THE WOLF เผด็จการรักร้ายนายหมาป่า (EXO nc18+)

เป็นเวลานานกว่าหลายชั่วโมงที่รถคันหรูของเขายังคงแล่นไปตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยป่าหญ้าขึ้นรกทึบ เธอไม่เคยผ่านเส้นทางนี้มาก่อนเลย …

จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แต่รถก็ยังคงแล่นไปโดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าเขากำลังพาไปไหน บรรยากาศข้างทางมันช่างดูวังเวงจนน่ากลัว หญิงสาวแอบหันไปมองชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ จนไม่มองสิ่งรอบข้าง ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขากับเธอไม่เคยพูดกันเลย....ถ้าเขาให้ความสนใจเธอมากกว่านี้ เขาจะรู้ทันทีว่าเธอกำลังนอยด์!

 

 

งอลเรื่องอะไรนะเหรอ ...ก็ไม่รู้สิ เป็นเพราะเขาหาคำตอบของคำถามเธอไม่ได้ละมั่ง

 

 

 

 

เหอะ!! ใช่สิ ของเล่นแก้เหงาก็เป็นได้แค่นี้ จะเอาอะไรนักหนา

 

 

 

“ยังคิดเรื่องนั้นอยู่อีกหรือไง”จู๋ๆความเงียบก็ถูกทำลายด้วยน้ำเสียงของเขา คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมงสินะ ที่เขายอมละจากต้นทางข้างหน้า หันมามองเธอแค่แวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองต้นทางต่อ

 

 

 

“เรื่องอะไร?!”

 

 

 

“สีหน้าเธอมันบอกชัดเจนนะอิมเมล”เขาพูดเหมือนเขาจ้องหน้าเธอตลอดเวลาอย่างนั้นแหละ

 

 

 

“.....”หญิงสาวได้แต่เงียบ เพราะเธอก็ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับเขา

 

จะได้รู้ซะบ้างเธอรู้สึกยังไง??

 

 

“หึ”เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ มันยิ่งสร้างความงุนงงให้กับหญิงสาวเพิ่มขึ้นไปอีก

 

 

สนใจความรู้สึกกันบ้างสิ!

 

 

 ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง จนในที่สุด รถของเขาก็แล่นมาหยุดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง แล้วมันไม่ใช่บ้านหลังเดียวด้วย ที่นี่ละจะเรียก ว่าหมู่บ้าน เลยก็ได้ เหอะ! หมู่บ้านกลางป่าเลยเหรอเนี่ย ตลกชะมัด

 

 

 

“ที่นี่ที่ไหน”รถจอดสนิท แต่ฉันก็ยังไม่ยอมลงจากรถ พร้อมมองไปรอบสถานที่ใหม่ที่ไม่เคยคุ้นตา บ้านหลังใหญ่หลายหลังที่เรียงติดๆกัน คนที่นี่เท่าที่เห็นตอนนี้ก็พอมีอยู่บ้าง แต่ส่วนมากมักเป็นผู้ชาย ใช่!มีแต่ผู้ชาย ฉันไม่เห็นมีผู้หญิงสักคน ที่นี่มันแหล่งรวบรวมผู้ชายหรือไงกัน

 

 

 

“ลงมา!”น้ำเสียงสั่งแกมบังคับ ของเขาทำให้ฉันรีบควับไปมองเขาทันที  จะบอกหน่อยก็ไม่ได้ แถมยังมาดุใส่อีก

 

 

 

“ไม่ลง!”ฉันตอบเขาเสียงแข็ง บางทีฉันก็ไม่ต้องทำตามคำสั่งตลอดเวลาของเขาก็ได้..มั่ง

 

 

“ลงมา!”พูดจบเขาก็กระชากฉันลงมาจากรถ เหอะ!ใครจะไปสู้พลังช้างของเขาได้ละ เขาลากฉันลงมาจากรถด้วยความทุลักทุเล พลันมีเสียงเล็กๆของเด็กสาวคนหนึ่ง ดังขึ้นมา

 

 

 

ตั้งแต่ฉันมาเหยียบที่นี่ ฉันพึ่งเห็นผู้หญิงครั้งแรก ก็คือเด็กสาวคนนี้  - -?

 

 

“พี่ดีโอ พี่พาใครมาน่ะ”เด็กสาวคนนั้นวิ่งมาหาฉันกับดีโอ ผิวขาวชวนทุนะถนอมทำให้ฉันรู้เลยว่าเด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี

 

 

 

“นี้นะเหรอ?...ที่รองรับอารมณ์ของพี่นะ”แต่ประโยคต่อมา ทำให้ฉันหัวใจแถมแตกสลาย เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของฉันเลย ที่รองรับอารมณ์งั้นเหรอ?

 

 

“คือ..พี่ดีโอได้ข่าวพี่ลู่หานบ้างมั้ยค่ะ’เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องคุย โดยถามถึงคนที่ชื่อ ลู่หาน ใบหน้าสวยรอฟังคำตอบอย่างมีความหวัง

 

 

“ไม่เลยนะ พี่ก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน...ใจเย็นสิเด็กน้อย พี่ลู่หานต้องปลอดภัย”พอได้ยินคำตอบ หน้าของเด็กสาวก็ซีดลงทันที หน้าตาเศร้าสร้อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

  แล้วจู่ๆมือหนาที่ตอนแรกจับมือฉันไว้ กับสะบัดมือหนี ก่อนจะดึงเอาเด็กสาวคนนั้นเข้ามากอด ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันแทบเข้าทรุด น้ำตาเจ้ากรรมค่อยๆไหลมาอาบแก้ม ฉันพยายามไม่ให้ไอ้น้ำตานี้ไหลออกมา แต่ก็ยากเหลือเกินภาพบาดตาบาดใจ มันเหมือนมีดนับสิบเล่ม ที่คอยทิ่มแทงหัวใจของฉัน ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกทันที อย่าอ่อนแอสิอิมเมล

 

 

“อืม..เรย์ก็แค่เป็นห่วงพี่ลู่หานน่ะ ว่าแต่..พี่ชื่ออะไรเหรอ”เด็กสาวผละออกมาจากตัวของดีโอ พร้อมหันมาถามชื่อฉัน

 

 

“พี่ชื่ออิมเมลจ๊ะ”

 

 

“เรย์ออนค่ะ เรียกเรย์เฉยๆก็ได้”เด็กสาวบอกชื่อตัวเอง พร้อมยิ้มให้บางๆ

 

 

“จ๊ะ”

 

 

“เอ่อ...”น้องเรย์ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

 

 

“พี่อิมเมลคืนนี้พี่ไปนอนบ้านเรย์นะ ได้มั้ย”เหมือนสวรรค์แอบช่วยฉันนิดๆ นั้นมันโอกาสทองของฉันเลยละ ถ้าฉันอยู่กับดีโอ มีหวังฉันได้เป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาจริงๆแน่

 

 

 

“ได้ ได้สิจ๊ะงั้นเราไปกันเลยนะ”ไม่ปล่อยโอกาสให้พลาดไปง่ายๆหรอก เมื่อมีที่ให้ฉันเกาะแล้ว ฉันก็จะทนให้ตัวเองทรมานทำไมล่ะ

 

 

 

“ไม่ได้!”แล้วอยู่ๆเสียงของเขาก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันกับน้องเรย์ต้องหันกลับไปมอง ฉันคิดไว้แล้ว มีหรอที่เขาจะยอม!

 

 

“ทำไมละค่ะ”น้องเรย์มำหน้าไม่พอใจ เมื่อโดนต่อต้าน

 

 

 

“พี่บอกแล้วไงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นที่ระบายอารมณ์ของพี่”

 

 

 

“แต่พี่ลู่หานไม่อยู่เรย์ไม่มีคนนอนด้วย”น้องเรย์กับตานั่น ยังคงเถียงกันต่อไป อยู่เขาก็กระชากตัวฉันอย่างแรงจนฉันปลิวไปซบกับแผงอกเขาพอดี ฉันพยายามจะผลักเขาออก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

 

 

“ฉันบอกแล้วไงเธอต้องอยู่ที่นี่”เขาหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงเข้ม

“ฉันจะไปนอนเป็นเพื่อนน้องเรย์”

 

 

“เรย์..เรย์ไปนอนกับพี่คริส”ดีโอพูดเสียงตะกุกตะกัก เขาไล่น้องเรย์อย่างไม่ใยดีเลย แล้วผู้ชายที่ชื่อคริสนี้คือใคร จะให้น้องเรย์ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ -*-

 

 

 

“พี่คิดว่าพี่คริสจะยอมให้เรย์นอนเหรอมันฝันชัดๆ ไม่รู้แหละ เรย์จะให้พี่อิมเมลไปนอนเป็นเพื่อน”น้องเรย์ทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อพูดถึงคนที่ชื่อคริส

 

 

 

“เรย์”ดีโอถอยหายใจอย่างหนักใจ ฉันพึ่งเห็นเขาซีเรียสก็วันนี้แหละ

 

 

 

“”โอเค เรย์พาพี่อิมเมลไปนอนด้วยนะ ขอบคุณค่ะ!”น้องเรย์เดินมาคว้าข้อมือฉันให้เดินตามไป เฮ้อ~~คืนนี้ฉันคงรอดแล้วละ..

 

 

 

“อย่าคิดว่าเธอจะรอดมือฉันนะอิมเมล!”

 

 

เสียงที่ไม่เบานักแต่ก็ไม่ดังนักของชายหนุ่มที่พูดขึ้นหลังจากที่หญิงสาว 2 คนเดินออกไป แววตาเจ้าเลย์ที่ดูเหมือนมีแผนอะไรบางอย่างกำลังผุดขึ้นในหัวสมอง

 

 

“หึหึ!!”

 

 

-----------

 

 

“พี่อิมเมลจะไปอาบน้ำก่อนมั้ยค่ะ”น้องเรย์เอ่ยถามฉันขณะที่ตัวเองกำลังหาเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยน

 

 

“ไม่ดีกว่าจ๊ะ ก่อนจะออกจากบ้านพี่อาบมาแล้ว”

 

 

“งั้นเปลี่ยนชุดหน่อยมั้ย”

 

 

“อืม..ก็ดีจ๊ะ”

 

 

“พี่คงไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยใช่มั้ยเนี่ย”

 

 

“จ๊ะ จู่ๆหมอนั่นก็ลากพี่เลย”

 

 

“ตกลงพี่กับพี่ดีโอเป็นอะไรกันค่ะ”ฉันอึ้งเล็กน้อยกับคำถาม ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไรกับเขา แต่เขาก็เคยบอกแล้ว ที่ระบายอารมณ์ เท่านั้นแหละ

 

 

“ก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ”

 

 

“จริงเหรอ..พี่สมยอมพี่ดีโอเหรอ”ใช่ ฉันยอมเขาเพราะ รัก ต่างหาก รัก จนทำทุกอย่างเพื่อเขาได้ แล้วไงล่ะ ชีวิตฉันตอนนี้มันก็เลยเป็นแบบนี้ไง

 

 

“คือ...ไหนละจ๊ะเสื้อผ้าที่จะให้พี่เปลี่ยน”ฉันเลี่ยงที่ตอบคำถามน้องเรย์ ยิ่งพูดเรื่องนี้ ฉันก็ยิ่งเจ็บ..

 

 

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง เรย์ไม่ชอบพี่ตอบตามความจริงเถอะ”น้องเรย์ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา น้องเขาคงไม่ชอบที่ฉันสนิทกับดีโอละมั้ง แน่สิ เพราะดีโอทั้งอ่อนโยนและใจดีกับน้องเรย์ มันช่างแตกต่างกับฉัน แม้แต่พูดดีๆด้วยยังไม่มีเลย

 

 

“พี่กับเขา...เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก เรย์ไม่ต้องห่วงนะ”

 

 

“ห่วง? ห่วงอะไร พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย”

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่าพี่กับดีโอไม่ได้เป็นอะไรกัน”พูดไปก็เจ็บไป สมเพศในศักดิ์ศรีตัวเอง หลงรักคนเลวก็อย่างนี้แหละ

 

 

“o.k. เชื่อก็ได้ อะนี่”น้องเรย์ยื้นชุดที่จะให้ฉันเปลี่ยนมาให้ แต่ฉันก็แอบตกใจกับชุดที่ฉันจะต้องใส่....เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวของผู้ชายกับกางเกงขาสั้น

 

 

“น้องเรย์...เสื้อนี่”

 

 

“ของพี่ลู่หานน่ะ เสื้อส่วนใหญ่ที่เรย์ใส่ก็ของพี่ลู่หานทั้งนั้น”ช่างน่าเชื่อ ตัวเล็กแค่นี้ใส่ได้ยังไง - -

 

 

“ขอบใจจ๊ะ”

 

 

“ไม่กล้าใส่เหรอ”

 

 

“ก็แค่...รู้สึกแปลกๆน่ะ พี่ไม่ค่อยใส่ชุดอะไรแบบนี้”ฉันตอบไปตามความจริง แต่ก็เอาเถอะ เขาให้ยืมใส่ก็ดีแค่ไหนแล้ว

 

 

“อืม...งั้นพรุ่งนี้ออกไปซื้อกันใหม”

 

 

“น้องเรย์ว่าไงนะ”ประโยคต่อมา ทำให้ฉันดีใจเหมือนกับถูกหวยรางวัลที่ 1

- -*  สวรรค์ช่วยฉันอีกแล้ว เพราะมันเป็นโอกาสที่ฉันจะหนีออกจากที่นี่

 

 

“พรุ่งนี้ออกไปซื้อกัน”น้องเรย์ย้ำอีกครั้งหนึ่ง

 

 

“เพราะว่าพรุ่งนี้ ถ้าพี่เสี่ยวลู่ยังไม่กลับมา พวกเราทุกคนออกจะออกไปตามหา ซึ่งคงยอมให้พี่อยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้”

 

 

“ทำไมละ”

 

 

“ที่นี่มีผู้หญิงอยู่แค่ไม่กี่คน ดังนั้น คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าผู้ชายคนที่นี่เก็บกดเรื่องแบบนั้นขนาดไหน นั่นแค่เหตุผลที่จะปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวไม่ได้ และที่สำคัญถ้าพี่จะไปไหนห้ามไปคนเดียว ”น้องเรย์อธิบายมายาวเหยียด และนั้นทำให้ฉันพอกระจ่างขึ้นมาบ้าง เก็บกดเหรอ? เหอะ!นายนั้นถึงได้แต่แสวงหาเรื่องพวกนั้นนัก คิดไปแล้วก็เขิน.....???

 

 

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”

 

 

“ห๊ะ!? อะไรนะ”ฉันสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที นี่ฉันเหม่อเหรอ - - แล้วนี่เผลอยิ้มไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย ><??

 

 

“ถามว่าพี่เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ หน้าแดงเชียว”

 

 

“พี่...หน้าแดงเหรอ”ฉันพูดพลางเอามือปิดหน้าตัวเอง นั่นไง อิมเมลอาการออกแล้ว มันน่าอายเด็กใหม ><

 

 

“บ้า!ไม่แดงสักหน่อย น้องเรย์คิดไปเอง”

 

 

“ก็เห็นๆกันอยู่ ช่างเถอะพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้นอนกัน”หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันกับน้องเรย์ก็เขานอน แต่ก่อนจะนอน ฉันก็เลยถามถึงคนที่ชื่อ ลู่หาน จึงได้รู้ว่า ลู่หานนั้นเป็นพี่ชายของน้องเรย์ แล้วจู่ๆก็มาหายตัวไป น่าสงสารจัง ดูจากน้ำเสียง น้องเรย์ดูเหมือนจะห่วงพี่ชายมาก

 

 

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่อิมเมล”

 

 

“ราตรีสวัสดิ์จ๊ะน้องเรย์”

 

 

  ตอนดึกอิมเมลรู้สึกถึงความเจ็บจิ๊ดและแสบที่ต้นคอ และรู้สึกถึงความร้อนที่เคลื่อนผ่านไปมาบริเวณต้นขาของตนเอง จนหลุดครางมาเบาๆ เพียงแค่เสียงของเธอเล็ดลอดไปนั้น ก็มีสิ่งหนึ่งที่อุ่นร้อนสัมผัสมาบนริมฝีปากของเธอและพยายามจะรุกล้ำเข้ามาอย่างลึดซึ้ง จนเธอต้องลืมตาขึ้นมาดู ก็พบว่าผู้ชายคนหนึ่งกำลังลวนลามเธออยู่ด้วยความมืดทำให้เธอไม่รู้ว่าคนๆนั้นคือใคร เสียงหวานพยายามกรีดร้องแต่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะถูกปิดปากไว้ มือเล็กพยายามปัดป่ายผลักชายหนุ่มออกจากตัว แต่ก็ไม่เป็นผล น้ำตาไหลรินด้วยความกลัวในใจเธอตอนนี้คิดถึงแต่เค้าคนเดียว เท่านั้น เพราะเธอกลัวเหลือเกิน

 

 

“ดี อยู่นิ่งๆแบบนี้แหละเดี่ยวเรย์ตื่น”ทว่า...เสียงที่เปล่งออกมาข้างหูนั้นทำให้เธอโล่งใจขึ้นมากเพราะมันเป็นเสียงของคนที่เธอกำลังคิดถึง หากแต่โล่งใจได้ไม่นานก็ต้องดิ้นแกครั้ง เพราะมือเรียวได้ ไล่ปลดกระดุมเสื้อของตนออก

 

 

“อย่านะ ดีโอ น้องเรย์ก็อยู่นะ”หญิงสาวกระซิบตอบเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กข้างๆจะตื่นขึ้นมาเห็นภาพที่มันค่อนข้างล่อแหลม และเป็นภาพที่ไม่สมควรสุดๆ

“งั้นก็เงียบๆสิ”ว่าจบดีโอก็ผละออกจากอิมเมลและอุ้มเธอขึ้น เดินออกจากบ้านของเรย์ตรงไปที่บ้านของตน ในขณะที่อิมเมลพยายามดิ้นและทุบตีเขาเพื่อให้เขาปล่อยเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ จึงจำต้องยอมให้เขาพาไปที่บ้านของเขาแต่โดยดี

 

 

 

 

-100%-

ไรเตอร์กลับมาแล้ววว

ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะค่ะ ที่ให้กำลังใจไรเตอร์ :)

อย่างนี้ไรเตอร์ก็ยังมีกำลังใจที่อัพนิยาย ขอบคุณมากนร้าาา ><!!