รักของเรา...NOT Love U

9.6

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.23 น.

27 ตอน

213 วิจารณ์

42.50K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

13) 13: ยังไม่หายคิดถึง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วันต่อมา โทโมะพาลูกน้อง พร้อมกับเฟย์ ไปที่บ้านของป๊อปปี้ แก้วเองที่เพิ่งจะตื่นได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่ด้านล่างของบ้าน ก็เดินไปดูที่หน้าต่างก็เห็นพวกของโทโมะ กับของตัวเองกำลังต่อสู้กันอยู่ จึงรีบวิ่งลงมาจากด้านบน แล้วเห็นเขื่อนที่ยืนอยู่ภายในบ้านแล้วมองไปด้านนอก

" นี่มันเกิดอะไรขึ้นพี่เขื่อน " แก้วเดินเข้ามาหาเขื่อน ที่ยืนกอดออกอยู่

" ไอ้โทโมะมันนึกว่าเราพาฟางไป เลยบุกมาจะเอาฟางคืน " เขื่อนพูดกับแก้ว แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวที่คนหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับลูกน้องของตัวเองอยู่

พลั่กก...

" เก่งจังเลยนะครับ คุณหนูเฟย์ " เขื่อนปรบมือเล็กน้อยก่อนจะพูดแล้วมองเฟย์ที่เดินเข้ามา หลังจากที่เจ้าตัวจัดการกับลูกน้องของตัวเองจน เจ็บไปหลายคน

" เอาพี่สาวฉันคืนมา " เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกกเย็น

"พวกผมคงคืนไม่ได้ เพราะพวกเราไม่ได้เป็นคนพาพี่สาวของคุณหนูไปนิครับ " เขื่อนพูดแล้วกระตุกยิ้มใส่เฟย์ เฟย์กำมือแน่นด้วยความโกรธ

"ลูกน้องนายนี่ไม่ได้เรื่องสักคนเลยสินะ " โทโมะเดินเข้ามาพร้อมกั้งและพาร์ท พร้อมกับลูกน้องิีกส่วหนึ่ง

" ......." เขื่อนนิ่งเงียบมองหน้าโทโมะ ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง

"อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ" แก้วพูดแล้วรีบไปหลบอยู่หลังเขื่อน เมื่อเห้นสายตาของชายหนุ่มที่มองเธอ เฟย์หันไปมองพี่ชายที่ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันไปมองแก้ว

"ก็อุตส่าห์ตั้งใจใส่มาล่อพี่ชายฉันเองหนิคะ จะทำเป็นไร้เดียงสาทำไม" เฟย์พูดก่อนจะยักคิ้วกวนๆใส่ จนเขื่อนเองก็เริ่มโมโห ที่ร่างบาง ใส่ร้าย น้องสาวตัวเอง

"ฉันว่านายพาคนของนายกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีผู้หญิงของนาย " เขื่อนพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดกับโทโมะ

"ไม่จริง!!! ถ้าพี่ฟางไม่ได้อยู่กับพวกนายแล้วพี่ฟางจะไปอยู่ที่ไหน เมื่อไรจะเลิกจองเวรกันสักทีฮ้ะ!! " เฟย์โวยวายใส่เขื่อนอย่างหงุดหงิด

"ถ้าไม่เชื่อก็เชิญครับ เชิญค้นตามสบายเพราะพวกเราบริสุทธิ์ใจ " เขื่อนพูดท้าทายให้พวกของโทโมะ เข้าไปค้น ไม่ใช่เพราะว่าอยากจจะจบแต่อาจจะเพราะหญิงสาวตรงหน้าของเธอ ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอคงหวงพี่สาวของเธอใช่เล่น

"........." โทโมะพยักหน้าให้กั้งและพาร์ท เดินเข้าไปหา

............"

"..................."

"................."

"............" ทั้ง4 คนต่างไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน จนกระทั่ง

" ไม่มีครับนาย" พาร์ทเดินเข้ามารายงานโทโมะ เฟย์หันไปมองเขื่อนและแก้วอย่างเอาเรื่อง

"พีชายของเธอเอาพี่ฟางไปไหน บอกฉันมานะ" เฟย์เดินเข้าไปหาแก้วแล้วตะคอกใส่หญิงสาว แก้วเองก็ยืนนิ่งให้เฟย์ตะคอกใส่ เขื่อนเห็นเฟย์อาระวาดก็เลยดึงแก้วมาหลบหลังตัวเอง

"........." โทโมะเดินเข้ามาจับแขนเฟย์เอาไว้ เหยืหันไปมองหน้าพี่ชายอย่างหงุดหงิดก่อนจะจำต้องยอมถอยออกมา เมื่อเห็นสายตาที่ดุๆของพี่ชาย

" ถ้าพี่สาวฉันเป็นอะไร ขึ้นมาพวกแกไม่ตายดีแน่ ฉันสัญญา" เฟย์พูดดวยสายตาที่โกรธจัดก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับพาร์ท เขื่อนมองเฟย์ด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชา

"ฝากบอกไอ้ขี้คลาดด้วยนะ ว่าถ้าจะทำอะไรให้มาทำซึ่งๆหน้าอย่ามาเป็นหมาลอบกัด หรือว่าพวกหงส์ขาวชอบ หึ!! " โทโมะูโแล้วเหยียบยิ้ม

"ไม่มีวันพวกเราไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น นายตั้งหากละ " แก้วโวยวาย

"จำคำพูดของเธอเอาไว้ดีดีละกัน จริญญา" โทโมะพูดแล้วมองหน้าก่อนก่อจะเดินกลับออกไปจากบ้านจิระคุณ

"พี่ป๊อปไม่ไได้พาพี่ฟางไปใช่ไหมพี่เขื่อน " แก้วหันมาถามเขื่อนหลังจากที่ โทโมะเดินออกไปจากบ้านของตัวเอง

"อืม " เขื่อนตอบห้วนๆแล้วเดินหนีแก้ว

"แก้วรู้น่ะว่าพี่ฟางอยู่กับพี่ป๊อป" แก้วพูด เขื่อนหยุดเดินแล้วหันกลับมามองแก้วอย่าง งง

"อะไรที่ทำให้เรามั่นใจ " เขื่อนพูดอย่างยั่งเชิง

"งั้นพี่ก็บอกแก้วมาก่องว่าพี่ป๊อปไปไหน " แก้วเดินเข้าไปหาเขื่อนแล้วถาม

"มันก็ไปทำงาน" เขื่อนพูด

"แก้วเช็คมาทุกอย่างแล้วนะพี่เขื่อน พี่ป๊อปไม่ได้มีงาน เมื่อวานก็ไม่ได้เข้าบริษัท ี่มันอะไรกัน เมื่อไรพี่ป๊อปจะเลิกทำร้ายพี่ฟางสักที " แก้วพูดด้วยสายตาเศร้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์มากมาย ที่ผ่านมา

"พี่เตือนมันแล้ว " เขื่อนพูดอย่างเบาๆ

"เราจะทำยังไงดีพี่เขื่อน "แก้วพูดอย่างกังวลใจ

"บางทีถุกอย่างอาจจะถูกกำหนดมาจากสวรรค์แล้วก็ได้นะ " เขื่อนพุดแล้วถอนหายใจ

" แก้วหวังว่า สวรรค์จะเห็นใจพี่ฟางบ้าง" แก้วพูดแล้วยิ้มบางให้กับเขื่อน

แสงแดดยามเช้า สาดส่องเข้ามากระทบสาวร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม หญงสาวค่อยๆเปิดเปลือกตาออกมาช้าอย่างยากลำบาก ด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียอยู่แล้ว ไหนจะยังไม่ได้ืานอะไรเลยมาทั้งวันจากเมื่อวาน บวกกับอาการอักเสปทีข้อเท้าของเธอ ฟางมองไปที่ลำแขนแกร่งของชายหนุ่มที่ทำร้ายเธอ ชายหนุ่มที่เธอเกลียด

""ฮึก..." มือบางกระชับปากตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้น เล็ดรอดออกมา ความอ่อนแอที่เธอพยายามเก็ยมันเอาไว้ ต่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่ มันหลั่งไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความเจ้บใจ ความเกลียดชัง ความสมเพช ความรังเกียจ และที่สำคัญ ความรู้สึกผิดต่อผู้ชายอีกคนของเธอเอง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของตัะวเอง

" จะร้องทำไม " ชายหนุ่มข้างกายรู็สึกว่าหญิงสาวเริ่มสั่นเท่าก็ลืมตามองหญิงสาวก็พูดอย่างเย็นชา

"........."

"อย่ามาทำเป็นเงียบ ทีเมื่อคืน ยังครางดังห้องนิ" ป๊อปปี้พูดปล้วกระตุกยิ้ม ฟางกำมือแน่น

" เมื่อไรจะปล่อยฉันไป " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้ะเย็นชา

"ทำไม จะรีบกลับไปหาสามีสุดที่รักหรืองไง" ป๊อปปี้หงุดหงิดก็พาลใส่หญิงสาว

"คะ.." ฟางพูด เพราะเธออยากกอดชายหนุ่มอีกคนเหลือเกิน ตอนนี้เธออยากหาคนที่จะปลอบเธอ แทนที่จะคอบซ้ำเติมเธอ

"เหอะ!!! ฉันละสมเพชเธอจริงๆ นอนกับผู้ชายคนนู้นคนนี้ นี่ถ้าไอ้โมะรู้ มันคงจีดีใจที่เมียมันนอนกับผุ้ชายไปทั่ว เหอะ" ป๊อปปี้พูดใส่ฟาง

เพี๊ยะ

" ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะคุณไม่ใช่หรอ ฮืออ เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียว ฮือ ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด กรี๊ดดดดดด!!! " ฟางหันกลับมาทุบป๊อปปี้รัว ก่อนจะกรี๊ดออกมาอย่างอดกลั้นก่อนจะสลบไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

"นี่เธอ ฟาง..ฟาง" ป๊อปปี้เห้นฟางสลบไปก็ใจไม่ดี เลยตบหน้าหญิงสาวเบาๆๆ แต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับ ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วพาหยิงสาวไปนอนห้องของตัวเองแทน

"ฉันยังไม่หายคิดถึงเธอเลย..." ป๊อปปี้พูดเบาๆกับหยิงสาวก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากหยงิสาวอย่างอ่นโยน ก่อนจะสำรวจร่างกายของหญิงสาวจนไปสะดุดที่ข้อเท้าของเธอ ที่มีรอบฟกช้ำ