THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๓
ธนันต์ธรญ์ค่อยๆเดินลงมาจากบันไดที่ทอดตัวยาวลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์
หลังงาม นิษฐาให้เธอลงมาก่อนเพราะเจ้าตัวต้องแต่งตัวอีกนาน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้จะ
ไปอยู่ส่วนไหนของงาน พิมประภาก็หายไปไหนไม่รู้ เขาก้าวลงบันไดมาเรื่อยๆ รู้สึกว่าตัวเองคิดผิด
ไปแล้วจริงๆที่มาที่นี่ ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่คิดถึงเรื่องความต่างแบบนี้บ้างนะ เธอเป็นใคร แล้ว
เขาเป็นใคร
“เฮ้อ...”เธอถอนหายใจยาว มือเล็กจับปลายผมนุ่มตัวเองเล่นอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
เธอคงไปหามุมเงียบๆนั่งเล่นอยู่คนเดียวก็คงจะเพลินดี จนกว่างานจะเลิกนั่นแหละ รู้สึกแย่จริงๆ
“คุณเป็นใคร”เธอเงยหน้าคุณ เมื่อได้ยินเสียงเข้มของใครบางคน เธอมองรูปร่าง
สูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาละม้ายคล้ายกับภาณุจนเธออดแปลกใจไม่ได้
“ฉันเป็นเพื่อนคุณน้องค่ะ”
“อ้อ เพื่อนยายน้อง”เธอยิ้มตอบเขาอย่างเป็นมิตร เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ต้องการจะ
คุกคามเธอ ใบหน้าของเขา...เหมือนใบหน้าของใครบางคนที่เธอเคยพบมาก่อน...
แต่นานมากแล้วจนเธอจำไม่ได้
“ไอ้ปรานต์”
“ปรานต์...”เสียงหวานพึมพำชื่อที่เธอได้ยิน
ภาณุตะโกนเรียกชื่อภาสกรอย่างโมโหสุดขีด มันกำลังทำอะไร เขาเดินไปคว้าข้อ
มือเล็กของธนันต์ธรญ์ให้ออกห่างจากภาสกร ดวงตาคู่คมมองใบหน้าที่ละม้ายกับเขาอย่างไม่
ชอบใจนัก ฝ่ายนั้นยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ย
“แฟนสินะ”
“จะอะไรก็เรื่องของฉัน”เขาตอบอย่างไม่พอใจนัก
อันที่จริงภาสกรก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่ปมบางอย่างภายในจิตใจของพี่ชายต่าง
มารดาทำให้ภาสกรไม่ชอบเขานัก และทุกคนรอบตัวเขาก็จะถูกภาสกรมองว่าแย่ไปด้วย เขารู้ดีว่า
เขาไม่ควรจะขึ้นเป็นประธานและเป็นผู้นำของจิระคุณ ภาสกรต่างหากที่สมควร เพราะเขาเป็น
ลูกชายคนโตของจิระคุณ แต่ในพินัยกรรมของบิดาเขียนไว้ให้เขาเป็นผู้ครอบครองกิจการทั้งหมด
นั่นเท่ากับว่าภาสกรไม่เหลืออะไร นอกจากกิจการโรงแรมรีสอร์ททางใต้ที่บิดามอบไว้ให้ เพราะ
เหตุนี้พี่ชายต่างมารดาที่ไม่ค่อยจะชอบเขาอยู่แล้ว ยิ่งเกลียดเขามากกว่าเดิม
“ทำใจได้แล้วหรอ...คิดดีแล้วหรอที่ทำแบบนี้”
“ขึ้นห้องแกไปซะ อย่าทำตัววุ่นวาย”เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ฉันก็แค่เตือน...กลัวว่าสักวันเธอจะกลายเป็นศพ”
“หุบปาก!”
ธนันต์ธรญ์สะดุ้งสุดตัว เมื่อภาณุผรุสวาทเสียงดัง เขาลากเธอให้เดินตามไปที่ห้อง
นั่งเล่น ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดจนเธอไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป เธอนั่งลงข้างๆเขาเงียบๆ
พยายามที่จะไม่พูดอะไร เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
บอกตามตรงว่าเธอก็กลัวเขาเหมือนกันตอนนี้
“อย่าไปคุยกับเขาอีก เข้าใจไหม”
“ค่ะ”เธอรับคำง่ายๆ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดตอนนี้ เพราะรู้ว่ามันไม่ควรสักนิด
“ขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ บางทีฉันแค่อาจจะยังไม่เข้าใจปัญหาที่คุณกำลังเผชิญอยู่”
“ฉันเองก็อยากให้เธอเข้าใจ...”เขาพูดเสียงเครียด ก่อนจะกุมขมับ เธอยื่นมือไปแตะ
แขนของเขาเบาๆ
“อย่าเครียดเลยนะ วันนี้วันเกิดของคุณนะคะ”เธอเอ่ย ก่อนจะยิ้มให้เขา ชายหนุ่มถอน
หายใจก่อนจะยิ้มบางๆกลับมาให้เธอ
“คุณออกไปเถอะค่ะ แขกมากันเยอะแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปหามุมนั่งเล่นก่อน”เธอเอ่ย
ยิ้มๆ ก่อนจะจูงมือเขาให้ลุกขึ้น
ภาณุเดินตามร่างบางที่จับมือเขาให้เดินตาม ไม่ใช่ว่าเขาจะหึงเธอจนหน้ามืด ห้าม
เธอคุยกับผู้ชายคนไหน แต่สำหรับภาสกรแล้ว เขาไม่อยากให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยจริงๆ เขา
ไม่อาจรู้เลยว่าวันไหนภาสกรอยากจะแก้แค้นเขาขึ้นมา เขารู้ดีว่าสิ่งที่ภาสกรเผชิญมันเจ็บปวด
แค่ไหน เขาดูคนไม่เคยผิด และคนอย่างภาสกรเขาไม่คิดว่าจะประสงค์ดีต่อคนรักของเขานักหรอก
“เดี๋ยวฉันจะนั่งเล่นอยู่แถวๆสระน้ำนะคะ”
“ห้ามหนีกลับบ้านล่ะ”เขาเอ่ยอย่างรู้ทัน แค่เห็นหน้าเธอเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิด
อะไรไม่เข้าท่า วันนี้เขาจะบอกทุกอย่างให้เธอรู้ หวังเพียงเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น และไม่ทิ้ง
เขาไปเสียก่อน...
“ไม่เป็นไรค่ะ”เธอย้ายเท้าหนี เมื่อเขากำลังจะสวมรองเท้าให้
“อยู่เฉยๆเหอะน่า ชุดบ้าอะไร คว้านจนจะเห็นหมดไส้หมดพุงแล้ว”เขามิวายบ่น
แต่หญิงสาวก็ใช่ว่าจะยอม
“ก็คุณเองไม่ใช่หรอที่ส่งมาให้เนี่ย แล้วมันก็ไม่ได้คว้านลึกสักหน่อย โชว์นิดโชว์
หน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร”เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่กอดอกบ่นในขณะที่เขาสวมรองเท้าให้ คอย
ดูเถอะ คราวหลังจะให้นุ่งขาวห่มขาวมาทีเดียว
“เสร็จแล้ว มาสิ”เขายื่นมือให้หญิงสาว เธอวางมือลงบนมือของเขา เขาจับมือเล็ก
คล้องแขน ในขณะที่เสียงหวานเอ่ยประท้วง
“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ นี่มันจะเข้างานอยู่แล้วนะคุณ”มือเล็กๆของเธอพยายาม
ปลดแขนของเขาออก
“นี่ อยู่นิ่งๆไม่เป็นหรือไง”
“คุณมันบ้า ฉันไม่ไปนะ คุณจะทำบ้าอะไรของคุณ”
“ก็ทำอะไรล่ะ ฉันชวนเธอมานะ จะให้เธออยู่คนเดียวได้ยังไง”
“ฉันอยู่คนเดียวได้ ปล่อย”
“เอ้ ทำไมถึงดื้อแบบนี้ฮะ”เขาหันไปว่าคนตัวเล็ก ก่อนจะล็อกร่างเล็กที่เอาแต่ดิ้นไว้
ในอ้อมกอด
“ฉันไม่ได้ดื้อ ฉันโตแล้วย่ะ ปล่อย! คุณนั่นแหละ บ้าไปแล้วหรือไง คุณจะบอกคนอื่น
ว่ายังไงที่เดินมากับฉัน”
“คิดบ้าอะไรของเธออยู่ฮะ! เธอคิดว่าที่ฉันทำมาทั้งหมดนั่น เพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึก
อะไรกับเธอเหรอ หรือว่ามันยังไม่ชัดเจนพอ”
“คุณเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร เราไม่คู่ควรกันสักนิด นี่มันชีวิตจริงนะ คุณมองข้ามเรื่อง
ฐานะไม่ได้หรอก”เขาเบนสายตาจากดวงตาคู่กลมที่มีน้ำตารื้นอยู่ ให้ตาย นี่เธออ่อนไหวมากขนาด
นี้เลยหรือ เขาคงต้องระวังตัวเองมากกว่านี้
“มานี่!”
ปริญมองร่างสูงของภาณุที่ช้อนอุ้มร่างเล็กของธนันต์ธรญ์ขึ้นพาดบ่าและเดินกลับ
เข้าไปในคฤหาสน์ดังเดิม เขาได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา เพราะนิสัยห่ามๆของมันแบบนี้ไง ไม่รู้
ธนันต์ธรญ์จะเข้าใจในตัวของมันหรือเปล่า แต่เขาหวังว่าหญิงสาวจะเข้าใจ เพราะมีแค่ไม่กี่คน
หรอกที่ภาณุรัก...และเขาหวังแค่ให้ภาณุมีความสุขกับคนที่มันรัก...
“พี่ฟางจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”เขาหันไปมองพิมประภาที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
ก่อนจะระบายยิ้มน้อยๆ
“ไอ้ป๊อปมันเป็นสุภาพบุรุษมากพอครับ คุณพิมไม่ต้องห่วงหรอก”
“ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล สัญญาได้ไหมคะว่าคุณจะไปช่วยพี่ฟาง”เขาเอ็นดูใน
สายตาที่พิมประภามองตามพี่สาวของเธอและภาณุ หญิงสาวดูเป็นห่วงพี่สาวของเธอเองไม่น้อย
เลย
“แน่นอนครับ เราเข้างานกันเถอะ”เขายื่นแขนให้พิมประภา หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะ
สอดแขนเล็กเข้ามาคล้องและเดินเข้าในงานพร้อมกับเขา
แม้เขาจะผิดหวังจากธนันต์ธรญ์ แต่เขาก็ได้เพื่อนที่ดีของธนันต์ธรญ์ และน้องสาวที่น่ารัก
อย่างพิมประภาเพิ่มมาอีกตั้งสองคน...
มาแล้ววว ขอโทษจริงๆนะ ลืม มัวแต่ปั่นการบ้าน ช่วงนี้เริ่มเข้าขั้นวิกฤต นิยายที่ปั่นไว้ตอนเปิด
เทอมหมดแล้ว คืนนี้รีบปั่นต่ออีกหน่อย พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว ฮืออออ ขอให้รีดเดอร์ที่น่ารักของเรา
โชคดีน้า อย่านอนดึกเดี๋ยวไม่สวย 5555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
