รักครั้งใหม่ของยัยนักข่าวและนายซุปตาร์

แก้ว  

 

 

 

 

 

ตอนนี้พวกเราถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ ไม่มีใครเอ่ยปากออกมา 

 

 

 

 

"แก้วเป็นไงบ้าง"  แล้วก็เป็นโทโมะที่เอ่ยออกมาก่อน

 

 

 

"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณมากน้า"  ฉันเอ่ยออกมด้วยน้ำเสียงนิ่ง ที่ฉันไม่เคยแสดงน้ำเสียงแบบนี้ให้กับโทโมะ 

 

 

 

"เอ่อแก้ว โมะขอโทษน่ะ "  โทโมะรีบเข้ามาขอโทษฉัน

 

 

 

"เรื่องอะไรหรอ"  ฉันยังใช้น้ำเสียงเหมือนเดิม แล้วหันไปมองหน้าโทโมะ

 

 

 

"เรื่องฟางและก็เรื่องเอ่อ " 

 

 

 

"จะขอโทษทำไมล่ะ"   ฉันพูดออกไปโดยไม่ได้ใส่ใจคนข้างหน้าเลย

 

 

 

"แก้ว" อีกคนก็เอ่ยชื่อร่างบางที่อยู่ข้างหน้าอย่างแผ่วเบา

 

 

 

"ก็ตั้งใจที่จะทำมันไม่ใช่หรือไง ที่จะต้องเอาฉันไปพนันกับเรื่องบ้าบอนั่น"  ฉันตะคอกใส่เขา แล้เขาก็ทำหน้างง

 

 

 

"แก้วรู้"

 

 

 

"ใช่ แก้วรู้"

 

 

 

"รู้ได้ยังไง"

 

 

 

"ยังมีหนามาถามอีกหรอว่ารู้ได้ยังไง โกหกขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามกลับอีกหรอ ฮึก"  ฉันพูดไปสะอื้นไป ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันไหลมาได้ไง แต่ตอนนี้มันไหลลงมาแล้ว

 

 

 

"นานแล้วซินะ" 

 

 

 

"ใช่ ก็ตั้งแต่ตอนที่ พี่กวินลากโทโมะไปวันนั้นอ่ะ"

 

 

 

 

 

 

อาทิตย์ที่แล้ว

 

 

 

"แก้ววันนี้โทโมะมีอะไรมาให้ด้วยแหละ"  แล้วโทโมะก็ชูสร้อยเป็นรูปดาวล้อมพระจันทร์มาให้

 

 

 

"ทำไมต้องเป็นพระจันทร์กับดาวอ่ะ " ฉันถาด้วยความสงสัย

 

 

 

"ดาวก็คือโมะ แล้วพระจันทร์ก็คือแก้ว นี่เป็นสัญลักษณ์ว่า โทโมะจะดูแลแก้วตลอดไปไง "  พอโทโมะพูดจบ ฉันก็เขินจนทำไรไม่ถูก

 

 

เอ่อเอ่อ

 

 

"เห้ย โทโมะเป็นไงบ้างว่ะ"  ฉันที่อ้ำอึ้งอยู่หันไปหาต้นเสียงนั่นก็คือพี่กวิน รุ่นพี่ที่โรงเรียนนั่นเอง

 

 

"ก็สบายดี" โทโมะตอบกลับไป

 

 

"ฉันมีอะไรจะคุยด้วย มานี่ซิวะ " แล้วพี่กวินก็ลากโทโมะไป ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เดินตามเขาไป

 

 

 

"เฮ้ย งานเป็นไงบ้าง " ฉันที่หลบอยู่ ก็ได้ยินเสียงที่พี่กวินคุยกับโทโมะ แล้วงาที่พี่กวินพูดถึงคืออะไร

 

 

"ก็ดี ยัยนั่นชื่อจนหมดใจ "โทโมะกำลังพูดถึงใคร

 

 

"อีกแค่อาทิตย์กว่าๆ ทนหน่อยซิวะ ใกล้จะจบแล้ว แกจะได้ไปหาน้องฟางสุดที่รักแกไง " งานอะไร แล้วฟางสุดที่รักของโทโมะคือใคร

 

 

"โหพี่ อีกอาทิตย์กว่า ของพี่แต่เหมือนหนึ่งปีของผมเลยนะ "

 

 

"โห่แกทนหน่อยดิวะ เงินดีนะเว้ย"

 

 

"แต่ยัยแก้วจืดชืดนั่นนะ อยู่ไปไม่ได้มีชีวิตชีวาเลย" ฮึก ฉันรู้สึกว่าน้ำตามันไหลออกมาอย่างช้า หัวใจของฉันมันก็รัดจนปวดไปหมด

 

"นั่นซินะ  แต่อีกแป๊ปเดียว "

 

"เออ ทนก็ได้ "แล้วพวกเขาก็แยกกันไป  แต่ร่างกายของฉันมันอ่อนแรงไปหมด หัวใจก็รักแน่นขั้นเลื่อย จนแถบจะหายใจไม่ออก จนร่างของฉันก็หล่นตุบ ไปกับพื้น  ที่นี้น้ำตาของฉันที่ไหลช้ากับเปลี่ยนไปเหมือนกับเขื่อนแตก ฮึก ฮือออ

 

 

 

 

 

 

"เป็นยังไงล่ะ นี่ก็เหลือเวลฃาอีกไม่กี่วัน คุณก็บอกเลิกฉันไปเลยซิ มันจะได้จบ"  ฉันพูดออกไป

 

 

"แก้ว โมะขอโทษ"

 

 

"ฉันไม่ต้องการ คุณต้องบอกเลิกฉันฮึก แล้วคุณไม่ต้องไปบอกฮึกเรื่องนี้กับฟางฮึก"  

 

 

"ถ้าแก้วต้องการแบบนั้นก็ได้ "   แล้วโทโมะก็เดินออกจากห้องไป ฉันก็ปล่อยโฮ ทันที  ฮือออออ