ปั้นรักปั้นหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟาง ป๊อปปี้”โทโมะตกใจที่ฟางตบหน้าป๊อปปี้ กลางกองถ่ายแบบแบบนี้

 

 

 

 

 

“ก็นายนี่มาพูดถึงเรื่องพ่อชั้นทำไมล่ะ จะว่าชั้นอะไรก็ได้ทำไมต้องเล่นถึงพ่อชั้นด้วย”ฟางตวาดใส่

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เออ ชั้นผิดเองล่ะ ที่ว่าเธอ ชั้นผิดหมดนั่นล่ะ จะทำอะไรมันก็ดูไม่ดีสำหรับเธอไปแล้วนิ ถ้าเธอคิด

ว่าเธอจัดการทุกอย่างเองได้โดยไม่มีชั้น งั้นจะมีมันไปทำไมไอ้ตำแหน่งผู้จัดการน่ะ ชั้นลา

ออก”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องหน้าฟาง

 

 

 

 

 

 

“เออ อยากจะลาออกก็ไปเลย ไปหาอลิสโน่นเลยนะ”ฟางไล่ป๊อปปี้ไปด้วยอารมณ์โกรธจัด

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ป๊อปปี้ ฟาง ใจเย็นๆก่อนอย่าทะเลาะกัน”เขื่อนที่เดินเข้ามาเห็นเรื่องชักไปกันใหญ่ก็รีบเข้ามา

ห้าม

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้นายดูแลยัยนี่แล้วกันเขื่อน ชั้นไม่ใช่ผู้จัดการยัยนี่อีกต่อไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ป๊อปปี้ เดี๋ยวก่อนดิ อย่าพึ่งไป”เขื่อนตกใจรีบวิ่งตามเพื่อนชายไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ชั้นว่าเธอใจเย็นๆก่อนนะ ตอนนี้พวกเธอกำลังร้อน ชั้นบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าให้เย็นเข้าหา

กัน”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คราวนี้ชั้นไม่ทน ทำไมต้องว่าถึงพ่อชั้นด้วย”ฟางพูดกับโทโมะด้วยอารมณ์ที่โกรธป๊อปปี้จัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ โทโมะ ครับ แล้วแบบนี้น้องฟางจะมีอารมณ์ถ่ายต่อมั้ยครับ”ผู้จัดการกองถ่ายเดินมาถามโท

โมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ่ายต่อกันเถอะค่ะ แสงกำลังดีเลย ทำงานกันเถอะค่ะ”ฟางได้ยินก็รีบพูดก่อนจะดึง

มือโทโมะไปที่ฉากที่เซ้ทไว้แล้วถ่ายแบบกับโทโมะ อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ๆ เดี๋ยว นี่นายจะไปไหนน่ะป๊อปปี้ เอาเสื้อผ้าไปทำไม โดนยัยนักร้องน้องใหม่นั่นไล่ออกรึ

ไง”เฟย์ทักเมื่อเห็นป๊อปปี้หอบหิ้วกระเป๋าเดินลงมาจากห้องพัก

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ไล่ แต่ขั้นลาออกเอง”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำเอาเฟย์เหวอไม่คิดจะเป็นความจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป เดี๋ยวก่อนสิ แฮ่กๆ อย่าพึ่งกลับสิวะ”เขื่อนวิ่งตามป๊อปปี้มาห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นไม่อยากให้ชั้นอยู่ จำเป็นด้วยหรอที่ชั้นจะอยู่ให้ยัยนั่นเห็นหน้า”ป๊อปปี้พูดแล้วเมินไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

“ปกติก็ไม่เคยขี้น้อยใจแบบนี้นิหว่า ใจเย็นๆก่อน ถ้าไม่อยากดูแลฟาง ชั้นดูแลต่อจากนายก็ได้ แต่

ตอนนี้ชั้นขอล่ะ ถ้าเห็นชั้นเป็นเพื่อนอยู่ล่ะก็อย่าพึ่งกลับนะ”เขื่อนพูดแกมขอร้องเพื่อน ป๊อปปี้เห็น

เขื่อนขอร้องก็ยอมนิ่ง ไม่กลับแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ คราวนี้ยัยฟางนั่นทิ้งป๊อปปี้เหมือนที่ฟ้าทิ้งอ่ะหรอ”เฟย์เห็นป๊อปปี้ไปแล้วก็แอบเดินมากระซิบ

ถามเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ทะเลาะกันแล้วฟางดันตบหน้าป๊อปปี้กลางกองถ่ายอ่ะดิ มันเลยไม่ทน เห้อ ลำพังชอบทะเลาะกัน

อยู่แล้ว นี่เล่นตึงกันทั้งคู่แบบนี้ก็ดียากน่ะสิ”เขื่อนพูดและกังวลเพราะถึงแม้ว่าทั้งคู่จะชอบทะเลาะ

กัน แต่ป๊อปปี้ก็ดูแลฟางและครอบครัวดีมากๆ

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ถ้าไม่ดีกันเราก็สร้างเรื่องสิ ทำให้ทั้งคู่คืนดีกัน”เฟย์พูดขึ้นมาลอยๆ

 

 

 

 

 

 

 

“จริงด้วยสิ ขอบใจมากนะเฟย์ เธอนี่ฉลาดจริงๆ”เขื่อนยิ้มก่อนจะกอดเฟย์ด้วยความดีใจทำเอาเฟย์

เหวอ แต่แอบอมยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอเคครับ วันนี้แสงหมดแล้ว เดี๋ยวเหลือถ่ายตอนพรุ่งนี้เช้า สำหรับวันนี้ทุกคนไปพักผ่อนได้ แล้ว

พรุ่งนี้ตอน6โมงเช้า เรามาเจอกันที่เดิมนะครับ เลิกกอง”ผู้จัดการกองถ่ายพูดเมื่อถ่ายแบบของวันนี้

เสร็จแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ มัวแต่เล่นมือถืออยู่นั่นล่ะ ไปกันเถอะฟางหิวแล้ว”ฟางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็ก็เดินมาหาโทโมะที่เล่น

มือถืออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ หิวแล้วหรอ เอาสิ เดี๋ยวเราหาอะไรกินแถวห้องอาหารเนาะแต่โทโมะขอเอาของไปเก็บที่ห้อง

ก่อนนะ ฟางไปรอก่อนเลย อ้อ ฝากสั่งมอคค่าเย็นให้ด้วยนะ”โทโมะรีบเก็บมือถือแล้วบอกฟาง

ฟางจึงเดินมาที่ห้องอาหารของโรงแรม

 

 

 

 

 

 

 

“แปลกแฮะ เขื่อนไปไหน ทำไมไม่มาดูเรากับโทโมะเลย”ฟางเดินบ่นพึมพำก่อนสายตาจะหันไป

เห็นป๊อปปี้นั่งจิบเบียร์เพียงคนเดียว ก็ชะงัก ก่อนจะเดินเลี่ยงไปไกลๆไม่อยากเห็นหน้าเพราะยัง

โกรธป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางหันไปมองเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ข้างตู้ไอติมจึงเดินมาหา

 

 

 

 

 

 

“น้องเป็นอะไรหรอครับทำไมมาร้องไห้ตรงนี้เพียงคนเดียวพ่อแม่ไปไหนหมด”ฟางถามเด็กชาย

 

 

 

 

 

 

“พ่อแม่เข้าไปประชุมยังไม่ออกมาเลย แต่ไอติมของผม ฮือๆ”เด็กชายคนนั้นร้องไห้แล้วชี้ไปที่ไอติ

มที่หล่นพื้น

 

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆไม่ร้องนะเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะครับ”ฟางเช็ดน้ำตาให้เด็กชายก็จะซื้อไอติมให้เด็กชายแล้วมา

นั่งทานด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กทำหมวกหล่นน่ะ”ป๊อปปี้ที่เห็นหมวกของเด็กชายหล่นก็เดินมาคืนแล้วชะงัก

 

 

 

 

 

“พี่สาวจะพาผมไปไหนฮะ”เด็กชายตกใจเมื่อเห็นฟางดึงมือแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

“พี่ไม่อยากอยู่ตรงนี้ มีแต่พวกปากเสีย น้องอย่าไปใกล้นะ เดี๋ยวจะติดเชื้อบ้า”ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

“ว่าตัวเองรึเปล่า ทั้งเชื้อบ้า ทั้งเชื้อพาลไม่มีเหตุผล”ป๊อปปี้เถียง

 

 

 

 

 

 

“นายนั่นล่ะ”ฟางรีบว่ากลับ

 

 

 

 

 

 

“พี่ชายพี่สาวฮะ อย่าทะเลาะกันสิฮะ ดีกันเถอะนะ”เด็กชายคนนั้นรีบพูดก่อนจะขอร้องป๊อปปี้และ

ฟาง

 

 

 

 

 

 

“น้องเป๊ก แม่มารับแล้วครับ”เสียงของแม่เด็กชายร้องเรียกลูกชายทำให้ทั้งหมดหันไปมอง

 

 

 

 

 

 

“ผมไปก่อนะครับพี่ชายพี่สาว ขอบคุณสำหรับไอติมกับหมวกนะครับ อย่าทะเลาะกันอีกน้า”เด็ก

ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินไปกับพ่อแม่ตัวเองที่ประชุมเสร็จ ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันเชิดๆก่อนหัน

กันไปคนละทาง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นจะกลับห้องพักแล้วไม่ต้องมาตามเลยนะ”ฟางไล่เมื่อพบว่าป๊อปปี้เดินตามเธอมา

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาสำคัญตัวผิด ใครว่าชั้นตามเธอมา ชั้นจะไปที่ห้องพักของเขื่อนต่างหากล่ะ เธอกับชั้นเรา

ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ จำเป็นด้วยหอที่ชั้นต้องตามเธอ”ป๊อปปี้พูดไปตามอารมณ์ที่ยังงอนฟาง

อยู่ทำให้ฟางสะอึก

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ไปไหนก็ไปเลยไม่ต้องมาตามไม่ต้องมาใกล้ชั้นเลยนะ ตาบ้า ชั้นเกลียดนาย ป๊อปปี้”ฟางที่

สะอึกกับความเย็นชาของป๊อปปี้ก็ทำทีโวยวายแล้วผลักป๊อปปี้ล้มก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้ไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

“ตาบ้า คนใจร้าย ไปหาอลิสโน้นเลย”ฟางพูดแล้วหนีมานั่งคนเดียวที่สวนโดยไม่รู้เลยว่ามีใครแอบ

ดูฟางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายอะไรกันเนี่ย ปล่อยชั้นนะ ไม่งั้นชั้นจะร้องเรียกยาม”ฟางตกใจเมื่อถูกไอ้โม่งชุดดำเดินมากระ

ชากแขน

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ นี่มันนักร้องหน้าใหม่คนสวยนี่นา มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอจ้ะ”ไอ้โม่งคนแรกที่จับมือ

ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“กลัวอะไร ชั้นเป็นนักร้องชั้นดูแลตัวเองได้น่า”ฟางรีบพูดก่อนจะทำทีเป็นเข้มแข็งแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ดูแลตัวเองคนเดียวได้ไงต้องมีคนช่วยดูแล มาม้ะ มาให้พี่ช่วยดูแลซะดีๆ ดาราใหม่ น่ารักๆขาวๆ

แบบนี้พี่ชอบ”ไอ้โม่งคนที่2พูดก่อนจะดึงแขนฟางไปอีกข้าง ฟางตกใจสุดขีดเมื่อถูกไอ้โม่ง2คนฉุด

กระชากไปที่พุ่มไม้

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้พุ่งเข้ามากระโดดถีบโจรคนแรกล้มก่อนจะขึ้นคร่อมชกหน้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ยๆ อย่านะไม่เอาหน้า โอ๊ย”ไอ้โม่งคนที่2ร้องเมื่อป๊อปปี้จะง้างหมัดก่อนจะวิ่งหนีจึงโดนป๊อปปี้

ถีบเข้าเต็มๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไปก็ได้ ไม่เอาแล้ว”ไอ้โม่ง2คนร้อง ก่อนจะรีบวิ่งหนีหายไปจากป๊อปปี้และฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไหนว่าจะกลับเข้าที่พัก มาอยู่ทำไมคนเดียวตรงนี้ มันอันตรายเห็นมั้ย ถ้าชั้นมาไม่ทัน เธอจะ

เป็นยังไง รู้บ้างรึเปล่าห้ะ นี่น่ะหรอคนที่บอกว่ะดูแลตัวเองได้ๆน่ะ”ป๊อปปี้รีบดุฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นน่า เออ ใช่สิ ชั้นมันไม่ได้เรื่อง ไปในที่ไม่ควรไปแบบนี้ แถมทำอะไรก็ไม่

เป็นจนถูกใครไม่รู้มาลวนลามจะฉุดเอา ชั้นไม่ใช่อลิสนิ ฮึก ผิดรึไงเราที่ชั้นอยากดูแลตัวเองได้ จะ

ได้ไม่ต้องถูกใครหน้าไหนมาสบประมาทว่าทำอะไรไม่เป็น ใช้งานนายหนักเกินไป ฮือๆ”ฟางที่ถูก

ป๊อปปี้ดุก็ปล่อยโฮออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิ อย่าร้องเลยนะ ชั้นขอโทษที่ตะคอกใส่เธอเมือ่กี้นี้”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบฟางแน่น

 

 

 

 

 

“ตาบ้า ฮือๆปล่อยเลยนะ ชั้นดูแลตัวเองได้”ฟางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแล้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“ยัยแย ร้องไห้ขี้มูกโป่งหมดแล้ว เธอจะไปสนใจคำคนอื่นทำไมล่ะ ชั้นเป็นผู้จัดการเธอชั้นก็มีหน้า

ที่ดูแลเธอนิ มันไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ถ้าชั้นไม่ดูแลเธอสิแปลก ชั้นน่ะเลือกแล้วนะและก็เต็มใจ

ที่จะดูแลและปกป้องเธอไปแล้วนะฟาง ไม่ต้องมาคิดน้อยใจรึเอาคำพูดใครมาคิดมากจนเกิดเรื่อง

แบบนี้สิ”ป๊อปปี้กอดปลอบพร้อมพูดออกมาตามสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้ฟางโดยที่ชายหนุ่มเอามือลูบ

หลังฟางไม่ให้ร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกยกใหญ่

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ชั้นขอโทษนะป๊อปปี้ ที่ชั้นทำตัวงี่เง่าอีกแล้วอ่ะ”ฟางพูดแล้วพลางปาดน้ำตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเองก็ต้องขอโทษเหมือนกันนะฟาง ที่เผลอพูดเรื่องพ่อเธอ ชั้นนี่มันแย่มากเลยที่เอาเรื่องเธอ

มาพูดในที่สาธารณะแบบนั้น เอางี้ ชั้นขอไถ่โทษด้วยการตามหาพ่อให้เธอเพิ่มนะ”ป๊อปปี้พูดโดยที่

ไม่ปล่อยฟางออกจากอ้อมกอด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องก็ได้ อย่าพึ่งเลย นายทำเพื่อชั้นมาเยอะแล้ว เรื่องพ่อเดี๋ยวขั้นจัดการเองได้ ป๊อปปี้ อย่าพึ่ง

ปล่อยชั้นนะ ฮือๆชั้นขอกอดนายอย่างงี้ก่อนนะ”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่น โดยที่ชายหนุ่มมอง

ฟางที่กอดตัวเองไม่ยอมปล่อยเหมือนเด็กก็ยิ้มออกมาแล้วลูบผมฟางเบาๆแล้วกอดตอบ โดยที่ฟาง

ใจเต้นรัว ไม่อยากปล่อยชายหนุ่มไปไหนเลยนาทีนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าไม่ติดว่า2คนนี้คือผู้จัดการกับนักร้องชั้นนึกว่าแฟนกันง้อกันซะอีก”เฟย์ที่แอบดูป๊อปปี้และฟาง

อีกมุมพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตนะ แต่เรื่องนี้เธอต้องทำตามสัญญานะ ว่าจะไม่เอาไปบอกใคร

โอ๊ะ”เขื่อนพูดพร้อมกับร้องออกมาเมื่อแผลที่ป๊อปปี้ชกที่ปากเริ่มบวมแดงมากจนทำให้ชายหนุ่มร้อง

แต่ต้องรีบเอามือปิดปากเพราะกลัวป๊อปปี้ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

“นายนี่น้า ช่วยเค้าแล้วต้องมาเจ็บตัวอีก ตาบ้า เดี๋ยวชั้นทำแผลให้ละกัน”เฟย์มองเขื่อนแล้วส่าย

หน้าขำก่อนจะเดินพาเขื่อนแยกไปขออุปกรณ์ทำแผลที่ตรงล๊อบบี้โรงแรมและนั่งทำแผลด้วย

กัน2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออให้มันได้งี้สิ เรียกกันมาช่วยแต่ทิ้งไปกับสาว ไอ้ผู้จัดการ”โทโมะส่ายหน้ามองเขื่อนและเฟย์

ขำๆก่อนจะเอามือกุมที่เอว เพราะเมื่อกี้ที่ป๊อปปี้ถีบเขามาอย่างแรง เล่นเอาซะชาวหนุ่มเอวแทบหัก

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวนาย ไหงเดินแบบนี้ล่ะเนี่ย รึว่าปากเสียจนโดนคนอื่นหมั่นไส้แล้วรุมกระทืบเอา”แก้วทักเมื่อ

เห็นสภาพโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“แหม มาถึงก็แขวะใหญ่เลยนะ ใช่สิ ชั้นมันไม่ใช่พี่ฟลุ้คขาแฟนเธอนิ”โทโมะประชด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาแขวะชั้นย่ะ พอเลยๆ ชั้นกับพี่ฟลุ้คเราไม่ใช่แฟนกันสักหน่อยก็แค่รุ่นพี่รุ่นน้องในวงการ

นี่ถามจริงเถอะไปทำอะไรมา เอวเคล็ดแบบนี้”แก้วพูดและถามโทโมะต่อแล้วมองด้วยความเป็น

ห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นลื่นน่ะ พอดีสะดุดตรงทางเดินเมื่อกี้ เลยก้นกระแทก โอ๊ะๆ”โทโมะตอบก่อนจะรีบร้อง

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ นายเป็นอะไรน่ะ แล้วเขื่อนไปไหนล่ะเนี่ย”แก้วรีบไปประคองแล้วมองหาเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“เขื่อนไปกับเฟย์ โอ้ย ชั้นเจ็บจัง ไม่มีคนดูแลตอนนี้เลย แก้ว ถ่ายละครเสร็จแล้วนี่ พาชั้นไปทายา

ทีเถอะ ชั้นเจ็บมากเลย พรุ่งนี้ต้องถ่ายแบบเช้าอีก ไม่รู้จะไหวมั้ย”โทโมะรีบพูดแล้วทำทีว่าเจ็บมาก

ต่อหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ถือว่าช่วยกันละกัน”แก้วส่ายหน้าก่อนจะเดินประคองโทโมะไปทายา โดยที่ซุปเปอร์สตาร์

หนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

แต่ละคนก็มีวิธีอ้อนไม่เหมือนกันเนาะๆ

 

 

ฟางนี่พอดีปุ๊ปนี่อ้อนไม่ยอมปล่อยผู้จัดการคนนี้ซะด้วย แล้วเมื่อไหร่ป๊อปปี้จะรู้สักทีน้ออ

 

 

 

 

มาอักแล้วน้าาาา หายไปไหนกันหมดดดดดดด