รักแค่เธอเท่านั้น...

 ฝั่งเฟย์

 "เสร็จสักที ยัยฟางต้องชอบแน่เลย"เฟย์บอก แล้วหยิบกล่องข้าวห่อที่เธอเพิ่งทำเสร็จเพื่อที่จะเอาไปให้ฟาง

 "เฟย์"เสียงเรียกจากชายหนุ่ม

 "นาย...มาทำไม"เฟย์บอกแล้วไม่ยอมมองหน้าเขา

 "เขื่อนเพิ่งได้ยินข่าวเรื่องฟาง เห็นว่าเฟย์จะไปเยี่ยมฟางเลยจะมารับไปด้วยกัน"เขื่อนบอก

 "ไม่ต้องฉันไปของฉันได้"เฟย์พูดพร้อมหยิบกล่องข้าวห่อ แล้วเตรียมตัวออกจากบ้าน

 "ป่านนี้แท็กซี่ไม่มีหรอกเฟย์มันวันหยุด ไปกับเขื่อนเหอะ"

 "ฉันจะไปยังไงมันก็เรื่องของฉัน นาไม่ต้องมาตื้อฉันหรอก"เฟย์ยังคงปฎิเสธ

 "แล้วเฟย์จะเดินไปหรอ โรงพยาบาลอยู่ตั้งไกลนะ"

 "ฉันไม่ได้ไปโรงพยาบาล"

 "อ้าว แล้วเฟย์ไม่ได้ไปหาฟางหรอ"

 "ฉันก็จะไปหาฟางไง"เมื่อเฟย์บอกเช่นนั้น ทำเอาเขื่อนงงเข้าไปอีก

 "ให้เขื่อนไปส่งเถอะเฟย์มันอันตราย รถก็ไม่มี เป็นผู้หญิงคนเดียวอีกต่างหาก"เขื่อนยังคงตื้อให้เฟย์ยอมไปกับเขา

 "ก็ได้ ที่ฉันไปก็เพราะฉันอยากไปหาฟางเร็วๆหรอกนะ"เฟย์บอก ก่อนจะขึ้นรถไปกับเขื่อน

 

 

 

 

 ณ โรงพัก

 

 "ตอนนี้ฟางเป็นยังไงบ้าง"ชายหนุ่มตรงหน้าห้องขังของฟางถาม

 "ฟางไม่เป็นไร แล้วป๊อปเป็นไงบ้าง"ฟางถาม

 "ป๊อปอยากให้ฟางรอดจากคดีนี้ ป๊อปผิดเองที่จำฟางไม่ได้"ป๊อปปี้บอกอย่างรู้สึกผิด

 "ป๊อปอย่าโทษตัวเองสิ ฟางไม่เป็นไรจริงๆนะ"ฟางบอกก่อนจะยื่นมือไปจับใบหน้าของชายหนุ่ม ป๊อปปี้ก็ยื่นมือไปจับใบหน้าของฟาง

 "ต่อจากนี้ ป๊อปขอให้ฟางมั่นใจในตัวของป๊อปไม่ว่าอะไรจะเกิดป๊อปอยากให้ฟางรู้ว่าสิ่งที่ป๊อปทำไปนั้นป๊อปทำเพื่อฟาง"ป๊อปปี้บอก ก่อนจะจับใบหน้าของฟางเข้าไปใกล้เขาแล้วให้หน้าผากของทั้งสองชนกันถึงแม้ว่าจะมีห้องขังกั้นระหว่างทั้งสองอยู่

 "ค่ะ ฟางจะเชื่อมั่นในตัวป๊อป"ทั้งสองต่างเชื่อมั่นในรักของเขาและเธอ

 

 

 

 

 

  ณ โรงพยาบาล

 "นี่แกแน่ใจหรอว่าแกจะออกจากโรงพยาบาลเลยอ่ะ"มีนถาม เมื่อเห็นว่าเฟรมเก็บข้าวของของเธอ

 "ก็ใช่หน่ะสิ ขืนฉันไม่ออกมีหวังพี่ป๊อปรู้ความจริงเร็วหน่ะสิ"เฟรมบอก

 "แล้วถ้าสมมุติพี่ป๊อปรู้ความจริงแล้วล่ะยัยเฟรม เรื่องที่แกแทงตัวเองแล้วโยนความใส่พี่ฟางพี่ป๊อปเค้าจะรู้ด้วยรึเปล่าอ่ะแก"เฟรมบอกอย่างกังวล

 "โอ้ย ยัยมีนแกอย่าทำให้ฉันโมโหได้ไมหะ!ไม่มีทาง พี่ป๊อปจะต้องไม่รู้รื่องนี้ คนอย่างพี่ฟางไม่มีทางทำร้ายฉัน ฉันรู้"เฟรมบอกถึงแม้ว่าตนจะกังวลอยู่ไม่น้อยก็ตาม

 "แล้วพี่ป๊อปเค้ารู้แล้วยังล่ะว่าแกจะออกจากโรงพยาบาล"มีนถาม

 "ไม่รู้ทีหรอก ฉันเองก็จะไม่บอกพี่ป๊อปเหมือนกัน ฉันอยากรู้ว่าถ้าฉันไม่อยู่พี่ป๊อปจะรู้สึกยังไง"

 

 

 

 

 

 

 ฝั่งเฟย์-เขื่อน

 "นี่เรามาโรงพักทำไมอ่ะเฟย์"เขื่อนถามอย่างสงสัย

 "นายอย่าถามมากได้ไม แค่เดินตามฉันมาก็พอ"เฟย์บอก

 

 

 "นี่ฟางหรอ!ทำไมมาอยู่ที่ห้องขังนี้ล่ะ!"เขื่อนถามและตกใจมากเมื่อเห็นฟางอยู่ในห้องขัง

 "เฟย์ เขื่อน"ฟางเรียก

 "ยัยฟางแกเป็นไงบ้างอ่ะ"เฟย์ถาม

 "ฉันโอเค แล้วนี่แกมีอะไรหรอทำไมถึงมาหาฉันล่ะ"

 "นี่ยัยฟางฉันเป็นเพื่อนแกนะ ก็ต้องมาประจำอยู่แล้ว นี่ฉันเอาข้าวมาให้แก"เฟย์บอกแล้วหยิบข้าวห่อขึ้นมา

 "ไม่ต้องหรอกเฟย์ ฉันว่าแกอย่ามาลำบากเพราะฉันเลยนะ"ฟางบอกอย่างเกรงใจ

 "ได้ไงยัยฟาง ฉันอุตส่าห์ทำมาให้แกนะแกกินเหอะ อย่ามาเกรงใจฉันเลย"เฟย์บอกแล้วตักข้าวแล้วป้อนฟาง

 "ฉันขอบใจแกมากเลยนะเฟย์"ฟางบอกอย่างซึ้งใจ

 "เดี๋ยวนะตอนนี้ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฟางต้องมาอยู่ในห้องขังด้วยล่ะ แต่ที่ฉันได้ยินก็คือฟางนอนอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่รึไง"เขื่อนยังคงสงสัย

 "นายไม่ต้องรู้หรอกเขื่อน แค่นายอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครก็พอ"เฟย์บอก

 "ห้ามบอกใคร ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะ"

 "เขื่อน ฉันขอนายแค่อย่างเดียวเท่านั้นนายอย่าให้ใครรู้ก็พอ"ฟางบอก

 "อ่อ อืม ไม่บอกก็ได้"เขื่อนรับปาก

 

 

 

 

 ฝั่งเฟรม

 "ตอนนี้ฉันจะอยู่ที่บ้านสักพัก ฉันอยากรู้จริงๆเลยว่าถ้าฉันไม่อยู่พี่ป๊อปจะกระวนกระวายสักแค่ไหน"เฟรมบอก

 "แล้วพี่ทามไม่ว่าแกหรอเฟรม"

 "พี่ทามหนะหรอ ฉันไม่สนหรอก ฉันจะไม่มีทางให้พี่ป๊อปกับพี่ทามต้องเจอหน้ากัน แต่แกต้องช่วยฉันนะยัยมีน"

 "ฉะ...ฉันหรอ ช่วยแกอีกแล้วหรอ"มีนถามอย่างกังวล

 "ใช่ ฉันจะให้แกไปยั่วพี่ทาม คนอย่างพี่ทามก็เป็นเสือผู้หญิงใช่ย่อยเค้าต้องยอมไปกับแกแน่ถ้าพี่ป๊อปมา ทั้งสองก็จะไม่เจอกัน"เฟรมบอกอย่างมั่นใจ

 "ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะเฟรม ฉันยั่วผู้ชายไม่เป็นหรอกนะ"

 "แกต้องช่วยฉันยัยมีน!ถ้าแกไม่ช่วยฉันเราขาดกัน"เฟรมบอก

 "ยัเฟรม แต่ถ้าฉันทำไม่สำเร็จล่ะ"

 "แกต้องทำสำเร็จฉันรู้ แผนจะเริ่มตั้งแต่แกเข้าบ้านฉันวันนี้"

 "วันนี้เลยหรอ"

 

 

 

 

 ฝั่งป๊อปปี้

 "เฟรม!เธอหายไปไหนหน่ะ"ทันทีที่ป๊อปปี้เข้ามาในโรงพยาบาลก็ไม่พบเฟรมแล้ว

 "คุณพยาบาลครับ คุณธนัญธรณ์ นีระสิงห์อยู่ไหนหรอครับ"ป๊อปปี้เข้าไปถามพยาบาล

 "อ๋อ เธอออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ"พยาบาลบอก

 "ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วหรอ"ทันใดนั้นป๊อปปี้ก็รีบวิ่งเพื่อไปบ้านของเธอ

 

 

 

 

 

 บ้าน นีระสิงห์

 

 "ยัยเฟรม เธอกลับมาแล้วหรอ"ทามไทที่อยู่ในบ้านเดินออกมาถาม

 "อื้ม เฟรมกลับมาแล้ว อยู่ที่โรงพยาบาลมันน่าเบื่อ"เฟรมบอก ก่อนจะส่งซิกให้มีนเพื่อเริ่มแผน

 "โอ้ะ โอ้ย"มีนทำเป็นล้มเพื่อที่จะให้ทามไทมารับตัวเธอไว้ แต่มันดันตรงแผนของเธอซะได้

 "เฟรมฝากดูแลเพื่อนเฟรมด้วยแล้วกัน"เมื่อพูดจบเฟรมก็เดินเข้าบ้านไปปล่อยให้ทามไทกับมีนได้อยู่ด้วยกัน

 "เธอไม่เป็นไรใช่ไม"ทามไทถามแล้วพยุงมีนไว้

 "คือ มีนอยากไปชมวิวหน่อยหน่ะค่ะ มีนรู้สึกปวดหัวอยากเดินเล่น พี่ทามช่วยพามีนไปหน่อยได้ไมคะ"มีนอ้อนวอนเขา

 "ไปเดินเล่นหรอครับ"ทามไทถามเมื่อเขาเริ่มติดกับดักของมีนแล้ว

 "ค่ะ ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนมีนหน่อยได้ไมคะหรือว่าจะไปดื่มกันหน่อยก็ได้ค่ะ นะคะ นะๆ"มีนส่งสายตาอ้อนวอนใส่ชายหนุ่ม แต่ยังไงผู้ชายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำเขาจึงตัดสินใจออกไปกับมีน

 "หึ แกทำได้ดีมากยัยมีน"เฟรมบอกอย่างส่ะใจ

 

   ทันใดนั้นก็มีรถมาจอดอยู่หน้าบ้านนีระสิงห์

 

 

 

 ปี้ดๆๆๆ

 

 

 

 

 "พี่ป๊อปมาแล้วสินะ"เฟรมบอกแล้วค่อยๆแกล้งทำหน้าเศร้า ก่อนจะเดินออกไปรับเขา

 "ฟาง ทำไมมาแล้วไม่บอกป๊อปล่ะครับ"ป๊อปปี้ถาม

 "คือ ฟางไม่อยากรบกวนป๊อปหน่ะค่ะ ฟางรู้ว่าฟางคงไม่ใช่คนสำคัญของป๊อปอีกต่อไปแล้ว"ทันทีที่เฟรมบอกเช่นนั้น ทำเอาป๊อปปี้ถึงกับเงิบ

 "ทำไมฟางพูดอย่างนั้นล่ะ"ป๊อปปี้ถามเมื่อเขาเริ่มคิดว่ามันคงเป็นแผนของเฟรมสินะ

 "ก็ฟางคิดว่าป๊อปไม่แคร์ฟางแล้ว ฟางก็เสียใจเหมือนกันนะคะ"เธอทำหน้าบึ้ง

 "แล้วฟางทำอะไรลงไปล่ะถึงทำให้ป๊อปต้องโกรธ.."ทันทีที่ป๊อปปี้ถามเช่นนั้นเฟรมถึงกับช็อค

 

 

 

 

 

  มาลุ้นกันว่าเฟรมจะพูดว่าอะไร จบไปอีกตอนนะคะ ช่วยเม้นให้กำลังใจ

ไรเตอร์ด้วยนะ คิคิ