ตำนานรักเจ้าหญิงแวมไพร์

{ในมุมของบริจิท} -นั่นมองออกไปนอกหน้าต่าง- เฮ้ย~ -คิด- "ฉันเบื่อมาก บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจพ่อเลยจริงๆไม่รู้ทำไมพ่อต้องห้ามฉันไปยุ่งกับพวกมนุษย์ พวกเขาไม่ดีตรงไหนถึงไปยุ่งไม่ได้? ฉันอายุครบ 117 แล้วนะ พ่อเคยสัญญาใว้หนิ ว่าถ้าอายุครบ 117 เมื่อไหร่จะมีความรักได้ แต่ทำไมถึงมีความรักกับมนุษย์ไม่ได้?" เฮ้ย~ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะที่ประตู "บริจิทลูกพ่อ มากินข้าวเย็นลูก" "ค่ะพ่อ" -คิด- "ฉันยังไม่หิวเลย"
-ห้องรับประทานอาหาร- -เอาศอกเท้าโตะ- "ทำไมลูกกินน้อยจังหล่ะ" "วันนี้ไม่ค่อยหิวค่ะพ่อ" "จ่ะๆ" 
ที่ห้องบริจิทก้อคิดต่อ "ฉันอยากออกไปมองโลก อยากรู้ว่าอะไรอยู่ภายนอกวังนี้ ฉันเบื่อเต็มทนละ!" บริจิทก็ได้ไปคุยกับเดฟ "อย่าให้พ่อรู้เด็ดขาดนะ ถ้ารู้แล้วช่วยถ่วงเวลาด้วย ขอบใจ" "อ่าวท่านหญิงๆ รอก่อน กระผม..." เดฟยังพูดไม่จบเธอก็บินออกไปนอกวังแล้วไปสำรวจโลกตามที่ใจฝัน เธอบินไปหมู่บ้านหนึ่ง เธอแปลงร่างกลับมาเป็นร่างเดิม พยายามทำตัวให้เหมือนมนุษย์
{ในมุมของอันโตนีโอ} เธอคนนั้นเป็นใคร เราไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน อาจจะเป็นคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ เราไปต้อนรับคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง
หวัดดีเราอันโตนีโอ เธอหล่ะ / ฉันชื่อบริจิท เธออยู่ในหมู่บ้านนี้หรอ / ใช่แล้ว จะมาดูหน่อยมั้ยหล่ะ / ได้สิ
หลังจากการดูรอบหมู่บ้าน เธอก็ได้รู้ว่ามนุษย์ไม่ได้แย่อะไรอย่างที่พ่อบอกเลย และคนๆนี้ ฉันคิดว่าฉันคงตกหลุมรักเขาแล้วหล่ะ
กำลังข้อมือของบริจิทได้มีแสงสีน้ำเงินออกมา นี่เป็นสัญญาณว่าพ่อรู้เรื่องแล้ว ฉันต้องไปแล้วนะ/ อ่าวเธอจะไปไหน? / หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ
เธอก็วิ่งไปไกลๆจากหมู่บ้านแล้วแปลงร่างบินกลับวัง