เพียงเงา

 

 

 

                             บ้านหลังใหญ่ที่อยู่กลางใจเมือง มีชายหนุ่มสวมสูทดำนับร้อยคนยื่นอยู่ตามบริเวณบ้าน  ทั้งหมดใส่แว่นดำพร้อมทั้งมีเข็มกลัดสัญลักษณ์ติดที่ปกเสื้อ  ไม่นานมีรถเข้ามาภายในบ้านติดกันสี่คัน  ก่อนที่สองคนจะวิ่งไปเปิดประตูรถให้กับผู้ที่นั่งอยู่ในรถ 

 

 

 

 

           "  บอม เดี๋ยวตามชั้ลเข้าไปที่ห้องทำงาน " ชายกลางวัยเอ่ยขึ้น ก่อนที่บอมจะก้มหัวเป็นการรับคำ  แล้วชายผู้นั้นก็เดินเข้าบ้านไป 

 

 

 

           " คงจะไปเลียขานายใหญ่เหมือนเดิมซินะ " ทรงกรด คนสนิทของชายกลาวัยพูดอย่างเย้ยหยัน

 

 

 

           " ฉันเป็นคน และเป็นคนที่ไม่ใช่นิสัยหมา " บอมพุดจบก็เดินเข้าบ้านไป ทรงกรด กำหมัดแน่น ทั้งโกรธทั้งแค้นที่โดยหักหน้า

 

 

 

 

                   ก๊อก ๆๆๆ บอมยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง คนในห้องอนุญาต บอมเดินเข้าไปอย่าง

 

 

 

 

            "  นี่รางวัลของชั้ล สำหรับคนที่ทำให้ชั้ลมีรายได้มหาศาล " เมฆา ผู้ทรงอิทธิพลรายใหญ่ที่สุด ผู้ที่เป็นนายใหญ่ที่ ทีมของผู้กองไตรคุณกำลังตามตัว  เขายื่นสร้อย พร้อมแหวน 1 วงให้กับบอม

 

 

 

           " นายครับ คือ ผม...   " บอมหยิบสร้อมขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าจี้ของสร้อมเส้นนั้น เป็นจี้สัญลักษณ์ของกลุ่ม ก็อ้ำๆอึ้งๆ ไม่กล้ารับ 

 

           " สร้อยกับแหวน เป็นของผู้หญิง ชั้ลให้นายเอาสร้อยเส้นนี้ไปใหเ้ผู้หญิงของนาย  " เมฆาพูด พลางนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่

 

             " ผมยังไม่มีใคร " บอมพูด

 

            " เก็บเอาไว้ สร้อยและแหวนกับจี้สัญลักษณ์ ชั้ลจะมอบให้เฉพาะคนที่ภักดีต่อชั้ลเท่านั้น นายน่าจะรู้ว่าชั้ลเป็นคนมีอิทธิพลต่อเมืองนี้มากแค่ไหน ไม่มีใครที่ไม่รู้จักชั้ล ไม่มีใครไม่รู้จัก King Fox  เพราะฉะนั้น ผู้หญิงคนไหนที่สวมใส่สร้อยคอ ที่มีจี้ ตัวKF จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ เธอจะปลอยภัยในทุกอย่าง  รับไปซะ " เมฆาพุดอย่างจริงจัง และเสียงหนัก บอมจำต้องรับมันไว้ 

 

 
             "  นายเป็นคนที่ชั้ลไว้ใจ แต่ถ้านายหนักหลังชั้ล ผลก็คือ ตาย สถานเดียวเหมือนกัน " เมฆาพูด

 

            " นายใหญ่ชุบเลี้ยงชีวิตผมมา ผมไม่มีวันหักหลังนายใหญ่แน่นอนครับ " บอมพูดอย่างจริงจัง  เมฆายิ้ม 

 

            "  ดี  ชั้ลเลือกคนไม่ผิดจริงๆ พร้อมจะรับงานต่อไปแล้วยัง  " เมฆาพูด 

 

            " พร้อมครับ  " บอมพูด

 

 

               "  ส่งยาบ้าให้พ่อค้ารายย่อยทุกราย  อย่าให้พวกหมู หมา กา ไก่ มันรู้เด็ดขาด " เมฆาพูด 

 

              " ครับนาย " บอมพด 

 

             " ดี เรื่อง เวลา สถานที่ ไปจัดการให้เรียบร้อย รายชื่อพ่อค้ารายย่อย อยู่ในห้องลับชั้ลใต้ดิน " เมฆาพูดจบก็หมุนเก้าอี้ัหันหลังให้กับบอม บอมก้มหัวเคารพ แล้วเดินออกไปหนาบ้าน

 

 

             " นายใหญ่เรียกแกเข้าไปทำไม " ทรงกรดถามอย่างสงสัย

 

             " ชั้ลจำเป็นต้องรายงานแกมั้ย " บอมพูด 

 

 

             "  อย่าคิดจะอยู่เหนือกว่าชั้ลนะไอบอม แกมันก็แค่เด็กใหม่ที่มาอยู่หลังชั้ล ยังไงนายใหญ่ก็ไม่มีวันเห็นแกดีกว่าชั้ล " ทรงกรดพูดอย่งใส่อารมณ์

 

 

             " เด็กใหม่อย่างชั้ล ก็มีฝีมือไม่น้อยไปกว่าแก อาจจะมีฝีมือมากกว่าแกซะด้วยซ้ำ " บอมพูดจบก็เดินออกไป ทรงกรดมองไล่หลังไปอย่างเอาเรื่อง แต่ต้องข่มอารมณ์เอาไว้

 

 

 

 

 

                       ห้องนอนหรู ภายในบ้านหลังใหญ่โต กับหญิงร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง โดยมีองครักษ์ร่างสูงที่นอนเฝ้าอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ห่างหายไปไหน ไม่นานนักร่างเล็กก็ขยับเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาแห่งความเศร้าจะเบิกกว้างอีกครั้ง 

 

 

 

                "  =.= " แก้วลุกขึ้นมานั่งโดยที่ไม่ทันสังเกตว่าโทโมะนานฟุบอยู่ใกล้ๆ  มือเล็กกุมหน้าผากตัวเล็กเพราะรู้สึกปวดหัวอย่างมาก 

 

             " ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวรึปล่าว "  โทโมะที่งัวเงียตื่นขึ้นมา พอเห็นแก้ว นั่งกุมขมับตัวเอง ก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง 

 

             " เห้ย ! นี้นายมาอยู่ในห้องชั้ลได้ยังไง นายทำอะไรชั้ลรึปล่าว " แก้วถอยหนีอย่างเร็วเมื่อได้ยินเสียงและเห็นหน้าโทโมะ เธอลุกออกจากเตียงไปยื่นอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องในสภาพที่ยังมึนๆงงๆอยู่ โทโมะลุกขึ้นยื่น จะเดินตามไปแต่พอเห็นหน้าแก้วที่ยื่นตื่นตระหนกอยู่ ก็ไม่กล้าเข้าไป ได้แต่ยื่นอธิบายอยู่ห่างๆ

 

 

             "  ชั้ลไม่ได้ทำอะไร เมื่อคืนเธอดื่มหนักไปหน่อย ชั้ลก็เลยพามานอนที่นี้ แล้วชั้ลก็เพลอหลับไป " โทโมะพูด แก้วมองหน้าชั่งใจ เพราะไม่เชื่อเท่าไหร่

 

 

             "  เสื้อผ้าเธออยู่ครบ เสื้อผ้าชั้ลก็อยู่ครบ สภาพเตียงยังปกติ  " โทโมะพูด แก้วหันมองตัวเองก็พบว่าเสื้อผ้ายังอยู่ครบ มองร่างโทโมะ ก็พบว่าเสื้อผ้ายังอยู่ครบ มองไปที่เตียงก็พบว่าเตียงยังอยู่ปกติ ผ้าปูเตียงไม่ได้หลุดลุ้ย เหมือนตอนที่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

 

             " แล้วทำไมไม่พาชั้ลไปที่ห้องตัวเอง " แก้วพูด 

 

            " เธอมานอนห้องนี้แล้วกัน ห้องนั้นชั้ลจะเก็บของที่ไม่ใช้แล้ว " โทโมะพูดหน้านิ่ง  แก้วมองหน้าอย่าง งงๆ 

 

 

           " เก็บของอะไร นายซื้อของใหม่เข้าบ้านหรอ " แก้วยังงงอยู่ 

 

           " เออ ก็ซื้อของใหม่มาสิ ตกลงจะนอนมั้ยห้องนี้ หือจะไปนอนห้องเดียวกับชั้ล  ก็ได้นะ จะได้ทำอะไรง่ายๆหน่อย " โทโมะพูด

 

           " ไม่ๆๆๆ ชั้ลอยู่ห้องนี้แหละดีแล้ว " แก้วพูดจบ โทโมะจะเดินออกไปจากห้อง  แก้วจะเดินตามไป 

 

           " จะไปไหน " โทโมะหันหน้ามาถาม แก้วปวดหัวจนไม่ได้ยินเสียงโทโมะ เธอเดินต่อไปจนชนโทโมะ เซจะล้ม แต่โทโมะรับไว้ทัน แก้วสบัดศรีษะอย่างแรงเพื่อเรียกสติ แต่ก็เหมือนว่าสติสตางค์จะยังไม่กลับมา

 

           " ชั้ลว่าชั้ลไม่สบาย " แก้วพูด อย่างมึนๆ 

 

           " ไม่ใช่ว่าไม่สบายหรอก เธอแฮ้งเหล้า " โทโมะพูดพลางประคองแก้วไปนั่งที่เตียง

 

           " เมื่อคืนชั้ลดื่มหนักเลยหรอ " แก้วพูด

 

           " ก็ใช่ได้ ดื่มไปเพรียวๆ เกือบหมดขวด ก่อนหน้าก็ไม่รู้ว่าดื่มมาเท่าไหร่ " โทโมะพูด 

 

            " แล้วนายดื่มด้วยรึเปล่า " แก้วพูด

 

            " ไม่ได้ดื่ม " โทโมะพูด

 

            " ชั้ลว่านายแปลกๆเหมือนคนเมาเหล้านะ " แก้วพูด

 

           " แปลกยังไง ชั้ลก็ปกติดีนิ " โทโมะพูด มองแก้วอย่างงงๆ แก้วก็มองโทโมะอย่างไม่เข้าใจ

 

           "  ก็แปลกตรงที่นายมาทำดีกับชั้ลไง ไม่โกรธไม่เกลียดชั้ลแล้วหรอ " แก้วถาม แววตาเธอดูเศร้าไปมาก  โทโมะอ้ำๆอึ้งๆ 

 

          " อย่าเรื่องมากได้มั้ย ชั้ลจะดีจะร้ายมันก็เรื่องของชั้ล วันไหนชั้ลอารมณ์ดีชั้ลก็ดี วันไหนชั้ลอารมณืไม่ดี ชั้ลก็ร้าย แล้วเธอก็ต้องรับให้ได้ทุกอย่างที่ชั้ลเป็น " โทโมะลุกขึ้นยื่นโวยวาย กลบเกลื่อนข้อสงสัยของแก้ว




          " ชั้ลว่านายคงจะหายเมาแล้วหละ เพราะนายกลับมาเป็นปกติแล้ว  " แก้วมอง แววตาดูเศร้า เหมือนเดิม  โทโมะไม่กล้าสบตา  รีบเดินออกไปจากห้อง  แก้วลองไล่หลังไป กอนจะล้มตัวลงนอน

 

 

          " กินนี้ แล้วก็ตอน ทำตัวให้หายเร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ไปทำงานกับชั้ล " โทโมะพูดพลางยื่นน้ำมะนาวให้แก้ว แก้วลืมตาขึ้นมามอง อย่างงงๆกับท่าทีของโทโมะ  เธอพยุงร่างขึ้นมานั่ง จะพูดกับเขา แต่โทโมะกลัลเดินออกจากห้องไปซะก่อน 

 

          " = . = "  แก้วหยิบน้ำมะนาวขึ้นมาดื่ม รวดเดียวหมด โทโมะที่แอบมองอยู่ข้างนอกเปรี้ยวปากแทน แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ 

 

           " กินยังกับคนท้อง " โทโมะพูด ก่อนจะปิดประตูห้องแก้วแล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน 

 

 

 

 

                    ทางด้านวีรวิทย์ ก็พยามโทรหาแก้ว แต่ก็โทรไปติด  เขามองโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ไม่นานเลขาหน้าห้องก็เข้ามาในห้องวีรวิทย์

 

 

               " ท่านประธานค่ะ คุณอิทธิส่งพนักงานมาทำหน้าที่แทนพนักงานคนเก่าที่ลาออกไปแล้ค่ะ " เลขาพูด วีรวิทย์หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

 

 

               " อือๆ บอกให้ไปทำงานกับคุเดชาได้เลย  ผมให้คุณเดชารับผิดชอบงานนี้ต่อจากผมแล้ว " วีรวิทย์ดูผิดหวังเป็นอย่างมาก เลขาพยักหน้าและเดินออกไป 

 

 

                " พี่วีของกวางเป็นอะไรไปหรอค่ะ หน้าเครียดเฉียว " กวางที่แต่งตัวสวย เดินเข้ามาหาวีรวิทย์ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียวีรวิทย์

 

 

               " ไม่มีอะไร เครียเรื่องงานนิดหน่อย " วีรวิทย์พูดอย่างปัดๆ เพราะไม่มีอารมณ์สวีทหวานอย่างกวาง

 

               " คงจะเครียดเรื่องที่แก้วไม่สามารถมาทำงานให้พี่ได้ใช่มั้ยค่ะ " กวางเริ่มโกรธ เมื่อรู้สึกว่าวีรวิทย์ไม่สนใจเธอเหมือนอย่างก่อน

 

 
               " นี่กวางรู้เรื่องงนี้ได้ยังไง แล้วรู้รึเปล่าว่าทำไมแก้วถึงลาออก " วีริทย์ถามอย่างตั้งใจ ผิดกับกวางที่รู้สึกเจ็บที่วีรวิทย์สนใจในตัวแก้วมากขนาดนี้

 

 

               " พี่ไม่ต้องรู้หรอกว่ากวางรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่กวางอยากรู้ว่าทำไมพี่ถึงสนใจมันนักหนา " กวางพูดแล้วร้องไห้ออกมา วีรวิทย์อึ้งไป 

 

               " กวางอย่าร้องไห้สิ คือ แก้วเค้าแค่ทำงานเก่ง พี่เสียคนทำงานดีๆไป ก็ต้องเครียดซิค่ะ " วีรวิทย์พูด พลางเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้กวาง

 

 

               "  พี่แน่ใจหรอค่ะ ว่าแค่นั้นจริงๆ  พี่รักกวางอยู่อีกรึเปล่า  " กวางมองหน้าวีรวิทย์อย่างน้อยใจ

 

 

               "  ทำไมถึงถามพี่แบบนั้นหละ " วีรวิทย์ถาม เขาไม่กล้าตอบคำถามกวาง เพราะ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองว่าเขารักแก้วหรือรักกวางกันแน่

 

 

               " กวางรักพี่มากนะ พี่อยากให้กวางเปลี่ยนตรงไหน พี่บอกกวางมาได้เลย กวางยอมทำให้พี่ทุกอย่าง " กวางรู้คำตอบทันทีที่วีรวิทย์ไม่ตอยคำถามของเธอ เพราะ่อนหน้านี้ ถ้าถามว่าเค้ารักเธอมั้ย เค้าจะตอบทันทีว่ารัก หากแต่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะเปลี่ยนไป 

 

              " พี่อยากให้กวางทำงาน กวางจะทำให้พี่ได้รึเปล่า " วีรวิทย์ เมื่อมองแววตาของกวาง เมื่อเขาเห็นหยดน้ำตาของเธอ ก็เริ่มใจอ่อน สงสารเธอขึ้นมา 

 

              " ได้สิ กวางทำงานเพื่อพี่ได้ จะให้กวางทำอะไรหละค่ะ " กวางเช็ดน้ำตา ดีใจจนเนื้อเต้น 

 

 

              " ทำงานอะไรก็ได้ ที่บริษัทของพ่อกวาง " วีรวิทย์พูด  กวางนิ่งไป 

 

              " ทำงานกับพี่ไม่ได้หรอ " กวางอ้อน 

 

             " ช่วยพ่อทำงานดีกว่า เชื่อพี่นะ " วีรวิทย์อ้อนกลับ 

 

 
             " ก็ได้ค่ะ  แต่พี่ต้องสัญญานะ ว่าพี่จะรักกวาง ไม่นอกใจกวาง พี่สัญญากับกวางได้มั้ย " กวางพูด เธอมองตาวีรวิทย์อย่งหาคำตอบ วีรวิทย์อึ้งอัง ไม่กล้าพูด แต่เมื่อเห็นว่ากวางจะร้องไห้อีกครั้ง เขาจึงพยักหน้ารับคำ กวางดีใจมาก โผล่เข้ากอดวีรวิทย์แน่น

 

              " งั้นกวางกลับก่อนจะ กวางจะไปสมัครงานกับคุณพ่อ " กวางพูด ใบหน้าเธอดูสดใสเข้ามาอีกครั้ง

 

 

               " ^^ " วีรวิทย์พยักหน้าก่อนจะยิ้มหวานให้เธออีกครั้ง เมื่อกวางเดินออกไปจากห้องก็ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับเรื่องความรักต่อไปดี 

 

 

 

                         

                      บริษัทของดิเรก กวางเข้ามาคุยกับพ่ออย่างจริงจังเรื่องการทำงาน โดยมีกาญจน์ พี่สาวของเธอนั่งอยู่ข้างๆ

 

 

                " คิดยังไงถึงอยากมาทำงานกับพ่อ " ดิเรกถาม

 

                " ก็แค่อยากเปลี่ยนตัวเอง เพื่อใครสักคน " กวางพูด คิดถึงวีรวืทย์ขึ้นมาทันที

 

                " น้องคงหมายถึง คุณวีรวิทย์ เจ้าของบริษัท SPS นะค่ะ " กาญจน์พูด

 

                "พี่นิรู้ใจน้องจริงๆเลย " กวางหันไปยิ้มกับกาญจน์

 

                 "  เค้าเปลี่ยนลูกของพ่อได้ขนาดนี้ กวางคงรักเค้ามากซินะ " ดิเรกพูด

 

               " รักมากซิค่ะ รักจนไม่อาจที่จะรักใครได้อีก " กวางพูด  ดิเรกนิ่งไป 

 

                " แล้วเรื่องที่พ่อจะให้ลูกแต่งงานกับโทโมะหละ " ดิเรกพูด

               " พ่ออย่ามาพูดเรื่องนี้กับกวางนะ พ่อยกนังแก้วให้เค้าไปแล้ว ยังจะมาพูดเรื่องนี้กับกวางอีกทำไม " กวางโวยวายทันที

 

               " พ่อให้แก้วไป ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะยกหนี้ให้เรานะลูก " ดิเรกพูด 

 

                "  พ่อพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง " กาญจน์งง กวางเองก็ งงไม่แพ้กัน

 

 

               " พ่อให้แก้วเป็นข้อต่อรอง เพื่อรอกวาง " ดิเรกพูด

 

 

               "  รู้ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ให้เป็นข้อต่อรอง ไม่ใช่ว่าให้เมื่อล้างหนี้หรอพ่อ " กวาถาม

 

 

              " ไม่ใช่ หนี้เรายังเหลือเท่าเดิม " ดิเรกพูด 

 

 

              " ให้ฟรีหรอพ่อ " กาญจน์ถาม ดิเรกก้มหน้านิ่ง

 

 

 

               "  หึ  ไร้ค่าสิ้นดี   ไม่ต้องห่วงนะพ่อ พี่วีเค้ารักหนู เค้าไม่มีวันปล่อยให้หนูไปตกนรกเด็ดขาด ยังไง เค้าก้ต้องช่วยเราค่ะพ่อ " กวางพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

             " ก็เป็นอย่างนั้นก็ดี ทำยังไงก็ได้นะกวางให้เค้าขอหนูแต่งงานภายใน 3 อาทิตย์นี้  " ดิเรกพูด 

 

 

 

            " ได้ค่ะ หนูจะทำทุกอย่าง " กวางมีแววตามั่นใจ และมีแผนที่จะจับวีรวิทย์ 

 

 

 

            " ถ้ากวางแต่งงานกับคุณวีรวิทย์  แล้วเค้าจะช่วยเราใช้หนี้หรอพ่อ " กาญจน์ยังกลุ้มใจอยู่

 

 

 

            " ถึงเค้าไม่ช่วย แต่ถ้ากวางมันได้เป็นเจ้าสาวของวีรวิทญ์แล้ว เค้าคงไม่ปล่อยให้เมียของเค้าไปเป็นของคนอื่นหรอก " ดิเรกพูด

 

 

           " แล้วแก้วหละ " กาญจน์พูด

 

 

 

            " ก็แล้วแต่เวรแต่กรรม " กาญจน์อึ้งไปกับคำพูดของพ่อ กวางฟังแล้วสะใจ

 

 

 

 

                        ค่ำคืนของวันนี้ แก้วทำอาหารค่ำจนเสร็จ แล้วจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก โทโมะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จพอลงมาไปเห็นแก้ว ก็ถึงกับใจหายวูบ 

 

 

 

             "  แก้ว !!  แก้ว !!! แก้ว !!!! " โทโมะตะโกนลั่น เดินหารอบบ้าน เรียกอยู่นานแต่ก็ไม่ขาน โทโมะเดินออกไปหาแก้วข้างนอกบ้าน เห็นรถจอดอยู่ ก็โล่งใจไปนิดนึง แต่ก็ยังหาต่อ จนมาเจอแก้วที่นั่งเล่นกันแมวจรจัดอยู่หน้ารั่วบ้าน 

 

             " มานั่งทำบ้าอะไรตรงนี้ จัดตะโกนเรียกคอจะแตกอยู่แล้ว " โทโมะพูด  แก้วตกลงรีบปล่อยแมว ก่อนจะลุกขึ้นยืนมาคุยกับโทโมะ

 

             "  มีอะไรขาดเหลือหรอ เดี๋ยวชั้ลไปเอาให้ " แก้วพูด 

 

             " ปิดประตูรั่ว แล้วเข้าไปในบ้าน " โทโมะออกคำสั่ง แล้วเดินเข้าบ้านทันที แก้วปิดประตูรั้วแล้วเดินตามเข้าไป 

 

             " ไปเอาจานกับช้อนมา " แก้วเดินเข้าครัวไปเอาจานกับช้อนมา แล้ววางไว้ให้โทโมะ 

 

 
            " นั่งลง ตรงนี้ " โทโมะพูด แก้ว งง แต่ก็ยอมนั่งลงตามคำสั่งอย่างว่าง่าย 

 

             " ตักข้าว " โทโมะพูด  แก้วตักข้าวให้โทโมะ  แล้วก็นั่งนิ่งๆ โทโมะมองอย่างไม่พอใจ แก้วเลยตักให้อีก 

 

            "  นี่เธอไม่มีสมองคิดเองบ้างเลยหรือไงฮะ " โทโมะเริ่มไม่พอใจกับท่าทีใสซื่อ จนเกือบโง่ขงแก้ว  แต่แก้วก็ยังไม่เข้าใจกับคำพูดของโทโมะอยู่ดี เขาเริ่มเซ็ง เลยตักข้าวใส่จานที่วางอยู่ตรงหน้าแก้ว

 

           "  กินซะ !!! " โทโมะพูด แก้วมองอย่าง งง ๆ แต่ก็ดีใจจนแทบจะร้องไห้  

 

 

 

                     ทั้งคู่นั่งทานข้าวด้วยกัน โดยที่แก้วตักข้าวข้าวนิดๆ อย่างเกรงใจโทโมะ  ทั้งคู่ทานข้าวจนเสร็จ แก้วก็เก็บจานไปล้าง  โดยที่โทโมะนั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น 

 

 

             " ขอบคุณมากนะ ที่ให้ชั้ลนั่งร่วมโต๊ะกับนาย " แก้วเดินเข้ามาพูดใกล้โทโมะ 

 

            " ทำอย่างกับว่าไม่เคยนั่งร่วมโต๊ะกับใคร  " โทโมะพูด 

 

 

           " ก็นอกจากพี่ไตร แล้วก็ 2 หมวด ชั้ลก็ไม่เคยนั่งรวมโต๊ะ กับใคร " แก้วพูด โทโมะหันขวับ มองแก้วตาเขียว

 

           "  ไอไตร  ! ใคร !! " โทโมะ ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าแก้ว  แก้วเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองหลุดปากพูดออกไป 

 

           " อ่อ เพื่อนตอนเล็กๆหนะ นานแล้ว " แก้วพูด ที่เธอโกหก เพราะกลัวโทโมะ จะเค้าถามจนรู้ว่าเธอเป็นสายสืบ 

 

           " แล้วไอ 2 หมวดหละใคร " โทโมะเสียงเบาลง

 

          " ก็เพื่อนเหมือนกัน ชื่อ 2 หมวด " แก้วพูด  โทโมะ เดินมานั่งที่เดิม

 

 

          " แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับใคร " โทโมะถาม 

 

          "  ก็ชั้ลอยู่บ้านคนเดียว นอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ชั้ลไม่มีใคร นายจะให้ชั้ลไปนั่งร่วมโต๊ะกับใครหละ " แก้วพูด หน้าเฉยชา แต่แววตาดูเศร้ามอง โทโมะ มองอย่างเห็นใจ แต่ไม่รู้เรื่องชีวิตในอดีตของเธอ

 

         " ก็ไหนเธอบอกว่า ไอดิเรกมันเป็นพ่อเธอ แล้วกวางเป็นพี่สาวเธอ " โทโมะถามอย่างสงสัย

 

 

          " ใช่  แต่พ่อกับพี่ๆ อยู่ที่บ้านหลังใหญ่ ส่วนชั้ลอยูที่บ้านท้ายสวน " แก้วพูดหน้าเศร้า

 

          " แล้วทำไมไม่ขึ้นไม่อยู่กับพ่อกับพี่ที่บ้านหลังใหญ่หละ " โทโมะถามอย่างแปลกใจ

 

          " ไม่รู้สิ ตั้งแต่เกิดมาชั้ลก็อยู่แต่ที่บ้านหลังเล็ก ไม่เคยได้เข้าไปบ้านหลังใหญ่เลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่เดินผ่านหน้าบ้าน " แก้วพูด โทโมะยิ่งไม่เข้าใจหนัก

 

 

           "  แล้วแม่เธอหละ " โทโมะถามต่อ 

 

           " พอชั้ลเข้าอนุบาล แม่ก็เอาแต่เข้าบ่อนเล่นการพนัน บางวันก็กลับมานอนที่บ้านบ้า บางวันก็อยู่แต่ในบ่อนได้กลับบ้านเลย " แก้วพูด 

 

           " แล้วเวลากินข้าวหละ " โทโมะถาม 

 

           " ก็ออกไปหากินเอง บางครั้งป้าอร คนรับใช้ในบ้านหลังใหญ่สงสารก็เอามาให้บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็หากินเองมากกว่า " แก้วพูด โทโมะอึ้งไป 

 

           " แล้วก็นั่งกินข้าวคนเดียวเนี่ยนะ " โทโมะถาม 

 

          " อื้ม  ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ชั้ลเลยชิน วันนี้นายมาชวนชั้ลกินข้าวร่วมโต๊ะกับนาย มันวิเศษมากเลยนะ ชั้ลรู้สึกดีมากเลย " แก้วพูด โทโมะมองหน้าแก้ว ได้ยินคำพูดของเะอก็รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก

 

 
          " หลังจากนี้ กินข้าวกับชั้ล " โทโมะพูด 

 

          " ห่ะ ????? " แก้วมองหน้าอย่าง งง หนัก โทโมะ รีบเบี่ยงประเด็นทันที

 

          " ใช่ว่าชั้ลจะพิศวาสอะไรเธอหรอกนะ แล้วไม่ต้องคิดว่าชั้ลอยากจะทำดีกับเธอ  แต่ชั้ลมันเป็นพวกที่ครอบครัวอบอุ่น นั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกมาตลอด  ชั้ลแยกมาอยู่คนเดียวแบบนี้ มันก็ไม่แปลกที่ชั้ลจะเหงา " โทโมะพูด แก้วสะอึ้ง นิ่ง พูดไม่ออก  โทโมะมองแก้วอย่างรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                   กริ๊งงง  กริ๊งงง  กริ๊งงงง  โทรศัพท์ดังขึ้น แก้วหยิบโทรศัพท์มาดู ก็หันมองโทโมะอย่าระแวง แล้วรีบเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก โทโมะ มองแก้วอย่างสงสัย แต่ก็ไม่อยากเดินตามไป ได้แต่มองอยู่อย่างๆ อย่งหงุดหงิด

 

 

 

               "  ฮัลโหล ว่าไงค่ะ " แก้วพูดเบาๆ พลางเหลือบมองโทโมะที่นั่งอยู่ในบ้าน

 

 

              (  พรุ่งนี้เที่ยง เจอกันหน่อยนะ มีงานด่วน ) ผู้กองไตรคุณพูด

 

 

              " ได้ค่ะ ที่เดิมใช่มั้ยค่ะ " แก้วพูด

 

 

              ( ใช่  แล้วนั้นจะนอนแล้วยัง  ) ไตรคุณถาม

 

 

              " อีกแปบนึก็คงจะนอนแล้วค่ะ มีอะไรรึปล่าวค่ะ " แก้วกระซิบพูด พลางหันมอโทโมะ 

 

 

             ( แค่อยากจะถามเรื่องที่แก้วลาออกหนะ ) ไตรคุณพูด วีรวิทย์คอยฟัอยู่ข้างๆ 

 

 

 

              " แก้วจำเป็นจริงๆค่ะ ถ้าไม่จำเป็นแก้วไม่ลาออกแน่นอน พี่ไตรค่ะ ฝากขอโทษคุณวีรวิทย์ด้วยนะค่ะ แก้วลาออกแบบนี้งานเค้าคงเสียหาย แต่คนที่ไปทำงานแทนแก้วก็เก่งเหมือนกันนะค่ะ อาจจะเก่งกว่าแก้ซะด้วยซ้ำ " แก้วพูด 

 

 

              ( งั้นแก้วพูดกับมันเองแล้วกันนะ ) ไตรคุณยื่นโทรศัพท์ให้วีรวิทย์ วีรวิทย์รีบรับมาคุยอย่างเร็ว 

 

   

             (  ทำไมแก้วลาออกไม่บอกผมสักคำ ) วีรวิทย์พูด

 

              " แก้วขอโทษนะค่ะ มันจำเป็นจริงๆ " แก้วพูด

 

              ( งานของผมไม่เสียหายหรอกนะครับ แต่ผมนี้สิ ) วีรวิทย์พูด

 

             " คุณเป็นอะไรค่ะ " แก้วสงสัยคิดหนัก 

 

 

             ( ผมเสียใจ เสียใจที่ไม่ได้เห็นหน้าคุณในทุกๆวัน ) วรวิทย์พูด หยอดคำหวานเต็มที่ แต่แก้วไม่สะทกสะท้าน กลับขำ ซะอย่างนั้น 

 

              " ก็ยังมีอีกงานนิค่ะ ที่เราต้องร่วมกันทำ " แก้วพูด โทโมะมองท่าทีแก้วที่พูดไปยิ้มไป ก็รู้สึกโมโห

 

 

              ( ก็ได้เจอแค่แปบเดี๋ยวเอง ) วีรวิทย์พูด

 

              " คุณไม่อยากเจอพี่กวางบ้างหรอค่ะ " แก้วพูด เพราะรู้สึกผิดกับพี่สาวตัวเอง 

 

 

              (คุณเรียกกวางว่าพี่หรอ คุณกับกวางเป็นอะไรกัน ) วีรวิทย์เริ่มสงสัย เมื่อคิดถึงเรื่องกวางที่รู้เรื่องของแก้ว แล้วตอนนี้แก้วก็ยังพูดถึงเรื่องกวางอีก 

 

               " ก็  เค้าอายุมากกว่า  แก้วก็ต้องเรียกเค้าว่าพี่ ไม่ถูกหรอค่ะ " แก้วพูด แต่วีรวิทย์ก็ยังสงสัยอยูดี 

 

 

               ( คุณกับเค้าไม่เหมือนกันนะ ) วีรวิทย์จะพูดต่อ แต่แก้วพูดแทรกขึ้นมา

 

               " ไม่มีใครเหมือนใครหรอกค่ะ ตอนนี้คุณเป็นแฟนกับคุณกวาง คุณควรรักเค้าให้มากกว่านี้นะค่ะ  แค่นี้ก่อนนะค่ะ แก้วจะนอนแล้ว " แก้วพูด 

                ( ครับ ฝีนดีนะครับ ) วีรวิทย์อึ้งๆไป เพราะรู้ว่าแก้วไม่มีท่าทีจะมีใจให้ตนเลย แถมยังอาจจะสานสัมพันรักกับแก้วยากขึ้นอีก เมื่อแก้วรู้ว่าเค้ากับกวางเป็นแฟนกัน

 

 

                 " ฝันดีค่ะ "  แก้ววางโทรศัพท์ ก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน 

 

 

                " ชั้ลไปนอนก่อนนะ " แก้วพูดกับโทโมะ 

 

 

                 "  พรุ่งนี้ จะไปนอนกับใครอีกหละ " โทโมะพูด ไม่มองหน้าแก้ว

 

 

                 " ชั้ลกลับมานอนที่นี้ ไม่ได้ไปนอนที่ไหน " แก้วพูด

 

                " ชั้ลจะถามว่า พรุ่งนี้เธอจะไปรับแขกที่ไหนอีก " โทโมะเริ่มขึ้นเสียง 

 

                " ชั้ลไม่ได้ทำอาชีพนั้น " แก้วพูด

 

               " แล้วเมื่อกี้เธอคุยกับใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย" โทโมะลุกขึ้นมาถามแก้วตรงหน้า 

 

              " ผู้ชาย " แก้วตอบหน้านิ่ง

 

              " นั้นไง  ไหนบอกชั้ลหน่อยสิ ว่าเค้าให้เธอกี้บาท "โทโมะโกรธอย่างไม่รู้สาเหตุ แก้วก็โกรธเหมือนกัน

 

 

 

              " ชั้ลคุยกับคุณวีรวิทย์ ชั้ลขอโทษเค้าที่ชั้ลลาออก แล้วทำให้งานของเค้าเสียหาย " แก้วพูด 

 

 

 

              "  ทำไม เธอคิดว่าตัวเธอเองมีค่าขนาที่มันขาดเธอไม่ได้ ถ้าขาดเธอไปงานมันจะเสียหาย เธอมีค่าขนาดนั้นเลยหรอ " โทโมะพูด แก้วอึ้งไป  ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ

 

 

 

             " นั้นสินะ  ชั้ลมีค่ากับคนอื่นขนาดนั้นเลยหรอ   "  แก้วน้ำตาคลอ  พูดจบก็เดินขึ้นห้องไปเลย โทโมะ เมื่อเห็นสีหน้าแววตาของแก้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

 

 

 

             " โธ่เว้ยยย  " โทโมะหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก  ทำไมเวลาที่เธอโกรธเขา เขาถึงได้หงุดหงิดละรู้สึกผิดได้ถึงขนาดนี้นะ