รักของเรา...NOT Love U

 

 

 

 

 

---

 

 

 

                                        เช้าวันต่อมา...

 

 

 

 

" อื้อ..." 

 

 

 

 

 

 

 

 

" .... ^^ ...." ฟางที่ค่อยๆๆลืมตาขึนมาก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มที่จะบอกว่าเป็นเพื่อน เป็นพี่ หรืออาจจะมากกว่านั้น นอนกุมมือเธออยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะโมะที่ดูแลฟางมาตลอด " ฟางค่อยๆก้มลงกระซิบที่ใบหูของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟอดดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

" morning ^^ " โทโมะลืมตาแล้วแอบหอมแก้วร่างบางอย่างไม่ทันตั้งตัว จนฟางเหวอก่อนจะได้สติก็ฟาดไปที่ต้นแขนของโทโมะหนึ่งที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เจ็บนะ แรงอย่างกับช้างแหนะ สงสัยต้องงดทานของมันสะละ " โทโมะพูดแล้วมองฟางกวนๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขำไหม เดี่ยวเถอะ " ฟางหน้างอ โทโมะหัวเราะชอบใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่เอาหน่าอย่างอนสิคนสวย สวยที่สุดเลย สวยคนเดียวในสายตาของโมะน่ะ " โทโมะพูดก่อนจะสบตากับฟาง ก่อนจะค่อยๆๆยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางอย่างช้าๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" จ๊ะเอ๋ อุ้ย!! โทษทีมาผิดจังหวะ " เฟย์ที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะก่อนก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวกับชายหนุ่มคนสนิทกำลังทำอะไรกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มีอะไร " โทโมะเซ็งที่เฟย์เข้ามาผิดเวลา เฟย์ยักคิ้วกวนๆๆก่อนจะเดินเข้ามากอดฟาง โทโมะถอนหายใจก่อนที่กั้งจะเดินเข้ามาแล้วยิ้มทักทายให้กับฟาง ก่อนจะเดินเอาชุดไปให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่ฟางเดี่ยวพรุ่งนี้พี่ฟางออกจากโรงบาลแล้วเราไปเที่ยวเหนือกันดีกว่าเนาะ ลงใต้กันไปเยอะละ " เฟย์พูดหลังจากที่คลายกอดฟาง ฟางมองเฟย์ด้วยสายตาเอือม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แต่พี่ต้องทำงานนะเฟย์ " เฟย์เบ้ปาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ให้ทำ อยากจะไล่ออกก็เชิญเพราะไม่ได้อยากจะให้อยู่อยู่แล้ว " เฟย์พูดก่อนจะเดินไปยืนข้างๆๆกั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฟย์ แต่... " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ต่อไปนี้ฟางไม่ต้องไปทำงานที่นั่นแล้ว เพราะโมะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยหมดแล้ว " โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมสูตรและชุดตัวใหม่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้อ... ก็ดีฟางจะได้ไม่ต้องไปเจอผู้ชายคนนั้น โมะ เฟย์ ทำไมฟางอยู่กับเขาแล้วอาการปวดหัวของฟางมันถึงเกิดขึ้น แถมยังมี พวก...ภาพอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมาเยอะแยะไปหมด ยิ่งคิดก็ยิ่ง..." ฟางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อจะเริ่มนิ่วหน้าเมื่อเริ่มนึกถึงอีกครั้ง โทโมะและเฟย์รีบเดินเข้ามาห้าม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่มีอะไรหรอกฟาง / น่านสิพี่ฟางอย่าคิดมากเลย เป็นไปได้อย่าไปคิดถึงมันจะดีกว่า เพราะเฟย์อะไปถามหมอมาแล้วหมอบอกว่า ถ้าพี่ฟางยังพยายามจะคิดอยู่อ่ะนะ มันจะยิ่งเพิ่มอาการปวดมากขึ้น " โทโมะและเฟย์พยายามหาเหตุผลมาอธิบายให้ฟางฟัง เพื่อให้ร่าวงบางยอมรับและยอมทำตาม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วหมอบอกไหมเฟย์ ว่าพี่เป็นอะไรทำไมพี่ต้องปวดหัวมากมายขนาดนี้ " ฟางถามต่ออย่างไม่เข้าใจใยอาการที่เกิดขึ้นกับเธอตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาเมื่อหลายปีก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มันเป็นผลกระทบจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนนะแหละ อย่าคิดมากเลย " โทโมะพูด ก่อนจะยิ้มบางๆๆ ให้ฟาง ฟางนิ่งสักพักก่อนจะเงยหน้าแล้วยิ้มให้ทั้งสองคน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วนี่จะไปไหนกันคะ ทำไมแต่งตัวอย่างกับจะไปออกงาน " ฟางถามเมื่เห็นว่าวันนี้โทโมะและฟางแต่งตัวแปลกๆไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไปงานเลี้ยงคะ " เฟย์ตอบแล้วยิ้มจนเห็นลักยิ้ม ฟางหันไปมองโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไปไม่ได้ ยังไม่สบายอยู่หายดีเมื่อไรค่อยไป " โทโมะรู้ทันทีว่าสายตาที่มองเขา มันสื่ออะไร ฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้มลงนอนแล้วหันหลังให้โทโมะ เฟย์มองพี่สาวอย่างขำๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้อ...ไปกันเถอะเฟย์ " โทโมะพูดแล้วเดินนำออกไปเฟย์หอมแก้มพี่สาวก่อนจะเดินตามโทโมะออกไปตามไปด้วยกั้ง ฟางหันกลับมามองที่ประตู ก่อนจะถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                        โรงแรม..ห้องจัดเลี้ยง 

 

 

 

 

 

 

 

" งานนี้อลังการสมกับจิระคุณจริงๆเลยนะครับ " เสียงแขกผู้มีเกียรติที่เดินเข้ามาภายในงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าของบริษัทจิระคุณ ที่จะจัดขึ้นในทุกๆๆปี พูดกับเจ้าของงาน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณครับ งานนี้คงต้องยกความดีให้แม่งานคนโน้นแล้วละครับ " ป๊อปปี้ พูดกับแขกแล้วมองไปทางแก้วที่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ยินดีด้วยนะครับ คุณภาณุ จิระคุณ " สิงห์ เจ้าของสวนส่งออกผลไม้ทางภาคใต้ภายใต้ ใบหน้าที่คนภายนอกดูแล้วหล่อคมตามฉบับคนใต้แต่ที่จริงแล้วเขาก็เป็นคนที่โหดเหี้ยวกว่าทุกคนคิด เเขาดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีก 2 คนแล้วพูดกับป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่คิดว่านายจะมา " ป๊อปปี้หันไปพูดกลับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" 555 งานสนุกๆๆแบบนี้ทำไมผมจะไม่มาละครับ " สิงห์หัวเราะก่อนจะยกคิ้วให้แล้วเดินออกไปอีกทาง เขื่อนรีบเดินเข้ามาประกบป๊อปปี้ทันทีที่กลุ่มของสิงห์เดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พวกมันไม่มาดีแน่ " เขื่อนพูดกับป๊อปปี้เบาๆ ป๊อปปี้พยักหน้าเล็กน้อยสายตาคมกริบมองไปที่กลุ่มของสิงห์ที่กำลังพูดคุญกับแขกผู้ใหญ่อยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" จับตาดูมันเอาไว้ให้ดี แล้วอย่าปล่อยให้ยัยแก้วอยู่ตามลำพัง " ป๊อปปี้พูดกำชับ เขื่อนพยักหน้า ก่อนจะหันสายตาไปหาลูกน้อง เป็นอันรู้กัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ย เฮ้ยย นั่นมันคุณเฟย์นี่น่า มากับ คุณวิศวะเว้ย ไปเร็วๆๆ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ได้ข่าวใหม่แล้วละ สิไปเร็วยัยแต้ม " เสียงนักข่าววิ่งกรูไปที่หน้างาน พร้อมที่จะรอสัมภาษณ์แขกที่มาใหม่อย่างใจจดใจจ่อ ป๊อปปี้และเขื่อนกันไปมองเสียงฮือฮา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นักข่าวเยอะดีนะ " เฟย์กระซิบกับโทโมะ โทโมะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจับมือเฟย์เดินเข้าไปโดยที่ไม่สนใจนักข่าว ก่อนจะไปหยุดอยู่ใกล้ๆๆ ที่ที่ป๊อปปี้และเขื่อนอยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คุณเฟย์คะนี่ใช่การเปิดตัวหรือเปล่าคะ แล้วคุณเชนละคะ " เฟย์หันไปมองนักข่าแล้วหันเราะเล็กน้อย ก่อนจะควงแขนโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คะคนนี้ตัวจริง แต่... เป็นตัวจริงของพี่สาวเฟย์นะคะ พอดีเฟย์ไม่นิยมลักกินขโมยกิน " เฟย์พูดแแล้วเน้นคำสุดท้ายไปที่ป๊อปปี้และเขื่อน ก่อนจะหันมายิ้มให้นักข่าว นักข่าวต่างมองกัน งง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  ใช่ผู้หญิงที่เป็นข่าวกับคุณวิศวะบ่อยๆหรอเปล่าคะ " เสียงนักข่าววสาวอีกคนถามขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วพวกคุณคิดว่ายังไงละครับ " โทโมะตอยแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมนักข่าวออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อย่าคิดว่าแค่ได้เครื่องเพรชแล้วทุกอย่างจะจบ เพราะฉันคือผู้ชนะ จำเอาไว้ " โทโมะเดินเข้ามาหาป๊อปปี้แล้วพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" หึ อย่าช่างใจไปสิ ครับคุณวิศวะ เพราะคนอย่างผมก็ไม่เคยแพ้ใคร " ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับชนใหล่ขอบโทโมะะเล็กน้อย โทโมะกระตุกยิ้ม เฟย์มองเขื่อนแย่างเชิดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เอาละครับ ช่วงนี้ก็เป็นช่วงพิธีการนะครับ ผมของเชิญ คุณภาณุ กับคุณเซจาจิ ขึ้นมาบนเวทีเลยครับ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทางบริษัทจิระคุณเป็นเกรียคิอย่างยิ่งครับที่ได้ร่วมงานกับบริษัทชั้นนำอย่าง บริษัท PM จำกัด " ป๊อปปี้กล่าวใส่ไมค์อย่างเรียบๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึ่บ!!! ฟึบ อั๊กก.!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปั้ง!! ปั้ง !!    "ว๊ายยยย " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ย  ท่านเซจาจิ พวกเราคุ้มกันท่านเซซาจิเร็ว " เสียงบอดี้การ์ดของท่านเซจาจิตะโกนเมื่ออยู่ดีดไฟก็ดับก่อนจะมีเสียงปืนดังขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปั้ง ปั้งง !!   เสียงปืนดังลั่น ติดต่อกันไม่หยุดเมื่อฝ่ายที่อยู่ในมุมมืด พยายามยิงถล่มเข้ามาภายในงานแห่งนี้ ป๊อปปี้และเขื่อนสั่งให้ลูกน้องยิงตอบโต้กันไปมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  หึ เราไม่ต้องลงมืออะไรเลยดีเหมือนกัน " โทโมะที่พาเฟย์หลีกออกมาจากในงานแล้วพูดอย่างสบายอารมณ์เมื่อนึกถึงแผนการณืที่เขาจะมาถล่มงานนี้ เพราะถ้า ท่านเซซาจิเปิ็นอะไรไป พวกมันก็จะพลาดงานนี้แถมยังมีบาลแผลอันใหญ่หลวงกับสถานฑูตแน่นอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฝีมือนายให้ไหม " แก้วที่หลบออกมาเห้นพวกโทโฒะเดินออกมาอย่างสบายใจก็เข้าใจว่าพวกโทโมะเป็นคนทำ เลยเดินจะเข้าไปเอาเรื่อง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่ ขอโทษนะ พวกฉันไม่เวลาว่างมากพอที่จะเอาเวลาไปคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้นหรอคะ " เฟย์หันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ก่อนที่ป๊อปปี้และเขื่อนจะวิ่งออกมาหาแก้วเพราะกลัวแก้วจะเป็นอันตราย กลายเป็นว่าตอนนี้ ทั้งสองกลุ่มต้องมาเผชิญหน้ากัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะนาย นายเป็นคนสั่ง ทำแบบนี้ทำไม พวกเราก็ประมูลทำตามที่กฏตั้งเอาไว้แล้ว " แก้วโวยวาย โทโมะส่ายหน้า 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 "เพราะมันเลวไงละแก้ว อย่าไปสนมันเลย รีบไปจากที่นี่ " ป๊อปปี้ดึงแขนน้องสาวมายืนด้านหลังตนเองก่อนจะพูด แล้วจ้องหน้าโทโมะอย่างเคียดแค้น ที่มาทำลายงานสำคัญของเขาไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" 555 นายได้ยินไหมกั้ง เลว!! คำคำนี้คงใช่บ่อย นายถึงได้รู้ว่ามันเป็นยังไง " โทโมะหันเราะนิดๆๆก่อนจะมองป๊อปปี้อย่างเยาะเย้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มึง!! " ป๊อปปี้ทนไม่ไหว เดินเข้าไปจะเอาเรื่องโทโมะแต่กั้เข้ามก่อนเลยทำให้ป๊อปปี้และกั้งชกต่อยกัน จนป๊อปปี้ชกกั้งจนล้ม เฟย์โมโหมากเลยหยิบมีดสั้นที่พกไว้ติดตัวเสมอ ปมายจะปาไปที่ป๊อปปี้ แต่เขื่อนที่ไวกว่าและจ้องร่างสวยอยู่ เลยทำให้เขื่อนเหวี่ยงมีดพกไปโดนแขนเฟญืสะก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โอ๊ย!! แก!! " เฟย์ที่โดนมีดบาดเฉี่ยวที่แขน ก็แค้นมาก มองเขื่อนอย่างอาฆษต ชายหนุ่มเพียงแต่อมยิ้มให้เท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ต้องรีบฆ่ากันหรอกครับ!!  " เสียงที่อยู่ด้านหลังพวกของป๊อปปี้พูดขึ้น ทั้งหมดหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่โทโมะและเฟย์จะต้องตกใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยฟางสะไอ้สิงห์ " โทโมะกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่น่าพลาดปล่อยให้ร่างบางอยู่ที่นั่นคนเดียวเลย ป๊อปปี้เขื่อนและแก้ว มองกลุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นว่าเป็นพวกของโทโมะและพวกของสิงห์มากกว่าที่จะมีเรื่องกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โอ๊ะ!! โอ คุณผู้หญิงของพยัคฆ์เมฆาช่างสวยใสน่าสัมผัสสะจริง " สิงห์พูดก่อนจะมองฟางที่สลบอยู่ในอ้อมกอดของเขา อย่างเจ้าเหล่ เฟย์แทบจะพุ่งเข้าไปฆ่ามันที่กล้ามามองพี่สาวของเธอด้วยสายตาแบบนั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ใจเย็นครับคุณหนูเล็ก  ไม่ต้องทำหน้าอย่างกับจะฆ่าผมอย่างนั้นก็ได้ ครับ " สิงห์หันไปมองเฟย์ที่ยืนกัดปากแน่นกำมือแน่นมองเข้าอย่างโกรธ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โอ๊ะโอ 55  บุญจริงๆๆที่ได้เห็นหัวหน้าแก๊งค์2แก๊งค์ที่ไม่ถูกัน ยอมจับมือกันเพื่อช่วยผู้หญิงคนเดียว 555 " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อย่ามาพูดมาก ปล่อยเธอมาสะ ถ้านายยังไม่อยากจะตายไว นายก็น่าจะรู้ดีว่าพวกฉันทั้ง2 แก๊งค์ไม่ใช่มีคนน้อยๆ ท่าเทียบกับบคนของพวกนาย " เขื่อนที่เดินมายืนข้างเฟย์พูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อื้ออ... อ๊ะ ปล่อยนะ " ฟางที่เริ่มรู้สึกตัวเพราะยาเริ่มจะหมดฤทธิ์ ก็ตกใจแล้วพยายามดิ้นจนตก โทโฒะและป๊อปปี้พยายามจะเข้าไปช่วยแต่ ถูกสิงหืร้องห้ามเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยนะ โมะ เฟย์ช่วยพี่ด้วย " ฟางดิ้น ก่อนจะเรียกชื่อโทโฒะ กับเฟย์ ป๊อปปี้นิ่งไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆๆ ถอยหลังออกมา แก้วและเขื่อน จำต้องยอมถอยตามออกมา ทำให้ตอนนี้ ฝ่ายโทโมะพูดจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบสะมากกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮีย ทำไมไม่ช่วยพี่ฟาง ปล่อยแก้วนะ " แก้วโวยวาย พยายามสะบัดแขนของป๊อปปี้ออก แต่ป๊อปปี้ส่ายหน้า 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พวกมึงต้องการอะไร " โทโมะพูดอย่างเรียบๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทุกอย่างที่เป็นของแกไงละไอ้โทโมะ ไอ้มารหัวใจ ไอ้มารชีวิต " สิงห์พูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยฉันะ " ฟางพยายามดอ้น แต่ยิ่งดิ้นสิงห์ก็รัดแน่นมากกว่าเดิม สีห้าของฟางแสดงออกมากว่าเจ็บปวดมากแค่ไหน  สิงห์รำคาญที่ร่างบางโวยวายก็ตบด้วยด้มปืนไป1 ที เฟย์กำมือแน่นเช่นเดียวกับโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  อย่าลืมน่ะ ว่าฉันฉายาว่าอะไร นายคงจำได้นะนายสิงห์ " เฟยพูดนิ่งๆๆ จนดูน่ากลัว ก่อนที่ทั้งโทโมะและเฟ์จะกระตุกิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปั้ง!! ปั๊ง !!