รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!

เช้าวันต่อมา

กิจกรรมเข้าค่ายอาสาเป็นอันต้องยกเลิก เมื่อเขื่อนตัดสินใจโทรบอกอาจารย์เรื่องการหายตัวไปของโทโมะและแก้ว นักเรียนทั้งหมดจึงถูกต้อนขึ้นรถเพื่อกลับโรงเรียน ยังเหลือเพียงแค่กลุ่มของสีฟ้าที่ตัดสินใจยังอยู่ที่นี่ต่อเพื่อรอฟังข่าวของแก้วและโทโมะรวมทั้งป๊อปปี้และฟางที่เข้าไปตามหาด้วย

 

“นี่! เราจะนั่งๆนอนๆ รอพวกพี่ฟางอยู่แบบนี้น่ะเหรอ” เฟย์ที่ทนไม่ไหวลุกขึ้นโวยวายทันที เธอทนรอมาหนึ่งคืนเต็มๆแล้วแต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย ความเป็นห่วงพี่สาวจึงระเบิดออกมา

 

“ใจเย็นก่อนสิเฟย์ อีกไม่นานยัยฟางต้องออกมาแน่ๆ” จินนี่เอ่ยปลอบเพื่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่

 

“ฉันใจเย็นไม่ไหวแล้วนะจินนี่ พี่สาวฉันหายไปทั้งคนจะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไง”

 

“แต่ฉันเชื่อว่าสามคนนั่นต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ พวกเขาไม่ปล่อยให้เพื่อนเขาเป็นอันตรายหรอก เธอใจเย็นก่อนนะเฟย์” ขนมจีนพูดพร้อมกับหันไปมองสามหนุ่ม เขื่อน เคนตะ และจองเบที่กำลังยืนปรึกษากันอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เฟย์จึงค่อยสงบลงและนั่งรอต่อไป

 

“เป็นไงบ้างอ่ะ” จินนี่เอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อสามหนุ่มเดินมายังจุดที่พวกเธอนั่งอยู่

 

“ถ้าเกิดเที่ยงวันนี้พวกนั้นยังไม่ออกมา เราจะโทรไปบอกพ่อของไอ้ป๊อปกับไอ้โมะกัน” เคนตะเป็นคนเอ่ยตอบ จินนี่มองหน้าชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

 

“เฮ้ยไอ้เคน ไอ้เบ พวกแกคิดดีแล้วเหรอว่ะที่จะบอกคุณลุงน่ะ” เขื่อนแทรกขึ้น ทุกคนหันมามองหน้าเขื่อนทันที

 

“เราตกลงกันแล้วนี่หว่าไอ้เขื่อน ถึงไอ้สองคนนั่นจะโกรธ แต่ที่พวกเราทำไปก็เพราะเป็นห่วงพวกมันนะเว้ย” จองเบพูด สามสาวหันไปมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างมึนๆ

 

“เอ่อ ความจริงก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะ แต่ว่าพวกนายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่น่ะ อธิบายให้พวกเราฟังบ้างสิ” เฟย์แทรกขึ้น สามหนุ่มหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจ

 

“ก็พูดถึงเรื่องไอ้ป๊อปกับไอ้โมะนั่นแหละเฟย์ แต่พวกเรากำลังเถียงกันอยู่ว่าจะโทรไปบอกพ่อของไอ้สองคนนั่นดีรึเปล่า” เขื่อนพูด

 

“ทำไมล่ะ ทำไมถึงจะโทรบอกพ่อของพวกเขาไม่ได้” ขนมจีนถามขึ้นอย่างสงสัย

 

“โทรน่ะ โทรบอกได้ แต่ว่าไอ้สองคนนั่นมันจะโกรธรึเปล่าเนี่ยสิ” จองเบถอนหายใจอย่างหนักใจ

 

“ฉันไม่เข้าใจอ่ะ นายพูดเหมือนกับว่าป๊อปปี้กับโทโมะมีพ่อคนเดียวกันอย่างนั้นแหละ” จินนี่แทรกขึ้น คราวนี้สามหนุ่มถึงกับเงียบ หันมามองหน้ากันอย่างลำบากใจ

 

“ว่าไงล่ะ อย่าบอกนะว่าที่ยิยจินพูดมา...” เฟย์อ้าปากค้าง ลืมเรื่องพี่สาวไปซะสนิท

 

“ใช่ อย่างที่พวกเธอคิดนั่นแหละ” เคนตะพยักหน้ารับ สามสาวหันมามองหน้ากันด้วยความอึ้ง

 

“โทโมะกับป๊อปปี้เป็นพี่น้องกัน!”

 

“เบาๆดิหนมจีน จะตะโกนทำไมเล่า” จองเบทำเสียงดุใส่แฟนสาว

 

“โทษทีๆ ว่าแต่ที่พวกนายพูดมามันคือเรื่องจริงเหรอ” ขนมจีนเอ่ยถามเพราะยังไม่ค่อยเชื่อนัก

 

“ก็จริงน่ะสิ เรื่องแบบนี้ใครจะไปโกหกกันล่ะ” เขื่อนว่า

 

“สองคนนั่นเป็นพี่น้องกัน แล้วทำไมถึงอายุเท่ากันล่ะ แฝดก็ไม่น่าใช่” เฟย์แย้งขึ้น

 

“นั่นดิ แถมยังใช้คนล่ะนามสกุลกันอีก” ขนมจีนเสริม

 

“ไอ้ป๊อปกับไอ้โมะน่ะมันมีพ่อคนเดียวกันแต่คนละแม่ ไอ้ป๊อปมันใช้นามสกุลของแม่มัน ส่วนไอ้โมะก็ใช้ของคุณลุง” จองเบอธิบาย

 

“แล้วทำไมพวกนายถึงต้องทำเหมือนสองคนนั่นจะโกรธด้วยล่ะถ้าเกิดโทรไปบอกพ่อของพวกเขาน่ะ” จินนี่ถามขึ้นบ้าง เขื่อนทำหน้าปั้นยากทันที

 

“จะอธิบายยังไงดีล่ะ คือไอ้สองคนนั่นน่ะมันไม่ค่อยจะลงรอยกับคุณลุงนักหรอก ตอนนี้พวกมันก็แยกออกมาอยู่คอนโด นานๆทีถึงจะเข้าไปที่บ้าน ถ้าไม่มีธุระจริงๆพวกมันก็ไม่ไปหรอก เพราะไปทีไรเป็นต้องทะเลาะกับคุณลุงทุกที”

 

“แล้วแม่ของสองคนนั่นล่ะไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้พ่อกับลูกเขาทะเลาะกันแบบนี้” เฟย์ถาม

 

“นั่นแหละปัญหา ตอนแรกแม่ของไอ้โมะน่ะเป็นนายหญิงของบ้านไทยานนท์เพราะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่คุณลุงน่ะไม่ได้รักแม่ของไอ้โมะหรอก เพราะถูกผู้ใหญ่บังคับให้แต่งงาน แล้วอีกอย่างท่านก็มีคนที่ท่านรักอยู่แล้วด้วย”

 

“อย่าบอกนะว่าคนๆนั้นก็คือ...” จินนี่อ้าปากค้างเพราะพอจะนึกได้ลางๆว่าคนๆนั้นคือใคร

 

“ใช่ คนที่คุณลุงรักก็คือแม่ของไอ้ป๊อปนั่นแหละ คุณลุงพาแม่ของไอ้ป๊อปกับไอ้ป๊อปเข้ามาอยู่ในบ้านตอนที่ไอ้ป๊อปกับไอ้โมะมันอายุประมาณ 7 ขวบ” เคนตะพูดต่อ

 

“แล้วตอนนี้แม่ของสองคนนั่นอยู่ที่ไหนล่ะ” ขนมจีนถาม

 

“วันที่คุณลุงพาแม่ของไอ้ป๊อปเข้ามาอยู่ในบ้านน่ะท่านบอกกับแม่ของไอ้โมะว่าแม่ของไอ้ป๊อปคือคนที่ท่านรัก” เขื่อน

 

“อย่างนี้คุณแม่ของโทโมะก็เสียใจแย่อ่ะดิ” เฟย์ว่า

 

“ใช่ แม่ของไอ้โมะเสียใจมากก็เลยหนีออกจากบ้านไป แต่สุดท้ายท่านก็ถูกรถชนไม่ไกลจากบ้านนัก”

 

“ว่าไงนะ! แล้วตอนนี้แม่ของนายโทโมะเป็นไงบ้างอ่ะ” จินนี่เอ่ยถามน้ำเสียงตกใจ เคนตะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะตอบ

 

“เสียชีวิตคาที่”

 

“ละ...แล้วโทโมะล่ะ” เฟย์พูดตะกุกตะกักเพราะความตกใจ

 

“ถึงตอนนั้นไอ้โมะมันจะยังเด็ก แต่มันก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แปลกก็คือมันไม่เคยร้องไห้โวยวายเสียใจเลยที่แม่ของมันตาย ตรงกันข้าม มันเงียบแล้วก็นิ่งมาก ช่วงแรกมันไม่ยอมสุงสิงกับใครเลยล่ะ วันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง มันไม่ยอมออกไปไหนเลยนอกจากไปโรงเรียน ต่างกับไอ้ป๊อปลิบลับ” เขื่อนพูด

 

“ทำไมเหรอ ป๊อปปี้ทำไม” จินนี่ถามอย่างสงสัย

 

“หลังจากนั้นไม่นานแม่ของไอ้ป๊อปก็หนีออกจากบ้านไปอีกคน เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ของไอ้โมะต้องตาย แต่ไม่ได้พาไอ้ป๊อปไปด้วย ไอ้ป๊อปมันทั้งร้องไห้ โวยวายจนไม่มีใครเข้าหน้าติดแม้แต่คุณลุง” เขื่อนพูด

 

“แล้วแม่ของป๊อปปี้ไปไหนล่ะ อย่าบอกนะว่า....” เฟย์อ้าปากค้างเพราะคิดว่าแม่ของป๊อปปี้จะเป็นเหมือนแม่ของโทโมะ

 

“เปล่า แม่ของไอ้ป๊อปไม่ได้เป็นอะไร แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของไอ้ป๊อปอยู่ที่ไหน” เคนตะพูด

 

“แล้วพ่อของสองคนนั่นไม่คิดจะตามตัวแม่ของป๊อปปี้กลับมาเลยเหรอไง” จินนี่พูด

 

“ใครบอกล่ะ คุณลุงน่ะส่งคนออกตามหาแม่ของไอ้ป๊อปมาตลอดนั่นแหละ นี่ก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วแต่ก็ยังไม่เจอ” จองเบพูด

 

“แล้วเอ่อ... ขอโทษนะ แล้วถ้าแม่ของป๊อปปี้เขาไปสบายแล้วล่ะ” ขนมจีนแย้งขึ้น

 

“ไม่จริงหรอก พอถึงวันเกิดของไอ้ป๊อป แม่ของมันก็ส่งของขวัญมาให้ทุกปี เพราะฉะนั้นท่านต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ๆ เพียงแต่เราหาท่านไม่พบ” เคนตะพูด

 

“แล้วป๊อปปี้ล่ะ เมื่อกี้นายเขื่อนบอกว่าตอนที่แม่ของป๊อปปี้ออกจากบ้านไป นายนั่นโวยวายจนไม่มีใครเข้าหน้าติด แล้วพ่อของเขาทำยังไงกับป๊อปปี้ล่ะ” เฟย์ถามอย่างสงสัย

 

“ใช่ ไอ้ป๊อปตอนนั้นน่ะทั้งดื้อทั้งรั้น ยิ่งแม่ของมันหนีไปแบบนั้นด้วยแล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ มันเหมือนเด็กมีปัญหาไม่มีผิด ทั้งขี้โวยวาย เอาแต่ใจ เกเร มีคนเดียวแหละที่หยุดมันได้” เขื่อนพูด

 

“ใคร???” สามสาวถามขึ้นมาพร้อมกัน

 

“ก็ไอ้โมะไง” เคนตะพูด

 

“โทโมะเนี่ยนะ” ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ

 

“ใช่ พวกเธออาจจะคิดว่าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ไอ้ป๊อปกับไอ้โมะอาจจะไม่ถูกกันเหมือนในละครน้ำเน่าที่พวกเธอเคยดู แต่มันไม่ใช่ ตรงกันข้ามเลยล่ะ ไอ้สองคนนั้นมันรักกันมาก เหมือนพี่น้องแท้ๆเลย แล้วที่สำคัญ พวกมันคิดว่าต้นเหตุที่ทำให้แม่ของมันสองคนต้องหนีไปก็คือพ่อของมันนั่นแหละ” เคนตะพูด

 

“เขาสองคนก็เลยไม่ค่อยลงรอยกับพ่อนักสินะ” เฟย์พูด

 

“มิน่าล่ะ พวกนายถึงได้กลัวว่าสองคนนั่นจะโกรธถ้าเกิดโทรไปบอกพ่อของพวกเขา” จินนี่พูดเมื่อเริ่มจะเข้าใจ

 

“ใช่” สามหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมกัน

 

“แล้วพวกนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ จะโทรไปบอกพ่อของสองคนนั่นรึเปล่า” เฟย์เอ่ยถาม ทั้งหมดหันมามองหน้ากันอย่างปรึกษาอีกครั้ง ก่อนที่เขื่อนจะเป็นคนพูดขึ้น

 

“ก็คงต้องรอดูก่อนน่ะ ถ้าเกิดเที่ยงนี้พวกมันยังไม่ออกมากันอีก เราคงต้องโทรไปบอกคุณลุง เพราะในป่านั่นมันอาจจะมีอันตรายอะไรที่เราไม่รู้อยู่ก็ได้”

 

“เฮ้อ! เป็นห่วงพี่ฟางจัง ป่านนี้พี่ฟางจะเป็นยังไงบ้างนะ” เฟย์ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรงโดยมีจินนี่และขนมจีนนั่งปลอบอยู่ข้างๆ

.

.

.

.

.

มาอัพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพ... เพราะแรงเรียกร้อง อิอิ

หายไปเกือบสามเดือน กำลังจะถอดใจไม่อัพต่อแล้วนะเนี่ย

พอมีเม้นท์กำลังใจมันก็เลยมาอีกครั้ง กลับมาอัพแล้วนะคร๊าฟ

อ่านแล้วเม้นท์ เม้นท์แล้วโหวตด้วยน้าาาาา เดี๋ยวจะได้มาอัพต่ออีก รักคนอ่านทุกคนเลย จุ๊ฟๆ