"Just break ห่างกันซักพัก"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"เฮ้อ"

ลมหายใจอุ่นๆที่ปล่อยจากจมูกโด่งกระทบกับผิวหน้าเนียนหล่อของเจ้าตัวครั้งแล้วครั้งเล่า สายตาคมทอดมองหน้าจอไอโฟนที่เปิดไลน์ที่คุยกับสาวน้อยร่างเล็กไว้ เกือบอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ยอมตอบไลน์เค้า ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น....

วันที่เค้าเผลอหลุดชื่อรุ่นน้องที่ทำงานออกไป

ให้ตายเถอะ คิดไปแล้วนึกอยากจะตบปากตัวเองให้แตกไป ทำไมเค้าถึงพูดแบบนั้นออกไปได้นะ

'เห็นอลิสบอกว่าผู้หญิงชอบให้พูดแบบนี้'

เค้าไม่ได้โกหก อลิสเป็นคนบอกเค้าจริงๆ แต่เค้าก็ไม่ทันได้คิด ไม่ทันได้คิดว่าคนตัวเล็กของเค้าอ่อนไหวขนาดไหน...

เอาจริงๆ คือคิดไม่ถึงว่าเธอจะอ่อนไหวกับเรื่องนี้ขนาดนั้นต่างหาก ก็ปกติ ไม่เห็นเธอจะเคยสนใจ....

ผู้หญิงกี่สิบคนที่ีออกตัวว่าชอบเค้า เข้ามาตีสนิท เข้ามาอยู่ใกล้ เธอกับไม่ยักเคยหึง ไม่เคยหวง ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรแบบนั้น แต่ทำไมกับอลิส ทำไมตอนนี้เธอถึงได้แสดงอาการกลัวแบบนั้น แสดงอาการน้อยใจ แสดงอาการที่ทำให้เค้าแอบดีใจว่าเธอก็หวง เธอก็หึงเค้าเหมือนกันออกมา.........

แต่ถ้าให้เธอแสดงอาการแบบนั้นแล้วเงียบหายไปแบบนี้ เค้าเลือกให้เธอไม่ต้องมาหึงมาหวงเค้าเลยดีกว่า...

~ตรึ้ง~

เสียงไลน์ที่ดังเตือนในตอนแรกทำไมป๊อปปี้สะดุ้ง ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หากแต่พอเห็นว่าใครเป็นคนไลน์มา รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาพลัีนเลือนหาย หัวใจที่เคยเต้นรัวห่อเหี่ยวลงทันทีเมื่อคนที่ไลน์มาไม่ใช่คนที่หวัง

Alice : เฮียยยยยยย ว่างป้ะ ปาร์ตี้กันๆ

Poppy : ไม่ว่าง

Alice : ง่ะ ทำไมอ่าาา

Poppy : เฮียรอคนๆนึงอยู่

"เฮ้อออ"

เสียงหวานถอนหายใจพร้อมกับมองข้อความจากป๊อปปี้ที่เธอเปิดทิ้งไว้ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ทำแต่งาน งาน งาน ไม่ได้ตอบเค้าเลยแม้แต่นิด เอาจริงๆ ต่อให้ไม่มีงานเธอก็ไม่ตอบเค้าอยู่ดี ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่รู้จะพิมพ์อะไร กลัว กลัวจริงๆ กลัวคำตอบที่เค้าจะตอบมา....

“แอบมอง ... ทุกวัน”

“…”

“แอบฝัน ... ตรงนี้”

“อยู่นานนับ....”

“ยัยเฟย์!”

ฟางเอ่ยใส่น้องสาวตัวแสบที่เดินเข้ามาร้องเพลงของร่างสูงให้เธอฟังด้วยน้ำเสียงดุๆ เฟย์หุบยิ้มไปหากแต่แววตาก็ยังล้อเลียนพี่สาวไม่เลิก แน่สิ ถึงฟางจะทำหน้าดุขนาดไหนมันก็ไม่น่ากลัวเลย

“ดุเฟย์ทำไมเล่า เฟย์พูดความจริงนะ มองอยู่นั้นแหละ ตอบๆเค้าไปมั่ง โทรศัพท์น่ะรับไปเหอะ ไม่อยากคุยกะเค้ารึไง”

ฟางถึงกับอึ้งเมื่อน้องสาวเอ่ยใส่เธอเป็นฉอดๆ เฟย์มองหน้าพี่สาวตัวเองอย่างหนักแน่น ไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่สาวเธอทำไมงี่เง่าแบบนี้ เห็นอยู่ชัดๆว่าป๊อปปี้น่ะรักเธอจะตาย ยังจะไม่มั่นใจอะไรอีกก็ไม่รู้

“พี่ไม่ได้อยากคุยซะหน่อย”

“อ้อหรา~”

“อยากคุยก็ได้”

เสียงหวานอ้อมแอ้มตอบเบาๆเมื่อน้องสาวตัวดีย้อนเข้าอย่างรู้ทัน เฟย์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะยุให้พี่สาวโทรไปหาว่าที่พี่เขยทันที

“จะดีหรอเฟย์”

“ดีสิคะ ดีมากกกกกกก มากถึงมากที่สุด”

“แต่พี่...”

“ถ้าพี่ฟางไม่โทร เฟย์จะโทรเอง!!!”

“พี่โทรเองได้”

ฟางรีบเอ่ยพร้อมกดโทรออกหาร่างสูงทันที เฟย์ยิ้มให้พี่สาวอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไป

“สวัสดีครับ”

เพียงแค่เสียงนุ่มๆของอีกฝ่ายที่ดังมาตามสายก็ทำเอาเธอใจเต้นระรัว ใบหน้าหวานอดแดงซ่านขึ้นมาไม่ได้ เพียงแค่ได้ยินเสียง...

“ป๊อป ฟางเองนะ”

“หึ้ม???” อีกฝ่ายเปล่งเสียงอุทานออกมา ก่อนจะเงียบไป ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างออกนอกหน้า

“ฟาง ฟางจริงๆด้วย ป๊อปคิดถึงฟางมากเลยนะ ฟางเป็นอะไรรึเปล่า หายโกรธป๊อปแล้วใช่มั้ย”

“ป๊อป ใจเย็นๆสิ”

ถึงคำพูดจะดูเหมือนระอาชายหนุ่ม หากแต่ริมฝีปากบางกลับคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ก็ป๊อปคิดถึงฟางนี่”

“อือ ฟางก็คิดถึงป๊อปเหมือนกันแหละ”

“ป๊อปไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยอ่ะฟาง”

“ถ้าป๊อปฝัน ฟางก็คงฝันอยู่เหมือนกันน่ะสิ”

######################################

มาอัพแล้ววววว ลืมกันรึยางงงงงง

เรายุ่งๆเลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษทุกคนและขอบคุณทุกคนนะที่ยังติดตามกันอยู่

ยังมาตามทวงฟิค ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตลอด

#เราตัดสินใจได้แล้วล่ะว่าจะให้จบแบบไหน ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะ รักทุกคนนะคร้าบบบบบ