูดจบเค้าก็ทำมันอีกครั้งง  อร๊ายยยไอบ้านี่ เขินนะเฟ้ยยย

 

 

“ฟางจะกินได้ยัง ป๊อปหิวแล้วเนี่ย ถ้ายังป๊อปจะกินฟางแทนแล้วนะ” ร่างสูงพูดแล้วหันมามอง

หน้าเธออย่างตาแก่ลามก

 

 

“ลองดูสิ ไอบ้า เลิกทำหน้าหื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”

 

 

“ไม่ได้หรอก หน้าแบบนี้มีให้ฟางคนเดียวเท่านั้น”

 

 

“ป๊อปปี้  คิดว่าฟางจะยอ….”

 

 

ริมฝีปากบางถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว เขายิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้ม

 

 

“ป๊อปปล่อยนะ ป๊อปปี้กินข้าววก่อนนน” ฉันโวยวายเสียงดัง แต่เจ้าตัวไม่สนสักนิด เขากลับเดิน

ตรงไปตรงเตียงสีเข้มของเขาก่อนจะค่อยๆวางตัวฉันลงอย่างอ่อนโยน แล้วขึ้นมาคล่อมตัวฉันไว้

 

 

“ไม่กินแล้ว…ตอนนี้หิวอย่างอื่นมากกว่า”

 

 

“อย่าปฎิเสธป๊อปเลย…” เขาพูดด้วยหน้าตาเศร้าๆ ใจของฉันสะเทือนอย่างแรงกับคำพูดของเขา

 

 

“ได้มั้ย?”

 

 

“อื้ม จากนี้ไป ฟางจะเป็นของป๊อปคนเดียว”

 

 

เขาโน้มตัวลงมาก้มลงจรดริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ทุกการกระทำของเขาแตกต่างกับครั้งที่เขาเคย

ขืนใจฉัน ครั้งนี้มันอ่อนโยน ฉันแทบจะหลอมละลายไปเป็นคนๆเดียวกับเขาซะแล้ว ฉันรู้สึกดีจน

เผลอร้องออกมาเสียงดังอย่างไม่อายหลายต่อหลายครั้ง เขาดูเหมือนจะชอบใจและยังคงยิ้มทรง

เสน่ห์มาให้ฉันตลอดบทรักของเรา

 

 

“ป๊อปรักฟางนะครับ”

 

 

เสียงของเขาพร่ำบอกรักฉันอยู่หลายครั้ง แม้ฉันจะเจ็บปวดที่เขาทำอยู่แต่ก็ต้องมลายหายไปเมื่อ

มองแววตาที่จริงใจดวงนั้นทำให้ฉันยิ่งอยากจะฟังมัน ตลอดไป…

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

เย้!!!  จบเเล้ววววว  อิอิ