รักของเรา...NOT Love U

9.6

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.23 น.

27 ตอน

213 วิจารณ์

42.50K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

25) 25: ทบทวน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ แก้วไปหาหมอเถอะ พี่ขอ “ ป๊อปปี้พูดกับน้องสาวที่เอาแต่นอนอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหน

“ แก้วไม่ได้เป็นอะไร “ แก้วพูดกลับ

“ ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ทั้งอาเจียน ทั้งเป็นลม “ ป๊อปปี้โวยวายใส่น้องสาว จนเขื่อนต้องเข้ามาห้าม

“ ใจเย็นไอ้ป๊อป น้องคงไม่อยากไปงั้นเราให้หมอมาที่นี่ก้ได้ “ เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองแก้วก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“หมอตกลงแก้วมันเป็นอะไร” ป๊อปปี้ถามหมอ

“ คนไข้เอ่อ..”

“หมอ!! “

“ ท้องครับ “

“อะไรน่ะหมอ!!! บ้าไปแล้วหรือไง “ เขื่อนและป๊อปปี้อึ้งกับคำตอบที่ได้มาอย่างมาก ก่อนที่เขื่อนจะโวยวายถามหมอ

“..... “

“แก้ว “ ป๊อปปี้เดินเข้าไปสังเกตเห็นน้องสาวของตัวเองร่างกายสั่นๆก็เดินเข้าไปหา

“แก้วเกลียดมันฮึกฮือออ แก้วจะเอามันออก” แกวโวยวายแล้วทุบที่ท้องของตัวเอง

“ อย่าทำร้ายตัวเอง “ป๊อปปี้รีบเข้าไปห้าม ก่อนจะกอดแก้มแน่น แก้วร้องไห้กอดพี่ชายแน่นกว่าเดิม

“ พี่จะพาเราไปจากที่นี่ ไปเริ่มต้นกันใหม่นะ หลานคนเดียวพี่เลี้ยงได้ “ ป๊อปปี้ร้องไห้กอดน้องสาวตัวเองแน่น

“ หาไม่เจอ เป็นไปได้ยังไง “ โทโมะพูดอย่างหงุดหงิด แล้วพูดกับนักสืบที่เขาจ้างให้ไปสืบหาแก้วและป๊อปปี้ เพราะช่วงหลายอาทิตย์ผ่านมา ไม่มีใครเห็นพวกของป๊อปปี้อีกเลย กิจการต่างๆที่เป็นของป๊อปปี้ก็กลายเป็นว่าคนสนิทของชายหนุ่มมาดูแล

“ ผมขอโทษจริงๆครับนายท่าน”

“ออกไป!! “ โทโมะโวยวาย จนนักสือบรีบออกจากห้องไป

“ พี่โมะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” เฟย์เห็นนักสืบคนเดิมรีบวิ่งออกจากห้องของโทโมะก็เดินเข้าไปหาพี่ชาย

“ไม่มีอะไร แล้วเราละวันนี้ไปไหนหรอ” โทโมะสงบสติอารมณ์แล้วถามน้องสาว

" ไม่รู้สิ..." เฟย์ทำหน้าเศร้าๆ ก่อนจะเดินมานั่ง

" เจอไอเขื่อนบ้างหรือเปล่า " เฟย์แอบตกใจที่พี่ชายรู้เรื่องของเธอและผู้ชายคนนั้น

" ... "

" พี่รุ้ ว่าไงเจอมันบ้างไหม "

" ไม่ .. ไม่รู้หายหัวไปไหน เหอะ! " โทโมะยิ่งเครียดหนักกว่าเดิม เล่นหายกันไปหมด เป็นไปได้ยังไง

" คิดถึงเฟย์หรอพี่เขื่อน " แก้วเดินเข้ามาหาพี่ชายอีกคน

" บ้า . "

" ที่จริงพี่ไม่ต้องมากับพวกเราก็ได้นะ พี่กลับไปดูแลกิจการของพี่ป๊อปที่นั่นก็ได้ อย่างน้อยพี่ก็ยังได้อยุ่กับเฟย์ " แก้วพูดแล้วยิ้มให้พี่ชาย

" ช่างมันเถอะพี่ก็แค่...เล่นๆ " เขื่อนยักคิ้วแล้วเดินหนีแก้วไป หญิงสาวมองตามแล้วส่ายหน้าเบาๆ

" อยู่กับแม่นะลูก แม่สัญญาจะดูแลหนูอย่างดี " แก้วพูดเบาๆแล้วเหม่อมองไปข้างหน้า ก่อนจะลูบท้องเบาๆ

" โมะ " ฟางเดินลงมาหาร่างสูงที่กำลังสั่งงานกับลูกน้องอยู่

" ฟาง.. ลงมาทำไม เห้อ... ดื้ออีกแล้วนะ " โทโมะดุหญิงสาวที่ป่วยแล้วยังจะเดินลงมาอีก

" ฟางไม่ได้เป็นอะไรนี่ "

" ก็ถ้าเกิดว่าฟางลื่นล้มละ แล้วลูกของโมะจะเป็นไงละหืม... " ฟางยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม เมื่อเห็นลูกอ้อนของายหนุ่ม

" โมะ..คือฟาง "

" ออกไปก่อนแล้วอย่าลืมที่ฉันสั่ง " โทโมะหันไปสั่งลูกน้องก่อนจะพาเดินเข้าไปในห้องทำงาน

" เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย หน้าซีดเลย ไปพักเถอะนะ " โทโมะพูดแล้วปัดปอยผมให้ฟาง

" โมะ โมะก็รู้ว่าเด็กในท้องไม่ใช่...."

" แต่โมะรักแม่เขานิ ก็ต้องดูแลลูกเขาด้วยสิ จริงไหม "

" แน่ใจหรอว่าโมะรักฟาง "

" อ่ะเอ.. จริงสิ " โทโมะหลบสายตาของหญิง

" ทุกคนเขาอาจจะมองว่าเราเป็นคู่รักที่หวาน ที่เพอร์เฟค แต่โมะรู้อะไรไหม ฟางรู้ว่าตอนนี้โมะไม่ได้รักฟางแล้ว แล้วฟางก็รู้ว่าโมะก็รู้ว่าฟางก็ไม่ได้รักโมะ ทุกอย่างที่ผ่านมาเรากำลังหลอกตัวเอง "

" ฟาง...คือโมะ "

" ไม่เป็นอะไรเลยโมะ ฟางสบายดี ฟางโอเคกับที่เป้นอยู่ แต่ฟางอยากจะบอกโมะนะว่าทุกอย่างมีเวลาของมัน อย่าปล่อยให้มันเลือนหายไปง่ายๆ แก้วเป็นคนดีแล้วเค้าก็รักโมะมากนะรู้ใช่ไหม " ทันทีที่ฟางพูดจบ โทโมะดึงฟางเข้ามากอด

" มันคงสายไปแล้วละฟาง เธอหนีไปแล้ว... " น้ำตาลุกผู้ชายค่อยๆไหลออกมา ฟางกอดปลอบชายหนุ่ม

" พักเถอะนะ... แล้วตื่นขึ้นตามหาหัวใจของตัวเองอีกครั้ง ฟางเชื่อว่าหัวใจของแก้วและโมะจะเจอกันสักวันหนึ่ง " ฟางลูบผมชายหนุ่มที่นอนหนุกตักเธออยู่ ก่อนชายหนุ่มจะหลับตาลง