[FIC B2ST] So Sad…เจ็บ

1

...ณ โรงพยาบาลโซล...

   “แม่พาผมมาเยี่ยมใครที่โรงพยาบาลเหรอครับ?” ‘ยงจุนฮยอง’ หนุ่มน้อยอายุ2ขวบหันไปถามผู้เป็นแม่เมื่ออยู่ๆแม่ก็ให้เขาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าเพื่อมาโรงพยาบาล

   “มาเยี่ยมน้าดาซมไงจ๊ะ จำน้าเขาได้หรือเปล่าวันนี้น้าเขาคลอดน้องแล้วนะ ^ ^” ‘ยงฮโยริน’ หันมาพูดกับลูกชาย

   “จำได้สิครับ น้าดาซมชอบซื้อขนมมาฝากผมบ่อยๆ ^ ^”...ห้อง 319...

   “ทักทายเพื่อนรัก ^_^”ฮโยรินพูดขึ้นขณะที่เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของ ‘จางดาซม’ เพื่อนรักของเธอ

   “อ้าวฮโยริน จุนฮยอง >O<”

   “สวัสดีครับคุณน้าดาซม ^ ^”จุนฮยองยกมือไหว้เพื่อนแม่อย่างสุภาพ

   “วันนี้ฉันพาจุนฮยองมาเยี่ยมเธอน่ะว่าแต่ลูกชายเธอชื่ออะไรล่ะ ^_^”ฮโยรินถามขึ้นเมื่อมองไปเห็นเด็กน้อยแรกเกิดที่นอนอยู่ข้างๆเพื่อนสาว ใจจริงเธออยากจะถามว่าลูกสาวชื่ออะไรมากกว่าเพราะเด็กน้อยนั่นหน้าตาบ้องแบ๊วยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก ดวงตากลมโตที่มองมาที่เธอช่างน่ารักน่าหยิกเสียเหลือเกิน >O<

   “ฮยอนซึงน่ะ...คุณจีฮุนเป็นคุณตั้ง ^ ^”ดาซมตอบ

   “น่ารักน่าหยิกจริงๆเลย จุนฮยองมาดูน้องสิลูก ^_^”ฮโยรินหันไปเรียกลูกชายที่นั่งอยู่ที่โซฟา หนุ่มน้อยเดินมาดูเด็กน้อยที่ว่าอย่างสนอกสนใจ ดวงตาคมจ้องไปยังดวงตาหวานก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาพร้อมหันไปพูดกับผู้เป็นแม่ว่า...

   “โตไปผมจะแต่งงานกับน้องฮยอนซึงนะครับแม่ ^_^”

   “สู่ขอน้องเขาตั้งแต่แรกเกิดเลยหรือไง ^ ^”ฮโยรินยีหัวลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว

   “ก็ผมชอบน้องนี่หน่า -^-”จุนฮยองตอบพร้อมยู่ปาก

   “งั้นลองขอน้าดาซมดูสิลูก >O<”

   “ผมขอน้องฮยอนซึงนะครับน้าดาซม ^_^”จุนฮยองหันไปพูดกับเพื่อนแม่

   “ได้สิ...ขอน้องไว้แล้วนะโตไปอย่าลืมล่ะ ^ ^”ดาซมพูดยิ้มขำๆกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของลูกชายเพื่อน

....เวลาผ่านไป...

ฮโยรินพาจุนฮยองมาบ้านตระกูลจางบ่อยมากทุกครั้งที่ว่างเพื่อให้จุนฮยองได้มาเล่นกับฮยอนซึง ตอนนี้ก็เกือบสองปีแล้วที่ทั้งสองรู้จักและสนิทกัน จุนฮยองดูแลฮยอนซึงดีมาก เวลามีใครมาแกล้งน้องชายหน้าสวยพี่ชายคนนี้ก็ปกป้องอย่างดีจนฮยอนซึงติดจุนฮยองมากๆ วันไหนจุนฮยองไม่มาหาที่บ้านฮยอนซึงก็จะอ้อนให้แม่พาไปหาจุนฮยองซะเอง

   “วันนี้เราจะไปทานข้าวกับตระกูลจางเหรอครับแม่ >O<”จุนฮยองถามผู้เป็นแม่อย่างตื่นเต้น

   “ใช่แล้วล่ะ...เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมพ่อขึ้นไปอาบน้ำนานจัง จุนฮยองไปดูพ่อสิลูก”หนุ่มน้อยวัย4ขวบขึ้นไปชั้นบนของบ้านเมื่อไปตามผู้เป็นพ่อ

ก๊อกๆๆ

   “ผมเข้าไปนะครับพ่อ”หลังจากไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในหนุ่มน้อยก็เดินเข้าไปทันทีและก็ต้องช็อคเมื่อผู้เป็นพ่อนอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนเตียงนอน เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกก่อนจะคิดได้ว่าต้องไปตามแม่

   “แม่ครับๆ ฮือๆๆๆ TOT”จุนฮยองวิ่งลงมาหาแม่อย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องไห้น้ำตานองเต็มหน้า

   “เป็นอะไรจุนฮยอง!”ฮโยรินตกใจที่อยู่ๆลูกชายก็ร้องไห้

   “พ่อ ฮือๆๆ พ่อครับแม่ ฮือๆๆ TOT”เมื่อได้ยินดังนั้นฮโยรินก็รีบวิ่งขึ้นไปดูสามีที่ห้องนอนทันทีแล้วก็ต้อง

ตกใจเมื่อเห็นสามีนอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนเตียง

   “คุณ! คุณจุนกอน! O[]O”ฮโยรินเขย่าตัวสามีอย่างแรงแต่เหมือนกับว่าผู้เป็นสามีจะหมดลมหายใจไปแล้ว

   “ฮือๆๆ พ่อ ฮือๆๆ TOT”จุนฮยองร้องไห้โฮเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อแน่นิ่ง ฮโยรินหันมากอดลูกชายแน่นพร้อมกับปล่อยโฮด้วยกัน สามีของเธอจากไปแล้ว จากไปแบบไม่มีวันหวนกลับมาแล้ว...งานศพของยงจุนกอนผ่านไป   ฮโยรินก็ได้รับรู้ข่าวช็อคอีกครั้งเมื่อตระกูลเธอถูกฟ้องล้มละลายทั้งบริษัท บ้าน รถหรือสมบัติทุกอย่างถูกยึดหมด ฮโยรินสิ้นหวังไปซะทุกอย่างจนแทบจะฆ่าตัวตายแต่ทุกครั้งที่จะทำเธอก็นึกถึงจุนฮยองเสมอ ถ้าเธอตายไปแล้วจุนฮยองจะอยู่ยังไง จะอยู่กับใคร ฮโยรินเดินเข้ามาเก็บของบนห้องนอนเพื่อเตรียมตัวย้ายออกจากบ้านพรุ่งนี้ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ใต้หมอน เธอหยิบมันขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นลายมือของสามีเธอจึงรีบเปิดอ่านทันที... ‘ถึงฮโยรินที่รัก... ถ้าคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ผมคงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ผมขอโทษที่หนีปัญหาโดนทิ้งคุณกับลูกไว้เผชิญกับมัน ผมโดนจางจีฮุนโกง หมอนั่นกับลูกน้องช่วยกันยัดยอกเงินในบริษัทเราจนเราล้มละลาย ผมไม่รู้จะทำยังไงเพราะไม่มีหลักฐานมัดตัวพวกมันผมเครียดแทบบ้าจนตัดสินใจฆ่าตัวตายแต่ผมเชื่อว่าซนดงวู ลูกน้องคนสนิทของผมน่าจะช่วยคุณได้ เขาน่าจะช่วยคุณหาหลักฐานมามัดตัวคนเลวๆพวกนั้นได้ แล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นของคุณ...ยงจุนกอน’

   “ฮือๆๆ TOT”ฮโยรินร้องไห้โฮออกมาเมื่ออ่านจดหมายจบ เธอไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของสามีเธอจะหักหลังสามีเธอแบบนี้และเธออีกก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกับดาซมอีก ไม่รู้ว่าดาซัมเองจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ถ้ารู้...ยัยนั่นก็มารยาเหลือเกินที่ต่อหน้าทำเป็นดีกับเธอแต่ลับหลังกลับช่วยสามีหักหลังตระกูลเธอ

   “แม่ร้องไห้ทำไมครับ”จุนฮยองที่พึ่งเดินเข้ามาถามขึ้น

   “เปล่าหรอกๆ แม่ว่าเรารีบเก็บของกันต่อเถอะ”ฮโยรินว่าก่อนจะวางจดหมายในมือไว้บนเตียงแล้วลงไปเก็บของข้างล่างต่อ จุนฮยองมองไปที่จดหมายที่แม่วางทิ้งไว้ก่อนจะหยิบขึ้นมาอ่าน ถึงเขาจะพึ่งเข้าชั้นอนุบาลแต่เขาก็เก่งกว่าเด็กทั่วไปเขาสามารถอ่านออกเขียนได้เร็วกว่าเด็กคนอื่นทำให้เขาสามารถเข้าใจบทความในจดหมายที่พ่อเขาเขียนไว้

   “พ่อของฮยอนซึงเป็นต้นเหตุทำให้พ่อเราตายงั้นเหรอ”เด็กหนุ่มเกาจดหมายในมือแน่นพร้อมกับน้ำตาที่คลอในดวงตาคม ตอนนี้เขาเกลียดครอบครัวของฮยอนซึงที่สุดที่พรากคนที่เรารักไป เขาเกลียดแม้กระทั่งฮยอนซึงที่เขาเคยลั่นวาจาไว้ว่าโตไปจะแต่งงานด้วย เขาสัญญาไม่ว่ายังไงเขาจะช่วยแม่เอาทุกอย่างคืนมาแล้วแก้แค้นกับครอบครัวของฮยอนซึงให้สาสม! >O<

...เกือบ1ปีผ่านไป...บ้านตระกูลจาง

   “ฮือๆๆ จะเอาพ่อผมไปไหน TOT”ฮยอนซึงร้องไห้โฮเมื่ออยู่ๆตำรวจก็เข้ามาจับพ่อเขา เด็กน้อยวัย3ขวบวิ่งไปดึงแขนตำรวจให้ปล่อยพ่อเขาแต่ก็โดนตำรวจอีกคนอุ้มเอาไว้ไม่ให้เข้าไปยุ่ง

   “ฮือๆๆ ปล่อยผม ผมจะไปหาพ่อ ฮือๆๆ TOT”ดาซมมองลูกชายอย่างสงสารก่อนจะหันไปคุยกับทนายต่อ

   “เราต้องคืนทุกอย่างที่โกงมาให้ตระกูลยงใช่มั้ยคะ”ดาซมถามขึ้น

   “ใช่ครับ...ดีนะครับที่คุณไม่โดนจับไปด้วยเพราะเป็นแค่ผู้สมรู้ร่วมคิดเฉยๆ พรุ่งนี้คุณกับลูกต้องย้ายออกจากที่นี่ด้วยนะครับเพราะนอกจากจะต้องคืนทุกอย่างให้ตระกูลยงแล้วตระกูลคุณก็ถูกฟ้องล้มละลาย”พูดจบทนายก็เดินออกไปทิ้งให้ดาซมแทบล้มทั้งยืน ไม่น่าเลย...เธอกับสามีไม่น่าคิดที่จะโกงตระกูลยงเลย ทั้งๆที่รู้จักสนิทสนมกันแท้ๆ สงสัยเวรกรรมจะตามสนองแล้วล่ะเพราะนอกจากเธอจะหมดตัว สามีจะถูกจำคุกตลอดชีวิตตระกูลเธอยังถูกฟ้องล้มละลายอีกด้วย

   “เราจะเก็บของไปไหนกันครับแม่”ฮยอนซึงถามผู้เป็นแม่ขึ้น

   “ไปอยู่บ้านคุณยายที่ปูซาน”

   “ทำไมเราต้องไปครับ ทำไมเราไม่อยู่ที่นี่”ฮยอนซึงถามอย่างไม่เข้าใจ

   “อย่าถามมากน่ะฮยอนซึง!”ดาซมตวาดใส่ลูกชายอย่างลืมตัวทำให้เด็กน้อยน้ำตาคลอ สองแม่ลูกเดินทางมาที่ปูซานด้วยสภาพที่หมดเนื้อหมดตัว แม่ของดาซมเองก็เห็นใจเลยให้มาอยู่ด้วย...เวลาผ่านไป...ดาซมได้คบหากับยังซึงโฮ หนุ่มหาปลาคนหนึ่งจนถึงขั้นตั้งท้องแต่พอซึงโฮรู้ว่าดาซมตั้งท้องเขาก็ไม่ยอมรับแล้วหาว่าลูกในท้องไม่ใช่ของตนก่อนจะหนีไปทำให้ดาซมท้องไม่มีพ่อเป็นขี้ปากของชาวบ้านไปทั่ว เธอทั้งอับอาย ทั้งขายหน้าแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ อยากจะเอาลูกออกก็ทำไม่ได้เพราะยังไงก็เป็นลูกเธอเหมือนกันเธอจึงจำใจตั้งท้องและคลอดลูกมาในที่สุด หลังจากที่คลอดลูกมาดาซมก็กลายเป็นผู้หญิงขี้เมา กินเหล้าเมายาไปทั่วอย่างประชดชีวิต ฮยอนซึงเองก็ช่วยยายเลี้ยงน้องและตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีของแม่และยายแต่ก็โดนแม่ทุบตีบ่อยครั้งเมื่อเมาหรือเวลาไม่มีเงินกินเหล้า   ชีวิตของฮยอนซึงสุดแสนจะลำบากแตกต่างกับจุนฮยองยิ่งนัก ตระกูลยงได้ทุกอย่างกลับคืนมาและกลับมาเป็นตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศ ฮโยรินเข้าไปเป็นผู้บริหารของYกรุ๊ปก่อนจะพัฒนาบริษัทจนเจริญมั่งคั่งไปทั่ว จุนฮยองกลายเป็นคุณชายตั้งแต่ยังเด็ก มีพี่เลี้ยงดูแลเอาใจใส่อย่างดี ทำให้เด็กหนุ่มกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ได้แถมยังอารมณ์ร้อนเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

   “ใครรีดเสื้อตัวนี้ให้ฉัน ไม่เห็นหรือไงว่ามันยังยับอยู่!”จุนฮยองหนุ่มน้อยวัย9ขวบหันไปถามบรรดาพี่เลี้ยงอย่างอารมณ์เสีย

   “ดิฉันเองค่ะคุณชาย -O-;”หนึ่งในพี่เลี้ยงตอบขึ้น

   “ทำงานแย่ขนาดนี้ยังจะเสนอหน้ามาสมัครเป็นพี่เลี้ยงฉันอีก!”หนุ่มน้อยว่าหญิงสาวเสียงดัง

   “เอ่อ...”

   “พรุ่งนี้อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก!” พูดจบจุนฮยองก็หยิบเสื้ออีกตัวมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างโมโห

   “ป้าคะนี่คนที่เท่าไหร่กันแล้วนี่คุณชายไล่ออก >O<”สาวใช้คนหนึ่งหันไปถามหัวหน้าแม่บ้าน

   “เกือบยี่สิบแล้วล่ะ คุณชายนี่ก็จริงๆเลย -O-”หัวหน้าแม่บ้านส่ายหน้าอย่างเอือมๆก่อนจะเดินตามคุณชาย

ออกไป

   “ไปเล่นข้างนอกกันเถอะดงอุน”จุนฮยองพูดกับ ‘ซนดงอุน’ ลูกชายของลูกน้องคนสนิทของแม่

   “คุณชายจะไปไหนครับ”

   “บอกให้คนขับรถพาฉันไปบ้านของตระกูลจาง ไม่สิ...ต้องเรียกว่าเคยเป็นของตระกูลจางมากกว่า J”จุนฮยองแสยะยิ้ม เขารู้ข่าวทั้งหมดตั้งแต่จางจีฮุนโดนจับและตระกูลจางล้มละลาย แต่นั่นไม่สาแก่ใจเขาหรอกเพราะมันเป็นสิ่งที่ตระกูลนั้นต้องเจออยู่แล้ว เด็กน้อยมองไปยังลานกว้างหน้าบ้านสะท้อนให้เห็นภาพเขากับฮยอนซึงในวัยเด็กที่วิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน ภาพเขากับฮยอนซึงกำลังหัวเราะคิกคักยามที่พี่เลี้ยงเล่าเลี้ยงตลกให้ฟัง จุนฮยองสลัดภาพต่างๆเหล่านั้นออกจากหัวอย่างไม่ชอบใจนัก แม้อดีตจะสวยงามน่าจดใจเพียงใดแต่สำหรับคนอย่างจุนฮยองไม่มีทางยึดติดกับอดีตแน่นอน เขาจะต้องอยู่กับปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น ใช่!...อนาคตที่เขาพร้อมจะแก้แค้นฮยอนซึงอย่างสาสมไง J

**********************************************************

เรื่องนี้เฟิร์นเอาลงไว้ในเด็กดีที่นึงแล้วก็ที่นี่อีกที่นึง  ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ