[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) How much? 11 : ทำลาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความby nooonaa
How much? 11 : ทำลาย
+WoonKwang+
"ในเมื่อคุณชอบที่จะเริงรักกับผู้ชายมากขนาดนั้นจนทำให้น้องผมต้องตาย งั้นผมก็จะเป็นคนสนองให้คุณเอง! ลีกีกวาง!"
"คุณดงอุน! อย่ามาหยาบคายกับผมนะ ผมไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสียอย่างที่คุณว่า"
"แต่ถ้าคุณไม่มัวแต่นัวเนียกับมันจนลืมน้องสาวผม มันก็คงจะเร็วกว่านี้ที่คุณจะช่วยเธอ!"
อึก
ใช่สินะ ถ้าผมรีบไปตั้งแต่ประกาศเรียกครั้งแรกผมก็คงจะช่วยเธอได้ทัน ไม่ใช่ปล่อยให้เธอรอจนไม่เหลือแม้แต่ความหวัง
"ผมขอโทษ..." มันอาจจะเป็นเพราะผม...ที่ทำให้เธอตาย
"มันสายไปแล้วล่ะที่คุณจะมาพูดคำนั้นกับผม เพราะคุณมันสำส่อน!"
สำส่อน!!!
"คุณดงอุน!! มันจะมากไปแล้วนะ!!" ผมตวาดกลับเสียงดังด้วยความโกรธ แต่อีกคนแค่มองผมด้วยหางตาแล้วออกรถทันที ผมเองก็ผงะหงายหลังไปเหมือนกันที่เจ้าตัวออกรถด้วยความแรง เขาขับเร็วมากจนจี้ท้ายรถข้างหน้าแล้วเบี่ยงหลบเพื่อที่จะแซง ผมเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องจนเหมือนจะอ้วกเมื่อผมเริ่มเวียนหัว
"ขับเร็วไปแล้วนะครับ ช้าลงหน่อย" ผมจิกเบาะรถที่ตัวเองนั่งแน่นเมื่อร่างสูงเอาแต่แซงซ้ายแซงขวาจนน่าปวดหัว ก่อนที่เขาจะหักเลี้ยวอย่างกะทันหันเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่ทั้งมืดและไร้บ้านคน
"จะพาผมไปไหน" เส้นทางเริ่มไม่รู้จักแล้วก็เริ่มน่ากลัว
"หึ กลัวรึไง จะกลัวไปทำไมล่ะ ในเมื่อนายก็คงผ่านมือผู้ชายมาไม่น้อย!"
อีกแล้ว! เขาดูถูกผมอีกแล้ว!
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจจริงๆนะ ผมกับซึงโฮเราไม่ อะ!..."
เอี๊ยดดดดดด
ปึก
"ไม่ต้องมาแก้ตัว!! ผมไม่อยากฟัง!!" เขาเบรกรถกะทันหันจนหัวผมโขกกับคอนโซนรถอย่างแรง เลือดผมไหลอาบเต็มหน้าแล้วเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมาถนัดก่อนที่ร่างสูงจะลงจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งผมออก
"มานี่!"
อ๊ะ!
"คุณจะทำอะไร! พาผมกลับโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้นะ!" ร่างสูงกระชากผมลงจากรถอย่างแรงจนผมล้มลงกับถนน ก่อนที่เขาจะกระชากผมให้ลุกขึ้นอีกครั้งแล้วผลักไปยังเบาะหลังเมื่อเปิดประตูรถออก
"คุณดงอุน..."
"ทำไม! เรียกฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้นี่มันอยากนักใช่ไหม!" ไม่ใช่นะ ผมแค่มึนหัว ผมไม่ไหวแล้ว ผมปวดหัว
"ปะป่าวนะครับ"
"ไม่ต้องมาสำออย นี่มันก็มารยาใช่ไหมล่ะที่จะให้ผู้ชายสงสารคุณ แต่ฝันไปเถอะ เพราะผมไม่มีทางยกโทษให้คุณง่ายๆแน่!" เขาตะคอกใสหน้าผมเสียงดังลั่นก่อนเจ้าคลานตามเข้ามาในรถ ผมมองใบหน้าหล่อนั้นอย่างกลัวๆเมื่อเขาขมวดคิ้วเหมือนโกรธผมมาก แต่แล้วผมก็ต้องตกใจทันทีที่เขาเข้ามากระชากเสื้อเชิ้ตของผมจนกระดุมขาด ผมรีบดันเขาออกให้ห่างจากตัวแต่ก็ไม่สามรถขัดขืนได้เลยเมื่อร่างสูงกดมือผมทั้งสองข้างไว้เหนือหัว
"คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะครับ! " ให้ตายเถอะ...เขาจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!
"ชอบไม่ใช่รึไง หึ...แล้วรอยแดงตรงนี้ ของมันสินะ" รอยที่เขาพูดถึงคงเป็นรอยที่ซึงโฮทำไว้เมื่อกี้แน่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธอะไรเขาก็กดริมฝีปากบางนั้นลงมาที่รอยเก่าแล้วดูดอย่างแรงจนผมรู้สึกเจ็บ
"ปล่อยนะครับ อย่า! อ๊ะ!" เขาทำบ้าอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงหยาบคายกับผมขนาดนี้!
ผมพยายามเบี่ยงตัวหนีใบหน้าหล่อที่เริ่มเข้าดอมดมซอกคอก่อนจะใช้ลิ้นลากลงมาถึงยอดอก ผมยิ่งร้องหนักเมื่อตนเองไร้เสื้อผ้าปกปิดร่างกาย น้ำตาไหลอาบสองแก้มอย่างน่าสังเวชใจ แต่น้ำตามันไม่มีผลต่อชายหนุ่มเลย ความโกรธและชิงชังในตัวเขามีมากกว่าความเห็นใจที่ผมร้องขอ หัวใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อปลายลิ้นร้อนนั้นเลียเข้าที่เม็ดเล็กสีชมพูจนแข็งเป็นไต ผมซี๊ดในลำคอด้วยความเสียวก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในกางเกงของผมเมื่อเขาปลดเข็มขัดได้
"อย่านะครับคุณดงอุน อย่าทำกับผมแบบนี้ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอตายนะ" ผมร้องขอความเห็นใจกับเขาแต่เขากลับทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด เขาเบียดร่างกายของลงมาให้แนบชิดมากขึ้น การกระทำอุกอาจของเขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง จมูกโด่งเองก็คงซุกไซ้ลำคอพรมจูบฝากรอยรักไว้มากมาย ร่างทั้งร่างของผมเองสั่นสะท้านเมื่อผิวกายที่ถูกเรียวปากร้อนๆ ของเขาลากผ่าน มันมาหยุดที่เดิมอีกครั้ง เขาเอาริมฝีปากเข้าครอบเม็ดเล็กแล้วดูดดึงยอดอกของผมจนมันเริ่มแดงและบวมก่อนจะสลับไปหาอีกข้าง ส่วนมือร้อนนั้นก็ขยำแก่นเรียวของผมจนมันเริ่มรู้สึกเมื่อมันถูกกระตุ้น เขาดูช่ำชองในเรื่องแบบนี้จนผมเริ่มเคลิ้มตาม
"หึ คุณมันง่ายอย่างนี้นี่เอง"
อะ! ไม่ใช่!
"พอแล้ว ปล่อย!!!" คราวนี้ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายเมื่อได้สติขืนตัวเองออก แต่มันกลับไปกระตุ้นต่อมเขาให้โกรธยิ่งขึ้นไปอีก เขาจิ๊ปากเล็กน้อยอย่างรำคาญก่อนจะชกเข้าที่หน้าท้องจนผมรู้สึกจุกไปทั้งตัว
พลั้วะ
เจ็บ!
"อย่าดิ้นให้มันมากได้มั้ย ทำอย่างกับไม่เคยอย่างนั้นแหละ"
ก็ใช่นะสิ ผมไม่เคยทำเรื่องบัดสีอย่างนั้น แล้วคุณเป็นใคร ถึงจะมาทำร้ายผมแบบนี้
แต่ผมก็คงทำได้แค่คิดเมื่อมันจุกจนพูดไม่ออก แถมแรงที่มีอยู่ก็หายวับไปดื้อๆ ใจผมเริ่มสั่นกลัวเมื่อเขากระชากกางเกงผมออกจากตัวแล้วแหวกขาผมให้กว้างขึ้น ยิ่งสายตาที่เขามองอย่างหื่นกระหายนั่นอีก ผมมองในสิ่งที่เขาทำโดยที่ตัวเองขยับอะไรไม่ได้จนร่างหนาจับสิ่งที่คับแน่นอยู่ในกางเกงออกมาสู่โลกภายนอก
"มะ ไม่นะครับ อย่าทำกับผมแบบนี้ อะ!...อึก ไม่ หยุดดดดด เจ็บ ผมเจ็บ! พอแล้ว"
ผมตาผมไหลพรากเมื่อเขาแทรกแกนใหญ่เข้ามาข้างหลังรวดเดียวจนมิดด้าม ผมจุกที่ท้องไปหมดเหมือนใครอัดเสยเข้ามาก่อนจะมีน้ำไหลออกมาจากช่องทางด้านหลังเมื่อผมรู้สึกว่ามันฉีกขาด
"นี่นาย!..." ร่างสูงดูตกใจมากที่เลือดไหลออกมา แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากขมิบรูถี่ยิบเพื่อคลายความแน่น แต่ยิ่งผมขมิบมันมากเท่าไหร่ อีกคนก็ครางเสียงดังมากขึ้นเท่านั้น
"เจ็บ ฮือๆ เอาออกไป! ได้โปรด ผมเจ็บ" มันจะไม่ไหวแล้ว
"อาาา กีกวาง ผ่อนแรงหน่อย มันแน่นเกินไป ซี๊ดดดด" ร่างสูงครางเสียงทุ้มก่อนจะค่อยๆเคลื่อนเอวออกจากตัวผมช้าๆ ผมเลยต้องใช้มือจิกเบาะรถแน่นแล้วดันร่างหนาให้เอามันออกไปจากตัวผมอีกแรง แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิด เขากลับเสยแท่งร้อนเข้ามาอีกครั้งจนมิดด้ามแล้วถอนออกก่อนจะเสยเข้ามาอีกหลายครั้ง เขาทำอยู่อย่างนี้หลายรอบ ผมเลยต้องเชิดหน้าขึ้นเพื่อระบายความเจ็บจากด้านหลังก่อนที่ริมฝีปากบางจะเข้ามาไซร้ที่ซอกคออีกครั้ง
"อืม....อา พั่บๆๆ ซี๊ดดดด อาาาาา"
"อ๊ะ! อะๆ อ๊าๆ พะพอแล้ว! หยุดสักที"
"ผ่อนแรงหน่อย กีกวาง...ผ่อนแรง" ยิ่งเขากระแทกแกนร้อนเข้ามาผมก็ยิ่งขมิบรูถี่ขึ้นจนร่างสูงต้องเอ่ยขอ แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมกลัว ผมกลัวเขา
อยากให้เรื่องนี้มันเป็นแค่ความฝัน
"แม่.ง! เหี้.ยเอ้ย!!" อยู่ๆเขาก็สบถออกมาก่อนที่เขาจะกระตุกสองสามทีแล้วก็มีน้ำอุ่นพุ่งใส่ช่องทางของผมเต็มไปหมด เขาถอนแท่งใหญ่นั้นออกมาช้าๆจนน้ำเหนียวข้นนั้นไหลตามออกมา ผมหายใจโล่งอกเมื่อเขาถอนออก แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด มือหนาจับผมพลิกนอนคว่ำแล้วดึงบั้นท้ายของผมให้สูงขึ้นก่อนจะกดแท่งใหญ่นั่นเข้ามาอีกครั้ง เข้ากระแทกสวนเข้าออกอย่างรุนแรงจนผมแทบขาดใจ ไม่ว่าจะร้องขอยังไงเขาก็ไม่ฟัง เขาดูจะมีความสุขมากในสิ่งที่เขาทำ แต่ผม...ผมนี่สิแทบจะขาดใจ ผมเจ็บ...เจ็บจนอยากจะหายไปจากโลกนี้ แล้วก็ไม่ต้องมาเจอผู้ชายโหดร้ายคนนี้อีก เพราะเขาทำลายความรักที่ผมมีให้...หมดแล้ว
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
+DuSeop+
ก๊อกๆ
"โยซอบ ออกมาได้แล้ว"
"....."
"โยซอบ! ฉันจะเรียกนายเป็นครั้งสุดท้าย ออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว!"
"ไม่! กูอยากกลับบ้าน" ผมกลัว ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมไมอยากเจอไอ้แก่บ้านั่น มันทำให้ผมขนบุกไปทั้งตัว แถมยังมองผมแปลกๆด้วย
ปัง!
"ฉันบอกว่า...ฉันไม่ให้นายกลับ จนกว่าฉันจะเบื่อ แค่นี้ไม่เข้าใจรึไง!" เขาทุบประตูห้องน้ำเสียงดังลั่นก่อนจะพูดกับผมเสียงเขียว ผมเองก็ตกใจรีบวิ่งเข้าไปดันประตูห้องน้ำไว้เมื่อมันสั่นอย่างกับเจ้าเข้า ถ้ามันเข้าข้างในได้ มันจะต้องทำอะไรผมอีกแน่ๆ
พ่อครับ ทำไมไม่ออกตามหาผมบ้างล่ะ
แล้วเขาจะออกตามหาทำไมละ ในเมื่อผมดันเขียนจดหมายลาไว้ด้วยอย่างนั้น ผมบอกให้เขาปล่อยผมไปใช่ชีวิตตามที่ผมอยากแล้วเมื่อถึงเวลาผมก็จะกลับ แล้วนี่เขาคงจะตามใจผม ปล่อยให้ผมลองใช้ชีวิตเอง แต่ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่เขียนจดหมายบอก จะไม่คิดอะไรโง่ๆ แล้วก็ไม่หนีออกมาจากบ้านด้วย
เพราะตอนนี้ผมกลัว
"จะไม่ออกมาใช่ไหม! งั้นก็นอนในห้องน้ำไปเลยละกัน!" เขาขึ้นเสียงใส่อีกครั้งก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่เดินจากไป ผมเลยอยู่รอสักพักเพื่อความแน่ใจแล้วค่อยๆเปิดประตูออก
มันไม่อยู่แล้ว
ภายในห้องนั้นมืดสนิท มันเหลือแค่ไฟจากข้างนอกระเบียง ผมมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร มันคงจะเข้าไปนอนในห้องของมันแล้ว ผมเลยเดินไปที่ประตูทางออกจากห้องนี้ก่อนจะเปิดแง้มๆดูภายนอก มันก็ยังมีพวกชายชุดดำอยู่เหมือนเดิม เหมือนจะเฝ้าหน้าห้องนี้ตลอดเลยงั้นสิ บ้าที่สุด แล้วผมจะออกไปยังไงเนี่ย
ผมเดินกลับมานอนที่โซฟาที่ผมนอนเมื่อคืนที่แล้ว ผมพลิกไปพลิกบนโซฟานั่นตลอดทั้งคืนแต่มันก็หลับไม่ลง เหมือนผมกังวลอะไรสักอย่าง ถึงแม้ว่าโซฟามันจะกว้างแล้วมันก็สบายดี แล้ววันนี้ทั้งวันผมก็ทำงานบ้านหนักจนเหนื่อยล้า แต่ทำยังไงผมก็หลับไม่ลงสักที
นี่ผมเป็นอะไรกันเนี่ย
เห้อ...จะกระโดดลงจากห้องนี้ทางหน้าต่างแม่งก็สูงเกินไป สามสิบกว่าชั้นนี้ขี้เล็ดเลยนะเว้ย เอาไงดีวะ นี่ผมต้องทนอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่กันเนี่ย
เห้อ...
"อืม...อย่ากวนได้ไหม! คนจะนอน!" ผมกร่นด่าออกไปเมื่อรู้สึกถึงมีใครบางขึ้นมาแตะตัวผมแล้วไม่นานหลังผมก็ได้สัมผัสอะไรที่นุ่มกว่าเดิม เหมือนเป็นเตียง
"นอนซะนะ" เออ ก็นอนอยู่นี่ไง ผมพลิกตัวหนีไปอีกแต่มันก็เหมือนมีใครมาพลิกผมกลับไปที่เดิมอีก ผมเลยเขยิบซุกหน้าเข้าหาที่อุ่นตรงหน้าก่อนจะรู้สึกอุ่นขึ้น
สบาย...
แต่แล้วผมกลับรู้สึกจักจี้ยังไงชอบกล เหมือนมีตัวอะไรเลื้อยเข้าไปในเสื้อ ผมเลยเอามือปัดมันเล็กน้อยแล้วนอนต่อ แต่คราวนี้มันกลับเลื้อยจากต้นขาผมขึ้นสูงจนถึงบั้นท้ายมันวนๆอยู่สักพักก็เลื้อยเข้าไปในกางเกง ผมเองก็ครางหือเมื่อรู้สึกขนลุกแปลกแต่ก็รู้สึกดี
"อืม...." ให้ตายสิ รู้สึกดีชะมัด ผมต้องกำลังฝันแน่ๆ หรือว่าผมกำลังฝันถึงสาวๆกันนะ
"หึ..."
ต้องใช่แน่ๆ ผมกำลังฝันอยู่โดยมีสาวๆมาดูแลผมยามค่ำคืน เพราะผมได้ยินเสียงของใครบางคนอยู่ใกล้ๆหูของผม
ไม่นานสาวน้อยก็เลิกกางเกงนอนตัวใหญ่ของผมลงแล้วจับแกนเล็กของผมขึ้น เธอชักขึ้นชักลงเบาๆก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดบนแกนของผม มันร้อนจนผมเผลออ้าขาออกกว้างตามมือที่ปรนเปรอให้ก่อนที่จะมีอะไรเปียกๆมาลากผ่านมันตั้งแต่หัวจรดปลาย
"อ๊าาาาา..." รู้สึกดีจัง
เธอดูเม้มที่ปลายหัวของผมแล้วใช้มือขยำลูกบอลแฝดไปมาจนผมต้องจิกเตียงแน่น ทำไมมันถึงเหมือนจริงขนาดนี้ เหมือนพวกเธอกำลังทำให้ผมจริง
ไม่นานเมื่อผมผ่อนคลายอารมณ์ตามเธอ ผมก็แตะปลายสวรรค์ก่อนกระตุกรัวสองสามทีจนปล่อยน้ำพุ่งเต็มไปหมด ผมหอบหายใจแรงก่อนเธอจะปล่อยแกนของผมออก
สบายตัวจัง
แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่าหน้าต่างเข้ามากระทบหน้าผมทำให้ผมต้องรู้สึกตัวตื่น ผมขยี้ตาสองสามทีก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ
"อือ..."
ที่นี่ที่ไหน
นั่นคือคำถามแรกที่ผมถามตัวเอง เมื่อคืนผมนอนที่โซฟาไม่ใช่หรอ แล้วทำไมตอนนี้โซฟากลายเป็นเตียง
เห้ย! เสื้อผ้าผมล่ะ! มันหายไปไหน
ผมก้มดูตัวเองที่เปลือยเปล่าแล้วก็พบคาบเหนี่ยวเลอะเต็มหน้าขาของผมไปหมด ผมรู้สึกช็อกไปชั่วขณะเมื่อสมองเริ่มประมวลผล
ตกลงเมื่อคืนใช่ความฝันรึป่าว?
ผมฝันไปใช่มั้ย! ที่เขาเรียกว่าฝันเปียกน่ะ
อ๊าก...มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมผมถึงอยู่ในสภาพนี้...แล้วดันอยู่ในห้องไอ้แก่ตัณหากลับนั่นด้วย ทำไม!
ทำไม!
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
130908
เกลียดอุ่นอะ ต่อยกวางทำไมอะ นิสัยไม่ดี เดี๋ยวให้กวางหนีซะนี่! เชอะ! (อินเองซะและ ฮ่าๆ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
