you and me เพื่อนกันตลอดไป

        อนิเมะส่วนใหญ่สร้างจากชีวิตจริง พระเอกมักจะติ๊งต๊องและไร้สาระ ส่วนนางเอกมักจะอ่อนหวานหรือไม่ก็ร้ายจนเกินไป แต่อนิเมะสำหรับผมแล้ว หาเป็นเช่นนั้นไม่ มันค่อนข้างแตกต่างจาก อนิเมะทั่วไป เพราะอะไรน่ะเหรอ อาจเป็นเพราะ ... เจ้าหมอนั่นล่ะมั้ง 

                     ร้านหนังสือ 

เคนตะ // ไอ้เขื่อน รีบๆซื้อแล้วก็กลับกันได้แล้วน่า 

เขื่อน // ..... [ยังคงอ่านหนังสือการ์ตูนต่อไป] 

เคนตะ // นี่ ฟังอยู่หรือป่าว ฉันหิวแล้วนะ [ยืนอยู่หน้าร้านพร้อมกับเอามือกุมที่ท้อง] 

เขื่อน // ใจเย็นหน่อยน่า ฉันกำลังใช้สมาธิอยู่ 

เคนตะ // ทำไมนายไม่ซื้อ แล้วเอาไปอ่านต่อที่บ้านล่ะ ? 

เขื่อน // ถ้าไม่อ่าน ก็ไม่รู้ว่า ซื้อมาแล้วจะคุ้มหรือป่าวน่ะสิ 

เคนตะ // อ้าว ถ้าเกิดนายเล่นอ่านตรงนี้จนหมดเล่ม แล้วนายจะซื้อไปทำไมกันล่ะห่ะ ? 

เขื่อน // นายนี่ไม่รู้อะไร หนังสือการ์ตูนเขามีให้อ่านนะเว้ย ถ้าไม่อ่านก็ไม่รู้เรื่องน่ะสิ

เคนตะ // เอาเถอะ เอาเถอะ ไม่อยากเีถียงกับนายอีกแล้ว [หันหน้ากลับไปอย่างเซงๆ] 

                    บ้านจองเบ 

จองเบ // มาช้าจังเลยนะพวกแก ปล่อยพวกฉันรอตั้งนาน [นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยสีหน้าหงุดหงิด]

เคนตะ // ก็ไอ้เขื่อนน่ะสิ บอกให้มันซื้อแล้วก็รีบมา แต่เล่นอ่านการ์ตูนเป็นชั่วโมง

ป๊อปปี้ // เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว

จองเบ // ว่าแต่ พวกนายมาบ้านฉันเนี่ย มีเรื่องอะไรกันเหรอ ?

เขื่อน // ความจำเสื่อมง่ายจังเลยนะลุงแว่น ก็นายนัดพวกเรามาทำการบ้านไม่ใช่เหรอไง

จองเบ // ไอ้เขื่อน เรื่องความจำเสื่อมน่ะรับได้ แต่มาเรียกชื่อฉันเสียๆหายๆแบบนี้ อยากเป็นศพหรือไงฟะ

ป๊อปปี้ // ใจเย็นหน่อยสิ เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำการบ้านกันพอดี

แก้ว // เออนั่นสิ นายเนี่ย ขี้หงุดหงิดจังเลยนะจองเบ

โทโมะ // ฉันว่า เรามีปัญหาแล้วล่ะ

แก้ว // นายโทโมะ นายเนี่ยปัญหามากจริงๆเลยนะ แล้วคราวนี้ นายลืมอะไรมาอีกล่ะ ?

โทโมะ // ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก แค่ลืมเอาสมุดที่จดการบ้านมาน่ะ [ตอบหน้าตาย]

แก้ว // ว่าไงนะ ! นี่นายดันลืมเอาสมุดพกมายังงั้นเรอะ แล้วฉันจะทำการบ้านยังไงล่ะ ?

โทโมะ // เรียกตำรวจมาเลยไหม

แก้ว // คิดว่าตำรวจเขาจะสืบให้หรือไงย่ะ

จองเบ // งั้นก็ดี ไม่มีสมุดพกแล้ว ทีนี้ พวกนายก็รีบๆกลับบ้านไปซะที ฉันจะได้ไปอาบน้ำ

เคนตะ // ได้ไงล่ะ ไหนๆก็มาแล้ว ขอดูหนังสุดโปรดซะหน่อยดีกว่า [เดินไปเปิดทีวีทันที]

จองเบ // เฮ้ยไอ้ลิง นี่บ้านฉันนะโว้ยยยยยย

แก้ว // ฉันล่ะเบื่อพวกนี่จริงๆ

ป๊อปปี้ // เขื่อน นายอ่านเรื่องอะไรอยู่เหรอ

เขื่อน // น้ำตายัยทอมน่ะ เรื่องนี้นางเอกเป็นทอม ส่วนพระเอกเป็นโรคจิต

แก้ว // ไหนๆขอดูหน่อยดิ [รีบเข้าไปดูหนังสือของเขื่อนอย่างไว]

เขื่อน // เรื่องอะไร นี่มันหนังสือของฉันนะ [รีบดึงหนังสือหนีอย่างเร็ว]

แก้ว // หน๊อยไอ้เขื่อน แค่นี้ ทำเป็นง๊กไปได้ [ทำหน้าบูดใส่]

โทโมะ // นางเอกเป็นทอมยังงั้นเหรอ แล้ว .. ตอนจบเป็นยังไงล่ะ

เขื่อน // นางเอกโดนพระเอกข่มขืน สุดท้ายนางเอกก็แขวนคอตาย

แก้ว // ได้ไงล่ะ แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลยนะ พระเอกต้องเป็นฝ่ายตายสิ [อินสุดๆ]

จองเบ // แบบนั้นก็ดีแล้วนี่ เหมือนกับเธอเลยไง ยัยทอมสิ้นคิด

         เปรี้ยงงงงงง โดนตบหัวอีกแล้ว

จองเบ // เจ็บนะเฮ้ย

แก้ว // อยากปากมากเองทำไมล่ะ

เคนตะ // ถ้านางเอกตาย แล้วพระเอกจะอยู่กับใครล่ะ ? 

เขื่อน // อยู่ในคุกน่ะสิ ถามได้

เคนตะ // เออ จริงด้วยวะ เฮ้ย แต่นางเอกมันแขวนคอตายนะ พระเอกไม่ได้ฆ่าซะหน่อย 

จองเบ // ก็นางเอกมันโดนพระเอกข่มขืนนี่นา ถ้าไม่อยู่ในคุกแล้วจะอยู่ที่ไหนอีกล่ะ

เคนตะ // เป็นงั้นเองเหรอ สงสารพระเอกจังเลยนา

โทโมะ // ทำไมต้องสงสารด้วยล่ะ พระเอกเป็นคนข่มขืนนางเอกนะ ก็แสดงว่าเป็นคนไม่ดีน่ะสิ

เคนตะ // มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะพระเอกรักนางเอก ก็เลยข่มขืนไง

เขื่อน // ถ้างั้น ที่พ่อไอ้จองเบข่มขืนแม่ของมัน ก็แสดงว่า พ่อไอ้จองเบต้องรักแม่มันน่ะสิ

จองเบ // ไอ้-เขื่อน ปากมากแล้วนะเอ็งน่ะ เอามานี่เลย [คว้าหนังสือจากมือของเขื่อนไป]

เขื่อน // เฮ้ยไอ้จองเบเดี๋ยวก่อน [ลุกตามไปเอาหนังสือคืนทันที]

แก้ว // เห้อ ฉันล่ะเหนื่อยกับพวกนี้จริงๆ 

ป๊อปปี้ // แต่ฉันว่า คึกคักหน่อยก็ดีน้า 

เขื่อน // ใจเย็นดิวะไอ้จองเบ เฮ้ย อย่าเผามันน้าเว้ย

จองเบ // ต้นเหตุมันเพราะไอ้นี่ไม่ใช่หรือไงฟระ 

              อนิเมะส่วนใหญ่สร้างจากชีวิตจริง พระเอกมักติ๊งต๊องและไร้สาระ ส่วนนางเอกมักจะอ่อนหวานหรือไม่ก็ร้ายจนเกินไป แต่อนิเมะสำหรับผมแล้ว หาเป็นเช่นนั้นไม่ มันค่อนข้างแตกต่างจากอนิเมะทั่วไป เพราะอะไรน่ะเหรอ อาจเป็นเพราะ .. เจ้าหมอนั่น ไม่สิ พวกนั้นต่างหาก