รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 

 

ตอนนี้ 50% จ้าา

 

 

 

 

 

“คุณคบกับคุณป๊อปมานานหรือยัง”ฟางชะงัก นั่นไงว่าแล้วเชียว พวกกองสอดแนม

 

 

 

 

 

“ก็ปีกว่าแล้วค่ะ”  ฟางพูด อืม...ตอบตรงเหมือนที่คุณหญิงเคยบอกเอาไว้  แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้  มี

กลิ่นตุๆยังไงก็ต้องมีพิรุธบ้างแหล่ะ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้น คุณสองคนไปพบกันตอนไหนล่ะ คุณเป็นคนไทยส่วนท่านป๊อปเองก็อยู่ในประเทศของ

เราตลอดเวลา  เพราะฉะนั้นไม่มีทางจะได้มีโอกาสไปพบกันเด็ดขาด”  ขนมจีนยิ้มอย่างเป็นต่อ ปิด

ทางไว้หมดแบบนี้ มีหวังถ้าโกหกได้สารภาพแบบน้ำตาท่วมจอแน่นอน

 

 

 

 

 

แต่.... ผิดคาด

 

 

 

 

 

“สงสัยฉันคงไม่ได้บอกป้าว่าฉันเคยทำงานเป็นไกด์มาก่อน  คนไม่แปลกใช่ไหมคะว่าทำไมเราสอง

คนได้มีโอกาสพบกัน  จะว่าไปขนนมจีนก็ไม่ได้ตามติดคุณป๊อปตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนี่คะ แบบนี้ไงถึง

ไม่มีโอกาสรู้จักฉัน เราถึงไม่เคยพบกันมาก่อน” ขนมจีนชะงักอึ้งไปนานทีเดียว จริงสิ เธอลืมข้อนี้ไป

เสียสนิท  นางจะขยับปากถามต่อแต่....

 

 

 

 

 

“แต่ฉันยืนยันได้ว่าพี่ป๊อปไม่เคยคบหากับเธอมาก่อน” เสียงนี้มัน พิมนี่!!!ฟางชะงักพยายามเก็บ

อาการตกใจเอาไว้ คุณหนูจอมแสบเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

“ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สนิทกับพี่ป๊อปมากที่สุดเพราะฉะนั้นฉันมั่นใจว่าเธอพูดโกหก” พิมพูด

ฟางเหงื่อตก  มีสี่ดวงตาจ้องมองเธออย่างจับผิด ทำไงดีล่ะเนี่ย เพิ่มมาอีกคน แถมยังเป็นคนที่จ้อง

หาเรื่องเธออยู่แล้วด้วย  แก้วกับโทโมะก็ไม่อยู่เสียด้วย

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าพี่ยืนยันด้วยตัวเอง เธอพอจะเชื่อไหมล่ะ พิม”

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปปี้” พิมเรียก  ขนมจีนกับฟางหันขวับ หญิงสาวใจชื้นยิ้มออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

“พี่กับฟางรุ้จักกันตอนที่เธอพาลูกทัวร์มาเที่ยวที่นี่  แล้วก็เริ่มคบหากันตั้งแต่ตอนนั้น แต่ถ้าเธอไม่

เชื่อพี่ก็จน” ร่างสูงก้าวเข้ามาโอบร่างบางแสนสวยเอาไว้

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง....ไม่จริง พี่ป๊อปโกหก...ไม่จริง...ฟาง...แก” คุณหนูคนสวยเข้าไปอย่างประสงค์ร้าย แต่ร่างสูงก้าวเข้ามาขวางไว้ก่อน

 

 

 

 

 

“อย่านะพิม อย่าทำแบบนี้  ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เกรงใจแล้วกัน”

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป” พิมตะลึงเข่าอ่อน  ขนมจีนรีบเข้าไปประคอง

 

 

 

 

 

“ไปกันเถอะฟาง  ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

 

 

 

 

 

“แต่คุณหญิงโสภา”  ขนมจีนแย้ง

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้ฉันจะรายงานให้ท่านแม่ทราบเอง  ไปฟาง...กลับบ้าน” ร่างสูงคว้าข้อมือบางแล้วพาเธอออก

ไปทันที  พิมมองตามน้ำตาล้นเอ่อท่วมท้น มีขนมจีนปลอบใจอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสารและเห็นใจ

 

 

 

 

ขอโทษน้าา ที่อัพสั้นไปนิด

เป็นไงพิม เข่าอ่อนเลยดิ

พอดีตอนนี้คิดไม่ออก+เวลาน้อย

เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา