แอ๊บแมนมาปิ๊งรัก

          คอร์นวอร์ [cornwar hight school]            

     มีน: ยัยแก้ว ยัย-แก้ว เธอรู้เรื่องทีมฟุตบอลของเรารึป่าวเนี่ยห่ะ 

     แก้ว: ว่าไงนะ ทีมถูกยุบเพราะสมาชิกสมัครไม่พอยังงั้นเรอะ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

     จินนี่: นั่นสิ ฉันก็ว่างั้นนะ ว่าแต่ เธอจะทำไงล่ะยัยแก้วปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เรอะ

     แก้ว: ฉันไม่ปล่อยให้มันจบง่ายๆหรอกน่า 

          สนามฟุตบอล

     โค้ช: มีอะไรเรอะสาวๆ ทำหน้าแบบนั้นคงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจล่ะสิท้า เอาล่ะ โค้ชสุดหล่อคนนี้จะช่วยคลี่คลายปัญหาของพวกเธอให้เอง หึหึ 

     แก้ว: คือ ... หนูจะลงสมัครทีมชายค่ะ 

     โค้ช: ได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ นี่เธอไม่เข้าใจหรือยังไง ว่าผู้หญิงน่ะเล่นฟุตบอลไม่ได้ 

     แก้ว: แต่โค้ชก็รู้ว่าพวกหนูเก่ง

     มีน/จินนี่: ใช่ 

     โค้ช: เธอเอาอะไรมาพูดห่ะคุณกิ่งแก้ว ผู้หญิงน่ะวิ่งช้ากว่าผู้ชาย ไม่ว่องไวเหมือนผู้ชาย แล้วก็ เตะบอลไม่แรงเหมือนผู้ชาย จะถามว่าทำไมฉันรู้น่ะเรอะ เหอะ ก็วิทยาศาสตร์บอกมาแบบนั้นยังไงล่ะ ผู้หญิงน่ะคือเพศแม่ เพศที่อ่อนแอขอให้จำคำนี้ไว้ก็แล้วกัน

     แก้ว: เชนเธอเป็นกัปตัน เธอเห็นว่าไง [หันหน้าไปถามแฟนหนุ่ม] 

     เชน: ฉันเห็นเหมือนโค้ชนั้นแหละ เธอเล่นฟุตบอลไม่ได้หรอกจริงไหมเพื่อนๆ 555+

     แก้ว: ไอ้เชน ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้ งั้นก็ได้ เรา-สอง-คน-จบกัน

     เชน: นี่แก้ว ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยนี่นา [มองแผ่นหลังของแก้วอย่างไม่เข้าใจ] 

          บ้านแก้ว

     ขนมจีน: นี่ต้นกล้า ต้นกล้าาาาา มาคุยกับฉันเดียวนี้เลยนะ [ตรงเข้าไปกระชากเสื้อจากชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้าบ้าน]

     แก้ว: อะไรของเธอ 

     ขนมจีน: ยัยกิ่งแก้วเองเรอะ เชอะ มองด้านหลังเธอเหมือนพี่ชายไม่มีผิด อ่อใช่เซ่ ก็คนอย่างเธอมันไม่มีส่วนโค้งเหว้าเลยนี่นา ว่าแต่ เธอเห็นต้นกล้าบ้างไหม 

     แก้ว: เพ้ออะไรยัยปลาไหล เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกย่ะ

     ขนมจีน: เชอะ ฉันก็ไม่อยากจะคุยกัยเธอนักหรอกนะ ถ้าเกิดเจอตัวพี่ชายเธอเมื่อไหร่ ฝากไปบอกให้เขาโทรหาฉันด้วยล่ะ ไปล่ะ ชิ

     แก้ว: ชิๆๆๆ ยัยหน้าปลาไหลไม่สุกเอ้ย บอกให้โง่ล่ะสิ 

     แม่: เซอร์-ไพร์!!! 

     แก้ว: อะไรอีกค่ะแม่ หนูยิ่งอารมณ์ไม่ดี 

     แม่: ทายสิ แม่เอาอะไรมาฝาก แต่น แต๊น! [หยิบชุดราตรีสีขาวขึ้นมา] 

     แก้ว: โธ่แม่ ไม่เอานะค่ะ 

     แม่: ยัยแก้วฟังแม่นะ อีก 10 วันจะมีงานเลี้ยงที่จูเนียร์ลีก เพราะงั้นไม่ว่ายังไงลูกก็ต้องไป เข้าใจที่แม่พูดใช่ไหม

     แก้ว: แต่หนูไม่มีทางใส่ชุดแบบนี่เด็ดขาด มันดูเฉิ่มเกินไป

     แม่: นี่ฉันทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะเนี่ย ที่มีลูกสาวที่มีดีแต่เตะบอลน่ะ

     แก้ว: ก็สมใจแม่แล้วนี่ค่ะั ทีม-ถูก-ยุบ

     แม่: หมายความว่า ลูกจะเลิกเล่นบอล

     แก้ว: ค่ะเลิกแล้ว

     แม่: งั้นก็ดีน่ะสิ ไหนๆ ไหนลองชุดให้แม่ดูหน่อยสิจ๊ะสาวน้อย 

     แก้ว: หนูไปล่ะบาย [รีบขึ้นบันไดทันที]

     แม่: ลูกคนนี้นี่ มันหน้านักนะ [มองตามหลังด้วยความรู้สึกกังวล]

          ห้องนอน

     แก้ว: ไงต้นกล้า ยัยขนมจีนตามหานายแหนะ เมื่อไหร่นายจะเลิกคบกับยัยนี่ซะที 

     กล้า: เธอเซ็กซ์ดีน่ะ ผู้ชายชอบ

     แก้ว: ฉัีนว่ายัยนี่ร้ายจะตาย

     กล้า: เราอย่าพูดเรื่องนี่กันดีกว่าน่า ฉันชักจะรำคาญเต็มทน

     แก้ว: เชอะ นั่นนายจะไปไหนน่ะ [มองกระเป๋าของพี่ชาย]

     กล้า: คือว่า วงฉันได้ไปเล่นดนตรีที่ปารีสน่ะ กะว่าจะไปอยู่ที่นั่นสักเดือนนึง

     แก้ว: นายว่าไงนะ! ปารีสฝรั่งเศษน่ะเรอะ

     กล้า: อืมมมม คงใช่มั้ง

     แก้ว: แล้วเรื่องเรียนล่ะ จะทำไง

     กล้า: นั่นล่ะที่เธอต้องช่วยฉัน เธอก็แค่โทรไปที่อิลีเลีย ดัดเสียงเป็นแม่ บอกพวกเขาว่าฉันเป็นโรคต้องพักรักษาตัวสักเดือนนึง โรควัวบ้าาาาาาา

     แก้ว: นายเพิ่งโดนไล่ออกจากคอร์นวอร์ก็เพราะเรื่องโดดเรียนนะ เชื่อฉันสิ นายคงไม่อยากเริ่มต้นแบบนี้แน่ 

     กล้า: นี่ยัยแก้ว ฉันอยากเป็นนักดนตรีนะ มีคนบอกว่าถ้าเป็นนักดนตรีไม่จำเป็นต้องเรียน ตรีโกนมิติ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม [เอาเสื้อผ้าโยนออกหน้าต่าง]

     แก้ว: นายจะออกทางประตูก็ได้นะ 

     กล้า: ฉันไม่อยากให้แม่เห็นน่ะ แม่คิดว่าฉันอยู่กับพ่อ พ่อคิดว่าฉันอยู่กับแม่ อีกสองวันฉันคงถึงโรงเรียน นี่ล่ะก็ดีของการหย่า  

     แก้ว: แล้วนายคิดว่าจะมีโอกาสกี่เปอร์เซ็นที่วงของนายจะประสบความสำเร็จน่ะ 

     กล้า: ก็คงเหมือนทีมฟุตบอลหญิงล่ะมั้ง เออแล้วก็ ถ้าอยากเดินตามความฝันที่ยิ่งใหญ่ล่ะก็ บางครั้ง มันก็ต้องแหกกฏกันบ้าง วะวะวะวะวะโววววววววว [ตกหน้าต่างไปโดยปริยาย]

     แก้ว: ไอ้กล้า ไอ้-ต้น-กล้า 

     แม่: นี่ลูกคุยกับต้นกล้าเรอะ 

     แก้ว: ค่ะ อะเอ่อป่าวค่ะคุยทางโทรศัพท์น่ะ เขาอยู่บ้านพ่ิอ บายคร้าพ่อ [รีบเอามือถือขึ้นมาคุยกลบเกลื่อน] 

     แม่: บางครั้งแม่คิดว่าลูกเหมือนแฝดพี่มากเกินไปนะ

     แก้ว: งั้นเรอะค่ะ [หยิบรูปถ่ายต้นกล้ามาเทียบหน้าตัวเอง] รู้อะไรไหม ถ้าเกิดเป็นพวกเดียวกันไม่ได้ งั้นก็ไปลุยมันซะ

ติดตามชมตอนต่อไป