Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

“เออ...ทั้งสองคนนี้ชอบหายไปไหนบ่อยๆด้วยกันเนอะ คู่นี้--;;”

“นั้นดิ.. ลางสังหรณ์ไม่ดีเลย--+++”

“เฮ้อ!!” ทั้งคู่นั่งถอนหายใจด้วยกัน ก่อนจะมองไปที่ประตู ซึ่งสาวเฟย์กับหนุ่มเขื่อนพึ่งหายไปในนั้น

‘แล้วแกจะนั่งถอนหายใจทำเพื่อไรมิทราบคะ??? คุณน้องสุดที่รัก..’

“แล้วใคร ให้แกเรียกฉันว่าน้องเมื่อไหร่ยะ ไอตุ๊ดโมะ-0-”ฉันต่อว่าอย่างสุดอารมณ์ก่อนจะหันหน้าไปหาโทโมะ

“เฮ้ย! ฉันป่าวเรียกนะ หูเธอเพี้ยนป่ะเนี่ย!?”

“0^0!!!”

“...”

“ล..แล้วมะกี้!! ใคร..เรียกฉันอะ!!”ฉันพูดพร้อมหันซ้าย หันขวา หันหน้า หันหลัง แต่คำตอบที่พบ ก็คือ... ฉันหูฝาดไปเอง--*

“ฮะฮะ!! สงสัยหูฉันคงเพี้ยนจริงนั้นแหละ”ฉันหัวเราะพร้อมเกาหัวแกรกๆ

‘หูแกไม่ได้ฝาดไปหรอก ยัยแก้ว..’

“0^0!!!”

‘พี่เอง...’

ขวับ!!

“0[ ]0!!!”

“^U^???”

“กริ๊ดดดดด!! พี่หวาย>O<”ฉันกรีดร้องออกมา หลังจากที่ได้ยินเสียงพี่หวาย แล้ว... ค่อยๆหันหลังไปมองก็พบ... พี่หวาย!! ฉันจึงรีบกระโจนหาที่หลบภัย(!?)โดยเร็วก่อนที่จะหลับตาปี๋ แล้วชุกตัวกับสิ่งนั้น

“เฮ้ยๆ นี่เธอเป็นไรอยู่ๆก็กระโตนเรียกพี่หวายแล้วเอาตัวมาชุกฉันเนี่ย!!”

เอ๊ะ!! อันนี้เสียงคุ้นๆ-.,- ฉันค่อยๆเงยใบหน้าขึ้นไปมองกับบุรุษหน้าหวานตรงหน้า ซึ่งสิ่งที่ฉันชุกอกมะกี้ก็คือ...โทโมะ!!

“โทโมะ0[]0!!”

“อืมใช่ ฉันชื่อโทโมะแล้วเธอะตะโกนหาอะไรห๊ะ!!ยัยทอม”

“กริ๊ดดด!! ไอบ้..”

ครืนนน..

“เอิ่ม!!0^0.. พวกเราเข้าขัดจังหวะรึป่าว...”

“อ๊ากกกกกก!!”

“อ๋อ! แสดงว่ามาขัดจังหวะ ป่ะ! เราไปกันเถอะเฟย์==;;”

“เดี๋ยวไม่ช่ายยยย!!”

(ทำไมต้องมาตอนนี้วะ)ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ..

‘กำลังเพลินล่ะสิ ใช่ไหมล่ะ’

“ไม่ใช่เว้ย!! พี่หวาย”

“เดี๋ยวๆนะแก้ว ไม่ใช่อะไร แล้วพี่หวายมาจากไหน???”เฟย์ถามแก้วทันทีที่ความสงสัยเริ่มก่อตัว

“เออ...เปล่าๆฉันพูดลอยๆน่ะ 555+^^;;”

“เหรอ!! งั้นฉันปล่อยไปล่ะกัน..”

“ฟู่..รอดแล้วเรา”

“(แต่ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะยัยทอม..)”โทโมะคิดพลางจ้องหน้าแก้ว

“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ??”แก้วที่รู้สึกตัวว่าโทโมะกำลังจ้องตนอยู่จึงหันไปถาม”

“เปล่าหรอก..วันนี้อย่าลืมพาฉันไปเที่ยวด้วยนะ”

“!!!???”

“ก็...วันฉันออกโรงพยาบาลนี่”