รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!

หลังจากเดินมาได้ชั่วโมงกว่าๆ คณะของเจ้าหน้าที่ป่าไม้และป๊อปปี้ก็ตัดสินใจหยุดพักที่ใกล้ๆน้ำตกขนาดใหญ่ที่อยู่ในป่า เจ้าหน้าที่ได้ตกลงกันว่าจะแยกออกไปเป็นสามกลุ่มเพื่อความสะดวกในการค้นหา เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งหมดจึงเตรียมตัวออกเดินทางอีกครั้ง แต่แล้วก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น

“ว้ายๆๆ ไส้เดือน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ๆป๊อปปี้พักอยู่นัก แล้วก็ชนเข้ากับชายหนุ่มเต็มแรง

“ฟาง!!! นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโกรธจัดเมื่อเห็นว่าคนที่วิ่งชนเขาเป็นใคร

“ป๊อปปี้^^;” หญิงสาวครางเสียงอ่อยเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่ม

“มานี่กับฉันเดี๋ยวนี้เลย” ร่างสูงพูดพร้อมกับลากหญิงสาวออกไปคุยกันสองคน

“โอ้ย! นี่ฉันเจ็บนะป๊อปปี้ ลากฉันมาทำไมเนี่ย” หญิงสาวโวยวาย

“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนถามเธอ นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทุกคนล่ะ”

“ทุกคนก็ยังอยู่ที่เดิมนั่นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วง” หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ยิ่งทำให้อารมณ์โมโหของชายหนุ่มพุ่งสูงขึ้นไปอีก

“งั้นก็หมายความว่าเธอมาที่นี่คนเดียวงั้นเหรอ เธอทำแบบนี้ทำไม รู้รึเปล่าว่ามันอันตรายมากแค่ไหน”

“นายก็รู้ว่ามันอันตราย แล้วทำไมนายถึงต้องมาล่ะ” หญิงสาวย้อนถามบ้าง

“ก็ไอ้โมะกับแก้วเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็ต้องออกมาตามหาสิ ถึงแม้ว่ามันจะอันตรายแค่ไหนก็เถอะ”

“แล้วทีนี้นายรู้รึยังว่าฉันตามนายมาทำไม” หญิงสาวเอ่ยถามหน้านิ่ง ทำเอาชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปเหมือนกันเมื่อเข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูด

“แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะเดินออกไป

“ก็กลับไปค่ายไง ยังไงนายก็ไม่ให้ฉันไปกับนายด้วยอยู่แล้วหนิ” หญิงสาวพูดด้วยความน้อยใจ

“ฉันยังไม่ได้บอกเธอสักคำเลยนะว่าจะไม่ให้เธอไปด้วยน่ะ” ชายหนุ่มพูดขึ้น ทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงัก ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาชายหนุ่มด้วยคิดว่าเธอหูฝาดไป

“หมายความว่า.... นายจะให้ฉันไปกับนายด้วยใช่มั้ย ใช่มั้ยป๊อปปี้” ฟางฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะโผเข้าไปกอดแขนป๊อปปี้ไว้แน่น

“ก็นะ... ถ้าจะให้ย้อนกลับไปส่งเธอที่ค่ายตอนนี้ มีหวังไม่ได้ตามหาสองคนนั้นกันพอดี”

“ขอบใจนะป๊อปปี้ ฉันรักนายที่สุดในโลกเลย” หญิงสาวพูดพลางยิ้มให้ตายิบหยี นี่ถ้าไม่มีความเป็นกุลสตรีมากพอล่ะก็เธอคงกระโดดหอมแก้มนายนี่ไปแล้ว

“นี่ๆๆ อายผีสางเทวดาบ้างก็ได้นะ ผู้หญิงอะไรบอกรักผู้ชายได้ไม่อายปาก” ป๊อปปี้แขวะ ทำเอาหญิงสาวที่กำลังอารมณ์ดีถึงกับหน้ามุ่ย นายนี่ทำไมถึงได้ชอบกัดชอบแขวะเธอนักก็ไม่รู้

“ทีนายล่ะ ผู้ชายอะไรด่าผู้หญิงได้ฉอดๆ ไม่อายปาก” ฟางเถียงกลับบ้างอย่างไม่ยอมแพ้

“เหอะ เรื่องของเธอสิ” ป๊อปปี้พูดพลางยักไหล่อย่างไม่แคร์

“แล้วนี่ไม่คิดจะปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระเลยรึไง” ร่างสูงพูดพลางเลื่อนสายตาลงมองมือของหญิงสาวที่ยังคงกอดแขนเขาไว้แน่น หญิงสาวเห็นดังนั้นก็รีบปล่อยมือออกจากแขนกำยำนั่นทันที

“โทษที ลืมตัวน่ะ”

“นี่.... หรือว่าเธอคิดพิศวาสฉันขึ้นมารึไง” ป๊อปปี้แหย่

“จะบ้าเหรอไง ใครจะไปตาต่ำพิศวาสคนอย่างนายกัน” ฟางเถียงหน้าดำหน้าแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือว่ากำลังเขินคนตัวโตอยู่กันแน่

“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เห็นอุตส่าห์ตามฉันมา ฉันก็นึกว่า...” ชายหนุ่มพูดค้างพร้อมกับทำสีหน้าเจ้าเล่ห์

“บ้า!! หุบปากของนายไปเลยนะ ฉันก็แค่เป็นห่วงเพื่อนฉันต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย”

“แน่ใจเหรอ ฉันก็นึกว่าเธอจะเป็นห่วงฉันซะอีก” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ ทำเอาหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

“ไอ้บ้า! พูดอะไรบ้าๆ” หญิงสาวส่งค้อนให้ ก่อนจะรีบเดินหนีไป แต่โดนชายหนุ่มดึงแขนไว้อีกครั้ง

“อะไรของนายอีกล่ะ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวก็หาพวกนั้นไม่เจอหรอก” ฟางโวยวาย

“นี่ฟาง ฟังนะ” ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงจริงจัง

“ถึงฉันจะยอมให้เธอไปตามหาพวกนั้นกับฉันได้ แต่เธอก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งฉันอย่างเคร่งครัด เข้าใจไหม”

“แล้ว... ถ้าฉันไม่ทำล่ะ”

“ฉันก็จะพาเธอกลับไปส่งที่ค่ายยังไงล่ะ เสียเวลาแค่ไหนฉันก็จะไป เธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่น่ะมันอันตรายแค่ไหน ถ้าเธอเป็นอะไรไปขึ้นมาจะทำยังไง” ชายหนุ่มอธิบายยาวยืด แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเป็นห่วงชัดเจน

“โอเคๆ ฉันตกลง พอใจรึยังล่ะ”

“ดีมาก ส่วนเรื่องที่เธอแอบหนีตามมาที่นี่ ฉันจะไปคิดบัญชีกับเธอหลังจากเราออกไปได้” ชายหนุ่มพูดอย่างพอใจ แต่หญิงสาวแอบหน้ามุ่ยกับประโยคหลัง นี่ฉันจะต้องถูกนายนี่ทำโทษด้วยเหรอเนี่ย

“เราเดินทางต่อกันเลยดีกว่าครับ เสียเวลามามากแล้ว” ป๊อปปี้เอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ทั้งสามที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว

“แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดขึ้นขณะหันหน้ามามองฟาง

“เธอจะไปกับเราด้วยครับ เราคงไม่มีเวลามากพอที่จะย้อนกลับไปส่งเธอที่ค่ายหรอก”

“แต่ว่าที่นี่มันอันตรายนะครับ แค่เรายอมให้คุณมาด้วยนี่ก็ถือว่าอันตรายมากแล้วนะครับ” เจ้าหน้าที่อีกคนแย้งขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจะเป็นคนดูแลยัยนี่เอง รับรองไม่ให้ก่อความวุ่นวายแน่นอน”ชายหนุ่มยืนยันสียงหนักแน่น เจ้าหน้าที่ทั้งสามหันมามองหน้ากันสักพักก่อนจะพยักหน้าตกลง

“งั้นก็ได้ครับ เราออกเดินทางกันเลยดีกว่า”

.

.

.

.

.