รักสุดท้ายของนายเพลย์บอย

“หึหึ” เขาหัวเราะแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้

“อ๊ะ ! O_O!” ขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับ ฉันก็ถูกใครก็ไม่รู้ดึงข้อมือฉันไว้แล้วกระตุกอย่างแรงโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งหลัก มันเลยทำให้ตัวขอฉันกับตัวของเขามาแนบชิดกันแล้วก็มีเสียงหนึ่งกระซิบเบาที่ข้างๆหู

“ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะทำเนี่ยมันจะพอดึงดูดคุณได้บ้างหรือเปล่า แต่ผมก็อยากลอง” พอพูดจบเขาก็โน้มหน้าลงมาลิ้มรสริมฝีปากของฉัน ให้ตายเหอะ! เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าสัมผัสแบบนี้สามารถทำให้ผู้หญิงมาสยบแทบเท้าได้อย่างสบายๆ แต่เสียใจที่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงพวกนั้น

ฉันค่อยดันเขาออกไป โดยที่เขาก็ยอมถอยออกไปแต่โดยดี

“รสจูบของผมเป็นยังไงบ้าง เอ่อ คุณ???”

“ฟาง ฉันชื่อ ฟาง”

“ผมมชื่อ ป๊อปปี้ นะ เรียกว่า ป๊อป เฉยๆก็ได้”

“ป๊อป เหรอ แล้วไงล่ะ” ฉันยิงคำถามหน้าตายใส่เขา

“คุณคิดว่ารสจูบของผมเป็นยังไงบ้างมันพอจะดึงดูดคุณไว้ได้หรือเปล่า ฟาง หึหึ” เขาพูดด้วยแววตาที่ไม่เปลี่ยนไป เขาทำท่าทีเหมือนจะรู้คำตอบดี แต่เสียใจคำตอบไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด

“เสียใจด้วยนะ จูบขอนายไม่มีผลอะไรกับฉัน” ฉันพูดแล้วหันหลังกลับมาที่โต๊ะทันที

“หึหึ ร้ายไม่เบาแฮะ แต่เธอยังไม่ รุ้จักฉันดีพอเลยนะ ฟาง” เสียงหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยก สร้อยเงินรูปดาวห้าแฉกฝังเพชรตรงกลาง แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ

สั้นไปนิดน๊าาาาาา