หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

Prat James 

          วันนี้ผมแทบไม่มีแรกทำอะรัยเลย หลังจากที่เมื่อวานรุความจิงทุกอย่าง มันทำให้ผมคิดทั้งคืนจนนอนไมหลับจิงๆ และดูเหมือนอะรัยก็ไม่เปนใจ ผมตั้งใจจะเดินไปหาเบลล่า เพื่อที่ตะคุยกับเทอบวกกับความคิดถึงจนทนไม่ไหว แม้รุว่าตอนนี้เทอยุกับหมาก คู่มั่นเทอ ผมก็ไม่สนแล้ว ผมคงปล่อยเทอไปง่ายๆไม่ได้ แต่ในขณะที่เดินไปหาเบลเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"เจมส.จะไปไหนมานี้หน่อย" พี่บอยเรียกผม

"คับพี่บอย ผมว่าจะไปหาเบล ไปคุยกับเทอคับ ยังงัยผมก็ไม่ยอมปล่อยเทอไปง่ายๆหรอก" ผมกล่าว

"ทั้งที่เค้ามีคู่มั่นยุแล้ว แถมยังเปนลูก ราเชล คู้แค้นอันดับ1ของแก" ผมถึงกับจุกกับที่พี่บอยพูดให้ตายสิมันจิงทุกอย่าง แล้วผมจะมีอะรัยมารั้งเทอได้ 

"บอสค่ะ บอส" เลขาผมวิ่งหน้าตื่นมาหา

"ง่นด่วนค่ะบอส ลูกค้าต้องการพบด่วนค่ะ เราต้องออกไปคุยกับเขาเดวนี้ค่ะ" เลขาผมกล่าว บ้าจิงทำไมต้องตอนนี้ แต่ช่างเถอะ ยังงัยผมก็กลับมาคุยกับเบลแน่ รอผมก่อนน่ะเบล

"งั้นหรอ. ถ้างั้นก็ไปกันอย่าเสียเวลาผมรีบ" ผมและเลขารีบวิ่งออกไปทิ่งพี่บอยเอาไว้คนเดว และดูเหมือนผมจะได้ยินอะรัยบางอย่างจากปากพี่บอย "พี่ขอโทดน่ะเจมส" ขอโทดอะรัยแต่ช่างเถอะ ค่อว่ากันอีกที

Prat Boy 

           เจมส์พี่ขอโทดน่ะ จิงๆพี่ก็อยากให้เรากับเบลรักกัน เเต่มันเปนไปไม่ได้ พี่คงต้องทำในสิ่งที่ควรทำ ผมยกโทรสับ ขึ้นเพื่อโทรไปหาเจนต่อ

"เจน. คุนเลขาหลอกพาไอ้เจมสออกไปแล้วน่ะ ตอนนี้รีบพาเบลไปขึ้นเรือได้เเล้วก่อนที่ไอ้เจมส์มันจะรุเสียก่อน"ผมบอกเจนอย่างเหนื่อยใจ

"ค่ะพี่บอย เจนทราบแล้วค่ะ" เจนตอบรับแล้ววางสายไป

Prat Jane

        ตอนนี้แผนพี่บอยกำลังเดินไปได้ดี ฉันต้องทำให้ได้แผนของพี่บอยต้องสำเรด ทั้งที่ฉันก็เจบไม่ต่างจากพีเจมส และในตอนนี้เค้าก็เอาแต่จ้องฉันด้วยสายตาที่หลากหลายความรุสึก ไม่เจบพอแล้วเบลคือคนที่เค้ารัก ไม่ใช่เทอ

"เบล ป่ะรีบไปขึ้นเรือเถอะก่อนที่พี่เจมส์จะกลับมา"ฉันบอกเบล

"ขอบใจเจนกับพี่บอยมากน่ะ ถ้าฉันไปถึงเกาะปลายฝันจะรีบโทรมาบอก...เรายังเปนเพื่อนกันได้ใช่ไหม" เบลพูด

"ได้สิ.ไปกันเถอะอย่าเสียเวลาเลย" ฉันพุด

"เบลค่ะ.เดวพี่ช่วยถือของให้ค่ะ" หมากพุดกับเบล

"ค่ะหมาก เราไปกันเถอะ ป่ะค่ะคุนเจน"เบลกล่าว

        หลังจากนั้นฉันก็เดินนำมาที่ท่าเรือ ฉันไม่อยากดูภาพบาดใจนั้น และเกียจสายตาของหมากที่สุด ทำไมต้องมองเหมือนฉันน่าสงสารขนาดนั้น อย่างสาสารฉันฉันไม่เปนรัย ขอแค่นายไปให้พ้นๆหน้าฉันก็พอ

Prat James

          ตอนนี้ผมมาถึงร้านอาหารและนั่งรอสักพัก ก็ไม่เหนคัยจะมาคุยงานอะรัยเลย

"นี้คุนเลขาผมรอนานแล้วน่ะ เมื่อรัยลูกค้าจะมา " ผมกล่าว

"เอออคือบอสค่ะ รออีกสักแปปเดวน่ะค่ะลูกค้าอาจรถติดมายังไม่ถึง" เลขาผมกล่าว

"รถติ.หึ นี้มันไม่มช่กรุงเทพน่ะ หรือมันไม่มีลูกค่ามาคุยกันแน่ รึว่า" ผมเหมื่อนคิดอะรัยได้บางอย่าง 'เจมส์พี่ขอโทด' ไม่น่ะ นี้เราโดนหรอกงั้นหรอ เบล....ไม่ได้ เทอจะไปไหนไม่ได้ ผมจึงรีบวิ่งออกมา

"บอสค่ะ เอาแล้วงัยทำไงดีเนี้ย บอสรอด้วยค่ะ" เลขาผมบอกให้รอแต่ผมรอไม้ได้ ผมจำเปนต้องทิ้งเทอไว้หาทางกลับเองแล้วกัน ทุกคนรุเหนเปนใจหมด ทุกคนทามอย่างนี้ได้ยังงัย โถ้เว้ย เฮ้ย ตู้ม!!!!!!! โอ้ยปวดหัวชมัดเลย ผมดันคิดมากจนเผลอเกลือบชนคนแล้วไหมล่ะ พอหักหลบก็มาชนต้นไม้ ตอนนี้ผมมึนตึงๆไปหมดเลย

"บอสค่ะ เปนงัยบ้าง ว้ายยยหีวแตก ทามงัยดี นี้ถ้าดิฉันไม่ขี่สามล้อตามมาบอสจะทำไงค่ะ ไปหาหมอไหมค่ะบอส" เสียงเลขาผมบ่น

"เบล....คุนเลขา มาพยุงผมที พาผมไปที่รีสอรทเดวนี้" ผมกล่าว

"แต่บอสค่ะ ไปโรงบาลดีกว่าไหมค่ะ" เทอพุดด้วยความห่วงใย

"เดวนี้ กลับรีสอรทเดวนี้!!!!!" ผมสั้งแกมตวาด อะรัยก็ไม่สำคันทั้งนั้น ยังงัยผมก็ไม่มีวันปล่อยเบลไปแน่

Prat Bella

       ตอนนี้ฉันกำละงจะขึ้นเรือไปที่เกาะปลายฝันกับหมาก พ่อคงรอฉันยุ พ่อค่ะรออีกนิดน่ะค่ะ เบลกำลังจะไปหาพ่อค่ะ 

"ขอบคุนพี่บอย กับเจนมากน่ะที่มาส่งเบลและขอบคุนสำหรับทุกอย่าง เบลหวังว่าเราคงได้เจอกันอีก"ฉันกล่าว

"พี่ก็เช่นกันเดินทางปลอดภัยน่ะเบล ไม่ต้องห่วงคนทางนี้เดวพี่ดูแลมันเอง เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น"พี่บอยกล่าว

"เบลขึ้นเรือเถอะ สายแล้วกว่าจะไปถึงเกาะปลายฝันอีก" หมากเอยบอก ฉันจึงเดินเข้าไปก่อน แต่ยุดีๆก็แอบได้ยินหมากพุดอะรัยข้นมา 

"เจน...ผมขอโทดน่ะ" นะนคือสิ่งที่หมากพูด

"รีบไปเถอะ...เดวจะสาย"เจนตอบรับ

"หวังว่าคุนคงมางานแต่งผมกับเบลน่ะ"หมากพุดเสดและเดินมาฉันมา

        ทำไมหมากกับเจนถึงดูแปลกๆน่ะ ตอนนี้ฉันขึ้นเรือมาแล้วเรือเริ่มขยับ ฉันจึงออกมายืนมองทุกคนกับหมากและแอบเหนสายตาของหมากกับเจน นี้เราพลาดอะรัยไปหรือป่าวน่ะ ในขณะที่กำลังส่งสัยยุเายงนึงก็ดังขึ้น

"เบล!!!!! ไปไม่ได้น่ะเบล หยุดเรือและลงมาเดวนี้!!! เบลลล" เจมส์นั้นเสียงเค้าวิ่งมาพร้อมตะโกนแค่นั้นมันก็ทำให้น้ำตาฉันไหลออกมา มันจุกอกไปหมด กลั้นไม่ยุจิงๆ ฉันกำลังร้องไห้กับการจากลาครั้งนี้

"เบล!!! บอกว่าอย่าไปไงลงมา ลงมาคุยกับผมก่อนเบลลลลลล"เจมสวิ่งตามน้ำทะเลมา แต่โชคดีพี่บอกและคนงานช่วยดึงเค้าไว้....เจมสเบลขอโทด เรารักกันไม่ได้ ฮื่ออออ ฉันร้องไห้กับเหตุการตงหน้าจนตอนนี้หมากดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่ เหมือนเขากำลังปลอบและให้กำลังใจฉัน ใช่ฉันมาหมากแล้ว เราต้องไม่ใจอ่อน ฉันเลยกอดหมากไว้แน่น ฮื่อออออ

 Prat รวม

      ตอนนี้ผมวิ่งลงนั้ทั้งตะโกน จนสุดแรง

"เบลล ผมขอร้องอย่าไป เรือ เอาเรือออกเดวนี้ ได้ยินที่สั่งไหมเอาเรือออก" ดูเหมือนคำสั่งของผมจะไม่มีอำนาจรัยเลยในตอนนี้ 

"พอได้แล้วเจมสเบลไปแล้ว แกมีสติบ้างสิ ดุสิเลือเตมหน้าพากแบบนี้ไปโดนรัยมา" บอยกล่าว

"บอสขี้รถชนต้นไม่ค่ะ พอรุความจิงก็รีบเกินไป ดิฉันจะพาไปหาหมอก็ไม่ไป "เลขากล่าว

"ปล่อยผมเบล ผมจะไปหาเบล เบลลลล!!!! อย่าไป ผมรักคุนเบลอย่าไป"เจมสร้องตะโกดจนสุดเสียง แต่สิ่งที่เหนคือเบลยื่นกอดกันแน่นยุกับหมากมันย้ำให้เหนว่าเบลเลือกใคร เจบ เจบเหลือกเกิน

"พี่เจม พอเถอะค่ะ กลับได้เเล้วเดวเจนทำแผลให้ ตั้งสติหน่อยสิค่ะ เค้าสองคนรักกันไม่ใช่เรา"เจนกล่าวอย่างเหลืออดทั้งทนกับสิ่งที่เหนไม่ได้ ทั้งสงสารพี่ชายจับใจ

"ไม่เบล มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เบลรักพี่ ได้ยินไหมเจน เบลรักพี่ ปล่อย!!!! ปล่อยว่ะพี่บอย"ผมสะบัดจนสุดแรกและหลุดออกมาได้ดูเหมือนทุกคนจะไม่รั้งผมไว้แล้วเพราะเรือลำนั้นมันแล่นไปไกล ยังงัยผมคคงตามไปไม่ได้ ผมวิ่งลงทะเลเรื่อยๆ เหมือนร่างกายกำลังหมดแรง เตมที "เบลผมรักคุน"นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมกล่าวออกไป ก่อนที่ท้องฟ้าของผมจะมืดดับไปในที่สุด