รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!

“เอาล่ะครับ มากันครบทุกกลุ่มแล้วใช่ไหมครับ” ป๊อปปี้ส่งเสียงพูดผ่านเครื่องขยายเสียง “ให้ทุกกลุ่มยืนเป็นแถวนะครับ หัวหน้าสีตรวจสอบจำนวนลูกน้องด้วย”

 

“เดี๋ยวให้หัวหน้าสีเนี่ยนำลูกน้องไปยังจุดที่ตั้งเต้นท์นะครับ ตั้งยังไงก็ได้ตามใจชอบ แต่ต้องให้อยู่เป็นกลุ่มนะครับ แล้วอย่าลืมทำรั้วด้วย” จงเบพูด

 

“ใช่ครับ แล้วเดี๋ยวหัวหน้าสีมาเอาธงสีที่ผมด้วยนะ เอาไปผูกไว้ที่เต้นท์ของหัวหน้าเลย” เขื่อนพูดขึ้นบ้าง พร้อมกับชูธงที่อยู่ในมือขึ้น แล้วแต่ละสีก็แยกย้ายกันออกไปตามจุดที่วางไว้

 

“เป็นไรไอ้เคน เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาเหรอไงว่ะ” เขื่อนแซวเพื่อน

 

“ไอ้เขื่อน อารมณ์ไม่ดีอยู่อย่าแซว เดี๋ยวโดนเตะ” เคนตะพูดสีหน้าฉุนๆ

 

“เป็นไรของมันว่ะ อ้าวสาวๆ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ลืมของเหรอ” เขื่อนถามเมื่อเห็นกลุ่มสาวๆสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

 

“ลืมของบ้าอะไรล่ะ ลืมคนต่างหาก-*-” เฟย์พูดขึ้น

 

“ลืมคน ใคร???” ป๊อปปี้ถามอย่างงงๆ

 

“ก็ยัยแก้วอ่ะ สงสัยคงหลับอยู่ในรถแหงๆ ทำไงดีล่ะ” ฟางพูดสีหน้ากังวล

 

“งั้นเราไปตามดีกว่าป่ะ ยัยแก้ววีนใส่ตายแน่ๆเลยพวกเรา” ขนมจีนพูดขึ้นอีกคน

 

“ฉันว่าไม่ต้องตามแล้วล่ะ” จองเบพูดสีหน้านิ่งๆ

 

“อ้าว ทำไมล่ะจองเบ” ขนมจีนถามพร้อมกับมองหน้าแฟนหนุ่มอย่างงงๆ

 

“ก็นู่นน่ะ มีคนพามาแล้ว” จองเบเอ่ยบอกพร้อมกับพยักพเยิดไปข้างหลัง ทั้งหมดหันไปดูจึงเห็นว่าเป็นโทโมะและแก้วที่เดินมาพร้อมกัน

 

“นี่แก้ว เธอกับโทโมะมัวแต่สวีตกันก็เลยมาช้าใช่ม่ะ” ขนมจีนแซวขึ้นเมื่อแก้วและโทโมะเดินมาถึงกลุ่ม

 

“สวีตบ้าอะไรล่ะ พวกเธอนั่นแหละทิ้งฉันได้ยังไง” แก้วพูดอย่างงอนๆ

 

“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ*O*” ฟางพูดพลางทำหน้าอ้อนๆ

 

“ว่าแต่ไอ้โมะ แกรู้ได้ยังไงว่ะว่าแก้วยังไม่ลงจากรถ” ป๊อปปี้หันมาถามเพื่อนอย่างสงสัย

 

“ไม่รู้ดิ มีพรายกระซิบมั้ง” โทโมะตอบพลางยักไหล่

 

“พรายกระซิบหรือว่าเสียงกระซิบจากหัวใจกันแน่วะ” เขื่อนแซว เลยโดนทั้งแก้วและโทโมะหันมามองตาขวาง

 

“ไอ้เขื่อน” โทโมะส่งเสียงเรียกเพื่อนเสียงเข้ม พร้อมจะกระโดดกัดคออีกฝ่ายได้ทุกเวลา

 

“ยังไงก็ขอบใจมากนะโทโมะที่พายัยแก้วมาด้วย ไม่งั้นนะได้นอนเฝ้ารถทั้งคืนแน่” ฟางพูดยิ้มๆ

 

“ไม่เป็นไรหรอก ขนาดเจ้าตัวเขายังไม่คิดจะขอบใจฉันสักคำ” โทโมะแขวะ

 

“เงียบไปเลยนะ ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยสักหน่อย” แก้วโวย

 

“แก้ว!!!” สี่สาวเรียกชื่อเพื่อนเสียงเข้ม ทำเอาคนถูกเรียกถึงกับหน้าเจื่อน

 

“รู้แล้วนา ยังไงก็ขอบใจล่ะกันT^T” แก้วกัดฟันพูด ทำเอาโทโมะถึงกับหัวเราะชอบใจ

 

“ไปตั้งเต้นท์กันเหอะ กลุ่มอื่นเขาจะเสร็จกันหมดแล้วเนี่ย” ป๊อปปี้พูดพลางเดินนำไปยังจุดตั้งเต้นท์

 

“งั้นเดี๋ยวสาวๆแล้วก็ไอ้เคน ไอ้เบ ตั้งเต้นท์กันไปพลางๆก่อนนะ เดี๋ยวพวกฉันจะไปหาไม้มาทำรั้ว” ป๊อปปี้พูด

 

“โอเค” ทั้งหมดรับคำพร้อมกันก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

 

“นี่แก้ว นอนคนเดียวระวังผีหลอกนะ” เฟย์หันมาเย้าเพื่อน เพราะเธอนอนกับฟางผู้เป็นพี่สาว ส่วนจินนี่กับขนมจีนก็นอนด้วยกัน จึงยังเหลือแก้วที่ต้องนอนคนเดียว

 

“สบายมากนา ผีที่ไหนจะกล้าหลอกฉัน” แก้วพูดยิ้มๆ

 

“จ้า แม่คนเก่ง เก่งให้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกันนะจ๊ะ” ฟางพูดพลางสอดสายตาหาไม้เพื่อนำมาตอกเสาเต้นท์

 

“มา เดี๋ยวฉันช่วย” ป๊อปปี้ที่กลับมาจากหาไม้พอดีพูดขึ้น ก่อนจะหยิบไม้ท่อนหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ตอกเสาเต้นท์ทั้งหมดจนเสร็จ

 

“เอ่อ ขอบใจนะที่ช่วย >///<”

 

“อืม ไม่เป็นไร”

 

“อะไรกันน่ะสองคนนั้น มีอะไรในกอไผ่รึเปล่าเนี่ย” ขนมจีนส่งเสียงแซวขึ้น

 

“บ้าเหรอ ไม่มีอะไรสักหน่อย >///<” ฟางตอบ

 

“ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องเขินด้วยล่ะ ดูดิหน้าแดงเลยอ่ะ” จินนี่ร่วมวงแซวด้วยอีกคน

 

“พวกเธอจะอะไรกันนักหนาเนี่ย นายก็ด้วย ทำเสร็จแล้วจะไปไหนก็ไปเลย” ฟางหันมาไล่ป๊อปปี้แก้เขิน

 

“อ้าว! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ อยู่ๆมาไล่กันเฉยเลย-O-” ป๊อปปี้พูดอย่างงงๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี

 

“ฟาง เดี๋ยวฉันขอไปเดินเล่นแถวๆนี้หน่อยนะ เดี๋ยวมา” แก้วหันมาบอกเพื่อน

 

“อืม แต่รีบกลับนะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย” ฟางพูดอย่างเป็นห่วง ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป

 

“ป๊อปปี้ คือ ห้องน้ำอยู่ตรงไหนอ่ะ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” จินนี่หันไปเอ่ยถามป๊อปปี้

 

“อ๋อ เดี๋ยวเธอเดินตรงไปนะ แล้วพอเจอทางแยกก็เลี้ยวขวา ห้องน้ำจะอยู่ทางซ้ายมือ” ป๊อปปี้ตอบ

 

“อืม ขอบใจนะ”

 

“เอ่อ จินนี่ เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนนะ ไปคนเดียวมันอันตราย” เคนตะอาสาขึ้น

 

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยากไปคนเดียว” จินนี่พูดจบก็เดินออกไปคนเดียว

 

“โดนสาวปฏิเสธนิดเดียวถึงกับหน้าม่อยเลยเหรอวะไอ้เคน” เขื่อนพูดอย่างขำๆ

 

“ก็แค่ไม่เข้าใจว่ะ นี่ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้เฉยกับฉันอย่างนี้วะ” เคนตะพูดพร้อมกับนั่งลงอย่างหมดแรง โดยมีเขื่อนนั่งอยู่ข้างๆ

 

“คิดจะจีบน้องฉันน่ะ ต้องใช้ความพยายามกันหน่อยนะเคนตะ” ขนมจีนพูดยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางชายหนุ่ม

 

“บอกเหตุผลได้รึเปล่าล่ะ ว่าทำไมจินนี่ถึงได้เป็นแบบนี้” เคนตะเอ่ยถามอย่างสงสัย

 

“ฉันคิดว่า ยัยจินคงจะกลัวความรักล่ะมั้ง”

 

“กลัวความรักเหรอ?” สองหนุ่ม เคนตะและเขื่อนพูดออกมาพร้อมกัน

 

“ใช่! เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เห็นยัยจินมีแฟนเลยสักคน”

 

“เฟย์ว่านะจีน ยัยจินจะต้องเคยเจอกับผู้ชายอย่างนายเขื่อนแน่ๆเลยถึงได้กลัวความรักน่ะ” เฟย์พูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามสองหนุ่ม

 

“อ้าวเฟย์ แล้วเกี่ยวไรกับเขื่อนล่ะ” เขื่อนโวยขึ้นอย่างงงๆ

 

“ก็นายน่ะเป็นผู้ชายเจ้าชู้ไง ชอบจีบผู้หญิงเล่นไปวันๆ ไม่มีความจริงใจ พอเบื่อก็ทิ้ง ยัยจินคงเห็นว่าผู้ชายคงจะเป็นแบบนายทุกคนล่ะมั้ง ก็เลยไม่อยากเจ็บเพราะถูกทิ้งน่ะ” เฟย์อธิบาย

 

“เดี๋ยว! ขอแก้ตัวก่อน เขื่อนไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้สักหน่อยนะเฟย์” เขื่อนแย้งขึ้นทันทีที่เฟย์พูดจบ

 

“เหรออออออ” ขนมจีน เฟย์ รวมทั้งเคนตะด้วยประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน

 

“ช่าย อย่างฉันน่ะเขาแค่เรียกว่าเสน่ห์แรงเฉยๆ”

 

“จะอ้วก” เฟย์พูดพร้อมกับเบ้หน้า

 

“แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะ จะเดินหน้าต่อ หรือว่าถอยหลังดี”

 

“มั่นใจหน่อยดีว่ะไอ้เคน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเว้ย” เขื่อนพูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ

 

“ใช่ ฉันก็มั่นใจนะว่านายจะสามารถรักษาอาการกลัวความรักของยัยจินได้ สู้ๆนะ” ขนมจีนพูดขึ้นอีกคน

 

“อืม ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด” เคนตะยิ้มรับเมื่อรู้สึกมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น

 

“มานั่งคุยกับแฟนคนอื่นอยู่ได้ กางเต้นท์เสร็จแล้วเหรอพวกแก” จองเบถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงข้างๆแฟนสาว

 

“เสร็จแล้วแหละนา แกนี่ทำเป็นหวงไปได้” เขื่อนพูดเมื่อเห็นท่าทางหวงก้างของเพื่อน

 

“ก็พวกแกไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ โดยเฉพาะแก ไอ้เขื่อน!”  จองเบหันมาชี้หน้าเขื่อน ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนจะยิ้ม

 

“ฉันไม่ไปแย่งแฟนแกหรอกนา พูดมากเดี๋ยวก็แย่งซะเลย ดีมั้ยหนมจีน” เขื่อนพูดพลางหันมาถามขนมจีนอย่างเย้าๆ ซึ่งก็ได้รอยยิ้มขำๆตอบกลับมาจากหญิงสาว

 

“ไอ้เขื่อน! แกอยากตายรึไง เดี๋ยวเหอะ” จองเบพูดพลางชี้หน้าเขื่อนอย่างเอาเรื่อง

 

“ล้อเล่นๆ ตอนนี้หัวใจฉันไม่มีที่ว่างให้ใครแล้วล่ะ เพราะฉันให้เฟย์ไปหมดแล้ว”

 

“จะอ้วก” ทั้งหมดรวมทั้งป๊อปปี้ ฟาง และจินนี่ที่เดินกลับมาพอดีพูดขึ้นพร้อมกัน

 

“นั่นดิ นายนี่พูดอะไรแต่ละคำ เลี่ยนได้ใจตลอดอ่ะ” เฟย์พูดอย่างขำๆ แต่ก็ไม่วายหน้าแดง

 

“นี่ๆ ทุกคนได้ยินมั้ย เมื่อกี้เฟย์บอกว่า เลี่ยนได้ใจตลอด งั้นก็หมายความว่า ใจของเฟย์ก็อยู่ที่ฉันเหมือนกันอ่ะดิ” เขื่อนพูดยิ้มๆ ทำเอาเพื่อนทุกคนถึงกับหัวเราะในความหัวไวของอีกฝ่าย

 

“ไอ้กบ! เงียบไปเลยนะนาย เดี๋ยวฉันเอาเท้ายัดปากซะเลยดีมั้ยเนี่ย” เฟย์พูดอย่างฉุนๆที่ชายหนุ่มมาทำให้เธอถูกเพื่อนๆแซว

 

“โหดอ่ะ แต่ไม่เป็นไร เพราะเขื่อนชอบ” เขื่อนยังคงพูดไม่หยุด แต่ก็ต้องชะงักเพราะโดนเฟย์แยกเขี้ยวใส่

 

“แล้วนี่มีใครเห็นไอ้โมะบ้างมั้ย หายหัวไปตั้งแต่กางเต้นท์เสร็จและ” ป๊อปปี้ถามขึ้น ทุกคนจึงหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะส่ายหัวประมาณว่าไม่เห็น

 

“แต่ฉันเห็น” จินนี่พูดขึ้น เพื่อนๆจึงหันมามองทันที “ตอนที่ฉันเดินไปห้องน้ำน่ะ ฉันเห็นโทโมะเดินไปทางแนวป่า แต่ไม่รู้ว่าไปไหน”

 

“จริงสิ ยัยแก้วก็เดินไปทางนั้นเหมือนกันนี่นา” ฟางอุทานขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้

 

“แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย” ขนมจีนพูดขึ้นอย่างกังวล

 

“รออีกสักพักเถอะ เผื่อพวกนั้นจะกลับมา แต่ถ้าไม่เดี๋ยวเราคงต้องคิดกันอีกที” ป๊อปปี้พูด ใบหน้าฉายแววกังวลไม่แพ้เพื่อนๆ

 

****************************************************************************************

“นี่ฉันเดินออกมาไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” แก้วพูดขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าตนเริ่มจะเดินออกมาไกลจากที่พักมากขึ้นเรื่อยๆ เธอมัวแต่ดื่มด่ำกับความสดชื่นของธรรมชาติรอบๆตัวจนเพลินไปหน่อยเลยเดินพ้นเข้ามาในแนวป่า แล้วนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย หญิงสาวจึงเริ่มมีความกังวลขึ้นมาเพราะกลัวจะหาทางกลับออกไปไม่ได้

 

“นี่มันทางเดิมนี่หน่า หรือว่าเราจะ... หลงป่าเหรอ” หญิงสาวครางเสียงแผ่ว เมื่อเธอตัดสินใจเดินออกไปยังทางที่คิดว่าเป็นทางออก แต่ก็ยังเวียนไปเวียนมาอยู่ที่เดิม หญิงสาวจ้องเป๋งไปที่ต้นไม้ข้างๆตัว ก่อนจะมั่นใจว่าตนเองหลงป่าแล้วแน่ๆ เพราะเธอทำสัญลักษณ์ที่ต้นไม้ไว้ตอนที่เริ่มหาทางออก และตอนนี้มันก็ปรากฏอยู่ที่ต้นไม้ข้างๆตัวเธอ นั่นแสดงว่าเธอยังไม่ได้ไปไหน นอกจากเดินเวียนไปเวียนมาอยู่ที่เก่า

 

“เป๊าะ” เสียงเหมือนใครเหยียบกิ่งไม้หักดังแว่วมาจากเงาของต้นไม้ใหญ่ เรียกให้หญิงสาวหันไปดูด้วยแววตาตื่นตระหนก

 

“ใครน่ะ” หญิงสาวถามออกไปด้วยเสียงที่พยายามจะบังคับให้มั่นคงแต่ก็ยังคงสั่นนิดๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอจึงคว้าท่อนไม้ที่หล่นอยู่ข้างๆตัวแล้วตัดสินใจเดินไปยังต้นไม้ที่คิดว่าเป็นต้นกำเนิดเสียงทันที

 

“อ้าว ไม่เห็นมีใครเลยหนิ คิดมากไปแล้วนะยัยแก้วเอ้ย” แก้วพูดอย่างโล่งอก เมื่อเดินไปดูหลังต้นไม้แล้วไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลยสักตัว หญิงสาวเลยตัดสินใจหันหลังกลับ แต่

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดด>O<”

.

.

.

.

.

หวาๆ แก้วใจกรี๊ดเรื่องอะไรหว่า แล้วใครจะมาช่วยพาแก้วออกไปจากป่าบ้างล่ะเนี่ย เจอกันตอนต่อไปนะคะ