The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

          ในสถานการณ์ที่น่าขับขัน ในป่าที่แสนจะสงบนิ่ง มีเพียงสายลมอ่อนๆยามกลางคืน ฉันมองเห็นทุกอย่าง...ใช่ ฉันมองเห็นทุกอย่างถึงเเม้ว่ามันจะเป็นยามกลางคืน.......ฉันยืนทำสมาธิ ฟังเสียงทุกสิ่งที่เคลื่อนไหว เสียงน้ำตก เสียงค้างคาว เสียงกิ่งไม่ที่กำลังร่วงหล่นลงสู่พื้น

     กึก กึก กึก!   ฉันรีบกวาดสายตาไปอย่างรวดเร็วตามเสียงเมื่อกี๊ที่เกิดขึ้น...มีคนกำลังมา 

     ฉันรีบพุ่งหลบอย่างรวดเร็ว ฉันว่องไว ฉันสัมผัสได้ถึงทุกอย่าง ใช่ ฉันคือ"แวมไพร์" 

     ธรรมชาติสร้างให้ฉันเป็นคน ซึ่งฉันก็ผ่านมันมาแล้ว และเมื่อคนเราถูกสร้างให้มามีชีวิต ชีวิตก็ต้องมีดับลงไปตามสังขาร....แต่ฉันไม่เป็นแบบนั้น ตอนนี้ฉันเป็นแวมไพร์ ฉันมีทุกอย่าง ฉันจะรู้สึกได้ทุกครั้ง และเมื่อฉันเอาจริง ดวงตาฉันจะเป็นสีแดง เดม่อนว่าอย่างนั้น

     กึก กึก กึก! ฉันรีบพุ่งหลบอีกครั้ง มีคนกำลังมาจริงๆ ซึ่งฉันก็เรียนการต่อสู้มาจากเดม่อนแล้ว ฉันฝึกการควบคุมเลือด กินดื่มเลือดจากถุงบริจากเลือด ความว่องไว แต่เหลืออยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังไม่ได้ฝึก....ก็คือการสะกดจิต ซึ่ง..ถ้าหากฉันยังสะกดจิตไม่ได้ ฉันก็จะยังไม่ใช่แวมไพร์อย่างแท้จริง....

"เอเลน่า" 

 เสียงๆนั้นเรียกฉัน ฉันรีบหันไปอย่างรวดเร็ว

"เดม่อน? นายมาทำอะไรที่นี่"

"ก็มาหาเธอนั่นแหละ ยังไม่กลับบ้านอีก แม่เธอเป็นห่วงแล้วนะ"

"โอเค โทษที ฉันกำลังฝึกสมาธิในการฟังเสียงอยู่น่ะ"

     อ้อ ฉันลืมบอกไปอย่างนะ แม่ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นแวมไพร์ เหตุเกิดจากความแตกเมื่อแม่ดันไปอ่านเจอไดอารี่ของฉันเข้า แม่จึงพิสูจน์ทุกอย่างว่าฉันเป็นแวมไพร์จริงๆหรือป่าว ซึ่งฉันก็อยากให้เดม่อนทำให้แม่ลืมนะ แต่แม่ขอไว้ และฉันเชื่อใจเเม่ แม่จึงเป็นบุคคลที่ช่วยฉันฝึกเรื่องการอดกลั้นการกระหายของฉัน

"มานี่มา"

   เดม่อนดึงฉันเข้าไปจูบเขา เขาอุ้มตัวฉันขึ้นจนหลังฉันติดต้นไม้ เขาค่อยๆปลดกระดุมฉันออกทีละชิ้น ในขณะที่เขาก็ซุกคอฉันอยู่ ฉันดึงหน้าเดม่อนออกมา

"เดม่อน...ในป่า...ตอนนี้เนี่ยนะ?"

"แปปเดียวเองน่า ^^"

  ฉันยิ้มแล้วก็ปล่อยให้เขาจัดการกับเสื้อผ้าฉันต่อไป เขาเริ่มถอดเสื้อของเขาออก แล้วก็พุ่งมาที่ฉัน แบบไม่ต้องการให้ฉันไปไหน 

"อ้าาา! "

   เดม่อนหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง มันรู้สึกดีจัง แต่ฉันก็รู้สึกเจ็บนิดๆนะ ก็หลังฉันขูดกับต้นไม้นี่ ฉันจึงให้เดม่อนเอาฉันนอนลงแทน ฮ่าๆๆ 

     หลังจากเสร็จภารกิจในป่า ฉันกับเดม่อนก็กลับมาที่บ้านของฉัน ซึ่งเดม่อนก็เข้าบ้านฉันได้แล้ว เพราะแม่เป็นคนเชิญเขาเข้ามาเอง ฉันกับเดม่อนเดินเข้าไปในครัว เห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ ฉันจึงเดินไปเปิดตู้เย็น ซึ่งตอนนี้ บ้านฉันมีสองตู้เย็นแล้ว อีกตู้นึงเป็นถุงบริจากเลือดที่มีเลือดอยู่เต็มไปหมด เดม่อนไปขโมยมาให้ฉันเองแหละ ฉันหยิบถุงบริจาคเลือดขึ้นมาสองอัน อีกอันก็โยนให้เดม่อน ซึ่งเขาก็รับได้อย่างสวยงาม

"กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ เอเลน่า นี่แม่เตรียมมื้อค่ำไว้ให้ละ เรามากินกินด้วยกันนะจ๊ะ เดม่อนก็ด้วยนะ^^"

"แน่นอนครับแม่" เดม่อนรีบไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ฉันก็เดินไปพร้อมแม่ของฉัน

"ไปไหนมานานสองนานจ๊ะ เอเลน่า แม่ให้เดม่อนไปตามตั้งนานแน่ะ....เอ๊ะ! นั่นอะไรติดหัวลูก?"

   แม่หยิบบางอย่างออกมาจากหัวของฉัน มันคือใบไม้แห้ง มันคงจะติดมาตอนที่ฉันกำลังมีอะไรกับเดม่อนแน่ๆเลย><

"อ๋อ หนูล้มนิดหน่อยน่ะค่ะแม่ ล้มแบบไถลพื้นหญ้าไปเลยนะคะ เดม่อนก็เลยมาช่วยหนูไว้"

   ฉันพูดพร้อมกับหันไปมองที่เดม่อน ราวกับว่า ทำไมเขาถึงไม่เห็นใบไม้ที่หัวฉัน หรือเขาเห็น แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นฉันกันแน่ห๊าาาาาา 

          เช้าวันต่อมา ฉันไปมหาลัย ฉันรู้สึกแปลกๆนิดๆนะ เพราะว่าฉันเป็นแวมไพร์แล้ว แล้วต้องมาเจอเพื่อนแวมไพร์ของฉัน แคโรไลน์ หรือเรียกสั้นๆว่าเเคร์ แล้วก็แฟนมนุษย์หมาป่าของเธอ เทเลอร์ สองคนนี้ดูรักกันมาก ซึ่งก็ขาดบอนนี่ไป เพราะบอนนี่อยู่อีกมหาลัยหนึ่ง ฉันจึงได้เจอเธอนานนานครั้ง

"เอเลน่า คืนนี้บ้านฉันมีปาร์ตี้ฉลองวันเกิดฉัน เธออยากจะมามั้ย^^"

"พระเจ้า!! วันนี้วันเกิดเธอเหรอ Happy Birthday " ฉันพูดพร้อมกอดเธอไปด้วย

"โอเค งั้นคืนนี้เจอกันตั้งแต่หกโมงขึ้นไป หรือเธอจะมาช้ากว่านั้นก็ได้ เเต่ว่า..เธอต้องแต่งตัวสวยๆนะ อ้อ ฝากชวนเดม่อนมาด้วยนะ^^"

"โอเค่! ^^"

     ช่วงเย็นวันนั้น ฉันเลือกชุดที่ดูปกติ แต่สวยสำหรับฉันมาสวมใส่ อื้มมันก็โอเคนะ 

"เอเลน่า เดม่อนมาแล้วจ้ะ"

"ค่าแม่ แปปนึงค่า!"

   ฉันรีบลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว พบเดม่อนยืนรอฉันอยู่ที่รถแล้ว ฉันจึงเดินเข้าไปที่เขา เขาก็เปิดประตูรถเพื่อให้ฉันขึ้น ฉันยิ้มตอบรับเขา แล้วเราก็ไปที่บ้านของแคร์โรไลน์

    บ้านของแคโรไลน์จัดงานวันเกิดได้น่ารักดีมาก มีปาร์ตี้ทั้งนอกบ้านและในบ้าน แม่ของเธอเป็นตำรวจที่เก่งในเมืองฟ็อกซ์ และเเม่ของเธอก็รู้ว่าเธอก็เป็นแวมไพร์ด้วย ถึงเเม้ว่าเเม่ของเธอจะล่าเเวมไพร์ด้วยก็ตาม เอ๊ะ! นั่นบอนนี่นี่ บอนนี่ก็มาด้วย

   "เอเลน่า มานี่มานี่!!"

แคโรไลน์ตะโกนเรียกฉัน ฉันจึงจูงมือเดม่อนให้เดินไปด้วย

"ในที่สุดก็มาจนได้สินะ ^^" 

   แคร์ยื่นแก้วมาให้ฉันกับเดม่อน ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นไวน์นะ

"แด่แคโรไลน์ Happy Birthday To You เชียร์ส" เดม่อนเอ่ย

"เชียร์ส!!!!" ทุกคนพุดพร้อมกัน แล้วกระดกเข้าไป

"อ้าา! ฉันขอไปเติมอีกแก้วนะ ใครจะเอาบ้าง?" เทเลอร์ถาม

"ฉัน" แคโรไลน์

"ฉัน" เดม่อน

"ฉัน" บอนนี่

"ฉันด้วยนะ" ฉันเอง

"เอาเป็นว่า ทุกคนเอาเพิ่มนะ" แล้วเทเลอร์ก็ไปเอาเพิ่ม

"วันนี้เป็นวันที่สนุกจริงๆเลยนะ" แคโรไลน์บอก

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น มีเพียงฉัน เดม่อน และแคโรไลน์เท่านั้น ที่ได้ยิน คงเป็นเพราะ พวกเราเป็นแวมไพร์มั้ง เดม่อนรีบวางแก้วเเล้วรีบพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งไม่มีใครเห็นเพราะว่ามันเร็วมาก ฉันกับแคโรไลน์ก็จะตามไปด้วย

"บอนนี่ เดี๋ยวพวกฉันมานะ" แคโรไลน์บอกบอนนี่

"เอ้านี่ ฉันเอาเครื่องดื่มมาแล้ว......" เทเลอร์กำลังมา แต่ทว่า ฉันกับแคโรไลน์ไปเสียแล้ว

     ฉันพุ่งตามเดม่อนมา เจอเขากำลังนั่งเอามือไปแตะที่คอของผู้หญิงที่นอนอยู่กลางถนนที่ไม่มีแม้แต่ผู้คนที่จะเดิน ฉันกับเเคโรไลน์เดินเข้าไปดู

"เธอยังไม่ตาย" เดม่อนบอก

"เอเลน่า เธอต้องลองทำนะ" แคโรไลน์บอกฉัน

"ทำ?"

"กัดที่ข้อมือเธอ เเล้วเอาเลือดเธอให้หล่อนกินซะ เธอต้องฝึก" แคโรไลน์บอกฉัน ฉันจึงกัดที่ข้อมือของฉัน มันก็เจ็บอยู่นะ แต่มันเจ็บนิดเดียวเอง ฉันเอาเลือดของฉันให้ผู้หญิงคนนั้นกิน แผลที่คอเธอก็หายไปแล้วจริงๆ ฉันทำได้ ฉันทำได้แล้วจริงๆ

"ฉันคิดว่าเเวมไพร์อาจจะทำนะ" เดม่อนเอ่ย

"เเวมไพร์อะไร พวกคุณป็นใครกัน เป็นตัวอะไร"

ผู้หญิงคนนั้นถาม และ ทำท่าหวาดกลัวพวกเรา แต่เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ เพราะเราลุมล้อมเธอไว้อยู่ 

"เอเลน่า เธอต้องฝึกให้เธอลืมมันซะ สะกดจิต"

"ฉันไม่คิดว่าฉันทำได้" ฉันตอบ

"เอเลน่า เธอต้องลอง นี่คือโอกาสของเธอนะ"แคโรไลน์บอกกับฉัน ฉันจึงนั่งคุกเข่าลงอีกครั้ง ฉันตั้งสมาธิ เเล้วจ้องเข้าไปที่ตาของเธอ เหมือนกับที่เดม่อนเคยทำกับฉันแล้วมันไม่ได้ผล

"แล้วถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ" ฉันหันไปถามเพราะฉันกลัว

"ไม่ลองไม่รู้นะ^^" เดม่อนเอ่ย

ฉันจึงจ้องไปที่ตาของเธออีกครั้ง สายตาเธอดูกลัวๆ แต่ฉันจะช่วยให้เธอหายกลัว 

"เธอจะลืมทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นตรงนี้ แล้วเธอใช้ชีวิตแบบปกติที่เธอเคยใช้แล้วมีความสุขไปกับมัน..." 

"โอเค ฉันจะทำ"

มันได้ผล เธอเชื่อฉัน!!!

"ตอนนี้เธอไปได้แล้ว"ฉันบอกเธอ เเล้วเธอก็เดินจากไปอย่างเรียบง่าย

"ฉันทำได้แล้ว" ฉันกระโดดกอดเดม่อน 

"เธอคิดว่าใครเป็นคนทำ" แคโรไลน์ถาม ฉันจึงปล่อยมือที่กอดคอเดม่อนออกเเล้วเข้าเรื่อง

"ฉันว่าต้องเป็นเเวมไพร์แน่ๆ"ฉันว่า

"อันนั้นฉันรู้ แต่..ใครกันเเวมไพร์อีกคนที่ฉันไม่รู้จัก" แคโรไลน์เอ่ย

"ฉันก็ไม่รู้"ฉันบอก

"รอยกัดที่คอนั่น มันคุ็นๆเหมือนกับฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...."เดม่อนม่อนกล่าว

"พูดถึงฉันกันอยู่เหรอ"

     ทุกคนรีบหันไปมองเจ้าของเสียงๆนั้น ผู้ชายที่กำลังเดินออกมาจากเงามืดในซอยมืด เขาเดินออกมาพร้อมกับท่าทางที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ว่าไงเดม่อน^^"

"สเตฟานO_O" เดม่อนเอ่ยชื่อเขา

"รู้จักเขาด้วยเหรอ?" ฉันถาม

"เขาเป็นน้องชายฉันเอง....."