[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory
เขียนโดย 
ดอกไม้แห้ง
วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.36 น.
แก้ไขเมื่อ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2557 08.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) ความทรงจำที่ขาดหาย100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความchapter 1
ความทรงจำท่ี่ขาดหาย
"......."
คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้งในความมืด ในความเงียบ ความว่างเปล่าและความกลัว คุณหดขาเล็กเข้าหาและกอดตัวเองแน่น ในห้องสีขาวไม่มีแม้หน้าต่างหรือหลอดไฟ มีเพียงเตียงนอนและบานประตูเบื่องหน้าเท่านั้น
.....ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.....
นั้นเป็นสิ่งที่คุณคิดทุกๆครั้งที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นและทุกครั้งเช่นกันที่เมื่อคิดแบบนั้นแล้วคุณก็จะสลบลงไปและตื่นขึ้นเป็นแบบนี้วนไปวนมา
หลายวันก่อนหน้านี้.....
"จีโบเวะร้านเค้กกัน"เสียงใสเรียกหาคุณเมื่อเวลาเรียนได้จบลง คุณยิ้มให้เพื่อนอีกสองคนที่มากอดคอคุณอย่างสนิทสนม
"อืม ไปๆ"
ณ ร้านเค้ก
คุณและเพื่อนได้สั่งมาทานเป็นที่เรียบร้อย พวกคุณเลือกที่จะนั่งโต๊ะนอกร้านกันซึ่งไม่มีคนนั่งมากนัก
แกรง!
ในขณะที่คุณและเพื่อนกำลังคุยกันอย่างสนุกปากนั้นเอง ก็มีเสียงเหมือนมีอะไรตกลงบนจานของคุณ
"อะไรน่ะ" เพื่อนคุณชี้ไปที่ลูกกลมๆคุณหยิบมันขึ้นมา
"ลูกอมเฉยๆ"
"กินไปสิ" เนื่องจากมันเป็นแค่ลูกอมคุณเลยกินมันเข้าไป
"อึก!"
"อ๊ะ ขอโทษค่ะ!!" ผู้หญิงคนหนึ่งที่ลุกจากเก้าอี้มากระแทกหลังคุณจนคุณเผลอกลืนลูกอมนั้นไปทั้งเม็ด
"ไม่เป็นไรค่ะๆ" และหลังจากนั้นคุณก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...
กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน.....
"อืม~"
คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่แขนและขามีผ้าพันแผลเติมไปหมดมันรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว แต่ก็ทำให้รู้ว่ามีคนดูแลคุณอยู่ คุณมองไปข้างพบถาดอาหารวางอยู่ คุณไม่รอช้าที่จะหยิบมันขึ้นมากินแค่คุณไม่กินยาสองเม็ดที่วางข้างจานก็เท่านั้น
ปัง!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น คุณรีบดึงผ้าห่มกลับทันที บุคคลที่เข้ามามีสามคนคนกลางใส่เสื้อกาวน์อีกสองคนที่ขนาบข้างใส่สูทและใส่หน้ากากสีขาวไม่มีใบหน้า
"สวัสดีเด็กน้อย" เสียงทุ้มดังขึ้นที่ปลายเตียงก่อนที่ชานใส่หน้ากากจะมาลากตัวคุณไป
"ว้าย!" คุณพยายามดิ้นแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงได้มันทำให้คุณถูกลากออกจากห้องไป
............................................................
"ไม่อยากจะเชื่อ"
"ใช่ไหมล่ะยัยนี้น่าสนใจจริงๆนั้นแหละ"
"สรุปจะเก็บไว้?"
"ฉันอยากจะทดลองดูก่อนอะนะ"
เสียงสนทนาเกี่ยวกับตัวคุณดังไม่ขาดสายคุณที่สลบไปค่อยๆลืมตาขึ้นปรับโฟกัสให้เข้าที่ก่อนจะเห็นหน้าคู่สนทนาอย่างชัดเจน
"ตื่นแล้วของทดลองของเรา" ผู้ชายทั้งสองใส่เสื้อกาวนทั้งคู่ดูจะเป็นหมอหรือนักวิทยาศาสตร์
"นั่งก่อนสิ" หมอที่เข้าไปในห้องคุณก่อนหน้านี้สั่งคุณทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลง
"เอาล่ะการทดลองที่506 เราคาดหวังกับเธอมากอย่าให้เราต้องผิดหวังล่ะ"
คุณรู้สึกไม่ชอบในสิ่งที่เขาพูดเอาเสียเลย
"ฉันชื่อ แทมิน เป็นนักวิจัยเกี่ยวกับวิวัฒนาการในมนุษย์ในสมัยใหม่"
คนที่นั่งตรงข้ามคุณแนะนำตัวแต่ไม่มองหน้าคุณเอาแต่จดบันทึกในสมุดเล่มเล็กและเหลือบมองคุณเป็นระยะๆ
"ฉันชื่อ เฮนรีี่ วิจัยเรื่องการแทรกเซลล์ในร่างกายมนุษย์และการทำโคลนนิ่ง" คนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะแนะนำตัวบ้างเขายิ้มให้คุณ
"เราจะตอบคำถามเธอหนึ่งข้ออะไรก็ได้" เฮนรี่พูดคุณเองก็ไม่รอช้าที่จะถามออกไป
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" แทมินรีบจดบางอย่างลงสมุดอย่างรวดเร็ว
"เพราะเธอกินตัวอย่างการวิจัยของฉันไปและมันก็น่าสนใจเอามากๆเมื่อมันอยู่ในตัวเธอ"
เฮนรี่พูดออกไปตรงๆคุณแตะริมฝีปากของตัวเองพลางลูบเบาๆ ลูกอมเมื่อตอนนั้นที่คุณกินเข้าไป....
"ฉันดูผลตรวจควาทรงจำของเธอแล้วอะนะ...เธอคงตกใจมากละสิจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?"
"ฉันยังจำได้ลางๆว่าเกิดอะไรขึ้น"
คุณพูดอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เฮนรี่กับแทมินมองหน้ากันไปมา ก่อนที่แทมินจะคว้างสมุดจดกับปากกาลงพื้นอย่างหัวเสีย
"ยัยฮโยยอน!!!!!"
แทมินตะโกนชื่อหนึ่งออกมาก่อนกระแทกเท้าออกไปจากห้องเฮนรี่ได้แต่ยิ้มอย่างเหนื่อยใจ เฮนรี่ปรบมือสองครั้งชายใส่หน้ากากจะนำสิ่งของมาวางที่โต๊ะจนเติม
"ลองเลือกดูซักอย่างสิ"
คุณมองไปที่สิ่งของบนโต๊ะ มี น้ำ หิน เทียน ตะเกียง กังหันลม แหวน ขนนก น้ำแข็ง เหล็ก ใบไม้ ลูกแก้ว นาฬิกาทราย
"เลือกอันที่คิดว่าชอบและต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตน่ะ" เฮนรี่เริ่มพูดบรรยายเหมือนจะบอกให้เลือกดีๆ
.............ต่อ 20%...........
คุณไม่เข้าใจในสิ่งที่เฮนรี่พูดเท่าไร เขาได้แต่สังเกตการกระทำของคุณและยิ้มเหมือนหวังให้ผ่อนคลายแต่มันเป็นการกดดันคุณต่างหาก
"ใจเย็นๆงั้นลองเลือกมาซัก 3 อย่างก่อนสิ" เฮนรี่ยื่นข้อเสนอคุณกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเลือกสิ่งของมา 3 อย่าง
สิ่งที่คุณเลือกมี แหวน หินและลูกแก้ว เฮนรี่ยังคงยิ้มอ่อนโยนเขาถามคุณว่าแน่ใจไหม? คุณได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ เมื่อได้คำตอบเฮนรี่ก็กวาดของที่เหลือลงพื้นอย่างไม่ใยดีจนคุณเองก็ตกใจ
เฮนรี่วางของ 3 อย่างที่คุญเลือกไว้บนโต๊ะ "ทำให้มันขยับสิ" จบคำคุณเงยหน้าขึ้นมองเฮนรี่ทันที
เป็นคำสั่งที่บ้าบอที่สุดที่คุณเคยเจอตั้งแต่เกิดมา....
"ห้ามใช้ส่วนใดของร่างกายเลยนะ" และนั้นทำให้คุณต้องทำใจดีสู้เสือ
"ฉันทำไม่ได้" คุณพูดเสียงสั่น
"ต้องได้สิ"
"ฉันทำไม่ได้จริงๆคะ"
"ไม่ได้ก็ต้องได้ละครับ....ไม่งั้นผมคงต้องผ่าตัดเอาตัวอย่างการวิจัยของผมคืนมาและลบความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่ในสมองเธอ"
นั้นทำให้คุณอยากจะหายไปจากตรงนี้
".........." หลายนาทีที่ตกอยู่ในความเงียบและสายตาที่คาดหวังพร้อมรอยยิ้มนุ่มนวน
คุณพยายามจ้องไปที่สิ่งของทั้งสามนั้นเพ่งแล้วเพ่งอีกสุดท้ายก็ล้มเหลว คุณได้ยินว่าเฮนรี่ถอนหายใจออกมาด้วย
"ไหนลองใหม่สิการทดลองที่506"
"จะดีกว่านี้ถ้าคุณเรียกชื่อฉัน"
"เรียกแน่สาวน้อย...แต่ไม่ใช่ตอนนี้" เฮนรี่หยิบแหวนกับลูกแก้วออกเหลือไว้เพียงก้อนหินที่ล้มอยู่เท่านั้น
"ทำให้มันตั้งขึ้นสิ" คุณนึกแล้วว่าเขาต้องสั่งแบบนี้ คุณได้แต่เพ่งไปที่ก้อนหินนั้นและท่องในใจซ้ำไปซ้ำมา
............ขยับสิ ขยับสิ.............
กึก!!ๆๆๆ
คุณเบิกตากว้างเมื่อก้อนหินตรงหน้าสั่นแรงขึ้นจากที่มันล้มอยู่กลับตั้งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เฮนรี่ยิ้มพอใจกับผลที่ออกมา เขารีบเปลี่ยนเป็นลูกแก้วทันทีเพียงไม่นานลูกแก้วก็มีปฏิกิริยาเหมือนกับก้อนหินเมื่อครู่
"ทำให้มันลอยขึ้นมาสิ" เฮนรี่ออกคำสั่ง แต่ตอนนี้คุณรู้สึกสับสนเอามากๆเหมือนหัวใจมันสูบฉีดเลือดเร็วเกินไป ลูกแก้วใสขนาดเหมาะมือสั่นขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆจนเฮนรี่เห็นท่าไม่ดี
"พอ!!หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!" เขารีบวิ่งเข้ามาคว้าตัวคุณเข้ามาในวงแขนแกร่งจัวหวะเหมาะกับที่ลูกแก้วนั้นแตกกระจายพอดี
"แฮ่ก ๆ "คุณหอบหายใจเหมือนจะวิ่งรอบสนามบอลมาสิบรอบ ถาพตรงหน้ามันเบลอไปหมดไม่ใช่เพราะน้ำตาเพราะตอนนี้ตาคุณมันแห้ง เฮนรี่พูดบางอย่างกับคุณก่อนทุกอย่างจะดำมืดและผลักคุณไม่ให้รู้สึกตัวอะไรอีก
........................................................
ณ ห้องทำงานของฮโยยอน
"รู้ไหมว่ามันเสียหายน่ะห๊ะ!!!!!"
"ออกไปเดี๋ยวนี้แทมิน!!!เราคุยกันไม่รู้เรื่อง!!!"
"ฉันจะไม่ออกไป!!!ถ้ายังไม่ได้ฆ่าเธอ!!!"
"ถ้านายแตะต้องตัวฉันนะแทมิน!!!!"
"เสียงดังออกไปข้างนอกเลย"เฮนรี่เดินเข้ามาพร้อมข้อมูลในมือเขาส่งให้แทมินที่เข้ามาทะเลาะกับฮโยยอนนานแล้ว
"ทำแบบนั้นทำไมฮโยยอน"เฮนรี่มองหญิงสาวที่นั่งไขว้ห้างทำเป็นไม่รู่ไม่ชี้
"ก็แค่เล่นสนุกๆ"
"แต่เราไม่สนุกด้วยนะ...การที่เธอลบความจำของการทดลองที่506ออกไปไม่หมดมันทำให้เราไว้ใจเธอไม่ได้ถึงเธอจะเป็นมือหนึ่งก็เถอะ"
"นายเหมือนพ่อกำลังดุลูกสาวเลยนะ"
"ฮโยยอน" เฮนรี่กดเสียงต่ำ
"ค่า~~คุณเฮนรี่ขอประทานอภัยด้วย" น้ำเสียงประชดประชันทำเอาเฮนรี่เอื่อมระอาเก่งก็จริงหรอกแต่ทำไมดื้อแบบนี้นะ
"แล้วการทดลองที่506ล่ะ"แทมินถามขึ้น
"ส่งตัวไปให้คริสตัลแล้ว...หวังว่ายัยนั้นจะไม่คิดอะไรแผลงๆ"ฮโยยอนฮึดฮัดเมื่อเฮนรี่พูดแบบนั้น ชายหนุ่มทั้งสองออกมาจากห้องทำงานของสาวสวย
"จะเก็บยัยนั้ยไว้จริงอะ"แทมินถามเฮนรี่พยักหน้ารับ
"เธอน่าสนใจนายก็รู้สึกไม่ใช่เหรอ...หรือว่าขี้เกียจดูแลการทดลอง?"เฮนรี่พูดยิ้มๆเพราะพวกเขาสองคนมีการทอลองในปกครองเยอะมากแล้ว
"ไปบันทึกผลการทดลองที่422 กับ 480 กัน"
TBC.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
